เรื่องที่ท่านผู้อ่านจะได้อ่านต่อไปนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นโดยมีเค้าโครงมาจากเรื่องที่เจ้าของกระทู้ได้พบเจอและรับฟังมา ชื่อทั้งหมดในเรื่องต่อไปนี้เป็นชื่อแต่งทั้งสิ้นโดยผู้แต้งไม่ได้มีเจตณาพาดพิงผู้ได้หากเกิดความข้องใจหรือผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
ความลับ:บทที่ 1
ข้อความ..
เช้าวันอาทิตย์ฉันไดรับข้อความจากผู้หญิงที่ทั้งรักและไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด
"พราว เข้าหอแล้วเป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือป่าว ตั้งใจเรียนนะลูกแล้วอย่าไปมีเรื่องกับใครละไว้ว่างๆแม่จะไปเยี่ยม" แม่ส่งข้อความผ่านทางแอปพลิเคชั่นชื่อดัง "ขนาดเสียงของลูกสาวตัวเองยังไม่อยากได้ยินเลยเหรอ" ฉันตัดพ้อพลางคิดในใจว่า "ทำไมฉันต้องถูกส่งมายังโรงเรียนประจำด้วย"
ระหว่างที่กำลังคบคิดอยู่นั้น ก็ มีเสียงเรียกดังมาจาด้านหลัง "เธอๆ เธอมาใหม่หรือป่าว เธอชื่ออะไรเหรอเราชื่อ แอมป์ นะ" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังของฉัน เธอที่ออกตัวว่าตัวเองชื่อ แอมป์ หน้าตาของเธอนั้นดูน่ารักน่าชังมาส่วนรูปร่างของเธอนั้นไม่ต่างอะไรจากหน้าตาของเธอเลย ตัวเล็กส่วนสูงน่าจะประมาณ 155-160 รูปร่างอวบนิดๆน้ำหนังน่าจะประมาณ 60-65 ฉังมองดูแล้วพิจารณาแอมป์อยู่นาน จึงตอบออกไปเพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท "ชื่อพราว" ฉันตอบออกไปทันใดนั้น แอมป์ ก็ ตอบสวนกลับมาทันทีโดยไม่ให้ฉันได้ตั้งตัว "ชื่อพราวเหรอแล้วเธอมาจากไหนละ อายุเท่าไร อยู่ห้องไหน....." เมื่อได้ยินคำถามนานาที่ออกมาฉันก็ได้แต่คิดว่า เธอคนนี้มันน่ารำคาญ ฉันจึงตัดสินใจแกล้งยกโทรศัพท์ทำเป็นคุยกับใครสักคนแล้วเดินออกมาจนพ้นสายตาของเธอ
หลังจากที่รอดพ้นจากเธอคนนั้นมาฉันจึงเดินขึ้นไปยังหอพักของฉัน หอพักนั้นตั้งอยู่บนชั้น 5 ของตึกเรียน ในหนึ่งห้องของหอพักนั้นเป็นห้องใหญ่ที่มีเตียงอยู่ทั้งหมด 12 เตียง แบ่งเป็น 5 ห้อง แต่เดิมโรงเรียนแห่งนี้เคยเปิดเป็นโรงเรียนประจำมาก่อนตั้งแต่ผู้อำนวยการคนเก่าแต่หลังจาก ผอ. คนนี้ดำรงค์ตำแหน่งได้ 1 ปี ก็ ได้สั่งปิดหอพักไปด้วยเหตุผลที่ว่างบจากรัฐบาลไท่พอต่อค่าน้ำค่าไฟ นับตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาก็ผ่านมา 10 ปี ผอ. คนใหม่จึงทำการเปิดให้ใช้หอพักแห่งนี้ จึงไม่แปลกใจที่ตามทางเดินจะมีฝุ่นจำนวณมากและยังมีห้องพักที่กำลังก่อสร้างอยู่ด้วย ฉันเดินสำรวจอยู่นานจนพบกลับทางเดินที่ถูกปิดด้วยไม้และมีประตูถูกล็อคไว้ "แทนที่จะสร้างให้เสร็จก่อนที่เปิดให้ใช้กลับให้เข้าหอตอนที่ยังสร้างไม่เสร็จ ห่วยจริงๆ" ฉันคิดในใจถึงความห่วยของโรงเรียน มันทำให้นึกถึงเวลาก่อนที่จะถูกส่งมาที่โรงเรียนนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกโกธรปนกับความเศร้า ฉันจึงเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ฉันสูบบุหรี่และมองออกไปจนสุดทางของดาดฟ้ามันก็ไม่ต่างอะไรกับดาดฟ้าทั่วๆไป แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตา ตรงขอบระเบียงกลับมีดอกไม้แห้งๆวางไว้ ฉันจึงตัดสินใจเดินไปดู ปรากฏเป็นเป็นลอยสลักเขียนตัวอักษร L
