สวัสดีคะ ขอแทนตัวเองว่าบีนะคะ เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้อาจดูเหมือนละครแต่มันคือชีวิตจริงของเราเลยนะ ยังไงก็ขอคำแนะนำดีๆด้วยนะคะ^^
ขอท้าวความนิดนึงนะคะ คือบีเป็นลูกคนโตของครอบครัวค่ะ พ่อกับแม่ของบีค่อนข้างหัวโบราณทำให้ชีวิตของบีต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา ไหนจะเรื่องที่ท่านทั้งสองก็เป็นพี่คนโตแถมยังถูกสอนให้เป็นคนที่ต้องทำอะไรให้เป็นทุกอย่าง รู้จักเสียสละให้น้อง จนบางครั้งก็รู้สึกน้อยใจอยู่เหมือนกันนะคะ บ่อยครั้งที่ต้องแอบไปร้องไห้อยู่คนเดียว 18 ปีเต็มๆเลยค่ะที่ชีวิตของบีอยู่แต่ในกรอบ เป็นผู้หญิงเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้เลยละคะ อยากไปไหนกับเพื่อนก็ไม่ได้ไป
แต่แล้วบีก็ได้ก้าวออกมาจากกรอบครั้งแรกคะ ในวันที่ก้าวเข้าไปในรั้วมหาวิทยาลัย อะไรที่ไม่เคยทำก็ได้ทำ อะไรที่พ่อแม่ห้ามเราแหกเกือบหมด จากที่กลับบ้านไม่เคยเกิน 5 โมงเย็นเพราะแม่ไปรอรับตลอด อยู่มหาลัยบีกลับเช้าก็ไม่มีใครว่า ไม่เคยซ้อนมอเตอไซผู้ชายเพราะโดนห้ามก็ได้ซ้อน(ทำกิจกรรมขับรถไม่เป็นต้องอาศัยเพื่อนไปอะคะ) นั่นเป็นช่วงชีวิตที่บีรู้สึกมีความสุขมากๆๆเลยคะ เพราะเป็นอิสระที่เราไม่ต้องคิดไม่ต้องเคร่งเครียดกับชีวิตจนเกินไป ขอสารภาพเลยว่าออกไปเที่ยวกับเพื่อนต่างจังหวัดครั้งแรกตอนที่เรียนอยู่ปี 2 ค่ะ โดยที่พ่อแม่ไม่รู้เลยนะคะ และเคยแตะแอลกอฮอล์ครั้งแรกตอนปี 3 คะ หลังจากนั้นก็เริ่มมีบ้างนานๆที
ไม่รู้ทำไม...ทุกครั้งที่บีพยายามกระโดดข้ามกรอบมันรู้สึกดีขึ้นก็จริง แต่ลึกๆกลับมีความรู้สึกผิดอยู่ มันเลยเป็นเหตุให้เมื่อไหร่ที่เรามีผู้ชายเข้ามาคุยด้วย ตอนเริ่มต้นเหมือนจะดี พอคุยได้ไม่นานมันกลับรู้สึกผิดแปลกๆจนต้องถอยออกมา เป็นแบบนี้อยู่นานเลย่คะ บีรู้สึกไม่ดีเลยระบายให้เพื่อนฟังซึ่งเพื่อนก็ลงความเห็นว่าบีน่าจะเป็น "Philophobia" หรือโรคกลัวความรักอะคะ กำแพงที่บีสร้างขึ้นมากั้นความรักมันหนาเกินไปจนไม่มีใครสามารถทุบมันลงได้ บีเองพยายามทะลายมันลงแล้วนะคะ แต่มันก็ไม่เคยหายไปสักที ได้คุยกับใครรู้สึกดีกับใครมากๆพอจะได้พัฒนาไปใช้คำว่าแฟนกลับเป็นบีซะเองที่เดินถอยออกมา รู้ตัวอีกทีเขาก็ไปรักคนอื่นแล้วคะ่
ยอมรับนะคะว่าผิด แต่บีไม่รู้ว่าจะทำไงแล้วจริงๆเลยต้องมาขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆในพันทิปดูอ่าคะ ว่าบีควรจะทำยังไงต่อไปดีทั้งที่ใจนึงรู้สึกเหงามากๆๆๆอยากมีใครสักคนเข้ามาแบ่งเบาทุกความรู้สึกในชีวิตบ้าง แต่อีกใจมันกลับมีอิทธิพลมากกว่าซะงั้น ยังไงก็รบกวนด้วยนะคะTOT
