เหนื่อยไปไหมชีวิต

สวัสดีคะ. เราขอแนะนำตัวก่อน. เราเป็นคนๆนึงที่คิดว่าชีวิตช่างไม่ง่ายและไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เราป่วย แม่เราก็เป็นเส้นเลือดในสมองแตก อัมพาทครึ่งซีก เราทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบครู ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง แต่เรารู้สึกว่าชีวิตมันไม่ได้ง่ายแบบนั้นเลย. ทุกวันนี้เราต้องดูแลแม่ที่ป่วย และดูแลตัวเองซึ่งก็ป่วย เรามีรายได้แค่จากเงินคนพิการของแม่เดือนละ800บาท บ้านก็อาศัยเขาอยู่ เวลาหิวเราอดได้ แม่ต้องได้อิ่มและกินก่อนเสมอ เวลาคนอื่นกินของอร่อยๆ เราได้แค่มอง และใครถามว่ากินข้าวหรือยัง เราก็ยิ้มและตอบว่ากินแล้ว.ทั้งที่ท้องหิวแทบจะเป็นลม เวลาแม่ป่วยไม่สบาย หรือเป็นประจำเดือน เรายังไม่มีเงินหาซื้อแพมเพิสให้แม่ ได้แค่คอยปลอบกัน. ว่าเราลำบาก เราไม่มี จะมีใครที่เห็นใจเราจริงๆ บางทีคนก็ถาม แต่ลับหลังก็รังเกียจ ทุกข์เคยคิดจะไม่อยากอยู่ แต่ก็นึกถึงแม่ ว่าแกจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเรา เหนื่อยท้อ แต่ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของแม่ ใจก็ชื้นขึ้นมา ต่อให้อดตายด้วยกัน ฉันก็จะอยู่กับเธอ จนเราจากกันไป. รักแม่..