แดนพฤษา ตอน ความประทับใจ

แดนพฤษา
ความประทับใจ        1

     หลายวันต่อมา ในขณะที่ษากำลังจัดเรียงเครื่องประดับ คอลเล็คชั่นใหม่ ที่เพิ่งออกแบบเพื่อวางโชว์ที่หน้าร้าน
     แดนก็แวะเข้ามาที่ร้าน ดูเกือบจะเป็นที่ชินตาของพนักงานภายในร้าน และร้านละแวกใกล้เคียง ไปแล้ว
    
     นั่นเพราะว่า หลังจากการพบกันที่ผับครั้งนั้น และยัยภัทรตัวดีเป็นคนให้เบอร์เธอแก่เขา ตอนที่ษาทำอะไรไม่ถูก เพราะใจก็ไม่อยากให้เบอร์เขา ทำให้เขาเริ่มเข้ามาวนเวียนอยู่ที่ร้านเกือบจะทุกวัน  
     ถามว่า เธอไม่ชอบเขาหรือ ก็คงไม่ใช่ แต่ด้วยที่เขาเป็นคนมีชื่อเสียง ถ้าเป็นคนอื่นคงดีใจ เพราะถือเป็นการโฆษณาร้านไปในตัว แต่สำหรับเธอ ที่ชีวิตส่วนใหญ่จะอยู่แต่ความสงบ คอนโด ร้าน และวัด นานๆครั้งหรือเฉพาะโอกาสพิเศษเท่านั้นที่เธอจะออกไปปาร์ตี้กับคนอื่นๆเขาสักครั้ง

     แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะส่วนหนึ่งก็กลัว ถ้าเธอเอ่ยปากไม่ให้เขามา เขาจะเสียความรู้สึก นั่นคือสิ่งที่เธอกังวล เพราะคนอย่างษา กลัวที่สุดคือการทำให้คนอื่นเสียความรู้สึก ยกเว้น เรื่องของความรัก ที่คนอย่างเธอจะปฏิเสธทันทีที่ใครก็ตามเอ่ยปากขอความรัก และเขาไม่ใช่สำหรับเธอ

     วันนี้ก็เช่นกัน เขามาตั้งแต่ร้านเปิด เหมือนเช่น 2-3 วันหลังๆมานี่ ที่มาตั้งแต่เปิดร้าน และกลับเมื่อปิดร้าน

“สวัสดีครับ...ษา” แดนเอ่ยทักทาย
“สวัสดีค่ะ วันนี้ก็มาแต่เช้าเลยนะคะ” ษายิ้มตอบ
“เอ่อ...คงไม่รบกวนใช่ไหมครับ พอดีวันนี้ไม่มีงาน และเห็นว่าคุณจะลงคอลเล็คชั่นใหม่ เลยอยากมาช่วย” แดนรีบพูดออกตัว
“อ๋อ...ไม่รบกวนหรอกค่ะ” ษาตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แต่จะดีมากค่ะ ถ้าช่วยอุดหนุนด้วย” ภัทรพูดแทรกขึ้นมาทันทีที่ก้าวเข้ามาในร้านและเห็นคนทั้ง2
“นี่...ยัยภัทร...เดี๋ยวเถอะ” ษาเดินไปตีแขนภัทรเบาๆ
“ก็จริงนี่ คอลเล็คชั่นนี้จะได้เฮงๆ ขายดี จริงไหมคะ” ภัทรเดินไปยืนข้างๆแดน พร้อมลูบแขนป้อยๆ ท้ายประโยค หันมาทำตาอ้อนแดน
“ถึงภัทรไม่บอก ผมก็มาอุดหนุนอยู่แล้วครับ ก็ทั้งเก๋ และ แปลงได้ ชิ้นเดียวไปได้หลายงานแบบนี้ ใครจะไม่ชอบล่ะครับ” แดนยิ้ม
“ใช่ค่ะ...ยัยษา เขาชอบที่สามารถแปลง ประยุกต์ได้ค่ะ เราจะได้ใส่ได้หลายๆโอกาส นี่คือข้อดีของแบรนด์ ษา –ระ-ภัทรไงคะ” ภัทรอธิบายให้แดนเข้าใจ
“พูดถึง...ชื่อแบรนด์ ก็เข้ากับงานดีน่ะครับ สารพัด” แดนยืนครุ่นคิด

