HBD ให้กับตัวเองค่ะ...วันนี้วันเกิดเรา ก่อนหน้านี้ เราคิดภาพสวยหรูไว้ว่าแฟนเราจะพาเราไปฉลองวันเกิดที่ไหน เมื่อปีที่แล้ว เขาพาเราไปฉลองบน rooftop โรแมนติคมากๆ แต่ปีนี้เขากลับ...ขอเลิกกับเราก่อนวันเกิดเรา 4 วัน...
background ตัวเราและแฟนเรา
- เรากับแฟนคบกันมาได้ปีกว่าๆ แล้ว
- แฟนเราเป็นคนต่างชาติ เป็นฝรั่ง
- พ่อแม่เราหวงเรามาก ให้เรามีแฟนได้ เอ็นดูแฟนเรา แต่ไม่อยากให้เราค้างบ้านแฟนหรือไป ตจว. กัน 2 ต่อ 2
- เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราอยู่กับครอบครัว เขาเช่าคอนโดอยู่คนเดียว
- อาทิตย์หนึ่งเจอกัน 2-3 วัน ถ้าวุ่นมากๆ ก็ วันเดียว
เอาเป็นว่า ก่อนหน้านี้ไม่มีสัญญาณใดๆ เลยว่าเค้าจะเลิก ก่อนเกิดเหตุอาทิตย์หนึ่ง เค้ายัง LINE มาปกติ ชวนไปดูหนัง เราส่งคลิปขนมไปให้ก็บ่นว่าอยากกิน ไปกินกันเถอะ เราก็เป็นอีกคู่นึงที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย จนเมื่ออาทิตย์ก่อน เราไปทำงานต่างจังหวัด เขาก็ LINE หาทุกวัน ทำไรอยู่ ทำงานเป็นไงบ้าง เราก็ส่งรูปไปให้ ปกติสุดๆ แต่พอเรากลับมา...เราเจอกันที่ร้านกาแฟ เขาเดินมากอดเรา พาเราไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จก็หาที่นั่งเงียบๆ พร้อมกับบอกเราว่า "เราไปต่อไม่ได้"
เราเงิบมาก ตกใจ เกิดอะไรขึ้น มันมาจากไหน ถ้าเขาเป็นผู้หญิง เราก็ว่าเมนส์เขามาแน่ๆ แต่นี่ไม่ใช่ เขาพูดวกไปวนมาว่า เพราะงานของเขา ทำให้เขาทำหน้าที่แฟนได้ไม่สมบูรณ์แบบ และเขาไม่ดีพอ (เกลียดคำนี้จริง)
เราเข้าใจนะ เรื่องงาน เขาทำงานกลางคืน และมันก็วุ่นวายมาก ต้องคอยบริหาร จัดการ deal กับคนมากมาย ตอนเขาอยู่กับเรา เขาก็ต้องส่งเมล์ยาวๆ คุยโทรศัพท์ แต่เราก็ไม่ว่าอะไร คนเราก็ต้องมีหน้าที่ และงานของเขาคือความฝันของเขา บอกตัวตนของเขา และเราก็สนับสนุน เขาทำงานไป เราก็นั่งๆ นอนๆ ดูซีรีย์ไป เรา LINE ไป เขาไม่ตอบ ก็รู้ว่าวุ่นอยู่ เราก็ไม่เคยส่งไปรัวๆ ทำไมไม่ตอบยะ! อยู่กับใคร! ทำอะไร! ที่ไหน! ไม่เคยเลย เรารู้ เราก็ตาม Page ของเขา เราก็รู้ว่าเขายุ่งแค่ไหน แต่พอเขาตอบ เขาจะขึ้นต้นประโยคว่า "ขอโทษนะที่ตอบช้า บลาๆๆๆๆ" เราก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ
แต่ที่เราสงสัย...คืองานที่เขาทำที่ต่างประเทศ เขาไม่เคยเล่าให้ฟัง เราถามก็เลี่ยงตอบ บางครั้ง มีโทรศัพท์ด่วนมาจากเมืองนอก เขาก็ต้องรีบจองตั๋วกลับประเทศเขาด่วน บางครั้งเขาก็ต้องกลับไป 1-2 เดือน แล้วกลับไทย เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ติดต่อกันตลอดเลย ช้าบ้าง เร็วบ้าง ตาม Time Zone แต่เขากลับรู้สึกว่าเขาปล่อยให้เราอยู่คนเดียว มีครั้งหนึ่งที่เขาต้องกลับประเทศด่วน เขาร้องไห้ออกมา แต่เขาก็ไม่เคยเล่าปัญหาให้เราฟัง...บอกแค่ว่า งานของเขามันเสี่ยงและอันตราย
