สามีไม่เคยมาพูดหริอง้อก่อน (หลังจากทะเลาะกัน) ทำไงดี

แต่งงานกับสามีมาสิบปี ยังไม่มีลูก เรามีเรื่องขัดใจกันเล็กๆน้อยๆ ตามประสาคนอยู่ด้วยกัน เช่นเรื่องความเห็นไม่ตรงกันในการเลี่ยงสุนัขของเรา ก็จะมีการถกเถียงกัน เนื่องจากเรามีสุนัขสี่ตัว เป็นตัวผู้หนึ่ง ตัวเมียสามทำหมันเรียบร้อย สามีจะรักสุนัขตัวผู้มากพาออกไปวิ่ง ให้นอนด้วย กอดหอม เอาใจ สามารถเดินได้ทั่วบ้าน ส่วนตัวเมียจะจำกัดพื้นที่ ห้ามเข้าบริเวณห้องรับแขกกับห้องนอน ส่วนเรารักทุกตัวเลยเลี้ยงเหมือนเป็นลูกเลย และจะสงสารตัวแมีย ที่รักและคอยตามเราไปตลอด ซึ่งสามีไม่ชอบ เราก็จะปล่อยเขาไม่ให้เข้าก็ตามใจ ไม่อยากสร้างปัญหา เพราะเถียงกันทุกทีว่าเขาไม่ยุติธรรมประมาณนี้ อันนี้ตัวอย่างเล็กๆ นะคะ ซึ่งบางครั้งเราไม่ชอบเห็นเขาดุและตวาดแรงๆ กับสุนัขตัวเมียแบบไม่สนใจ เวลาเขากัดกัน ก็จะตีและไล่ออกไปนอกรั้วริมถนนเลย ซึ่งเราเคยบอกเขาไว้ว่า เวลาเขาทำผิดกัดกัน จะตีก็ได้แต่อย่าไล่เขาออกนอกบ้าน ซึ่งเราห่วงอันตรายเรื่องรถจะชนเขา เพราะเขากลัวลนลานและวิ่งออกไปเนื่องจากเขาไล่ตีด้วย เวลาเราเห็นเขาตีหมา เรารู้สึกเจ็บปวด เพราะเราไม่เคยตีเลย แค่ดุเขาเสียงดังๆ เขาก็เข้าใจแล้วว่าไม่ดี ห้ามทำ ประมาณนี้
....มาเข้าเรื่องก็คือ ทุกครั้งที่เราเถึยงกัน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ไม่มีใคร ผิดใครถูก พอเรารู้ว่าเสียงเริ่มดัง เราจะหยุดตัวเอง และถอยอออกมา แล้วเฉยๆ ไปเลย เขาก็จะโกรธแบบเงียบๆ ส่วนเราก็โกรธแต่ยังทำหน้าที่ปกติไม่เคยประชดประชัน ทำอาหารให้ ทำความสะอาด ทำงานนอกบ้าน กลับบ้านก็ทำหน้าที่แม่บ้าน
แต่จะไม่พูดกัน ระยะเวลาเงียบๆ สูงสุดประมาณอาทิตย์นีง ส่วนมากเราจะพูดก่อนทุกครั้ง บอกเขาว่าอาหารเสร็จแล้ว อยู่ตรงนี้นะ เราไปไหนก็บอกเขา แต่เขาไม่เคยพูดกับเราเลย ทำเฉยๆ ไม่เคยมาง้อ หรือพูดก่อน เป็นอย่างนี้มาทุกครั้ง จนหลังๆ เขาทำให้เรารู้สึกรักเขาน้อยๆ ลง เนื่องจากเวลาเราป่วยไม่สบาย เขาก็ไม่เคยมาถาม หรือหายาให้กิน เราก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากแต่จะรู้สึกแปลกๆ ทำไม่ไม่ดูแลกัน ถามนิดหน่อยก็ยังดี ส่วนเขาป่วยไข้ เราพาไปโรงพยาบาล นอนเฝ้า พากลับบ้าน แต่เราขับรถไปโรงพยาบาลเอง นอนแอดมิดคนเดียว หรือเขาคงเห็นเราแช็งแรงทำอะไรด้วยตัวเองได้เนื่องจากเราไม่เคยป่วยในช่วงสิบปีที่แต่งงานกันมา มีแค่วันเดียวที่เวียนหัวปวดหัวหนักมากแบบผิดปกติ เลยหยุดงานและดูแลตัวเอง หมอเลยบอกให้นอนคืนนีงเช็คให้แน่นอนว่าเป็นอะไรประมาณนี้
