ตอนที่ 2
https://pantip.com/topic/36719202
เช้าวันที่ 29 กรกฎาคม .... วันเดินทางกลับ!!
โอ๊ย!!!! ง่วงนอนสุดสุด ถึงจะได้นอนแต่ไม่ได้หลับเหมือนลุงข้างๆเลย ผมคนคิดมาก รู้สึกว่าเครียดเหมือนกัน เวลามีอาการเครียดๆมักจะอาเจียน ปวดหัว มึนหัว อยู่บ่อยๆ แต่ไม่ได้เล่าให้ใครฟังถึงอาการของผม (ปัญหาหรือเรื่องอะไรไม่สบายใจ ผมมักจะไม่เล่าให้ลุงฟัง เพราะปัญหาลุงเยอะมากแล้ว อาการเครียดแล้วจะอาเจียนก็เลยไม่ได้บอกลุง ใครจะกล้าบอก...ที่เครียดเพราะแก๋นะแหละ!!) ได้แต่บอกว่า ผมเมารถ ทุกคนก็เชื่อ .....
.... ตื่นเช้าอาบน้ำ เขียนเรื่องลงในพันทิปต่อ ผมกินมื้อเช้า แล้วมาเล่นโทรศัพท์ต่อในห้อง ตอนนี้ทุกคนตื่นกันหมดแล้วและกำลังจะกินข้าวกัน เหลือแต่ลุงที่กำลังอาบน้ำอยู่ ลุงอาบน้ำแต่งตัวก็ไม่พูดกับผมสักคำ(ใช้เวลาเป็นชั่วโมง) .... แต่ก่อนออกนอกห้องพูดแค่ว่ากินข้าวยัง. ผมตอบกินแล้ว. แล้วลงก็เดินออกนอกห้องไป ..... พอออกไปแค่นั้นแหละ เสียงหัวเราะลุงมีความสุขมาก ... นึกในใจว่า. เราไม่เคยทำให้เขามีความสุขและหัวเราะดังขนาดนี้เลย พี่แป๋มแกคงเหมาะสมกับลุงจริงๆ. ถึงทำให้ลุงของผมมีความสุขได้. เป็นการตอกย้ำตัวเองว่า ผมควรอยู่ตรงไหนและควรทำอะไรต่อไปให้ถูกต้อง
กว่าจะออกจากที่พักตอน12.00 น. เดินทางไปกราบครูบาศรีวิชัย , ไปดอยสุเทพ , ไปซื้อยาสล่ามองโอสถ ,โครงการหลวง เดินทางกลับแวะกินมื้อเย็นที่ร้านดาวคะนองลำพูน เป็นอาหารเหนือ ส่วนใหญ่อาหารพื้นเมืองมีแต่ผัก ซึ่งผมไม่มักเท่าใด แต่ก็ต้องกล่ำกลืนฝืนกิน คนที่ชวนผมมาด้วย ไม่เคยเทคแคร์ ไม่เคยถามว่ากินได้ไหม (เหมือนที่รับปากจะดูแล) เอาข้าวอีกไหม เอาน้ำไหม ผิดกับคนของเขา ถ้าป้อนกันได้ คงป้อนกันไปล่ะ ดูแลกันดีแทบจะกลืนกิน...เสมือนว่ามากันเพียง2คนหนุ่มสาว ผมก็กินเท่าที่กินได้ .... อดทนไว้ ถึงบ้านเรา เราจะทำอะไรก็ได้ แต่นี้เรามากับคนอื่น ควรรักษาหน้าลุงไว้บ้าง ถ้าไม่ใช่ลุง ผมโว้ยไปล่ะ ปกติผมเป็นคนยอมใครที่ไหน หลังจากผมกินเสร็จก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ นั่งเล่นหน้าห้องน้ำพักนึง ขอปรับสภาพอารมณ์ตัวเองสักหน่อย!! แล้วก็เดินทางต่อเพื่อกลับบ้าน แล้วเบื้องหน้าคือนิยายรักฉากใหญ่แสดงบทเข้าพระเข้านางกันตลอดเส้นทาง ..... ส่วนผมแกล้งหลับตลอดเส้นทางเช่นกัน มีเพลง นาที ของว่าน ที่ผมชอบ ลุงก็เรียกผมว่านี้เพลงโปรดต้าร์ อ้าวสงสัยหลับ (แกล้งหลับ) ไม่อยากสนใจอ่ะครับ