และเรื่องงานก็คือสาเหตุที่เขาขอยุติความสัมพันธ์ของเรา เขาไม่อยากให้เราเกี่ยวข้องด้วย เขาพูดมาว่า "ทำเพื่อปกป้องเรา" คืออะไร เราไม่เข้าใจ เราถึงกับถามว่า มีคนอื่นหรอ เขาก็บอกว่าไม่ใช่ เราก็ว่าเขาไม่มีหรอก sense มันบอก เวลาหายใจยังไม่มี จะเอาเวลาที่ไหนไปมีคนอื่น // เขามีครอบครัวอยู่แล้วหรอ? ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เพราะตอนนี้ พ่อแม่พี่น้องเพื่อนฝูงของเขารับรู้ว่าเขาคบกับเรา
เราบอกว่าจะก้าวพ้นปัญหาไปด้วยกัน ไม่ว่าปัญหาจะคืออะไรก็ตาม เขาก็บอกแค่ว่า เขายังแก้ปัญหาไม่ได้เลย เราจะแก้ได้ไง แต่เราก็จะอยู่ข้างๆ เขาไม่ยอม พูดซ้ำไปซ้ำมาว่า ไปต่อไม่ได้ เราเสียใจที่เขายอมแพ้ เพราะที่ผ่านมา เราไม่เคยมีปัญหาอะไรกันเลย เราเองก็ร้องไห้ ทั้งขอร้อง และบอกว่าให้โอกาสตัวเธอเองอีกซักครั้งเถอะ เขายังคงปฏิเสธ และบอกว่า "ยอมแพ้แล้ว" เราเลย...อืม งั้นไปล่ะ แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมาเลย
เราเดินเข้าไปกอดเขา และนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ยินคำว่า "ฉันรักเธอ" จากปากของเขา พอเราได้สติ เราก็เสนอให้เขาพบกันครึ่งทาง เราไม่เลิก ในเมื่อยังรักกันอยู่ จะเลิกทำไม เราให้เวลาเขา "ห่างกันซักพักมั้ย" เขาก็โอเค เราบอกเขาไปด้วยว่า "เธอไม่มีสิทธิมาชี้ว่าผู้ชายคนไหนไม่ดีสำหรับเรา เราคือคนที่ตัดสินว่าคนนี้ดีหรือไม่ดี และผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เราก็ดีสำหรับเรา จบข่าว" เขาดึงเข้ามากอด เดินจูงมือเราไปส่งรถไฟฟ้า และจูบเราตรงนั้น แบบไม่แคร์สายตาใคร พอจากกันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาส่งสติกเกอร์หัวใจมา...งงในงง????
ตอนแรกเราเหมือนจะโอเคนะ แต่พอผ่านไป 1-2 วัน จิตใจเราว้าวุ่น เราทั้งร้องไห้ กรีดร้อง ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไม??? หรือเราทำอะไรผิด เราคิดไปถึงว่าเขาจะบอกเลิกเราในวันเกิด ซึ่งเรารับไม่ได้จริงๆ เราทั้งกลัว กังวล กินไม่ได้ นอนไม่หลับ และเราเองก็มีประวัติโรคซึมเศร้าเมื่อ 3 ปีก่อน เรากลัวว่ามันจะกัดกินเรา เราเลยลากตัวเองไปหาจิตแพทย์ สรุปว่า ยังไม่ถึงเป็นโรคซึมเศร้า แต่เป็นวิตกกังวลเกินเหตุ หมอบอกว่า "คนส่วนใหญ่จะคิดถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นในแง่ลบที่สุดไว้ก่อน และแน่นอนว่า ส่วนใหญ่มันจะไม่เกิดขึ้นจริง" นั่นล่ะ หมอให้ยามากิน ก็ดีขึ้น แต่ประเด็นคือ พอเราเล่าให้หมอฟังเรื่องแฟน หมอสันนิฐานว่า เขาเครียด จนเป็นโรคซึมเศร้า เพราะเขาเริ่มโทษตัวเอง ไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง และเอาทุกเรื่องมาปนกัน
