คุณจะทำยังไงให้เรียนจบครับ
สวัสดีครับ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆพันทิปทุกคน ผมชื่อเอครับ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด เป็นเด็กจนๆ ไม่มีใครสนใจผมตั้งแต่เด็กๆ พ่อเสียตั้งแต่บ่ายผมจำความไม่ได้ แม่ปล่อยผมให้ผมอยู่กับใครก็ไม่รู้ บ้าน1ครับ เขาตีผมทุกวัน เคยมีอยู่วัน1เขาใช้อีโต้ตีหัวผมจนหัวแตก ใช้สันตีนะครับ จนผมต้องหนีออกจากบ้านแห่งนั้น เขาไปหาแม่ที่ตลาดแห่ง1 จนเจอ เขาก็พาผมไปอยู่กับพ่อเลี้ยงครับ ตอนนั้นผมสามารถเรียนป1ได้แล้วครับ ตอนนนั้นเห็นพี่เรียนหนังสือเลย เอาชุดพี่ใส่และเดินตามไป อาจารย์เขางงครับผมเป็นใคร ผมจึงบอกอาจารย์ท่าน1ไปว่า ครูครับ ผมอยากเรียนหนังสือ ครูเขาก็ยิ้มครับ แล้วครูเขาก็ดำเนิน การทุกอย่างให้ แต่ติดที่ผมไม่มีใบเกิดครับ ทางโรงเรียนเรียกแม่มาเพื่อจะไปทำใบเกิดให้ เพราะผมเป็นคนไทยแน่นอน ทางโรงเรียนฝากบอกให้ผมไปบอกแม่ว่าให้มาโรงเรียน พน. แต่แม่ผมก็ไม่เคยมา อาจารย์จึงปล่อยไว้อย่างนั้น จนผมจบป.4 ผมหนีออกจากบ้านครับ ไปอยู่ในตลาดแห่ง1 อาศัย ขอเงินจากคนที่เขามาจับจ่ายตามตลาด วัน1ผมไม่ได้เดินขอคนมากมายครับ ผมขอแค่พี่ครับซื้อข้าวให้ผมกินหน่อยแคนั้นครับ จนครบ1ปีที่ผมอยู่แบบนั้น วัน1ครับ อาจารย์ที่โรงเรียน เขาพาตำรวจมาจับผม เพื่อให้ไปเรียนต่อ ผมกำลังนอนอยู่ที่นั่งของสะถานีรถไฟแห่ง1 ผมตื่นขึ้นมาครับ มีตำรวจมาอยู่รอบๆผมเต็มเลยครับ ผมวิ่งหนีแต่หนีไม่ได้ครับ ตำรวจจับผมไว้ได้ ผมร้องไห้จับผมทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ตำรวจก็เงียบครับ อยู่อาจารย์ท่าน1ที่ผมบอกว่าอยากเรียนครับ เขาก็บอกไปโรงเรียนกัน ผมก็โล่งใจ วันนั้นผมกลับมาเรียนอีกครั้ง ทั้งน้ำตา และ อาจารย์ที่โรงเรียนได้พาผมไปทำใบเกิดครับ โดยการบังคับแม่ผมว่าหากไม่ไปอำเภอจะพาตำรวจไปจับ นั้นจึงทำให้ผมมีใบ้เกิดครับ ช่วงนั้นผมไม่ได้อยู่กับแม่นะครับ ผมอยู่โรงเรียนและอาศัยข้าววัดกินเงินพระให้กินขนมบ้างครับ เรียนอยู่ได้ครึ่งเทอมครับ มีการบวชเณรภาคฤดูร้อน อาจารย์จัดนักเรียน30คนในโรงเรียนวัดแห่งนั้นบวชครับ ผมก็เป็น1ในนั้น จนวันครบเวลา เพื่อนสึกกันหมดครับ ทางอาจารย์เขาไม่ให้ผมสึก ผมก็จำใจอยู่ต่อ. พอผมเป็นเณรก็ได้ไปเรียน ป5ต่อจนจบม1ครับ แต่ผมก็ต้องสึกออกมา เพราะเหมือนมันร้อนรุ่ม เหมือนบุญผ้าเหลืองหมดอ่ะครับ
