เรื่องเล่าชิวิตจริง

วันที่หนึ่งเดือนแปดสองพันห้าร้อยหกสิบ เป็นอีกวันผมคิดว่าไม่อยากเรียนอีกต่อไป อยากออกไปหางานทำเก็บเงินไว้ใช้หาซื้อของที่ตัวเองอยากได้ในอนาคต  ทำงานที่ใกล้บ้านตัวเองที่สุดหน้าจะดี ถ้าขอพ่อกับแม่ได้ แต่ดูแล้วน่าจะไม่ ถ้าได้ก็ดีไปอีกแบบสินะ แต่ถ้าคิดอีกแบบในใจก็ยังอยากจะเรียนอยู่แต่สมองเราก็ทำเรื่องเป็นเรื่องที่หน้าเบื่อขึ้นมา ก็ไม่รู้จะขอพ่อกับแม่ยังไง ตัวเรายิ่งเป็นคนที่ไม่กล้าพูดอยู่  สิงที่เราคิดตอนนั้นกับไปพระเชิญความจริงแล้วกลับไม่กล้า ในใจคิดไปใกล้แต่ความจริงยังอยู่ที่เดิม ความเป็นจริงไม่มีไรเลยต่างจากความคิดที่ดีไปหมดทุกอย่าง ประสบการยังมีน้อยแต่ความคิดไปไกลยังดาวอังคาร จะเอากับเด็กแค่อายุ16  ตอนที่ตั้งใจเรียนกลับเจออะไรที่แย่จนพูดไม่ถูก อะไรที่แย่ๆจนทำให้เราไม่คิดอยากจะเรียนมันอีกต่อไป
ตอนที่ปิดเทอมลองขึ้นไปทำงานที่ ก.ท.ม ใหม่ ก็สนุกดีนะถ้าเรารู้จักเพื่อนรวมงานสนิทกันทำงานไปมันก็มีความสุข……ก็ไม่รู้จะเขียนอะไรลงไปแล้ว เรื่องที่ผ่านเข้ามาก็ให้มันผ่านไปยิ่งเก็บเก็บไว้ยิ่งทุกใจป่าวๆ วัยรุ่นคืออนาคตของชาติ….