ในเมื่อเขาอาจเป็นโรคซึมเศร้า เราก็ต้องเป็นหลักให้เขา ต้องตั้งสติ (ที่บางครั้งก็ไม่ค่อยมี) เราไปหาข้อมูลเพิ่มเติม เขาอาจจะเป็น Imposter Syndrome นั่นคือ อาการของคนไม่ยอมรับความสำเร็จของตัวเอง ในกรณีของแฟนเรา เขาไม่เชื่อว่าเขาเป็นแฟนที่ดีในระดับหนึ่งแล้ว ไม่เชื่อว่าเขาก็ประสบความสำเร็จในฐานะของแฟนคนนึง ตอนนี้เราเลยทำ list ให้เขาว่าเขาทำอะไรในฐานะแฟนที่ทำให้เรามีความสุขบ้าง ไว้เจอกัน แล้วเราจะให้...แต่ก็ไม่รู้เจอกันเมื่อไหร่
และแล้วก็ถึงวันเกิดเรา ก่อนหน้านี้เขาส่ง LINE มายาวราวกับเรียงความมาตอนตี 2 ว่า "เขาเจ็บปวดแค่ไหนที่ทำให้เจ็บ แต่เขาอยากขอเวลาอยู่คนเดียว"พร้อมส่งเพลงให้กำลังใจมาให้ฟัง แต่พอถึงวันเกิดเรา เรากลัวว่าเขาจะบอกเลิกเเราไง แต่เขาก็ส่งมาให้แค่ text ยาวเป็นเรียงความเหมือนกัน ใจความประมาณว่า "HBD นะ ที่รัก วันนี้เราคงเจอเธอไม่ได้ เราไม่อยากแสร้งว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น และจะสร้างความเครียดให้เธอเปล่าๆ..." แล้วก็อวยพรไปยาวๆ เราก็เข้าใจเขา ไม่โกรธ ไม่เกลียดนะ แต่ความกลัวยังมีอยู่...
เราเลยอยากถามทุกคนว่า ผู้ชาย...อยู่ดีๆ ก็ปลีกตัวออกจากเราทั้งๆ ที่เราไม้ได้ทำอะไรผิด มันคืออะไร แล้วเราควรทำยังไง ตอนนี้เราก็ทำได้แค่ส่งกำลังใจเขาเป็นบางครั้งบางคราว อยากได้เวลานักใช่มั้ย...ได้! แต่เราไม่รู้ว่า...ต้องให้เวลาเขานานแค่ไหน เขาจะเลิกกับเรามั้ย เรากังวลมากจริงๆ
แฟนเซอร์ไพรส์วันเกิดด้วยการบอกว่า "ห่างกันซักพัก" เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะ แกรรรรรรรร
background ตัวเราและแฟนเรา
- เรากับแฟนคบกันมาได้ปีกว่าๆ แล้ว
- แฟนเราเป็นคนต่างชาติ เป็นฝรั่ง
- พ่อแม่เราหวงเรามาก ให้เรามีแฟนได้ เอ็นดูแฟนเรา แต่ไม่อยากให้เราค้างบ้านแฟนหรือไป ตจว. กัน 2 ต่อ 2
- เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราอยู่กับครอบครัว เขาเช่าคอนโดอยู่คนเดียว
- อาทิตย์หนึ่งเจอกัน 2-3 วัน ถ้าวุ่นมากๆ ก็ วันเดียว
เอาเป็นว่า ก่อนหน้านี้ไม่มีสัญญาณใดๆ เลยว่าเค้าจะเลิก ก่อนเกิดเหตุอาทิตย์หนึ่ง เค้ายัง LINE มาปกติ ชวนไปดูหนัง เราส่งคลิปขนมไปให้ก็บ่นว่าอยากกิน ไปกินกันเถอะ เราก็เป็นอีกคู่นึงที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย จนเมื่ออาทิตย์ก่อน เราไปทำงานต่างจังหวัด เขาก็ LINE หาทุกวัน ทำไรอยู่ ทำงานเป็นไงบ้าง เราก็ส่งรูปไปให้ ปกติสุดๆ แต่พอเรากลับมา...เราเจอกันที่ร้านกาแฟ เขาเดินมากอดเรา พาเราไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จก็หาที่นั่งเงียบๆ พร้อมกับบอกเราว่า "เราไปต่อไม่ได้"
เราเงิบมาก ตกใจ เกิดอะไรขึ้น มันมาจากไหน ถ้าเขาเป็นผู้หญิง เราก็ว่าเมนส์เขามาแน่ๆ แต่นี่ไม่ใช่ เขาพูดวกไปวนมาว่า เพราะงานของเขา ทำให้เขาทำหน้าที่แฟนได้ไม่สมบูรณ์แบบ และเขาไม่ดีพอ (เกลียดคำนี้จริง)
