สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วย
เริ่มเรื่องคือ ที่บ้านมีกิจการร้านอาหารจีน เปิดมาหลายสิบปีแล้ว ตอนนี้เราทำงานกับที่บ้านค่ะ ทำงานที่บ้านมาหลายปีแล้วค่ะ แต่เงินเดือนที่พ่อแม่ให้แค่วันล่ะ300น้อยกว่าลูกจ้างคนอื่นในร้านทุกคน ลูกจ้างเองยังหัวเราะเรา บอกไม่เคยเจอลูกเจ้าของร้านเงินเดือนน้อยกว่าคนที่ถูกจ้าง ลูกจ้างคนอื่นมีปรับเงินเดือนขึ้นทุกปีตามความขยันมากน้อย แต่ของเราเค้าไม่เคยปรับให้นะคะ เค้าบอกว่าเงินเดือนเรามันเยอะแล้ว เค้าบอกเราอยู่บ้านไม่ต้องเช่า ต้องบอกก่อนว่าบางคนอาจบอกว่ากินข้าวกับที่บ้านเงินเดือนก็พอแล้ว เราซื้อข้าวกินเองทุกมื้อค่ะ ที่บ้านแยกกันกินแบบนี้ ไม่มีทำกับข้าว หรือบางคนอาจจะบอกว่าอยากได้อะไรนอกเหนือจากเงินเดือนคงขอที่บ้านได้ ไม่เลยค่ะ อยากได้อะไรต้องหาเองทุกอย่างพ่อแม่ไม่ได้ซัพพอร์ตแบบคนอื่น ทุกคนเห็นร้านเราขายดีชอบมาถามพ่อแม่ให้เงินเดือนเท่าไหร่หรอ พอเราบอกวันละ300ค่ากินค่าใช้ออกเอง ทุกคนทำหน้างงๆว่าลูกเจ้าของกิจการทำไมได้เงินน้อยกว่าลูกจ้าง วันละ300นี่มันแรงงานขั้นต่ำชัดๆ แรกๆเราก็ทนไปเพราะคิดว่าอีกหน่อยคงขึ้นเงินเดือนให้เรา อีกหน่อยเราคงได้กิจการเป็นของเราเองแล้วค่อยเลี้ยงดูพ่อแม่ เหมือนลูกเจ้าของกิจการคนอื่น เพราะเราเป็นลูกคนเดียว แต่ยิ่งอยู่ยิ่งรู้ว่าคงยาก ทั้งเรื่องเงินเดือนที่เราเคยเถียงกับทั้งพ่อและแม่หลายครั้งว่ามันไม่พอ เค้าก็ยังจะเถียงว่ามันเยอะมากๆแล้ว ทั้งเรื่องยกกิจการให้ เพราะพ่อแม่เราออกแนวหวงสมบัติ เราแนะนำอะไรให้ปรับปรุงในร้านให้ดีขึ้นเค้าไม่รับฟังเลยแถมด่ากลับ ตอนนี้อึดอัดมากค่ะ อยากถามว่าถ้าเราไม่ทำงานกับที่บ้านแยกออกไปอยู่เองไปหาอะไรทำข้างนอก เราจะดูเนรคุณมั้ยค่ะ ??
ทำงานกับที่บ้านแต่ได้เงินเดือนน้อยกว่าลูกจ้าง
เริ่มเรื่องคือ ที่บ้านมีกิจการร้านอาหารจีน เปิดมาหลายสิบปีแล้ว ตอนนี้เราทำงานกับที่บ้านค่ะ ทำงานที่บ้านมาหลายปีแล้วค่ะ แต่เงินเดือนที่พ่อแม่ให้แค่วันล่ะ300น้อยกว่าลูกจ้างคนอื่นในร้านทุกคน ลูกจ้างเองยังหัวเราะเรา บอกไม่เคยเจอลูกเจ้าของร้านเงินเดือนน้อยกว่าคนที่ถูกจ้าง ลูกจ้างคนอื่นมีปรับเงินเดือนขึ้นทุกปีตามความขยันมากน้อย แต่ของเราเค้าไม่เคยปรับให้นะคะ เค้าบอกว่าเงินเดือนเรามันเยอะแล้ว เค้าบอกเราอยู่บ้านไม่ต้องเช่า ต้องบอกก่อนว่าบางคนอาจบอกว่ากินข้าวกับที่บ้านเงินเดือนก็พอแล้ว เราซื้อข้าวกินเองทุกมื้อค่ะ ที่บ้านแยกกันกินแบบนี้ ไม่มีทำกับข้าว หรือบางคนอาจจะบอกว่าอยากได้อะไรนอกเหนือจากเงินเดือนคงขอที่บ้านได้ ไม่เลยค่ะ อยากได้อะไรต้องหาเองทุกอย่างพ่อแม่ไม่ได้ซัพพอร์ตแบบคนอื่น ทุกคนเห็นร้านเราขายดีชอบมาถามพ่อแม่ให้เงินเดือนเท่าไหร่หรอ พอเราบอกวันละ300ค่ากินค่าใช้ออกเอง ทุกคนทำหน้างงๆว่าลูกเจ้าของกิจการทำไมได้เงินน้อยกว่าลูกจ้าง วันละ300นี่มันแรงงานขั้นต่ำชัดๆ แรกๆเราก็ทนไปเพราะคิดว่าอีกหน่อยคงขึ้นเงินเดือนให้เรา อีกหน่อยเราคงได้กิจการเป็นของเราเองแล้วค่อยเลี้ยงดูพ่อแม่ เหมือนลูกเจ้าของกิจการคนอื่น เพราะเราเป็นลูกคนเดียว แต่ยิ่งอยู่ยิ่งรู้ว่าคงยาก ทั้งเรื่องเงินเดือนที่เราเคยเถียงกับทั้งพ่อและแม่หลายครั้งว่ามันไม่พอ เค้าก็ยังจะเถียงว่ามันเยอะมากๆแล้ว ทั้งเรื่องยกกิจการให้ เพราะพ่อแม่เราออกแนวหวงสมบัติ เราแนะนำอะไรให้ปรับปรุงในร้านให้ดีขึ้นเค้าไม่รับฟังเลยแถมด่ากลับ ตอนนี้อึดอัดมากค่ะ อยากถามว่าถ้าเราไม่ทำงานกับที่บ้านแยกออกไปอยู่เองไปหาอะไรทำข้างนอก เราจะดูเนรคุณมั้ยค่ะ ??