     เมื่อษาและแดนไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนภัทรขอตัวเข้าห้องน้ำ แดนจึงเอ่ยถามถึงข้อสงสัยบางอย่างต่อษา

“คูณษาครับ ผมสงสัยมานานแล้ว เรื่องชื่อของคุณ”
“ชื่อษาหรือคะ” ษาสงสัยในคำคาม
“ครับ พะ-รึ-สา แปลว่าอะไรหรือครับ” แดนถามถึงข้อสงสัย
“อ๋อ... ไม่มีความหมายค่ะ แต่มีที่มาจาก พฤกษาค่ะ” ษาตอบ
“มีที่มายังไงหรือครับ” แดนยังคงไม่เข้าใจ
“คือ...บ้านษาชอบต้นไม้ คุณพ่อคุณแม่สนใจในเรื่องต้นไม้ ดอกไม้ ตอนแรกคุณพ่อจะให้ชื่อพฤกษาค่ะ แต่พอดีคุณแม่อยากให้มีสามพยางค์เหมือนกันพ่อแม่ลูก และเห็นว่าเป็นผู้หญิง คุณพ่อเลยให้ชื่อพฤษา ท่านบอกว่าไม่เหมือนใครดีค่ะ” ษาอธิบายให้แดนฟัง
“คุณษาคะ วันนี้...มื้อเช้าทานอะไรดีคะ เดี่ยวอ้อยจะได้ไปซื้อมาให้ค่ะ” อ้อยพนักงานคนสนิทในร้านของษาถามขึ้นมา
“อ้อย...บอกเป็นครั้งที่ร้อยแล้วเนี่ย ว่าเรียกษาก็พอ” ษาอ่อนใจ

     ถึงษาจะบอกให้อ้อย เรียกยังไง แต่อ้อยก็ยังคงเรียกเช่นเดิม นั่นเพราะว่า ษา มีบุญคุณกับเธอเหลือเกิน ษาได้ช่วยเธอให้มีอนาคตและทุกวันนี้ เพราะว่าษาเป็นคนช่วยเธอ จากการคิดสั้นขายตัว เพื่อหาเงินมาเรียนหนังสือ
     เนื่องจากที่บ้านยากจนมากและแม่ต้องตกงาน ษาได้เตือนสติเธอและพาเธอกับแม่ไปหาพ่อแม่ของษา เพื่อให้ช่วยออกทุน และอาศัยอยู่ที่บ้าน โดยให้แม่ของอ้อยทำงานเป็นแม่บ้าน ส่วนอ้อยก็ค่อยกลับมาช่วยแม่หลังจากเลิกเรียน
     ตอนนี้อ้อยเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ษาก็ให้อ้อยมาทำงานที่ร้านในวันหยุด และยังให้ค่าแรงวันทำงาน เท่ากับพนักงานคนอื่น

“ษา...วันนี้ฉันขอร่วมโต๊ะกับแกและก็คุณแดนด้วยนะจ๊ะ” ภัทรเอ่ยปากทันทีที่เดินมานั่งร่วมโต๊ะ
“เอาสิ...กินหลายคน จะได้เจริญอาหาร” ษายิ้มรับ
“อ้าว...แปลว่าที่ผมมาขอทานอาหารด้วยนี่ ษาไม่เจริญอาหารหรือครับเนี่ย” แดนแกล้งหยอกษา
“เปล่าค่ะ ษาไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ” ษาร้อนรน
“ษามันกลัวคนอื่นเข้าจิตค่ะ มันเป็นจำพวกหัวโบราณนิดๆค่ะ” ภัทรกระซิบกับแดน
“เดี๋ยวเถอะ เอาใหญ่แล้วน่ะแก ถือว่าเป็นเพื่อนสุด Love ฉัน เอาใหญ่เชียว” ษาตีแขนภัทรอีกรอบ เพราะได้ยินทุกคำที่เพื่อนจงใจแซว