เราเข้าใจนะ เรื่องงาน เขาทำงานกลางคืน และมันก็วุ่นวายมาก ต้องคอยบริหาร จัดการ deal กับคนมากมาย ตอนเขาอยู่กับเรา เขาก็ต้องส่งเมล์ยาวๆ คุยโทรศัพท์ แต่เราก็ไม่ว่าอะไร คนเราก็ต้องมีหน้าที่ และงานของเขาคือความฝันของเขา บอกตัวตนของเขา และเราก็สนับสนุน เขาทำงานไป เราก็นั่งๆ นอนๆ ดูซีรีย์ไป เรา LINE ไป เขาไม่ตอบ ก็รู้ว่าวุ่นอยู่ เราก็ไม่เคยส่งไปรัวๆ ทำไมไม่ตอบยะ! อยู่กับใคร! ทำอะไร! ที่ไหน! ไม่เคยเลย เรารู้ เราก็ตาม Page ของเขา เราก็รู้ว่าเขายุ่งแค่ไหน แต่พอเขาตอบ เขาจะขึ้นต้นประโยคว่า "ขอโทษนะที่ตอบช้า บลาๆๆๆๆ" เราก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ
แต่ที่เราสงสัย...คืองานที่เขาทำที่ต่างประเทศ เขาไม่เคยเล่าให้ฟัง เราถามก็เลี่ยงตอบ บางครั้ง มีโทรศัพท์ด่วนมาจากเมืองนอก เขาก็ต้องรีบจองตั๋วกลับประเทศเขาด่วน บางครั้งเขาก็ต้องกลับไป 1-2 เดือน แล้วกลับไทย เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ติดต่อกันตลอดเลย ช้าบ้าง เร็วบ้าง ตาม Time Zone แต่เขากลับรู้สึกว่าเขาปล่อยให้เราอยู่คนเดียว มีครั้งหนึ่งที่เขาต้องกลับประเทศด่วน เขาร้องไห้ออกมา แต่เขาก็ไม่เคยเล่าปัญหาให้เราฟัง...บอกแค่ว่า งานของเขามันเสี่ยงและอันตราย
และเรื่องงานก็คือสาเหตุที่เขาขอยุติความสัมพันธ์ของเรา เขาไม่อยากให้เราเกี่ยวข้องด้วย เขาพูดมาว่า "ทำเพื่อปกป้องเรา" คืออะไร เราไม่เข้าใจ เราถึงกับถามว่า มีคนอื่นหรอ เขาก็บอกว่าไม่ใช่ เราก็ว่าเขาไม่มีหรอก sense มันบอก เวลาหายใจยังไม่มี จะเอาเวลาที่ไหนไปมีคนอื่น // เขามีครอบครัวอยู่แล้วหรอ? ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เพราะตอนนี้ พ่อแม่พี่น้องเพื่อนฝูงของเขารับรู้ว่าเขาคบกับเรา
เราบอกว่าจะก้าวพ้นปัญหาไปด้วยกัน ไม่ว่าปัญหาจะคืออะไรก็ตาม เขาก็บอกแค่ว่า เขายังแก้ปัญหาไม่ได้เลย เราจะแก้ได้ไง แต่เราก็จะอยู่ข้างๆ เขาไม่ยอม พูดซ้ำไปซ้ำมาว่า ไปต่อไม่ได้ เราเสียใจที่เขายอมแพ้ เพราะที่ผ่านมา เราไม่เคยมีปัญหาอะไรกันเลย เราเองก็ร้องไห้ ทั้งขอร้อง และบอกว่าให้โอกาสตัวเธอเองอีกซักครั้งเถอะ เขายังคงปฏิเสธ และบอกว่า "ยอมแพ้แล้ว" เราเลย...อืม งั้นไปล่ะ แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมาเลย
เราเดินเข้าไปกอดเขา และนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ยินคำว่า "ฉันรักเธอ" จากปากของเขา พอเราได้สติ เราก็เสนอให้เขาพบกันครึ่งทาง เราไม่เลิก ในเมื่อยังรักกันอยู่ จะเลิกทำไม เราให้เวลาเขา "ห่างกันซักพักมั้ย" เขาก็โอเค เราบอกเขาไปด้วยว่า "เธอไม่มีสิทธิมาชี้ว่าผู้ชายคนไหนไม่ดีสำหรับเรา เราคือคนที่ตัดสินว่าคนนี้ดีหรือไม่ดี และผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เราก็ดีสำหรับเรา จบข่าว" เขาดึงเข้ามากอด เดินจูงมือเราไปส่งรถไฟฟ้า และจูบเราตรงนั้น แบบไม่แคร์สายตาใคร พอจากกันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาส่งสติกเกอร์หัวใจมา...งงในงง????