ขอคำแนะนำสำหรับคนที่อยากก้าวข้ามโรคกลัวความรักหน่อยคะ >o<
ขอท้าวความนิดนึงนะคะ คือบีเป็นลูกคนโตของครอบครัวค่ะ พ่อกับแม่ของบีค่อนข้างหัวโบราณทำให้ชีวิตของบีต้องอยู่ในกรอบตลอดเวลา ไหนจะเรื่องที่ท่านทั้งสองก็เป็นพี่คนโตแถมยังถูกสอนให้เป็นคนที่ต้องทำอะไรให้เป็นทุกอย่าง รู้จักเสียสละให้น้อง จนบางครั้งก็รู้สึกน้อยใจอยู่เหมือนกันนะคะ บ่อยครั้งที่ต้องแอบไปร้องไห้อยู่คนเดียว 18 ปีเต็มๆเลยค่ะที่ชีวิตของบีอยู่แต่ในกรอบ เป็นผู้หญิงเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้เลยละคะ อยากไปไหนกับเพื่อนก็ไม่ได้ไป
แต่แล้วบีก็ได้ก้าวออกมาจากกรอบครั้งแรกคะ ในวันที่ก้าวเข้าไปในรั้วมหาวิทยาลัย อะไรที่ไม่เคยทำก็ได้ทำ อะไรที่พ่อแม่ห้ามเราแหกเกือบหมด จากที่กลับบ้านไม่เคยเกิน 5 โมงเย็นเพราะแม่ไปรอรับตลอด อยู่มหาลัยบีกลับเช้าก็ไม่มีใครว่า ไม่เคยซ้อนมอเตอไซผู้ชายเพราะโดนห้ามก็ได้ซ้อน(ทำกิจกรรมขับรถไม่เป็นต้องอาศัยเพื่อนไปอะคะ) นั่นเป็นช่วงชีวิตที่บีรู้สึกมีความสุขมากๆๆเลยคะ เพราะเป็นอิสระที่เราไม่ต้องคิดไม่ต้องเคร่งเครียดกับชีวิตจนเกินไป ขอสารภาพเลยว่าออกไปเที่ยวกับเพื่อนต่างจังหวัดครั้งแรกตอนที่เรียนอยู่ปี 2 ค่ะ โดยที่พ่อแม่ไม่รู้เลยนะคะ และเคยแตะแอลกอฮอล์ครั้งแรกตอนปี 3 คะ หลังจากนั้นก็เริ่มมีบ้างนานๆที
ไม่รู้ทำไม...ทุกครั้งที่บีพยายามกระโดดข้ามกรอบมันรู้สึกดีขึ้นก็จริง แต่ลึกๆกลับมีความรู้สึกผิดอยู่ มันเลยเป็นเหตุให้เมื่อไหร่ที่เรามีผู้ชายเข้ามาคุยด้วย ตอนเริ่มต้นเหมือนจะดี พอคุยได้ไม่นานมันกลับรู้สึกผิดแปลกๆจนต้องถอยออกมา เป็นแบบนี้อยู่นานเลย่คะ บีรู้สึกไม่ดีเลยระบายให้เพื่อนฟังซึ่งเพื่อนก็ลงความเห็นว่าบีน่าจะเป็น "Philophobia" หรือโรคกลัวความรักอะคะ กำแพงที่บีสร้างขึ้นมากั้นความรักมันหนาเกินไปจนไม่มีใครสามารถทุบมันลงได้ บีเองพยายามทะลายมันลงแล้วนะคะ แต่มันก็ไม่เคยหายไปสักที ได้คุยกับใครรู้สึกดีกับใครมากๆพอจะได้พัฒนาไปใช้คำว่าแฟนกลับเป็นบีซะเองที่เดินถอยออกมา รู้ตัวอีกทีเขาก็ไปรักคนอื่นแล้วคะ่
ยอมรับนะคะว่าผิด แต่บีไม่รู้ว่าจะทำไงแล้วจริงๆเลยต้องมาขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆในพันทิปดูอ่าคะ ว่าบีควรจะทำยังไงต่อไปดีทั้งที่ใจนึงรู้สึกเหงามากๆๆๆอยากมีใครสักคนเข้ามาแบ่งเบาทุกความรู้สึกในชีวิตบ้าง แต่อีกใจมันกลับมีอิทธิพลมากกว่าซะงั้น ยังไงก็รบกวนด้วยนะคะTOT