     และก็ทุกครั้งษาจะชวนอ้อยและใจ (พนักงานในร้านอีกคน) มาร่วมทานด้วย อีกเช่นกัน ที่ทั้งสองก็ปฏิเสธทุกครั้ง ด้วยความเกรงใจในตัวเจ้านายคนโปรด

“ผมเห็นอ้อยกับใจ ดูจะรักคุณษามากเลยนะครับ” แดนขณะที่จะทานอาหาร
“ใช่ค่ะ...ถ้าภัทรเป็นพนักงานของษา ก็คงจะเป็นเหมือนสองคนนี้แหละค่ะ” ภัทรตอบ
“ทำไมหรือครับ” แดนสงสัย
“ก็จะมีเจ้านายคนไหน จ้างทำงาน มีที่พัก มีข้าวกลางวันให้กินฟรี แถมดีไม่ดี มีข้าวเช้า ข้าวเย็นให้อีก และก็มีของฝากมาฝากพนักงานและครอบครัวเสมอ มีปัญหาอะไรก็คุยกันได้ ดูแลอย่างกับญาติขนาดนี้ค่ะ” ภัทรได้ทีสาธยายยาว
“โห...ฟังแล้ว ผมว่า...ถ้าผมไม่มีงาน ผมรู้แล้วจะมาสมัครงานที่ไหนดี” แดนทึ่ง
“ยังไงผมขอใบสมัครล่วงหน้าไว้เลยนะครับ” แดนหันไปบอกษา
“ยัยภัทรแกก็เว่อร์ไป เราดูแลเขา เพราะเขาช่วยเราหาเงิน ทำให้เราเบาแรง มันคือการใช้ใจซื้อใจ” ษาอธิบาย
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ฉันก็เห็นด้วย ไม่งั้นฉันคงไม่มาขอร่วมหุ้นกับแกหรอก” ภัทรหันไปขอแรงสนับสนุนจากแดน
“ผมชอบนะ ที่บอกว่า...ใช้ใจซื้อใจ” แดนเห็นด้วย
”ใช่ค่ะ...และนั่นทำให้ษามีพนักงานที่ไว้ใจได้มาก เหมือนสองคนนี้ไงคะ” ภัทรชื่นชม

     หลังจากนั้นทั้งสามก็ทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ด้วยรอยยิ้มของลูกจ้างทั้งสองที่เห็นเจ้านายทั้งสองมีความสุขกว่าทุกๆวัน

     แต่จะมีใครรู้บ้างว่า เหตุการณ์ตลอดเช้านั่น อยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง โดยที่ไม่มีใครรับรู้ถึงการมีตัวตนของเธอ ที่กำลังแอบดูอยู่ ด้วยความอิจฉา และหมั่นไส้

    ใครกันนะที่ไม่พอใจคนทั้งสาม จะเป็นเพื่อนของพวกเขาหรือเปล่า หรือจะเป็นใคร ทุกคนคงเดากันไปต่างๆนาๆ แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ เพราะมันจะเปิดเผยในไม่ช้า ไม่ปล่อยให้คุณผู้อ่านเดานานแน่นอนค่ะ

     เมื่อมีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องในความสัมพันธ์ มันมักจะนำพา ความสุข ความทุกข์ และความอิจฉาริษยาเข้ามาด้วย คนที่หนักแน่น และมีสติที่จะรับรู้ ไตร่ตรอง และสำรวจตัวเองเท่านั้น ถึงจะควบคุมความรู้สึกของตนเอง ให้รับรู้และเข้าใจในความเป็นจริงที่ว่า

     เราไม่อาจสมหวัง และมีความสุข...แม้เราจะแย่งมาได้
     เราไม่อาจสมหวัง แต่ยังมีความสุข...ถ้าเราเข้าใจว่าคนที่เรารักนั้นไม่ได้รักเราอย่างที่ต้องการ
     เราอาจสมหวัง และมีความสุข...ถ้าเรารักเขาและเขารักเรา

     สุดท้าย.....

     เราอาจสมหวัง แต่ไม่มีความสุข เพราะเรารักและได้ครอบครองเขา ด้วยการแย่งชิง หรือบีบบังคับเขามา
     ท้ายที่สุด..... เราก็ต้องเสียใจ  เพราะเราได้แค่เพียงกาย หากไม่เคยได้หัวใจของเขาเลย