เรื่องเด็กๆที่กลายเป็นปัญหาของผู้ใหญ่

ขอเกริ่นก่อนว่าเราเจ้าของเรื่องเป็นคนโสด ไม่มีครอบครัว และทำงานห่างจากบ้านเกิดพอสมควร เริ่มต้นจากการเดินทางไปตั้งตัว ตัวคนเดียว หารค่าห้องกับเพื่อน จนพอตั้งตัวได้ก็แยกบ้าน เพื่อนไปแต่งงานมีครอบครัวและมีลูก เราเห็นเด็กคนนี้ ลูกของเพื่อนตั้งแต่วันแรกที่เกิดขึ้นมาเลย เลี้ยงและรักเหมือนลูกของเราเอง จนพอเข้าใจธรรมชาติของเด็ก การดูแล การเอาใจใส่เด็กเล็ก เพราะการได้อยู่กับหลาน(ลูกเพื่อน)คนนี้มาตั้งแต่เกิด
สิบกว่าปีผ่านไป ฐานะต่างๆก็มั่นคงมากขึ้น เพราะเราไม่เคยย้ายงาน จึงมีเงินเก็บพอสมควร ตำแหน่งก็สูงขึ้น วันหนึ่ง ญาติทางบ้านก็เดินทางมา พร้อมกับหลานแท้ๆของเราคนหนึ่ง (ลูกของลูกพี่ลูกน้อง) และเปิดตัวว่า จะเอามาอยู่ที่ ตจว. นี้ ที่บ้านของเราด้วย โดยที่ญาติๆก็พากันใช้คำพูดประมาณว่า เราต้องรักต้องดูแลให้ดี เพราะนี่คือญาติของเรา..??
เลยต้อง ออกตัวไปว่า ถึงเป็นญาติก็จริง แต่เด็กหลานที่เอามานี้ อยู่ๆก็มา ไม่มีความผูกพันใดๆเลยกับเรา จะให้เราดีดนิ้วปุ๊บรักปั๊บแบบเปิดไฟมันคงไม่ได้ อาศัยอยู่กับเรา ได้โอเค แต่อย่ายัดเยียด ว่าต้องรักนะ ต้องดูแลให้ดีนะ มันคนละส่วนกัน
เท่านั้นเอง ดราม่าบังเกิด เห็นคนอื่นดีกว่าญาติ, เด็กคนนั้น(ลูกเพื่อน)เป็นใคร สำคัญขนาดไหน ถึงได้เห็นเขาดีกว่า
พาลไปเกลียดขี้หน้าลูกเพื่อนเรา พอๆกับที่เราเองก็พาลกลายเป็นไม่ชอบหน้าหลาน(ญาติเราซะงั้น)
เรื่องง่ายๆแค่นี้ ทำไมแยกแยะไม่ได้ กลายเป็นเรื่องใหญ่ เราก็ทางออกกับเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะเป็นปัญหาครอบครัว
จะยกบ้านให้อยู่กันไปเลย แล้วเราปลีกตัวหาบ้านใหม่ไปอยู่รู้รอดไปเลย
ตอนนี้เลยกลายเป็นสงสารลูกเพื่อนเรา ที่อยู่ๆโดนเกลียด เพราะเราดันผูกพันกับมันมากกว่าหลานแท้ของเราเอง คงเป็นเพราะความผูกพันที่เลี้ยงดู กล่อมนอน เช็ดอึฉี่อ้วกกันมานาน เฮ้อ ระบายแล้วก็กลุ้ม