กำลังคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า

สวัสดีคะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน คือเรามีเรื่องจะมาปรึกษา เรากำลังคิดว่าตัวเองกำลังเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า สาเหตุมาจากอะไรเราไม่รู้เลย เรารู้แต่ว่าวันๆไปเรียนกลับมาทีหอเหนื่อยเสร้จ กินข้าวนอน ตื่นเช้าไปเรียนและทุกๆวันมันวนลูปอยู่อย่างนี้ ทุกอย่างดูหน้าเบื่อไปหมด หมดแรงจะทำอะไรทุกอย่าง โดยปกติเราเป็นคนเฮฮา พอเราลองปรึกษาเพื่อนๆในกลุ่มกลับถูกมองว่าเราบ้าและไม่มีใครสนใจต่อเรื่องของเราเลย ทุกคนทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาแปบเดี่ยว เดี่ยวก็หายแต่ไม่เลย มันไม่ใช่เลย เราเป็นแบบนี้มาเกือบๆ3ปีแล้ว นอนก็ไม่ค่อยหลับตอนกลางคืนกว่าจะกลับก็ปาไปตั้งตี5 บางวันมีเรียนเช้าก็โชคร้ายไปวันไหนมีเรียนบ่ายก็ดีไป ทุกๆอย่างมันดูน่าเบื่อไปหมด ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรสักอย่าง เมื่อสมัยเข้าปี1ใหม่ๆเราจำได้ว่าตัวเองเคยสดใสกว่านี้ เราเป็นคนรักสวยรักงามมาก ต้องแต่งหน้าไปเรียนทุกวัน แต่พักหลังๆมานี้ไม่มีอารมแต่งหน้าไปเรียนเลย เพื่อนๆก็ตกใจกันใหญ่ที่เห็นเราหน้าสดไปเรียน แต่ก็ไม่มีใครถามอะไรมากนัก เราไม่รู้ว่าเพราะอะไรเราถึงเปลี่ยนไป เราเริ่มตีตัวออกห่างจากเพื่อนๆมากขึ้น ไม่อยากสุ่งสิงกับใคร ไม่อยากคุยกับใคร มันดูจืดจางและน่าเบื่อไปหมด เราลองหาวิธีแก้ไขด้วยวิธีต่างๆแต่ก็หมดหวังเพราะมันน่าเบื่อไปหมด เราพยายามลองคิดแล้วว่ามันไม่น่าเบื่อแต่สุดท้ายก็กลายเป็นว่าเบื่อและไม่อยากทำอะไร ไม่ใช่เราขี้เกียจนะ แต่มันคือแบบหมดอารมทำอะไรสักอย่าง เราไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ทุกคนเข้าใจ เรารู้แค่นี้มันดูหน้าเบื่อมาก ไม่อยากคุยกับใคร ตอนแรกเราแค่คิดว่าเรามาเรียนไกลบ้านอาจทำให้รู้สึกเหงาและคิดถึงที่บ้าน เราลองกลับบ้านไม่ไปเรียน1อาทิตแต่ก็เหมือนเดิม ทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมด เราเคยลองปรึกษาที่บ้านดู แม่เราก็พาไปหาหมอจิตแพท หมอก็บอกว่าเราปกติเราอาจแค่ขี้เกียจ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย เราเริ่มเบื่อทุกอย่าง เบื่อความวุ่นวายต่างๆ เราเลยย้ายหอไปอยู่แถวๆหลังมอมันสงบมาก เราชอบมากแต่ไม่นานนักเราก็เบื่อความสงบ เบื่อทุกอย่าง  เราไม่รู้จะบอกผ่านคำพูดยังไงให้เข้าใจ เราลองปรึกษาเพื่อนในกลุ่มดูอีกครั้งแต่ปรากฏว่าไม่มีใครสนใจเราอีก บอกว่าเราบ้าเดี่ยวก็หาย แล้วเพื่อนๆก็ลืมมันไป เราไม่ได้เรียกร้องความสนใจหรือว่าต้องการได้รับมัน เพราะเมื่อก่อนตอนที่เรายังชอบแต่งตัวก็มีคนสนจในตัวเราเยอะมาก เราได้รับมันมากพอแล้ว(ไม่ได้อยากอวยตัวเองนะคือหน้าตาดีมากตั้งแต่เด็กๆแล้วคนชมเราเยอะ ไปไหนมาไหนคนชมตลอด) แต่พอมาวันหนึ่งเรากลับเบื่อทุกอย่าง เททุกอย่าง แต่ว่าเราก็ไม่ทิ้งการเรียนนะ เราไม่อยากให้ทางบ้านเสียใจและไม่คิดฆ่าตัวตายด้วย แต่ความรู้สึกคือมันดูไร้ค่า ทำอะไรไปก็ไร้ค่าไปหมด เพื่อนก็หายจากเราไปเพราะเราตีตัวออกห่างเองเราไม่โทษเพื่อนนะ เราไปไหนมาไหนคนเดี่ยวมาจะ2เดือนแล้ว เราพยายามหาเพลงสนุกๆฟัง หาหนังสนุกๆดู เคยอ่านเจอในเน้ตเค้าบอกให้เราไปวิ่งที่สวนสาธารานะเราก็ไปนะ แรกๆเราสนุกมากเราชอบมาก อารมมันเหมือนสาวน้อยวิ่งเล่นในทุ่งดอกลินลี่เลย เราเจอคนแปลกหน้ามากขึ้น เจอคนที่อ้วนมากๆสองสาคนน้ำหนักน่าจะ100โลขึ้นไปมาออกกำลังลดความอ้วนทุกวัน เรามีความสุขจริงๆนะเลิกเรียนมานี่เราก็ต้องรีบไปวิ่งเลย เพราะมันสนุกได้ออกกำลังกาย ได้ดูวิวตอนพระอาทิตตกเรามีความสุขมากๆแต่สุดท้ายเราตื่นมาเช้าวันเสาเราว่าจะออกไปวิ่งสักหน่อยระหว่างที่เรากำลังอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปอารมเก่าๆก็กลับมาอีกครั้ง เราวิ่งได้ไม่ถึง10นาทีก็กับหอเพราะอะไรเราก็ไม่รู้เหมือนกันมันเป็นความรู้สึกโหวงๆในท้องแปลกๆ ใจมันหวิวๆแล้ววันนั่นทั้งวันเราก็ซึมๆไปเลย อาหารก็เริ่มทานน้อยลง เราไม่รู้จะทำยังไงเลยลองมาถามเพื่อนๆในพันทิปดู มีใครเคยเป็นอาการแบบเรามั้ย? ความรู้สึกคือไม่ได้ขี้เกียจ การเรียนยังไม่ทิ้งและไม่คิดจะฆ่าตัวตาย ถ้ามีใครรู้วิธีแก้ไขบอกเราทีเถอะคะ เราขอร้อง