(รากนครา) เจ้าน้อยกับแม้นเมืองทำไมถึงรักกันได้คะ

ความแปลกของแม้นเมืองที่ต่างจากหญิงยุคสมัยนั้น ที่มีหัวคิดอ่านด้านการบ้านการเมือง กล้าหาญอย่างชาย
มีความคิดเป็นของตัวเอง ทำให้แม้นเมืองน่าสนใจ เพราะในยุคที่ผู้หญิงไม่เข้ายุ่งเรื่องการเมืองส่วนหน้า
จะอยู่แค่ในส่วนหลังทำงานแบบผู้หญิง อย่างที่เจ้าน้อยว่าปักผ้า กรองดอกไม้ แต่แม้นเมืองกลับต่างออกไป

นางออกมาขี่ม้าหาญกล้าตามลำพัง ไร้นางข้าหลวงติดตามรับใช้ กล้าต่อปากต่อคำอย่างแข็งกร้าวไม่กลัวเกรง
หัวดื้อ หัวกบฏเล็กๆ พยศหน่อยๆ ทุกอย่างที่ประกอบกันเป็นแม้นเมือง มันแปลกและดึงดูดเหมือนแม่เหล็ก เพราะต่างไปจากสาวในวังที่เคยรู้จัก
นั่นไม่รวมถึงหน้าตาจิ้มลิ้ม สวยพิศ แต่ดูโศกเศร้าราวกับมีเรื่องขบคิดตลอดเวลาที่ชวนให้ค้นหา อยากจะลองอ่านหนังสือเล่มนี้เสียเหลือเกิน

เจ้าน้อยคือความแปลกใหม่ที่หลงเข้ามาในเขตกำแพงล้อม ที่ถ้าไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามา
ชีวิตแม้นเมืองที่เจอแต่นางข้าหลวง กับคนเดิมๆ ในวังในคุ้ม ไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่เจ้าน้อยคือสิ่งใหม่ที่แม้จะต่อต้านกับตัวตนที่เจ้าน้อยเป็น
แต่ก็ดูน่าสนใจ ทั้งรูปลักษณ์ในคราบชุดของพวกฝรั่งกุลาขาว ทั้งยังความคิดอ่านอันแปลกแยกกันแบบเส้นขนาน

ชีวิตที่ไม่ค่อยได้พบปะชายแปลกหน้าที่ไม่ใช่ญาติ ไม่แปลกที่จะรู้สึกแปลกใหม่ ดึงดูดให้รู้สึกสนอกสนใจภายใต้ท่าทีหยิ่งทรนงในศักดิ์ศรีของตัวเอง
เหยียดเขา แต่ก็สนใจอยู่ มันเป็นความหวั่นไหวสะเทือนเบาๆ ในใจกับรอยยิ้มและคำหยอกเย้าที่เจ้าน้อยมีให้ และไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้มาก่อน

เจ้าน้อยดูมีท่าทีเยอะ เพราะเห็นโลกกว้างมาแล้ว เป็นตัวของตัวเอง ยึดมั่นในความคิดตัวเองแบบสุดเหมือนกัน
จึงแสดงออกให้รู้เท่าที่จะอยู่ในขอบเขตอันเหมาะสม เห็นสาวเจ้านิ่งๆ หน้าตึง กึ่งพยศ ก็อยากจะหยอกเล่น
ส่วนแม้นเมืองความเป็นหญิงทำให้ต้องเก็บอาการ แต่ก็ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้ด้วย จะหวั่นไหวก็ไม่แปลก

ตามบทประพันธ์แล้ว ขนาดมิ่งหล้ายังรู้สึกว่าเจ้าน้อยดูเป็นของแปลกใหม่ น่าสนใจ แตกต่างไปจากชายทั่วทั้งเชียงเงิน
ยิ่งเจ้าพี่ตามใจน้องมิ่งทุกอย่าง นางก็ยิ่งชอบอกชอบใจตามประสาเด็กเอาแต่ใจ