สามีมีข้อดีที่เรายังไม่ถึงขั้นอยากจะเลิกคือ เขาอยู่ติดบ้าน ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี ไม่มีปัญหาเรื่องผู้หญิง หรือมีมือที่สามมาวุ่นวาย เราเป็นคาทอลิคทั้งคู่คะ แต่งงานเข้าโบสถ์ และไม่เคยนอกใจกัน เราหน้าตาดีพอใช้ได้ทั้งคู่คะ คนรอบข้างบอกคะ และไม่เคยมีปัญหาเรื่องนี้ตลอดที่ผ่านมา เราตรวจสอบได้ตลอดในมือถือหรือข้อมูลต่างๆ คะ และเราจะนับถือกันเรื่องนี้ แค่รู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมเขาหยิ่งทะนงมาก ไม่เคยง้อเราก่อนเลย และไม่เคยห่วงใยเหมือนคนที่รักกันควรจะห่วงกัน ไม่เคยถามเลยคะว่ากินข้าวกินปลายัง งานยุ่ง หรือเหนื่อยมั๊ยอะไรประมาณนี้ เราก็ไม่เคยเอาปัญหาจากงานมาปรึกษาเขาด้วย หรือมีอะไรก็แก้ไขเองได้ อาจเป็นแบบนี้หรือเปล่า ที่เขาคงคิดว่าเราดูแลตัวเองได้ ถ้าเป็นแบบนี้คงเป็นไปตลอดชีวิต เราควรอยู่คนเดียวดีกว่ามั๊ยคะไม่เหนื่อยด้วย
ใจเราไม่คิดอยากมีลูก แต่เขาอยากมี เราไม่บอกเขาว่าเราไม่อยากมี แค่บอกว่าปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ รู้สึกไม่ปลอดภัยกับเขา ขนาดเราเขายังไม่ดูแล มีลูกเราคงเหนื่อยหัวฟูอยู่คนเดียว แถมไม่เคยมาง้อคุยก่อน ไม่รู้ใครผิดใครถูก แต่เราง้ออยู่คนเดียว ทำให้เหนื่อยและน้อยใจ เบื่อด้วย อะไรหลายๆ อย่างตามมา เราคงต้องอดทนแบบนี้ไปอีกนาน ลืมไปคะว่าเคยเปิดอกคุยกันแล้ว แต่ไม่มีการปรับปรุง ทุกครั้งก็เป็นแบบเดิม เราเคยคิดว่าจะไม่พูดก่อน แต่รู้สึกเหมือนเป็นพฤติกรรมของเด็กๆ คิดมากยังงัยไม่รู้ ก็อดพูดก่อนไม่ได้ทุกที ไม่เชิงอึดอัด แต่มันมีเรื่องต้องเกี่ยวข้องให้พูดก่อนคะ
เราไม่เคยปรึกษาใครเลย ไม่มีใครทราบด้วยคะ เพื่อนๆ จะเห็นเราเฮฮา ตลก ขำ มองโลกในแงดีตลอด และเป็นที่ปรึกษาให้เพื่อนๆ ได้ดี แต่ตัวเราเอาตัวไม่รอดคะ ฝึกใจอดทนไปเรื่อยๆอย่างเดียว และพยายามที่จะลดการโต้เถียง ยอมๆ เขาไป ไม่พูดมากเงียบๆ ปล่อยให้เขาใหญ่ในบ้านประมาณนี้ ดีกว่ามั๊ยคะ
ใครมีสามีแบบเราบ้างมั๊ย มีวิธีการจัดการยังงัยบ้างคะ ช่วยแนะนำบ้างคะ รอแชร์ความคิดเห็นนะคะ อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนรับฟังในนี้บ้าง ขอบคุณคะ