ทำไงถึงจะผ่านจุดนี้ไปได้

ผมอายุ18ปี พึ่งเรียนจบ ม.6  ผมยังไม่เข้ามหาลัย  เพราะยังไม่รู้จะเอาใงกับชีวิตและส่งสารพ่อแม่ที่ต้องส่งค่าเทอม  เพราะผมก็ไม่มั่นใจง่าจะเรียนจบ  ผมตั้งใจจะสอบนายสิบตำรวจ  สิ้นปีนี้  เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อเดือนเมษาที่ผ่านมา  ผมเรียนจบ ม.6  เนื่องจากผมตั้งใจจะสอบ นสต. จึงมีเวลาว่างมาก ผมมีแฟนครับ คบกันมาได้ปีกว่าๆ  ผมเชื่อใจน้องเขามาก  และผมเป็นคนติดแฟนเลยเลือกที่จะอยู่บ้าน  พอเวลาผ่านไป  ประมาณก่อนสิ้นเดือนเมษา   น้องเขาก็บอกว่าลองไปทำงานสิ  ลองไปใช้ชีวิต  อยู่บ้านก็ไม่ได้ทำอะไร  ผมเลยบอกว่าทำสิ  ก็อ่านหนังสือรอสอบใง  น้องเขาเลยบอกว่า  ลองไปทำงาน  ทำไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วย   จะได้มีเงินด้วย  ผมก็เลยตัดสินใจทำตามที่น้องเขาบอก  ผมเริ่มทำงานวันแรก  ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก  แต่ก็ได้กำลังใจจากน้องเขา  ผมเริ่มทำงาน  เราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน  ผมทำงานได้4วันครับ  แล้วน้องเขาก็แชทมา   บอกว่า  เราเลิกกันเถอะ  ช่วงนี้แกไม่มีเวลาให้เราเลย อีกอย่างเรายังเรียนแม่เราก็ด่าด้วย  เราอยากโฟกัสเรื่องเรียนก่อน  ใว้เราเรียนจบค่อยกลับมาคบกันนะ (ตอนนี้ความรู้สึกมันจุกนิดๆ)ผมได้แต่ขอร้องบอกไม่เอา  ไม่เลิก  แต่สุดท้ายผมก็ต้องยอม  ด้วยเหตุผลต่างๆนาๆที่น้องเขาบอกมา  ผ่านไปอีก2เดือน  วันที่30 พ.ค  ผมก็ต้องสตั้นไปอีกรอบ   น้องเขาขึ้นสถานะกับรุ่นน้องผมคนหนึ่ง  (ความรู้สึกตอนนี้ผมสับสนมาก) ผมตัดสินใจลางาน5วัน   แล้วไปเที่ยวไปดูหนัง  ไปทำทุกอย่างที่คนมีความสุขเขาทำกัน  แน่นอนครับไม่ได้ผล  ผมกลับมาทำงานอีกครั้ง  ผมเลยตัดสินใจ ทัไปถามน้องเขาว่าทำใมถึงทำแบบนี้  น้องเขาตอบผมว่า  ปล่อยเราไปเถอะ  เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก  (ผมได้แต่นิ่งแล้วตอบกลับไปว่า  อื้มม.....)   ผมตัดสินใจ  ซื้อตั๋วเครื่องบินแล้วบินกลับบ้าน  กลับไปอยู่ในที่ที่ผมคุ้นเคย  แน่นอนครับมันดีขึ้นมาก  ถ้าวันนั้นผมไม่ตัดสินใจไปเยี่ยมอาจารย์ที่โรงเรียนเดิม  แล้วเจอน้องเขาอยู่กับแฟนใหม่  เป็นอะไรที่จุกๆแน่นๆพูดไม่ถูก   (ความรู้สึกตอนนั้นผมอยากเดินเข้าไปแล้วต่อยหน้าแฟนใหม่มันมาก)  แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้  ได้แต่นิ่งแล้วผมก็กลับออกมาโดยที่ไม่ได้เจออาจารย์  ความสุขเดียวตอนนี้ของผมคือการได้อยู่กับเพื่อน  ได้ระบาย (ถึงมันจะฟังแล้วยิ้มแล้วหัวเราะ  บอกไร้สาระ  แต่มันก็ไม่เคยทิ้งผมไปใหน  นั่งด้วยกันอยู่ด้วยกัน  ถามด้วยคำถามที่เหมือนซ้ำเติมแต่ก็แฝงด้วยความเป็นห่วง  เช่น  เป็นใงตายยัง  กินรัยยังหรือมัวเสียใจจนตัดสินใจอดข้าวตายล่ะ  )  มันทำให้ผมยิ้มได้นั่ง  ผมตัดสินใจว่าจะลืม  แล้วจะอยู่ให้ได้  ผมเลยจากบ้านมาเหมือนเดิม  ช่วงนั้นผมทิ้งหนังสือมาเกือบ2เดือน  แต่ตอนนี้ก็เริ่มโฟกัสได้บ้าง  แต่มันก็ยังรัก  ยังคิดถึง  ยังคงจุกนิดๆเวลาที่เขารักกัน  ลงรูปคู่ ทำอะไรด้วยกัน(ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะส่องทำใม) นี่ก็3เดือนล่ะ  ผมไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้นเลย  มันเป็นความรู้สึกที่..........มาก   ไม่มีความสุขเลย  หลายคนอาจมองว่ามันไร้สาระ(ใช่ครับมันไร้สาระผมยอมรับ) มีคนบอกผมว่า  แค่ผู้หญิงคนเดียวจะอะไรกันหนักกันหนา   อกหักแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก  หาใหม่สิ   (ในใจผมก็คิดนะว่าผมจะหาใหม่ แต่มันคงไม่ใช่ทางออกถ้าผมยังลืมคนเก่าไม่ได้  )ผมได้แต่ตอบว่าอื้มม....  หลังจากนั้นผมก็ไม่เคบเล่าให้ใครฟัง  เพราะผมจะโดนตอบกลับมาประมาณนี้  แต่มันก็จุกหน่อยๆเวลามีคนถามว่าเป็นใง  ใหนล่ะแฟน   แฟนไม่มาหรอ  เป็นใงบ้างกับแฟน (ก็นั้นแหละ  ได้แต่เปลี่ยนเรื่องไม่อยากตอบ)  ตอนนี้เหมือนผมใช้ชีวิตไปวันๆ  เช้าไปทำงาน เย็นกลับมาอ่านหนังสือ  นอน  เช้าไปทำงาน  วนเวียนอยู่ประมาณนี้(ส่องชีวิตเขาด้วย)ตอนนี้ผมอยู่ได้ด้วยตัวเอง  ไม่ต้องขอเงินที่บ้าน  แล้วยังมีเหลือส่งกลับบ้าน  ทุกเย็นแม่ก็จะโทรหา  (ผมไม่กล้าคุยนาน  ผมคิดถึงบ้าน)  เป็นคนที่ติดบ้านมาก (ก็นั้นแหละครับคือกำลังใจเดียวของผม)
#แค่อยากมาแชร์และระบาย
#ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