สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้ที่สองของผมและอาจจะเป็นกระทู้สุดท้ายที่ผมจะมาตั้งเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดไม่ว่าจะเรื่องเพื่อน ความรัก ครอบครัว วันนี้เป็นวันที่ผมเริ่มรู้สึกไม่โอเคกับการกระทำของตัวเองที่รอคอยแต่ความรักเพื่อเป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตประจำวัน วันนี้เป็นวันที่ผมต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สามารถทำอะไรด้วยตัวเองให้ดีขึ้นได้ หลายคนอาจจะถามว่ามาตั้งทำไม ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าผมแค่อยากจะเก็บทุกความทรงจำที่ผ่านมาไว้สักที่ ที่ที่ผมสามารถเปิดอ่านได้ทุกที่ทุกเวลาที่คิดถึงมัน เก็บไว้สักที่ ที่ที่ไม่ต้องทำให้ผมลำบากใจ ผมเลยเลือกที่นี้ และอยากจะเสนอแบ่งปันเรื่องราวของผมในขณะเดียวดัน
ย้อนกลับไปเมื่อวัยเด็ก ก (นามสมมุติ) คือตัวผมเอง ตอนนั้นม.1 ผมจำเรื่องราวทุกอย่างได้อย่างดี ผมเข้ารร.มัธยมเป็นครั้งแรก ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าความหล่อเป็นยังไง ผมพึ่งมารู้เมื่อเปิดเทอมมีพี่ ม.6 เกือบทั้งห้องมักจะทักทายผม และบอกว่าน่ารัก ทุกวันๆๆ จนผมกลายเป็นคนที่คิดว่าตัวเองก็หล่อในขณะเดียวกันนั้นช่วง ม.1เป็นช่วงที่พ่อแม่ทำงานไปรับไม่ได้ ทำให้ผมต้องเดินกลับบ้านยายทุกวัน + กับความที่มีคนมาชื่นชอบเราทำให้ตอนนั้นเราอายที่จะเดินกลับบ้านยายทุกวัน ผมเลยให้เพื่อนคนๆนึงชื่อ ข (นามสมมุติ)(เขาอยู๋ห้องเดียวกัน) ไปรับ-ส่งเกือบทุกวัน แต่การที่จะทำแบบนั้นผมต้องคอยเลี้ยงเพื่อนคนนี้ไม่ว่าจะเป็นค่าเกม ค่าข้าว และค่าน้ำมัน ตังทั้งหมดผมได้มาโดยการขโมยตังแม่และอา ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าเงินเหล่านั้นมีค่าเท่าไหร่ ผมจะได้ว่าผมมักจะหยิบแบงค์ 500-1000 ครั้งละ 5-10 ใบแล้วแต่เงินในกระเป่าตอนนั้น ผมทำแบบนั้นมาประมาณ 2 ปี จนในที่สุดพวกเขาก็จับได้ วันนั้นผมโครตเข้าใจฟิลคนที่แบบโดนจับโดยตำรวจเลยอ่ะ แบบไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าพูดกับใครในครอบครัวเลย และหลังจากนั้นดูทุกคนจะไม่ค่อยไว้ใจเรา เราแก้ปัญหาทั้งหมดด้วยการ โดดเรียนและไปเล่นเกมจนค่ำ ผมโกหกครอบครัวว่าไปอ่านหนังสือที่ร้านหนังสือ วันนึงแม่ผมและอาขับรถมาหาที่ร้านเกมผมตกใจมาก ตอนนั้นจำได้ว่าเล่น dota กับเพื่อนๆอยู่ ทั้นทีที่แม่ผมเดินเข้ามาในร้านเกมเพื่อนทุกคนก็เงียบทำเหมือนไม่รู้จักผมเลยสักคน แล้วตอนที่แม่ผมให้กลับบ้านผมเลยบอกเพื่อนผมคนนึงเขาชื่อ ค (นามสมมุติ)(อยู่คนละห้อง) ว่าจะกลับบ้านแล้วในขณะที่แม่ผมก็ยังอยู่ในร้านเกม เช้าวันต่อมาที่รร ผมโดนเพื่อนแบน เพราะว่าผมไปทักคนชื่อ ค.ในขณะที่แม่อยู่ในร้านเกมแล้วเพื่อนๆคงกลัวว่าแม่ผมจะไปฟ้องแม่คนอื่นว่ามาเล่นเกม หลังจากวันนั้นทำให้ผมรู้เลยว่าไม่มีใครจริงใจกับผมเลย #คนชื่อ ค.เป็นเพื่อนผมตั้งแต่ประถม ผมจำได้ว่าตอนประถมเพื่อนคนนี้ถูกหอยบาดเท้าตอนไปทำนา ตอนนั้นผมอยู่กับเพื่อนคนนี้ทั้งวันตอนอยู่รร. พาไปห้องพยาบาล ไปกินข้าว มันทำให้ผมรู้เลยว่าความใจแลกใจ
ช่วยไม่ได้เลย