M "อะไรเนี่ย ใครแม่..งมาฟอดรักกันตรงนี้วะน่าขยะแขยง" ฉันอุทานออกมาแล้วบี้บุหรี่ลงกับรูปสลักนั้น แล้วเดินลงไปในตอนนั้เองที่รู้สึกเหมือนกับมีใครมองมายังตัวเอง ฉันจึงหันกลับไปดู "สงสัยคิดไปเอง" ด้วยความที่หอนี้ยังอยู่ระหว่าก่อสร้างเลยทำให้คิดว่าอาจจะเป็นเศษฝุ่นหรือไม่ก็ช่างก่อสร้างสักคน เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันจึงเดินลงไปเพื่อที่จะจับจองเตียงเป็นของตัวเอง
(นิยาย)ความลับ
"พราว เข้าหอแล้วเป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือป่าว ตั้งใจเรียนนะลูกแล้วอย่าไปมีเรื่องกับใครละไว้ว่างๆแม่จะไปเยี่ยม" แม่ส่งข้อความผ่านทางแอปพลิเคชั่นชื่อดัง "ขนาดเสียงของลูกสาวตัวเองยังไม่อยากได้ยินเลยเหรอ" ฉันตัดพ้อพลางคิดในใจว่า "ทำไมฉันต้องถูกส่งมายังโรงเรียนประจำด้วย"
ระหว่างที่กำลังคบคิดอยู่นั้น ก็ มีเสียงเรียกดังมาจาด้านหลัง "เธอๆ เธอมาใหม่หรือป่าว เธอชื่ออะไรเหรอเราชื่อ แอมป์ นะ" เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังของฉัน เธอที่ออกตัวว่าตัวเองชื่อ แอมป์ หน้าตาของเธอนั้นดูน่ารักน่าชังมาส่วนรูปร่างของเธอนั้นไม่ต่างอะไรจากหน้าตาของเธอเลย ตัวเล็กส่วนสูงน่าจะประมาณ 155-160 รูปร่างอวบนิดๆน้ำหนังน่าจะประมาณ 60-65 ฉังมองดูแล้วพิจารณาแอมป์อยู่นาน จึงตอบออกไปเพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท "ชื่อพราว" ฉันตอบออกไปทันใดนั้น แอมป์ ก็ ตอบสวนกลับมาทันทีโดยไม่ให้ฉันได้ตั้งตัว "ชื่อพราวเหรอแล้วเธอมาจากไหนละ อายุเท่าไร อยู่ห้องไหน....." เมื่อได้ยินคำถามนานาที่ออกมาฉันก็ได้แต่คิดว่า เธอคนนี้มันน่ารำคาญ ฉันจึงตัดสินใจแกล้งยกโทรศัพท์ทำเป็นคุยกับใครสักคนแล้วเดินออกมาจนพ้นสายตาของเธอ
หลังจากที่รอดพ้นจากเธอคนนั้นมาฉันจึงเดินขึ้นไปยังหอพักของฉัน หอพักนั้นตั้งอยู่บนชั้น 5 ของตึกเรียน ในหนึ่งห้องของหอพักนั้นเป็นห้องใหญ่ที่มีเตียงอยู่ทั้งหมด 12 เตียง แบ่งเป็น 5 ห้อง แต่เดิมโรงเรียนแห่งนี้เคยเปิดเป็นโรงเรียนประจำมาก่อนตั้งแต่ผู้อำนวยการคนเก่าแต่หลังจาก ผอ. คนนี้ดำรงค์ตำแหน่งได้ 1 ปี ก็ ได้สั่งปิดหอพักไปด้วยเหตุผลที่ว่างบจากรัฐบาลไท่พอต่อค่าน้ำค่าไฟ นับตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาก็ผ่านมา 10 ปี ผอ. คนใหม่จึงทำการเปิดให้ใช้หอพักแห่งนี้ จึงไม่แปลกใจที่ตามทางเดินจะมีฝุ่นจำนวณมากและยังมีห้องพักที่กำลังก่อสร้างอยู่ด้วย ฉันเดินสำรวจอยู่นานจนพบกลับทางเดินที่ถูกปิดด้วยไม้และมีประตูถูกล็อคไว้ "แทนที่จะสร้างให้เสร็จก่อนที่เปิดให้ใช้กลับให้เข้าหอตอนที่ยังสร้างไม่เสร็จ ห่วยจริงๆ" ฉันคิดในใจถึงความห่วยของโรงเรียน มันทำให้นึกถึงเวลาก่อนที่จะถูกส่งมาที่โรงเรียนนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกโกธรปนกับความเศร้า ฉันจึงเดินขึ้นไปยังดาดฟ้าพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ฉันสูบบุหรี่และมองออกไปจนสุดทางของดาดฟ้ามันก็ไม่ต่างอะไรกับดาดฟ้าทั่วๆไป แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตา ตรงขอบระเบียงกลับมีดอกไม้แห้งๆวางไว้ ฉันจึงตัดสินใจเดินไปดู ปรากฏเป็นเป็นลอยสลักเขียนตัวอักษร L