#เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อกองอวยอลิซเท่านั้น
ตอนที่ 12 จะไม่ยอมให้เธอไปไหนอีกแล้ว
"คุณโรซาเรีย..งั้นเหรอคะ"
    เสียงเด็กผู้หญิงสดใสพูดขึ้นมาท่ามกลางความตึงเครียด
"ซิลิก้ารู้จักด้วยงั้นเหรอ"
    ด้วยความสงสัย ลิซเบธที่นั่งอยู่ข้างๆเธอก็ถามไป
"รู้จักสิคะ ชั้นกับคุณคิริโตะเคยเจอกันที่ชั้น 47 ในไอน์แครดค่ะ ตอนนั้นเค้าคิดจะฆ่าคุณคิริโตะด้วย แต่สุดท้ายเขาก็โดนจับไป ชั้นเองก็เคยเป็นเหยื่อของเค้าค่ะ"
"อย่างนี้นี่เอง.."
    พวกเขานั่งประชุมกันที่ร้าน Dicey Cafe ของเอกิลในโลกความจริง ในวงประกอบไปด้วยคิริโตะ อาสึนะ ลิซเบธ ซิลิก้า ชิน่อน ไคลน์ และเอกิล
    เรื่องที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่คือเรื่องที่อลิซถูกโรซาเรียจับตัวไปด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้คิริโตะเองก็ยังไม่รู้สาเหตุ
"ยัยนั่นต้องการอะไรกันแน่นะ"
    หลังจากที่เงียบกันอยู่สักพัก คิริโตะก็พูดทำลายความเงียบ
"คิริโตะคุงไม่ต้องกังวลก็ได้นะ ยังไงอลิซก็ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก"
    อาสึนะที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามพูดปลอบใจคิริโตะ
"นั่นสินะ ยังไงก็เถอะ เย็นนี้ชั้นจะเข้าไปหายัยนั่นคนเดียวเอง ทุกคนรออยู่หน้าร้านก็พอ"
"จะดีเหรอ คิริโตะคุง อาจจะเกิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นก็ได้นะ"
"ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกนายก็เข้าไปช่วยชั้นก็ได้"
"ถ้าจะเอาอย่างนั้นล่ะก็..ตามนั้นแหละ"
.......................................
    ตอนนี้ก็สี่โมงเย็นพอดี ผมเดินเข้าไปในร้านกาแฟที่โรซาเรียนัดไว้เมื่อวานโดยที่มีพวกอาสึนะยืนรออยู่หน้าร้าน
    ผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าร้านยังเงียบอยู่เหมือนเดิม แต่กลางร้านก็เห็นกลุ่มคนประมาณแปดคนนั่งกันอยู่ พวกนี้เป็นพวกโรซาเรียอย่างแน่นอน
"มันมาแล้วครับ หัวหน้า"
    ผู้ชายที่นั่งอยู่ริมสุดที่หันหน้ามาทางผมเอ่ยปากพูดจนทุกคนหยุดชะงัก
    ผมเดินเข้าไปหาพวกนั้นโดยไม่ได้พูดอะไร
"โอ้วว คุณนักดาบดำ มาเร็วกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย"
    พวกลูกน้องยังคงนั่งเงียบ ผมเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมแล้วพูด
"ชั้นมาแล้ว จะคืนอลิซมาได้รึยัง"
"เฮ้ยๆ จะคืนกันง่ายๆมันก็ไม่ไช่พวกเราน่ะเซ่!"
    ปั้ง!! ผู้คนที่อยู่ริมขวาสุดของโต๊ะทุบโต๊ะอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาที่ผม แล้วเขาก็ใช้มือขวากระชากคอเสื้อผมขึ้นไป
"ไม่ได้เจอกันต้องนาน ยังเหมือนเดิมเลยนี่หว่า!!"
    เขาปล่อยมือผมแล้วผลักผมจนผมหงายหลังลงที่พื้น
    นี่มันอะไรกัน ทำไมผมมันอ่อนแอขนาดนี้ ปกติจะจัดการพวกนี้ได้สบายๆนี่นา ทำไมกัน...
"พอได้แล้ว!"
    โรซาเรียพูดหยุดเขาก่อนที่เขาจะทำอะไรผม แล้วเขาก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม
    ผมลุกขึ้นยืนแล้วกำมือแน่น
"พอใจ..แล้วรึยัง"
"ฮ่าๆๆ อย่ามาพูดตลกน่า คิดว่าชั้นจะยอมง่ายๆรึไง"
"แล้วต้องการอะไรอีกล่ะ!! เธอแค้นชั้นมากเลยรึไง!!"
    ผมตะคอกอย่างรุนแรงไส่เธอพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว
"ก็ไช่น่ะสิ!! ไม่ไช่เพราะคุณเหรอ! ที่ทำให้พวกเราต้องไม่มีอิสระ ต้องติดอยู่ในคุกบ้าๆบอๆอะไรก็ไม่รู้!!"
"ก็เธออยากก่อเรื้องไม่ได้นี่หว่า!! จะให้ชั้นอยู่เฉยๆรึไง!!"