สึกออกจากความเป็นเณร แล้วผมก็ต้องหาเงินเรียนต่อม.2 ไม่รู้เป็นเพราะอะไรผมอยากเรียนครับทั้งๆที่แม่บอกอย่าเรียนเลยมาทำงานดีกว่า ผมก็ดันทุรังหาเงินจ่ายค่าเทอม ซึ่งแต่ละมอ จ่ายไม่เท่ากันครับ 2000กว่าทั้งหมดทุกมอครับ ผมก็หาจนได้เรียน ม.2ต่อจนจบม.6ครับ โชคดีนะครับช่วงม.2-ม.6แม่จ่ายค่าขนมให้วันละ50บาทแต่ก่อนให้25ซึ่งกินแค่ข้าวก็หมดแล้ว พอแม่ให้50บาทผมก็พอได้กอนขนมเหมือนเพื่อนๆเขาบ้าง
จนวัน1ผมจบม.6 แม่ผมก็บอกว่าให้ออกมาทำงานไม่ต้องเรียนหรอกเพราะแม่บอกว่ามันไม่มีประโยชน์หรอก ผมจึงบอกแม่ไปว่า ไม่ยังไง " เราก็จะเรียน " ผมน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา จนผมติด ราชภัฏที่1 ผมจึงไปปรึกษาอาจารย์โรงเรียน ที่เรียนอยู่ เขาเรียกแม่มาคุยครับ อาจารย์มาประมา6 7คนครับ อาจารย์ทุกคนในโรงเรียนท่านรักผมทุกคนครับ ท่านจึงเรียกแม่ผมมาคุย แม่จึงยอมให้ผมไปเรียน มหาวิทยาลัยได้ แต่ถึงอย่างนั้นครับ แม่บอกกับผมหลังอาจารย์กลับไปว่า ให้หาเงินเรียนเอง จะไม่ช่วยอะไรเลย จนวัน1ครับ ผมมารายงานตัวที่มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเขาเรียกเงินค่าเทอม14350บาท ผมนี่น้ำตาไหลเลยครับ ไม่รู้จะไปหาเงินที่ไหน ผมจึงเดินออกมาข้างนอกสักพัก พอตั้งสติได้ ผมจึงโทรไปหาอาจารย์ที่โรงเรียน บอกอาจารย์ไปว่าอาจารย์แม่ครับผมไม่มีเงินจะจ่ายค่าเทอมเลย แม่ก็ไม่ให้ผมต้องจ่ายวันนี้ครับ อาจารย์บอกผมใจเย็นๆลูก เอาเลขบัญชีมาครูโอนให้ เท่าไหร่นะ 14350บาทครับ ท่านก็โอนมาจริงๆครับ ผมดีใจมากที่ได้เรียน ปริญญา ผมน้ำตาไหลครับ แต่แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ พอหยุดร้องไห้ผมก็เอาเงินไปจ่ายค่าเทอมครับ หลังจากนั้นผมไปหาหอพักอยู่ครับ ได้หอครับแต่ต้องจ่ายค่าประกัน4400บาทครับ ผมก็ไม่มี มีติดตัวอยู่2000 ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมจึงโทรไปหาอาจารย์ท่านเดิมครับ บอกอาจารย์ว่าอาจารย์ครับค่าประกันหอพัก4400บาทครับ ผมไม่มีเงินเลยครับ ตอนนี้มีติดตัวอยู่2พันครับ อาจารย์ผมตอบว่า เดียวครูโอนให้นะ หลังจากนั้นสักพักครับอาจารย์โอนมาครับ ผมก็จ่ายค่าประกันหอไป หลังจากนั้นผมกลับไปโรงเรียนครับ หาอาจารย์บ่อยๆ แต่ท่านก็ไม่ค่อยมีเงินหรอกครับ ท่านบอกว่าท่านพยายามหายืมให้ ผมน้ำตาปริ่มๆ ปลื้มปิติ. อาจารย์บอกว่าถ้าผมไม่เป็นคนดี ไม่ทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียนครูก็คงไม่กล้าช่วยเหลือเธอนะ (ผมลืมบอกไปครับ ตอนผมอยู่โรงเรียนแห่งนี้ที่เข้าตอนม2จนจบม6นั้นผมเป็น นักวิ่งให้กับโรงเรียนครับ) อาจารย์บอกผมอีกว่าตั้งใจเรียนนะ ครูไม่มีเงินส่งให้เธอหรอกนะ สู้ๆนะ ยิ้ม ผมจึงยกมือไหว้แล้วก็กลับมามหาวิทยาลัย เรียนปี1ครับ ผมลำบากมาก เพราะเวลาเรียนนี้เต็มเลยครับ (ผมเรียนครูพละนะครับ) ผมกะว่าจะไปหางานทำ แต่ผมก็หาไม่ได้เลยครับ งาน7-11ผมก็สมัครไว้แล้วแต่ด้วยเวลาเรียนมันแน่นจึงไม่ได้ทำ แต่ผมอยู่ได้เพราะเงิน กยศ.2200บาท ที่หลังจากจ่ายค่าเทอมครั้งแรก ค่าเทอมครั้งต่อไปก็ไม่ต้องจ่ายอีกเพราะผมกู้เงินกยศ.ครับ แต่เงิน2200แต่ละเดือนมันก็ไม่พอหรอกครับค่าหอนี่ก็หมดละ อยู่ได้2เดือนผมจึงหาหอใหม่ครับ จนได้หอเดือนละ900บาทครับ ห้องน้ำรวม ค่าไฟ แล้วเหลือประมาณ 1100บาทต่อเดือนครับ ยังไงก็ไม่พอครับ ขนาดมาม่าทั้งเดือนยังไม่พอเลยครับ ส่วนแม่ผมเหรอครับ ผมขอนะครับ ท่านส่งให้ผมทีละ200 แต่ละครั้ง ซึ่งเดือน1ผมขอประมาณ3 4ครั้ง อดมื้อกินมื้อครับ ซึ่งเงินกยศ.กว่าจะออกมาให้ ก็ประมาณ3เดือนครับ ไอ้3เดือนนี้แหละครับ ที่ผมอดแบบว่าไม่รู้จะหาเงินมาจากไหนเลยครับ 3เดือนเหมือนตกนรกทั้งเป็นครับ ผมก็พยายามขอแม่เรื่อยๆครับ แม่ก็ด่าบ้างว่าบ้าง ผมก็ไม่เคยโกรธท่านหรอกครับ อย่างไรท่านก็ทำให้เรามองดูโลกนี้ได้ ให้มั้งไม่ให้บ้างครับ ผมอยู่แบบนี้จนจบปี3ครับ ผมบอกเลย3ปีที่ผ่านมาผมอดจนผอมลงไปมากครับ เพื่อนบอกว่า ทำไมผอมจังวะ ผมก็ได้แค่ยิ้ม จนวันนี้ครับผมขึ้นปี4 เหลืออีกแค่2ปีเท่านั้นผม เริ่มท้อครับ พี่ๆเพื่อนๆน้องๆ ครับผมท้อตั้งแต่อยู่ปี1ละครับ แต่ตอนนั้นยังดีครับ มีแม่คอยส่งเงินให้ผมบ้าง ผมก็พอมีกำลังใจในการเรียน บอกเลยว่าเรียนก็เหนื่อยนะครับ ตารางเรียนแน่นทุกเทอม