ที่จริงก่อนหน้านี้ก็รู้สึกอยู่บ้าง แต่ก็ในมุมด้านธรรมะและการใช้ชีวิต แต่หลังจากโดนกระตุ้นให้ค้นคว้าเพิ่มเติมเพื่อเรื่องงานวิชาการทางประวัติศาสตร์ การแพทย์ สุขภาพ ก็ยิ่งรู้สึกทึ่งขึ้นไปอีก เพราะในพระไตรปิฏกมีบรรยายเรื่องเหล่านี้เอาไว้มหาศาลมาก เป็นตำราประวัติศาสตร์ชั้นยอดที่เกี่ยวกับด้านการแพทย์ สุขภาพ ชีวิต และสะท้อนสังคมยุคโบราณได้ดีเหลือเชื่อเลย

ยิงค้น ยิ่งอ่าน ตีความ ก็ยิ่งรู้สึกว่า พุทธศาสนาและพระไตรปิฏกนี่เป็นขุมทรัพย์ของการแพทย์แผนไทยและด้านประวัติศาสตร์กับมนุษยวิทยาชั้นเยี่ยม ถ้าใครต้องค้นคว้าด้านนี้ ให้มาลองสืบค้นหาดูก่อนเลย

อาทิเช่นเรื่อง อาการเจ็บป่วย ด้วยโรคภัยต่างๆ ก็มีบรรยายไว้ครบ ทั้งลักษณะอาการ การทำสมุนไพร แนวทางการรักษาเบื้องต้นเท่าที่จะทำได้

ตัวอย่างในบท พระพุทธานุญาตกสาวเภสัช

"ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุทั้งหลายที่อาพาธมีความต้องการด้วยน้ำฝาดเป็นเภสัช จึงกราบทูลเรื่องแด่พระผู้มีพระภาค. พระผู้มีพระภาคตรัสอนุญาตแก่ภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตน้ำฝาดที่เป็นเภสัช คือ น้ำฝาดสะเดาะ น้ำฝาดมูกมัน น้ำฝาดม หรือขี้กา น้ำฝาดบรเพ็ด หรือพญามือเหล็ก น้ำฝาดกถินพิมาน ก็หรือกสาวเภสัช แม้ชนิดอื่นใด บรรดามี ที่ไม่สำเร็จประโยชน์แก่ของควรเคี้ยว ในของควรเคี้ยว ที่ไม่สำเร็จประโยชน์แก่ของควรบริโภคในของควรบริโภค รับประเคนกสาวเภสัชเหล่านั้น แล้วเก็บไว้ได้จนตลอดชีพ ต่อมีเหตุ จึงให้บริโภคได้ เมื่อเหตุไม่มี ภิกษุบริโภค ต้องอาบัติทุกกฏ"

อ้างอิงจาก พระไตรปิฎก เล่มที่ ๕  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๕ มหาวรรค ภาค ๒
http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=05&A=775&Z=947


เหตุที่ตั้งกระทู้ เพราะที่ผ่านมาผมติดขัดเรื่องงานค้นคว้าเชิงวิชาการด้านการแพทย์แผนไทย ความเชื่อ เกร็ดปกิณกะด้านการแพทย์ ภูมิปัญญาพื้นบ้าน และอื่นๆอยู่นานมาก แต่กลับมาได้พระไตรปิฏกช่วยปลดล็อคให้หลายเรื่องมากจริงๆ คาดไม่ถึงเลย สาธุจริงๆ