ตอนแรกเราเหมือนจะโอเคนะ แต่พอผ่านไป 1-2 วัน จิตใจเราว้าวุ่น เราทั้งร้องไห้ กรีดร้อง ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไม??? หรือเราทำอะไรผิด เราคิดไปถึงว่าเขาจะบอกเลิกเราในวันเกิด ซึ่งเรารับไม่ได้จริงๆ เราทั้งกลัว กังวล กินไม่ได้ นอนไม่หลับ และเราเองก็มีประวัติโรคซึมเศร้าเมื่อ 3 ปีก่อน เรากลัวว่ามันจะกัดกินเรา เราเลยลากตัวเองไปหาจิตแพทย์ สรุปว่า ยังไม่ถึงเป็นโรคซึมเศร้า แต่เป็นวิตกกังวลเกินเหตุ หมอบอกว่า "คนส่วนใหญ่จะคิดถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นในแง่ลบที่สุดไว้ก่อน และแน่นอนว่า ส่วนใหญ่มันจะไม่เกิดขึ้นจริง" นั่นล่ะ หมอให้ยามากิน ก็ดีขึ้น แต่ประเด็นคือ พอเราเล่าให้หมอฟังเรื่องแฟน หมอสันนิฐานว่า เขาเครียด จนเป็นโรคซึมเศร้า เพราะเขาเริ่มโทษตัวเอง ไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง และเอาทุกเรื่องมาปนกัน
ในเมื่อเขาอาจเป็นโรคซึมเศร้า เราก็ต้องเป็นหลักให้เขา ต้องตั้งสติ (ที่บางครั้งก็ไม่ค่อยมี) เราไปหาข้อมูลเพิ่มเติม เขาอาจจะเป็น Imposter Syndrome นั่นคือ อาการของคนไม่ยอมรับความสำเร็จของตัวเอง ในกรณีของแฟนเรา เขาไม่เชื่อว่าเขาเป็นแฟนที่ดีในระดับหนึ่งแล้ว ไม่เชื่อว่าเขาก็ประสบความสำเร็จในฐานะของแฟนคนนึง ตอนนี้เราเลยทำ list ให้เขาว่าเขาทำอะไรในฐานะแฟนที่ทำให้เรามีความสุขบ้าง ไว้เจอกัน แล้วเราจะให้...แต่ก็ไม่รู้เจอกันเมื่อไหร่
และแล้วก็ถึงวันเกิดเรา ก่อนหน้านี้เขาส่ง LINE มายาวราวกับเรียงความมาตอนตี 2 ว่า "เขาเจ็บปวดแค่ไหนที่ทำให้เจ็บ แต่เขาอยากขอเวลาอยู่คนเดียว"พร้อมส่งเพลงให้กำลังใจมาให้ฟัง แต่พอถึงวันเกิดเรา เรากลัวว่าเขาจะบอกเลิกเเราไง แต่เขาก็ส่งมาให้แค่ text ยาวเป็นเรียงความเหมือนกัน ใจความประมาณว่า "HBD นะ ที่รัก วันนี้เราคงเจอเธอไม่ได้ เราไม่อยากแสร้งว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น และจะสร้างความเครียดให้เธอเปล่าๆ..." แล้วก็อวยพรไปยาวๆ เราก็เข้าใจเขา ไม่โกรธ ไม่เกลียดนะ แต่ความกลัวยังมีอยู่...
เราเลยอยากถามทุกคนว่า ผู้ชาย...อยู่ดีๆ ก็ปลีกตัวออกจากเราทั้งๆ ที่เราไม้ได้ทำอะไรผิด มันคืออะไร แล้วเราควรทำยังไง ตอนนี้เราก็ทำได้แค่ส่งกำลังใจเขาเป็นบางครั้งบางคราว อยากได้เวลานักใช่มั้ย...ได้! แต่เราไม่รู้ว่า...ต้องให้เวลาเขานานแค่ไหน เขาจะเลิกกับเรามั้ย เรากังวลมากจริงๆ