ปี4นี่ก็แน่นครับ เหนื่อยกายยังพอทนครับ เหนื่อยใจนี่สิครับ ไม่มีญาติ ที่จะช่วยเหลือผมแม้แต่คนเดียวครับ ผมอดทนจนจบปี3 เลือดตาแทบกระเด็น พอปี4นี่แม่ผมหนีไปเลยครับ ผมตัวคนเดียวบนโลกนี่จริงๆครับ ไร้ที่พึ่งไร้เงินไร้ทุกอย่าง ไปเรียนผมได้แต่มองเพื่อน นี่ผมมีเงินพอกินข้าวกับเพื่อนเพราะผมยืมเพื่อน กินข้าวครับ พอกยศ.ออกก็คืนเพื่อน ส่วนค่าหอเหรอครับ ผมติดไว้เป็นหมื่นละครับ พอเงินกยศ.ออก ผมคงไม่มีอะไรกินหรอกครับ เฮ้อ ไม่รู้ผมไปทำกรรมอะไรมาครับ เจอเรื่องแต่ละเรื่อง
ผมจะทำยังไงดีครับ อีกแค่2ปี ผมจะจบแล้ว แต่อุปสรรคมันยากลำบากเหลือเกิน กว่าเงินกยศ.จะออกผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วครับ อดข้าวตลอดเลยครับ จะยืมเงินเพื่อนเพื่อนก็บอกไม่มีเลย อีกตั้ง2เดือนเงินกยศ.ออก แถมแม่ก็หนีไปแล้ว ไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียวครับตอนนี้
หรือผมต้องออกจากมหาลัยครับ ชีวิตชั่งรันทด อยากเรียนแต่ทุกสิ่งไม่เอื้ออำนวยเลย จะขออาจารย์ อาจารย์ก็ไม่มี
#ผมจะทำอย่างไรดีครับพี่ๆ
ผมจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ยังดีดีครับ เงินก็ไม่มี
สวัสดีครับ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆพันทิปทุกคน ผมชื่อเอครับ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด เป็นเด็กจนๆ ไม่มีใครสนใจผมตั้งแต่เด็กๆ พ่อเสียตั้งแต่บ่ายผมจำความไม่ได้ แม่ปล่อยผมให้ผมอยู่กับใครก็ไม่รู้ บ้าน1ครับ เขาตีผมทุกวัน เคยมีอยู่วัน1เขาใช้อีโต้ตีหัวผมจนหัวแตก ใช้สันตีนะครับ จนผมต้องหนีออกจากบ้านแห่งนั้น เขาไปหาแม่ที่ตลาดแห่ง1 จนเจอ เขาก็พาผมไปอยู่กับพ่อเลี้ยงครับ ตอนนั้นผมสามารถเรียนป1ได้แล้วครับ ตอนนนั้นเห็นพี่เรียนหนังสือเลย เอาชุดพี่ใส่และเดินตามไป อาจารย์เขางงครับผมเป็นใคร ผมจึงบอกอาจารย์ท่าน1ไปว่า ครูครับ ผมอยากเรียนหนังสือ ครูเขาก็ยิ้มครับ แล้วครูเขาก็ดำเนิน การทุกอย่างให้ แต่ติดที่ผมไม่มีใบเกิดครับ ทางโรงเรียนเรียกแม่มาเพื่อจะไปทำใบเกิดให้ เพราะผมเป็นคนไทยแน่นอน ทางโรงเรียนฝากบอกให้ผมไปบอกแม่ว่าให้มาโรงเรียน พน. แต่แม่ผมก็ไม่เคยมา อาจารย์จึงปล่อยไว้อย่างนั้น