"มันก็แค่เกม!! จะเอาอะไรมากมายล่ะ!!"
"แค่เกม..งั้นเหรอ อย่าเอาชีวิตคนอื่นมาล้อเล่นนะ!!"
    พอผมตะคอกไส่โรซาเรียไป ประตูก็เปิดออก คนที่เดินเข้ามาคือไคลน์
"อย่ามาพูดบ้าๆนะ โรซาเรีย"
"หัวหน้ากิลด์ฟูริคาซัน.."
"หึ ขอบใจละกันที่จำชั้นได้"
    ไคลน์เดินเข้ามาหาโรซาเรีย
    แต่ว่า ไคลน์รู้จักโรซาเรียด้วยงั้นเหรอ จำไม่เห็นได้เลย ตอนคุยกันในร้านเอกิลก็ไม่ได้พูดอะไรด้วย
"โธ่เว้ย! แกจะเอาอะไรกับชั้นอีก"
"คืนอลิซมาซะ"
"อย่าลืมนะว่าพวกชั้นมีมากกว่า อยากมีเรื่องนักรึไง!"
"เห้ออ! ช่วยไม่ได้น้า ทุกคน เข้ามาเลย!"
    ไคลน์เรียกทุกคนที่ยืนอยู่ข้างนอกเข้ามา
    ทั้งทีมประกอบไปด้วยอาสึนะ ลิซเบธ ซิลิก้า ลีฟา ชิน่อน เอกิล รวมไคล์กับผมไปด้วยก็แปดคน เท่าจำนวนพวกนั้นพอดี
"อะ..อะไรกันน่ะ!"
"แค่นี้ก็เท่าเทียมกันแล้วเนอะ"
    พวกลูกน้องของโรซาเรียลุกขึ้นยืน
"ชิ!! ถ้าอย่างนั้นล่ะก็..พวกแก! วิ่ง!!"
    พวกเขารีบวิ่งออกจากร้านไปด้วยความเร็วสูง
"โธ่เว้ย! รีบตามไปกันเถอะ!"
    พอไคลน์บอก พวกเราก็วิ่งตามไปทันที พอออกไปถึงหน้าร้านก็เห็นว่าพวกเขาบินไปทางป่า คิดจะหนีไปไหนกันล่ะเนี่ย
    พวกเรากางปีกออกมาแล้วบินตามพวกนั้นไป
    พวกนั้นมุ่งหน้าไปที่ที่ผมกับอลิซเจอเจ้ากระต่ายเมื่อวานนี้ พอเราไปถึงก็เห็นว่าพวกเขากำลังสู้กับเจ้ากระต่ายนั่น
"พวกนั้นคิดจะทำอะไรน่ะ!"
"ไปดูกันเถอะ ไคลน์"
"อื้ม"
    พวกเราบินเข้าไปหาพวกนั้น
    ตู้ม!! เจ้ากระต่ายตัวเดิมทุบพื้นจนสะเทือน พอพวกเราลงไปถึงโรซาเรียก็เดินมาหาผมโดยที่พวกลูกน้องยังสู้อยู่
"นี่แหละ คือสิ่งที่ชั้นต้องการ ถ้าพวกนายจัดการบอสนี่แล้วเอารางวัลเควสมาให้ชั้น ชั้นจะคืนอลิซให้เอง"
"ชิ!! ยังบ้าเงินเหมือนเดิมเลยนะ แต่เอาอย่างนั้นก็ได้"
    ผมตอบตกลงโรซาเรียไปแล้วผมก็เปิดวินโดว์ขึ้นมา จากนั้นผมก็เอาดาบที่ลิซเคยตีให้ออกมาเพื่อจะใช้สกิลดาบคู่
"ไปกันเถอะ พวกเรา!"
"โอ้วว!!"
.......................................
    คิริโตะชักดาบทั้งสองข้างออกมาแล้ววิ่งเข้าไปหาบอสกระต่ายยักษ์เพือโจมตี
"อ้าาาา!!"
    เขาโจมตีที่ขาของมันด้วยสกิลดาบคู่แรงสูง HP ของมันก็ลดลงเล็กน้อย
    พวกลูกน้องของโรซาเรียก็ตายกันไปห้าคนแล้ว
"สวิต!!"