...... พี่เจริญถามผมว่าเด่วเราไปนอนบ้านพี่เนาะ ผมก็ปฏิเสธเลยว่าจะกลับบ้าน ลุงก็พูดสวนมาทันควัน ..... ให้เขากลับบ้านไปเถอะเอาลูกเขามา2วันละ (ส่วนชะนีที่เขาไปรับมา ดีกว่าตรูตรงไหนฟ้ะ มากี่วันแล้ว 3 วัน3คืน พ่อแม่เขาไม่ห่วงลูกมั่งไง)
......ผมก็บอกพี่อี๊ดว่า ผมจะกลับบ้านเลยนะ ฝากสวัสดีคนอื่นๆด้วย ผมเรานั่งรถคนละคัน พี่อี๊ดถามผมกลับมาว่า บอกลุงแล้วหรอว่าจะกลับบ้าน (ประมานว่าให้ขอลุงกลับบ้านก่อน ถ้าลุงให้กลับค่อยกลับ ขนาดพี่อี๊ดยังรู้สึกเลยว่าผมคิดอะไรอยู่ถึงจะกลับตอนนี้ นี้มัน4ทุ่มแล้วนะ) แต่ผมก็บอกว่าบอกลุงแล้วครับ จนมาถึงที่บ้านญาติลุง ที่เอารถมาจอด ผมก็ขอตัวกลับแล้วลาทุกคนกลับบ้านทันที
แม้แต่ลุงแค่เอามือตบไหล่ ไม่เดินมาส่งผมด้วย ทันที ที่ขับรถกลับบ้านน้ำตาก็ไหลมาเองโดยอัตโนมัติ ผมบอกตัวเองว่า "ทุกอย่างมันกำลังจบลงแล้ว อย่าคิดอะไรมากเลย ทำตัวเองให้ดีมีค่าดีกว่า" ผมใช้เวลาขับรถกลับบ้านประมาน 40 นาที พอถึงบ้านรีบอาบน้ำจะได้เข้านอน ข้อความแรกและมีข้อความเดียวที่ส่งมาถามไถ่ว่าถึงบ้านหรือยังคือพี่อี๊ด ลุงผมหายไปเลย ผมก็คิดอยู่นานว่าจะตอบข้อความยังไง เลยเลือกบอกลุงก่อนว่าถึงแล้ว ก่อนที่จะตอบพี่อี๊ด (เพราะผมจะได้พูดได้อย่างเต็มปากว่า ผมให้ความสำคัญกับลุงมากกว่าใคร ...... คิดไปงั้นแหละ ทั้งๆที่ลุงไม่ได้คิดเหมือนผมเลย)
ลุงก็หายไปเลยตั้งแต่ที่แยกกัน จนอีกวัน ........ คิดถึงเพลงพี่ปาน ธนพร เลย เพลง จากคนหนึ่ง ถึงอีกคน
......
ผมจะเล่าต่ออีกนิดว่า ผมเคยคุยกับลุงและสัญญากันไว้ว่า "อย่าหายไปไหน ขอให้ติดต่อกันตลอด และให้บอกฝันดีผมทุกคืนด้วย" หลังจากนั้นลุงจะไปไหนมาไหนจะรายงานตัวทุกครั้ง ไม่ว่าจะไปไหนใกล้หรือไกล ก่อนนอนของทุกวันจะส่งข้อความมาฝันดีทุกคืน เป็นแบบนี้ตลอดที่คุยกัน .... แต่วันนี้เริ่มไม่เป็นแบบนั้นแล้ว
ผมรู้ตัวแหละคับ ผมถึงเลือกถอยดีกว่า รู้ตัวแหละว่าตัวเองอ่อนแอ ใจอ่อน และสงสารคนอื่นโดยไม่สงสารตัวเองเลย
ผมเล่าเรื่องผมเองบ้างดีกว่า จริงๆผม ผมก็ไม่ใช่เด็กอะไรมาก ถึงแทนตัวเองว่าไอ้หนูหรอก นึกแล้วก็อายตัวเองเหมือนกัน ปีนี้ผมอายุ 34 ย่าง 35 แล้ว ปกตินิสัยผมจะเป็นคนสนุกสนาน เป็นตัวเอ็นตเทนคนอื่นเสมอ เป็นผู้นำ และเป็นที่ปรึกษาและคอยแก้ปัญหาให้น้องๆและพี่ๆ ทั้งที่ทำงาน เพื่อน และครอบครัวเสมอ ผมทำแบบนี้มาตั้งแต่อายุ 21 หลังจากเรียนจบชั้น ปวส. ไฟฟ้า ที่เทคโน แล้วก็ทำงานเลย ทำงานที่นี้ เป็นที่แรก และก้เป็นที่เดียวจนปัจจุบัน การทำงานที่นี้ของผม 13 ย่าง 14 ปีแล้ว ที่สำคัญคนที่หวังผลประโยชน์จากผมก็เยอะ หลอกใช้ผมก้เยอะ คบกันในฐานะต่างๆเพื่อผลประโยชน์ก็เยอะ
เคยเป็นไหมครับ เวลาที่เราเหนื่อยจากหน้าที่และสังคม จากหน้ากาก ที่เราสวมใส่มันตลอดเวลาเราจะได้ถอดคือตอนที่เราอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆคือห้องนอน ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้เข้มแข็งอะไรมาก มีเศร้า เหงา ทุกข์ เสียใจเป็นเหมือนคนอื่นๆ เพียงแต่แสดงออกให้คนอื่นเห็นไม่ได้ เพราะหน้าที่ ที่เรายืนอยู่ อาจไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากนัก แต่ทุกคนไม่เคยเห็นชีวิตหลังหน้ากากของผมเลย ผมเลยไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครๆได้เห็น ปีๆนึ่งผมแทบไม่เคยลาพักผ่อนเลย ดูแลคนอื่นและคนรอบข้างเสมอๆ
จนมาเจอลุง ลุงคนที่ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ คนที่ทำให้ผมยิ้มเวลาผมเครียดๆ คนที่ทำให้ผมถอดหน้ากาก และใช้หน้าจริงๆ พูดคุยกับลุงได้อย่างสบายใจ จนกลายมาเป็นไอ้หนูกับลุง
มีเรื่องนึงที่ผมจำได้ดีคือ วันนั้นลุงพาไปกินข้าว ลุงขับรถมารับไปกินมื้อเที่ยงที่สนามบิน (เป็นสนามบินที่สวยที่สุดในประเทศไทย) จริงๆเรื่องมื้อเที่ยงอ่ะไม่เท่าไหร่คับ แต่มันฟิน ฟิน ตรงนี้คับ ลุงขับรถผ่านลุงกับป้าคู่นึง ลุงกับป้ากำลังขับรถขนของ ผมดูไกลเหมือนใบตองที่ห่อหรือใส่ถุงปุ๋ยเอาไว้ (ที่นี้เป็นแหล่งส่งออกใบตองอันดับต้นๆ) ลุงบอกไม่ใช่ มะนาว ในถุงปุ๋ย ผมเถี่ยง ไม่ใช่ใบตอง
งั้นเอางี้ ใครทายผิดโดน!! ..... ลุงเป็นคนท้าทายผม
ได้ดิ ใครทายผิดโดนดีแน่.......ผมรับคำท้า
เฮ้ย!!! โดนอะไร เอ้างี้ให้แพ้โดนหอมแก้ม......ลุงย้ำถึงบทลงโทษ
โอเค......ไอ้หนูรับคำท้า
........
ลุงขับรถผ่านลุงกับป้า แล้วชำเลืองไปดูพร้อมๆกัน 4 ตา สรุปมันคือ มะนาว ใส่ถุงปุ๋ย!!!!! ลุงจอดรถทันที
ไง!!! ไอ้หนู ...... ทำเสียงดัง
ค้าบ ผมดูผิดไง อ่ะ อ่ะ ลุงถูกไง.....ผมทำเสียงอ่อยๆ
หันหน้ามีดิ หอมแก้มทีนึง......ลุงก็จับหน้าผมแล้วหอมแก้มไป 1 ที โคตรอายอ่ะ นี้กลางวันแสกๆนะเว้ย ข้างถนนอีก ถึงแม้จะอยู่ในรถก็อายนะเฟ้ย!!! ถึงจะอายแต่ก็ชอบว่ะ ขอบคุณลุงกับป้านะ ที่ผ่านมาพอดี 555555+++
คือความจริงเราก็หวังว่าเขาจะเห็นค่าของเราบ้าง ถึงแม้ความหวังจะมีเพียงเล็กน้อย ขอเวลาทำความรู้สึกกับหัวใจหน่อย เพราะสิ่งดีๆเขาก็ทำเพื่อเราไม่ใช่น้อย
ผมรู้จักลุงได้จากแอพๆนึ่ง ซึ่งตอนนั้นคิดอะไรก็ไม่รู้ ทำไมถึงทำตัวแบบนั้นก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เรารู้จัก........เด่วมาเขียนต่อนะครับ!!!