จนผมจบป.4 ผมหนีออกจากบ้านครับ ไปอยู่ในตลาดแห่ง1 อาศัย ขอเงินจากคนที่เขามาจับจ่ายตามตลาด วัน1ผมไม่ได้เดินขอคนมากมายครับ ผมขอแค่พี่ครับซื้อข้าวให้ผมกินหน่อยแคนั้นครับ จนครบ1ปีที่ผมอยู่แบบนั้น วัน1ครับ อาจารย์ที่โรงเรียน เขาพาตำรวจมาจับผม เพื่อให้ไปเรียนต่อ ผมกำลังนอนอยู่ที่นั่งของสะถานีรถไฟแห่ง1 ผมตื่นขึ้นมาครับ มีตำรวจมาอยู่รอบๆผมเต็มเลยครับ ผมวิ่งหนีแต่หนีไม่ได้ครับ ตำรวจจับผมไว้ได้ ผมร้องไห้จับผมทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ตำรวจก็เงียบครับ อยู่อาจารย์ท่าน1ที่ผมบอกว่าอยากเรียนครับ เขาก็บอกไปโรงเรียนกัน ผมก็โล่งใจ วันนั้นผมกลับมาเรียนอีกครั้ง ทั้งน้ำตา และ อาจารย์ที่โรงเรียนได้พาผมไปทำใบเกิดครับ โดยการบังคับแม่ผมว่าหากไม่ไปอำเภอจะพาตำรวจไปจับ นั้นจึงทำให้ผมมีใบ้เกิดครับ ช่วงนั้นผมไม่ได้อยู่กับแม่นะครับ ผมอยู่โรงเรียนและอาศัยข้าววัดกินเงินพระให้กินขนมบ้างครับ เรียนอยู่ได้ครึ่งเทอมครับ มีการบวชเณรภาคฤดูร้อน อาจารย์จัดนักเรียน30คนในโรงเรียนวัดแห่งนั้นบวชครับ ผมก็เป็น1ในนั้น จนวันครบเวลา เพื่อนสึกกันหมดครับ ทางอาจารย์เขาไม่ให้ผมสึก ผมก็จำใจอยู่ต่อ. พอผมเป็นเณรก็ได้ไปเรียน ป5ต่อจนจบม1ครับ แต่ผมก็ต้องสึกออกมา เพราะเหมือนมันร้อนรุ่ม เหมือนบุญผ้าเหลืองหมดอ่ะครับ
สึกออกจากความเป็นเณร แล้วผมก็ต้องหาเงินเรียนต่อม.2 ไม่รู้เป็นเพราะอะไรผมอยากเรียนครับทั้งๆที่แม่บอกอย่าเรียนเลยมาทำงานดีกว่า ผมก็ดันทุรังหาเงินจ่ายค่าเทอม ซึ่งแต่ละมอ จ่ายไม่เท่ากันครับ 2000กว่าทั้งหมดทุกมอครับ ผมก็หาจนได้เรียน ม.2ต่อจนจบม.6ครับ โชคดีนะครับช่วงม.2-ม.6แม่จ่ายค่าขนมให้วันละ50บาทแต่ก่อนให้25ซึ่งกินแค่ข้าวก็หมดแล้ว พอแม่ให้50บาทผมก็พอได้กอนขนมเหมือนเพื่อนๆเขาบ้าง
จนวัน1ผมจบม.6 แม่ผมก็บอกว่าให้ออกมาทำงานไม่ต้องเรียนหรอกเพราะแม่บอกว่ามันไม่มีประโยชน์หรอก ผมจึงบอกแม่ไปว่า ไม่ยังไง " เราก็จะเรียน " ผมน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา จนผมติด ราชภัฏที่1 ผมจึงไปปรึกษาอาจารย์โรงเรียน ที่เรียนอยู่ เขาเรียกแม่มาคุยครับ อาจารย์มาประมา6 7คนครับ อาจารย์ทุกคนในโรงเรียนท่านรักผมทุกคนครับ ท่านจึงเรียกแม่ผมมาคุย แม่จึงยอมให้ผมไปเรียน มหาวิทยาลัยได้ แต่ถึงอย่างนั้นครับ แม่บอกกับผมหลังอาจารย์กลับไปว่า ให้หาเงินเรียนเอง จะไม่ช่วยอะไรเลย จนวัน1ครับ ผมมารายงานตัวที่มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเขาเรียกเงินค่าเทอม14350บาท ผมนี่น้ำตาไหลเลยครับ ไม่รู้จะไปหาเงินที่ไหน ผมจึงเดินออกมาข้างนอกสักพัก พอตั้งสติได้ ผมจึงโทรไปหาอาจารย์ที่โรงเรียน บอกอาจารย์ไปว่าอาจารย์แม่ครับผมไม่มีเงินจะจ่ายค่าเทอมเลย แม่ก็ไม่ให้ผมต้องจ่ายวันนี้ครับ อาจารย์บอกผมใจเย็นๆลูก เอาเลขบัญชีมาครูโอนให้ เท่าไหร่นะ 14350บาทครับ ท่านก็โอนมาจริงๆครับ ผมดีใจมากที่ได้เรียน ปริญญา ผมน้ำตาไหลครับ แต่แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ พอหยุดร้องไห้ผมก็เอาเงินไปจ่ายค่าเทอมครับ หลังจากนั้นผมไปหาหอพักอยู่ครับ ได้หอครับแต่ต้องจ่ายค่าประกัน4400บาทครับ ผมก็ไม่มี มีติดตัวอยู่2000 ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมจึงโทรไปหาอาจารย์ท่านเดิมครับ บอกอาจารย์ว่าอาจารย์ครับค่าประกันหอพัก4400บาทครับ ผมไม่มีเงินเลยครับ ตอนนี้มีติดตัวอยู่2พันครับ อาจารย์ผมตอบว่า เดียวครูโอนให้นะ หลังจากนั้นสักพักครับอาจารย์โอนมาครับ ผมก็จ่ายค่าประกันหอไป หลังจากนั้นผมกลับไปโรงเรียนครับ หาอาจารย์บ่อยๆ แต่ท่านก็ไม่ค่อยมีเงินหรอกครับ ท่านบอกว่าท่านพยายามหายืมให้ ผมน้ำตาปริ่มๆ ปลื้มปิติ. อาจารย์บอกว่าถ้าผมไม่เป็นคนดี ไม่ทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียนครูก็คงไม่กล้าช่วยเหลือเธอนะ (ผมลืมบอกไปครับ ตอนผมอยู่โรงเรียนแห่งนี้ที่เข้าตอนม2จนจบม6นั้นผมเป็น นักวิ่งให้กับโรงเรียนครับ) อาจารย์บอกผมอีกว่าตั้งใจเรียนนะ ครูไม่มีเงินส่งให้เธอหรอกนะ สู้ๆนะ ยิ้ม ผมจึงยกมือไหว้แล้วก็กลับมามหาวิทยาลัย เรียนปี1ครับ ผมลำบากมาก เพราะเวลาเรียนนี้เต็มเลยครับ (ผมเรียนครูพละนะครับ) ผมกะว่าจะไปหางานทำ แต่ผมก็หาไม่ได้เลยครับ งาน7-11ผมก็สมัครไว้แล้วแต่ด้วยเวลาเรียนมันแน่นจึงไม่ได้ทำ แต่ผมอยู่ได้เพราะเงิน กยศ.2200บาท ที่หลังจากจ่ายค่าเทอมครั้งแรก ค่าเทอมครั้งต่อไปก็ไม่ต้องจ่ายอีกเพราะผมกู้เงินกยศ.