วันนึงตอนที่ผมอยู่ม.2 มีสายรหัสตัวเองมาท้าผมต่อย #จริงๆแล้วผมเป็นคนไม่ยอมคนผมมักจะมีเรื่องบ่อยๆ ครั้งแรกผมต่อยกับเพื่อนคนนึงตอนประถมต้น และอีกคนตอนป.6 นี่ก็อาจจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้เพื่อนหายไปบ้าง หลังจากที่น้องสายรหัสมาท้าผมก็ตกลงและเจอกันตอนเที่ยง ต่อยได้ไม่นานครูก็เข้ามาห้าม
***ไว้มาต่อตอนตอนว่างๆนะครับ พอดีไม่รีบ
เรื่องราวของคนๆนึงที่ไม่ประสบความสำเร็จไม่ว่าจะเพื่อน ความรัก การเรียน (ปัจจุบันเรียนปี 1) (เรื่องราวอย่างละเอียด)
ย้อนกลับไปเมื่อวัยเด็ก ก (นามสมมุติ) คือตัวผมเอง ตอนนั้นม.1 ผมจำเรื่องราวทุกอย่างได้อย่างดี ผมเข้ารร.มัธยมเป็นครั้งแรก ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าความหล่อเป็นยังไง ผมพึ่งมารู้เมื่อเปิดเทอมมีพี่ ม.6 เกือบทั้งห้องมักจะทักทายผม และบอกว่าน่ารัก ทุกวันๆๆ จนผมกลายเป็นคนที่คิดว่าตัวเองก็หล่อในขณะเดียวกันนั้นช่วง ม.1เป็นช่วงที่พ่อแม่ทำงานไปรับไม่ได้ ทำให้ผมต้องเดินกลับบ้านยายทุกวัน + กับความที่มีคนมาชื่นชอบเราทำให้ตอนนั้นเราอายที่จะเดินกลับบ้านยายทุกวัน ผมเลยให้เพื่อนคนๆนึงชื่อ ข (นามสมมุติ)(เขาอยู๋ห้องเดียวกัน) ไปรับ-ส่งเกือบทุกวัน แต่การที่จะทำแบบนั้นผมต้องคอยเลี้ยงเพื่อนคนนี้ไม่ว่าจะเป็นค่าเกม ค่าข้าว และค่าน้ำมัน ตังทั้งหมดผมได้มาโดยการขโมยตังแม่และอา ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าเงินเหล่านั้นมีค่าเท่าไหร่ ผมจะได้ว่าผมมักจะหยิบแบงค์ 500-1000 ครั้งละ 5-10 ใบแล้วแต่เงินในกระเป่าตอนนั้น ผมทำแบบนั้นมาประมาณ 2 ปี จนในที่สุดพวกเขาก็จับได้ วันนั้นผมโครตเข้าใจฟิลคนที่แบบโดนจับโดยตำรวจเลยอ่ะ แบบไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าพูดกับใครในครอบครัวเลย และหลังจากนั้นดูทุกคนจะไม่ค่อยไว้ใจเรา เราแก้ปัญหาทั้งหมดด้วยการ โดดเรียนและไปเล่นเกมจนค่ำ ผมโกหกครอบครัวว่าไปอ่านหนังสือที่ร้านหนังสือ วันนึงแม่ผมและอาขับรถมาหาที่ร้านเกมผมตกใจมาก ตอนนั้นจำได้ว่าเล่น dota กับเพื่อนๆอยู่ ทั้นทีที่แม่ผมเดินเข้ามาในร้านเกมเพื่อนทุกคนก็เงียบทำเหมือนไม่รู้จักผมเลยสักคน แล้วตอนที่แม่ผมให้กลับบ้านผมเลยบอกเพื่อนผมคนนึงเขาชื่อ ค (นามสมมุติ)(อยู่คนละห้อง) ว่าจะกลับบ้านแล้วในขณะที่แม่ผมก็ยังอยู่ในร้านเกม เช้าวันต่อมาที่รร ผมโดนเพื่อนแบน เพราะว่าผมไปทักคนชื่อ ค.ในขณะที่แม่อยู่ในร้านเกมแล้วเพื่อนๆคงกลัวว่าแม่ผมจะไปฟ้องแม่คนอื่นว่ามาเล่นเกม หลังจากวันนั้นทำให้ผมรู้เลยว่าไม่มีใครจริงใจกับผมเลย #คนชื่อ ค.เป็นเพื่อนผมตั้งแต่ประถม ผมจำได้ว่าตอนประถมเพื่อนคนนี้ถูกหอยบาดเท้าตอนไปทำนา ตอนนั้นผมอยู่กับเพื่อนคนนี้ทั้งวันตอนอยู่รร. พาไปห้องพยาบาล ไปกินข้าว มันทำให้ผมรู้เลยว่าความใจแลกใจ
วันนึงตอนที่ผมอยู่ม.2 มีสายรหัสตัวเองมาท้าผมต่อย #จริงๆแล้วผมเป็นคนไม่ยอมคนผมมักจะมีเรื่องบ่อยๆ ครั้งแรกผมต่อยกับเพื่อนคนนึงตอนประถมต้น และอีกคนตอนป.6 นี่ก็อาจจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้เพื่อนหายไปบ้าง หลังจากที่น้องสายรหัสมาท้าผมก็ตกลงและเจอกันตอนเที่ยง ต่อยได้ไม่นานครูก็เข้ามาห้าม
***ไว้มาต่อตอนตอนว่างๆนะครับ พอดีไม่รีบ