“ริน!”
เมื่อรวบเอวของร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนได้แล้ว ภัทรก็เริ่มโวยวายขึ้นว่า
“โอ๊ย แล้วนี่ทำไมไม่เรียกให้ภัทรช่วยเล่า”
“โทษทีนะ รินไม่อยากกวนน่ะ เห็นภัทรกำลังหลับสบายอยู่”
รินที่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มอยู่ใกล้ใบหน้าของเธอเพียงแค่คืบ ก็รีบผละตัวออกจาก
อ้อมกอดของเขาทันที ส่วนภัทรเองก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้เช่นกัน เขาจึงรีบปล่อยมือจากเอวบาง
ของหล่อน
“แต่ได้ยินเสียงแกร๊กๆ ดังตอนกลางดึกแบบนี้ ภัทรหัวใจจะวายนะรู้ไหม นึกว่าโดนเล่น
เข้าซะแล้ว เห้อ...”
“ขอโทษจริงๆ นะ ที่ทำให้ตกใจตื่น ยังไงก็ขอบคุณมากนะ ภัทร แต่ไม่มีอะไรแล้ว ภัทร
ไปนอนต่อเถอะค่ะ”
พูดจบรินก็เริ่มค่อยๆ หันไปจับคว้าเสาเหล็กที่แขวนขวดน้ำเกลือข้างตัว อย่างดูไม่ค่อย
จะมีเรี่ยวมีแรงสักเท่าไหร่
“มา เราช่วย”
พูดจบเขาก็ยื่นมือข้างหนึ่งมาจับที่เสาน้ำเกลือต้นเดียวกัน
“ไม่เป็นไรหรอก ภัทร รินไปเข้าห้องน้ำเองได้ค่ะ ใกล้ๆ แค่นี้เอง”
พูดจบเธอก็เริ่มขยับทำท่าว่าจะลากเสาน้ำเกลือเอง แต่แล้วสีหน้าเหยเกที่เห็นมันก็
ทำให้ภัทรรู้ได้ทันทีเลยว่าเธอกำลังเจ็บแผลอยู่
ภัทรที่คิดอะไรขึ้นมาได้จึงเริ่มเอ่ยถามรินขึ้นว่า “ริน คืนนี้ภัทรขอเปิดไฟหน้าห้องน้ำ
ดวงเล็กๆ ทิ้งเอาไว้สักดวงหนึ่งได้ไหม”
รินหยุดชะงักไปนิดหนึ่ง แต่แล้วเธอก็เอ่ยตอบเขาไปว่า
“ดะ ได้สิ ถ้าภัทรกลัว จะเปิดไว้หลายๆ ดวงก็ได้นะ รินนอนได้ ตามสบายเลย”
รินเอ่ยตอบ
“ไหนๆ ภัทรก็จะเดินไปเปิดไฟอยู่แล้ว ให้ภัทรพารินไปส่งที่ห้องน้ำด้วยเลยแล้วกันนะ”
พูดจบเขาก็ใช้แขนข้างหนึ่งช่วยจับลากเสาน้ำเกลือ ส่วนแขนอีกข้างก็ใช้ช่วย
โอบประคองพาเธอเดินไปทางห้องน้ำ และแน่นอนว่าเมื่อหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ
ถึงแม้ว่าจะเปิดไฟเสร็จนานแล้ว แต่เขาก็ยังยืนรอเธออยู่
แม้ว่ารินอยากจะพูดออกไป ว่าเธอรู้สึกเกรงใจที่เขามาคอยช่วยดูแลเธอเป็นอย่างดีขนาดนี้
แต่ ณ ตอนนั้น หญิงสาวก็ทั้งรู้สึกเจ็บแผลและอ่อนเพลียเกินกว่าที่จะดื้อไหว เธอก็เลยปล่อย
ให้ภัทรช่วยพาเดินกลับไปส่งที่เตียงเช่นเดียวกับตอนขามา และเมื่อไปถึงที่เตียง เขาก็
ถามไถ่ขึ้นว่า
“รินหิวน้ำไหม?”
เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับ เขาก็รินน้ำให้ ก่อนจะแกะหลอดมาเสียบแล้วก็ช่วยถือแก้วไว้ให้
จนเธอทานน้ำเสร็จ
หลังจากนั้น ภัทรก็ช่วยประคองให้เธอค่อยๆ ล้มตัวลงนอน ห่มผ้าให้หญิงสาว แต่แล้วใน
ตอนที่ภัทรกำลังดึงขอบกั้นเปลกลับขึ้นมาให้เข้าที่ รินก็เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีที่ดูเกรงอกเกรงใจว่า
“ขอบคุณมากนะ ภัทร และขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้ต้องมาลำบากแบบนี้”
“ไม่ต้องขอบคุณอะไรมากหรอกน่า แค่เปลี่ยนที่นอนเอง ไม่ได้ลำบากอะไรมากมายสักหน่อย
ว่าแต่รินรีบนอนพักเถอะ หน้ารินซีดมากเลย ยังไงถ้าคืนนี้มีอะไรก็เรียกภัทรได้เลยนะ ไม่ต้อง
เกรงใจกันล่ะ เข้าใจไหม?”