    คิริโตะตะโกนสัญญาณให้กับเพื่อนๆ จากนั้นพวกเขาก็วิ่งเข้ามาโจมตีมันรอบด้าน
    คิริโตะถอยออกมาเล็กน้อย ระหว่างที่คิริโตะกำลังจะเข้าไป อยู่ๆก็มีผู้ชายผมยาวสีฟ้าปรากฎขึ้นหลังพวกเขา
    เขาก็คือ คริสไฮน์ หรือ คิคุโอกะ เซย์จิโร่ ที่ชีวิตจริงทำงานอยู่ที่กรมวิจัยโลกเวอร์ชวล
"ซิสเต็มคอมมานด์! ดีลีทคอลเล็คชั่น"
    พอเขาพูดคำสั่งเสร็จ บอสกระต้ายก็แวบหายไปทันที พวกคิริโตะกับโรซาเรียตกตะลึงกับภาพที่เห็น
    คริสไฮน์เดินเข้าไปหาโรซาเรียแล้วพูด
"พวกของเธอสินะที่แฮ็คระบบของเกมแล้วก็ข้อมูลของราธ"
"แก..คือใคร"
"ไม่ต้องรู้หรอกว่าชั้นคือใคร แต่เอาเป็นว่า ตอนนี้ตำรวจดักจับพวกเธอที่ไดร์ฟคาเฟ่เรียบร้อยแล้ว"
"จะจับชั้นเรื่องอะไร ชั้นไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
"หน้าด้านจังนะคุณ งั้นผมจะบอกให้ละกัน ข้อแรก คุณแฮ็คระบบของเกมนี้ ข้อสอง คุณแฮ็คข้อมูลของราธซึ่งเป็นองค์กรณ์รัฐบาล และข้อสาม คุณเอาตัวอลิซซึ่งเป็นสมบัติของราธไป เข้าใจรึยัง"
"ตะ..แต่ว่า ไม่นะ ขั้นไม่อยาก..!!"
    แล้วอวาตาร์ของโรซาเรียก็ขึ้นคำว่า Don't Connected แล้วหายไป พวกลูกน้องเขาก็เช่นกัน
"ลำบากหน่อยนะ คิริโตะคุง"
"โธ่ มาช้าจังนะ"
"เอาเถอะ ตอนนี้ข้อมูลของอลิซก็กลับมาแล้วล่ะ เธอคงรอคิริโตะคุงอยู่ที่เทเลพอร์ตเกทน่ะนะ"
    พอได้ยินเช่นนั้น คิริโตะก็แยกตัวกับพวกเขาแล้วบินกลับไปที่เมืองแห่งการเริ่มต้น เขาบินไปจนถึงที่เทเลพอร์ทเกทพลาซ่าที่อยู่ตรงกลางเมือง
    ตรงนั้นมีเด็กผู้หญิงไส่ชุดอัศวินสีทองยืนรออยู่ เธอก็คืออลิซที่คิริโตะตามหาอยู่นั่นเอง ในเมืองตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่นอกจาก NPC เพราะว่าตอนนี้มีงานจัดที่อารุณ
"อลิซ.."
    คิริโตะรีบวิ่งเข้าไปแล้วกอดอลิซเข้าอย่างแรง
"ดะ..เดี๋ยวสิ คิริโตะ นาย ทำอะไรเนี่ย"
    อลิซหน้าแดงอย่างกระทันหัน
"ชั้นเป็นห่วงเธอมากเลยรู้มั้ย"
"กะ..ก็รู้ แต่ว่า.."
"ขอโทษนะ ชั้นบอกว่าจะดูแลเธอแท้ๆ แต่ว่าชั้น.."
    คิริโตะพูดทั้งน้ำตา อลิซเอาตัวออกจากคิริโตะเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
"นายนี่ขี้แงจังเลยนะ คิริโตะคุง"
"ก็มัน.. เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอเรียกชั้นว่าอะไรนะ"
"คิริโตะคุงไง อยากเรียกแบบนี้น่ะ ไม่ได้..เหรอ"
"ได้สิ ชั้นไม่ว่าอะไรหรอก"
    อลิซเอามือขวาขึ้นไปเช็ดน้ำตาของคิริโตะแล้วพูดต่อ
"ชั้นไม่ไปไหนหรอกน่า ก็สัญญาไว้แล้วหนิ"
"นั้น..สินะ"
    คิริโตะเข้าไปกอดอลิซอีกครั้ง ในขณะนั้นเอง พวกเพื่อนๆของคิริโตะก็มาเห็นพอดี
"อะแฮ่ม! ห่างกันแปปเดียว เป็นแบบนี้จนได้น้าา"
    ไคลน์ทำเสียงล้อเลียน เพื่อนๆก็ยิ้มให้อย่างกรุ้มกริ้ม แล้วคิริโตะก็เอาตัวออกจากอลิซอย่างรวดเร็ว
"มะ..ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ ปะ..ไปกันเถอะ"
    คิริโตะกลั้นความเขินเอาไว้แล้วรีบเดินหนี
"เดี๋ยวสิ คิริโตะ อย่าหนีนะ ฮ่าๆๆ"

>>>ตอนที่ 13 ไปเดทกับชั้นเถอะ!>>>

    เป็นไงกันบ้างครับ สนุกกันไหมเอ่ย ก่อนอื่นก็ต้องขอโทษเรื่องคำศัพท์นิดนึงนะครับ อาจตะมีผิดพลาดไปบ้าง
    ช่วงนี้อาจจะดราม่ากันนิดหน่อย ตอนต่อไปจะกลับไปให้เค้าสองคนหวานกันบ้าง 😊
    เอาจริงๆตอนแรกกะจะให้คิริโตะวิ่งเข้าไปจูบอลิซด้วย แต่ก็ไม่เอาดีกว่า เก็บไว้คราวหน้า อิอิ
    ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อเรื่อยๆนะครับ คงจะเขียนต่ออีกนาน ใครมีอะไรติชมเชิญคอมเม้นได้เลยครับ เจอกันตอนต่อไปครับ ^^