ครับ แต่เงิน2200แต่ละเดือนมันก็ไม่พอหรอกครับค่าหอนี่ก็หมดละ อยู่ได้2เดือนผมจึงหาหอใหม่ครับ จนได้หอเดือนละ900บาทครับ ห้องน้ำรวม ค่าไฟ แล้วเหลือประมาณ 1100บาทต่อเดือนครับ ยังไงก็ไม่พอครับ ขนาดมาม่าทั้งเดือนยังไม่พอเลยครับ ส่วนแม่ผมเหรอครับ ผมขอนะครับ ท่านส่งให้ผมทีละ200 แต่ละครั้ง ซึ่งเดือน1ผมขอประมาณ3 4ครั้ง อดมื้อกินมื้อครับ ซึ่งเงินกยศ.กว่าจะออกมาให้ ก็ประมาณ3เดือนครับ ไอ้3เดือนนี้แหละครับ ที่ผมอดแบบว่าไม่รู้จะหาเงินมาจากไหนเลยครับ 3เดือนเหมือนตกนรกทั้งเป็นครับ ผมก็พยายามขอแม่เรื่อยๆครับ แม่ก็ด่าบ้างว่าบ้าง ผมก็ไม่เคยโกรธท่านหรอกครับ อย่างไรท่านก็ทำให้เรามองดูโลกนี้ได้ ให้มั้งไม่ให้บ้างครับ ผมอยู่แบบนี้จนจบปี3ครับ ผมบอกเลย3ปีที่ผ่านมาผมอดจนผอมลงไปมากครับ เพื่อนบอกว่า ทำไมผอมจังวะ ผมก็ได้แค่ยิ้ม จนวันนี้ครับผมขึ้นปี4 เหลืออีกแค่2ปีเท่านั้นผม เริ่มท้อครับ พี่ๆเพื่อนๆน้องๆ ครับผมท้อตั้งแต่อยู่ปี1ละครับ แต่ตอนนั้นยังดีครับ มีแม่คอยส่งเงินให้ผมบ้าง ผมก็พอมีกำลังใจในการเรียน บอกเลยว่าเรียนก็เหนื่อยนะครับ ตารางเรียนแน่นทุกเทอม ปี4นี่ก็แน่นครับ เหนื่อยกายยังพอทนครับ เหนื่อยใจนี่สิครับ ไม่มีญาติ ที่จะช่วยเหลือผมแม้แต่คนเดียวครับ ผมอดทนจนจบปี3 เลือดตาแทบกระเด็น พอปี4นี่แม่ผมหนีไปเลยครับ ผมตัวคนเดียวบนโลกนี่จริงๆครับ ไร้ที่พึ่งไร้เงินไร้ทุกอย่าง ไปเรียนผมได้แต่มองเพื่อน นี่ผมมีเงินพอกินข้าวกับเพื่อนเพราะผมยืมเพื่อน กินข้าวครับ พอกยศ.ออกก็คืนเพื่อน ส่วนค่าหอเหรอครับ ผมติดไว้เป็นหมื่นละครับ พอเงินกยศ.ออก ผมคงไม่มีอะไรกินหรอกครับ เฮ้อ ไม่รู้ผมไปทำกรรมอะไรมาครับ เจอเรื่องแต่ละเรื่อง
ผมจะทำยังไงดีครับ อีกแค่2ปี ผมจะจบแล้ว แต่อุปสรรคมันยากลำบากเหลือเกิน กว่าเงินกยศ.จะออกผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วครับ อดข้าวตลอดเลยครับ จะยืมเงินเพื่อนเพื่อนก็บอกไม่มีเลย อีกตั้ง2เดือนเงินกยศ.ออก แถมแม่ก็หนีไปแล้ว ไม่มีเงินแม้แต่บาทเดียวครับตอนนี้
หรือผมต้องออกจากมหาลัยครับ ชีวิตชั่งรันทด อยากเรียนแต่ทุกสิ่งไม่เอื้ออำนวยเลย จะขออาจารย์ อาจารย์ก็ไม่มี
#ผมจะทำอย่างไรดีครับพี่ๆ