สืบเนื่องจากกระทู้วิธีเก็บเงินรูปแบบต่างๆซึ่งมีอยู่มากมาย

ถ้าเราพิจารณาสมการง่ายๆ  :   รายได้ - รายจ่าย = เหลือเก็บ

ทำไมผมเห็นคนชอบไปโฟกัสเรื่องลดรายจ่ายกันจัง อาทิเช่นได้แบงค์นู้นแบงค์นี้ต้องเก็บ
แบงค์ใหม่ต้องเก็บ  ได้เหรียญ5 เหรียญ10 ต้องเก็บ , เงินเดือนออกต้องแยกใส่บัญชีออมทรัพย์อีกบัญชี
ต้องแพคเงินใส่ถุงไว้ใช้สำหรับวันนี้วันนั้น  , แยกเงินใส่บัตรใบนั้นใบนี้ วิธีการเหล่านี้มันดูไม่มี productivity เลยครับ

1) เงินมันก็วนในอ่าง ก็แค่ตัดจากที่กินใช้ มากลายมาเป็นเงินเก็บ มันเหมือนกับว่าเรากำลังเฉือนเนื้อตัวเองตอนนี้มาออมสำหรับตอนแก่
สมมติว่าวันนี้ผมเหลือเงิน 70 บาทเป็นแบงค์50กับ20 (แบงค์50 ต้องเก็บ) หรือ  วันนี้ผมใช้เงินไป280 จากเป้าหมายไม่เกิน300/วัน
แล้วทะลึ่งผมอยากกินกาแฟAmazon ขึ้นมา แต่การตั้งเงื่อนไขพวกนี้ทำให้ผมไม่สามารถกินได้
ต้องเปลี่ยนมากิน 3in1 เพื่อให้บรรลุเป้าเงินออมกับค่าใช้จ่ายรายวัน  , หรือสมมติใช้วิธีหักดิบจับยัดเข้าบัญชีฝากประจำหลังเงินออกทุกเดือน
แต่เกิดเดือนนี้ต้องใช้เยอะหน่อย เราก็จะท่องไม่กินไม่ใช้ๆๆ แบบนี้ใช่ไหมครับ , นี่มันเป็นการลดคุณภาพชีวิตนะครับ

2) ลองคิดดูว่าถ้าในกระปุกออมสินเรามีเงินซัก 1-20,000 บาท(ซึ่งเราไม่รู้ว่ามีเท่าไหร่)
แล้วเราก็ตั้งกฏว่าเราไม่หยิบใช้  , แสดงว่าคนที่ออมจะต้องเพิ่มปริมาณเงินสดสำรองในบัญชีต่อเดือนให้มากขึ้น
เพื่อให้เพียงพอกับการใช้จ่ายในเดือนนั้นๆ  ในทางกลับกันถ้าแทนที่เราจะใส่กระปุกออมสิน แต่เราฝากเงินนั้นเข้าไปในบัญชีหมุนเวียนปรกติ
มันน่าจะทำให้เราเห็นตัวเลขเงินสดสำรองในบัญชีมากขึ้น  และกล้าแบ่งเงินส่วนเกินไปออมในรูปแบบที่ได้รับผลตอบแทน
ซึ่งจะเกิด productivity กับตัวผู้ออมเอง , ติ๊ต่างว่าเอาไปเล่นแชร์ละกัน แบบนี้ไม่ดีกว่าหรือครับ

ป.ล. อีกประเด็นนึงที่ชาวสีลมชอบมาตอบด้วยประโยคสุด classic ที่ว่า .....หาได้เท่าไหร่ไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าเหลือเท่าไหร่...
จริงๆจากประโยคนี้
ถ้ามีมนุษย์เงินเดือนNo.1 หาได้เดือนละ100,000 แต่เหลือออมเดือนละ20,000
กับมนุษย์เงินเดือนNo.2หาได้เดือนละ50,000 แต่เหลือออมเดือนละ30,000
ด้วยเงื่อนไขแบบนี้ คนแบบหลังนี่น่าชืนชมกว่าจริงๆหรอครับ
ผมว่าถ้าเรามองลึกไปถึงรายละเอียดจริงๆ ผมว่าคุณภาพชีวิตคนแรกดีกว่ามากมายเลยนะครับ

ซีเรียสเรื่องออมเงินกันจังครับ ทำไมไม่โฟกัสเรื่องหาเพิ่ม