“ขอบคุณมากๆ อีกรอบนะคะ” รินยิ้มเหนื่อยๆ ให้กับคนตรงหน้า ก่อนที่เธอจะหลับตาลงอย่าง
อ่อนแรง
‘เจ็บขนาดนี้ แต่ก็ยังมีแอบดื้ออีก แล้วนี่แรงจะขยับตัวก็แทบจะไม่มี ก็ยังจะพูดขอบคุณซ้ำๆ
อยู่นั่นแหละ ยายรินนะยายริน ไม่รู้จะขี้เกรงใจไปถึงไหน’
ภัทรส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมกับยิ้มอ่อนให้กับคนตรงหน้า หลังจากนั้นเขาก็แยกกลับไปนอน
ในที่ของตน
วันต่อๆ มา…
สำหรับการรับประทานอาหารแต่ละมื้อของริน แม้ว่าในช่วงแรกๆ เจ้าตัวจะแอบดื้อ พยายาม
ที่จะตักทานเอง แต่เพราะต้องหยิบช้อนด้วยมือข้างซ้ายที่ไม่ถนัด ก็ทำให้ทานอาหารได้
ลำบากมาก ไหนจะติดเฝือกที่แขนขวาอีก ภัทรเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เขาจึงอาสาเข้า
มาช่วยป้อนให้เธอในวันแรกทั้งสามมื้อ ก่อนที่เขาจะปล่อยให้รินลองเริ่มตักทานเองใน
มื้อเช้าของวันที่สอง โดยที่รินเองก็ทำได้ดีขึ้น เพราะเริ่มปรับตัวได้แล้ว
ส่วนในช่วงสายของวันแรกนั้น จู่ๆ รินก็นึกขึ้นมาได้ เธอจึงรีบถามภัทรขึ้นมาว่า
“คุณ.. ฉันก็ลืมไปเลย วันนี้มันวันพฤหัสไม่ใช่เหรอ แล้วคุณไม่ไปทำงานหรือคะ?”
ภัทรกำลังนั่งอ่านหนังสือที่ปกติเขาเตรียมเผื่อติดรถเอาไว้ ทำให้ตัวเขาสามารถลงไป
หยิบมันขึ้นมาตอนที่รินกำลังหลับ และเขาก็อ่านมันเพื่อเป็นการฆ่าเวลาในช่วงที่เฝ้าเธอ
ชายหนุ่มละสายตาจากหน้าหนังสือ...
To be continued...
พลิกรักจากหลังไมค์ ตอนที่ 12 ค่ะ ;)
เมื่อรวบเอวของร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนได้แล้ว ภัทรก็เริ่มโวยวายขึ้นว่า
“โอ๊ย แล้วนี่ทำไมไม่เรียกให้ภัทรช่วยเล่า”
“โทษทีนะ รินไม่อยากกวนน่ะ เห็นภัทรกำลังหลับสบายอยู่”
รินที่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มอยู่ใกล้ใบหน้าของเธอเพียงแค่คืบ ก็รีบผละตัวออกจาก
อ้อมกอดของเขาทันที ส่วนภัทรเองก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้เช่นกัน เขาจึงรีบปล่อยมือจากเอวบาง
ของหล่อน
“แต่ได้ยินเสียงแกร๊กๆ ดังตอนกลางดึกแบบนี้ ภัทรหัวใจจะวายนะรู้ไหม นึกว่าโดนเล่น
เข้าซะแล้ว เห้อ...”
“ขอโทษจริงๆ นะ ที่ทำให้ตกใจตื่น ยังไงก็ขอบคุณมากนะ ภัทร แต่ไม่มีอะไรแล้ว ภัทร
ไปนอนต่อเถอะค่ะ”
พูดจบรินก็เริ่มค่อยๆ หันไปจับคว้าเสาเหล็กที่แขวนขวดน้ำเกลือข้างตัว อย่างดูไม่ค่อย
จะมีเรี่ยวมีแรงสักเท่าไหร่
“มา เราช่วย”
พูดจบเขาก็ยื่นมือข้างหนึ่งมาจับที่เสาน้ำเกลือต้นเดียวกัน
“ไม่เป็นไรหรอก ภัทร รินไปเข้าห้องน้ำเองได้ค่ะ ใกล้ๆ แค่นี้เอง”
พูดจบเธอก็เริ่มขยับทำท่าว่าจะลากเสาน้ำเกลือเอง แต่แล้วสีหน้าเหยเกที่เห็นมันก็
ทำให้ภัทรรู้ได้ทันทีเลยว่าเธอกำลังเจ็บแผลอยู่
ภัทรที่คิดอะไรขึ้นมาได้จึงเริ่มเอ่ยถามรินขึ้นว่า “ริน คืนนี้ภัทรขอเปิดไฟหน้าห้องน้ำ
ดวงเล็กๆ ทิ้งเอาไว้สักดวงหนึ่งได้ไหม”
รินหยุดชะงักไปนิดหนึ่ง แต่แล้วเธอก็เอ่ยตอบเขาไปว่า
“ดะ ได้สิ ถ้าภัทรกลัว จะเปิดไว้หลายๆ ดวงก็ได้นะ รินนอนได้ ตามสบายเลย”
รินเอ่ยตอบ
“ไหนๆ ภัทรก็จะเดินไปเปิดไฟอยู่แล้ว ให้ภัทรพารินไปส่งที่ห้องน้ำด้วยเลยแล้วกันนะ”
พูดจบเขาก็ใช้แขนข้างหนึ่งช่วยจับลากเสาน้ำเกลือ ส่วนแขนอีกข้างก็ใช้ช่วย
โอบประคองพาเธอเดินไปทางห้องน้ำ และแน่นอนว่าเมื่อหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ
ถึงแม้ว่าจะเปิดไฟเสร็จนานแล้ว แต่เขาก็ยังยืนรอเธออยู่
แม้ว่ารินอยากจะพูดออกไป ว่าเธอรู้สึกเกรงใจที่เขามาคอยช่วยดูแลเธอเป็นอย่างดีขนาดนี้
แต่ ณ ตอนนั้น หญิงสาวก็ทั้งรู้สึกเจ็บแผลและอ่อนเพลียเกินกว่าที่จะดื้อไหว เธอก็เลยปล่อย
ให้ภัทรช่วยพาเดินกลับไปส่งที่เตียงเช่นเดียวกับตอนขามา และเมื่อไปถึงที่เตียง เขาก็
ถามไถ่ขึ้นว่า
“รินหิวน้ำไหม?”
เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับ เขาก็รินน้ำให้ ก่อนจะแกะหลอดมาเสียบแล้วก็ช่วยถือแก้วไว้ให้
จนเธอทานน้ำเสร็จ
หลังจากนั้น ภัทรก็ช่วยประคองให้เธอค่อยๆ ล้มตัวลงนอน ห่มผ้าให้หญิงสาว แต่แล้วใน
ตอนที่ภัทรกำลังดึงขอบกั้นเปลกลับขึ้นมาให้เข้าที่ รินก็เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีที่ดูเกรงอกเกรงใจว่า
“ขอบคุณมากนะ ภัทร และขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้ต้องมาลำบากแบบนี้”
“ไม่ต้องขอบคุณอะไรมากหรอกน่า แค่เปลี่ยนที่นอนเอง ไม่ได้ลำบากอะไรมากมายสักหน่อย
ว่าแต่รินรีบนอนพักเถอะ หน้ารินซีดมากเลย ยังไงถ้าคืนนี้มีอะไรก็เรียกภัทรได้เลยนะ ไม่ต้อง
เกรงใจกันล่ะ เข้าใจไหม?”
“ขอบคุณมากๆ อีกรอบนะคะ” รินยิ้มเหนื่อยๆ ให้กับคนตรงหน้า ก่อนที่เธอจะหลับตาลงอย่าง
อ่อนแรง
‘เจ็บขนาดนี้ แต่ก็ยังมีแอบดื้ออีก แล้วนี่แรงจะขยับตัวก็แทบจะไม่มี ก็ยังจะพูดขอบคุณซ้ำๆ
อยู่นั่นแหละ ยายรินนะยายริน ไม่รู้จะขี้เกรงใจไปถึงไหน’
ภัทรส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมกับยิ้มอ่อนให้กับคนตรงหน้า หลังจากนั้นเขาก็แยกกลับไปนอน
ในที่ของตน
วันต่อๆ มา…
สำหรับการรับประทานอาหารแต่ละมื้อของริน แม้ว่าในช่วงแรกๆ เจ้าตัวจะแอบดื้อ พยายาม
ที่จะตักทานเอง แต่เพราะต้องหยิบช้อนด้วยมือข้างซ้ายที่ไม่ถนัด ก็ทำให้ทานอาหารได้
ลำบากมาก ไหนจะติดเฝือกที่แขนขวาอีก ภัทรเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เขาจึงอาสาเข้า
มาช่วยป้อนให้เธอในวันแรกทั้งสามมื้อ ก่อนที่เขาจะปล่อยให้รินลองเริ่มตักทานเองใน
มื้อเช้าของวันที่สอง โดยที่รินเองก็ทำได้ดีขึ้น เพราะเริ่มปรับตัวได้แล้ว
ส่วนในช่วงสายของวันแรกนั้น จู่ๆ รินก็นึกขึ้นมาได้ เธอจึงรีบถามภัทรขึ้นมาว่า
“คุณ.. ฉันก็ลืมไปเลย วันนี้มันวันพฤหัสไม่ใช่เหรอ แล้วคุณไม่ไปทำงานหรือคะ?”
ภัทรกำลังนั่งอ่านหนังสือที่ปกติเขาเตรียมเผื่อติดรถเอาไว้ ทำให้ตัวเขาสามารถลงไป
หยิบมันขึ้นมาตอนที่รินกำลังหลับ และเขาก็อ่านมันเพื่อเป็นการฆ่าเวลาในช่วงที่เฝ้าเธอ
ชายหนุ่มละสายตาจากหน้าหนังสือ...
To be continued...