ตอนที่3"รักกันตามฐานะ" เรื่องจริงกับชีวิตผมจริงๆ (ที่มาจากความผิดพลาด "เป็นเมียคืนเดียว" )
เช้าวันที่ 29 กรกฎาคม .... วันเดินทางกลับ!!
โอ๊ย!!!! ง่วงนอนสุดสุด ถึงจะได้นอนแต่ไม่ได้หลับเหมือนลุงข้างๆเลย ผมคนคิดมาก รู้สึกว่าเครียดเหมือนกัน เวลามีอาการเครียดๆมักจะอาเจียน ปวดหัว มึนหัว อยู่บ่อยๆ แต่ไม่ได้เล่าให้ใครฟังถึงอาการของผม (ปัญหาหรือเรื่องอะไรไม่สบายใจ ผมมักจะไม่เล่าให้ลุงฟัง เพราะปัญหาลุงเยอะมากแล้ว อาการเครียดแล้วจะอาเจียนก็เลยไม่ได้บอกลุง ใครจะกล้าบอก...ที่เครียดเพราะแก๋นะแหละ!!) ได้แต่บอกว่า ผมเมารถ ทุกคนก็เชื่อ .....
.... ตื่นเช้าอาบน้ำ เขียนเรื่องลงในพันทิปต่อ ผมกินมื้อเช้า แล้วมาเล่นโทรศัพท์ต่อในห้อง ตอนนี้ทุกคนตื่นกันหมดแล้วและกำลังจะกินข้าวกัน เหลือแต่ลุงที่กำลังอาบน้ำอยู่ ลุงอาบน้ำแต่งตัวก็ไม่พูดกับผมสักคำ(ใช้เวลาเป็นชั่วโมง) .... แต่ก่อนออกนอกห้องพูดแค่ว่ากินข้าวยัง. ผมตอบกินแล้ว. แล้วลงก็เดินออกนอกห้องไป ..... พอออกไปแค่นั้นแหละ เสียงหัวเราะลุงมีความสุขมาก ... นึกในใจว่า. เราไม่เคยทำให้เขามีความสุขและหัวเราะดังขนาดนี้เลย พี่แป๋มแกคงเหมาะสมกับลุงจริงๆ. ถึงทำให้ลุงของผมมีความสุขได้. เป็นการตอกย้ำตัวเองว่า ผมควรอยู่ตรงไหนและควรทำอะไรต่อไปให้ถูกต้อง
กว่าจะออกจากที่พักตอน12.00 น. เดินทางไปกราบครูบาศรีวิชัย , ไปดอยสุเทพ , ไปซื้อยาสล่ามองโอสถ ,โครงการหลวง เดินทางกลับแวะกินมื้อเย็นที่ร้านดาวคะนองลำพูน เป็นอาหารเหนือ ส่วนใหญ่อาหารพื้นเมืองมีแต่ผัก ซึ่งผมไม่มักเท่าใด แต่ก็ต้องกล่ำกลืนฝืนกิน คนที่ชวนผมมาด้วย ไม่เคยเทคแคร์ ไม่เคยถามว่ากินได้ไหม (เหมือนที่รับปากจะดูแล) เอาข้าวอีกไหม เอาน้ำไหม ผิดกับคนของเขา ถ้าป้อนกันได้ คงป้อนกันไปล่ะ ดูแลกันดีแทบจะกลืนกิน...เสมือนว่ามากันเพียง2คนหนุ่มสาว ผมก็กินเท่าที่กินได้ .... อดทนไว้ ถึงบ้านเรา เราจะทำอะไรก็ได้ แต่นี้เรามากับคนอื่น ควรรักษาหน้าลุงไว้บ้าง ถ้าไม่ใช่ลุง ผมโว้ยไปล่ะ ปกติผมเป็นคนยอมใครที่ไหน หลังจากผมกินเสร็จก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ นั่งเล่นหน้าห้องน้ำพักนึง ขอปรับสภาพอารมณ์ตัวเองสักหน่อย!! แล้วก็เดินทางต่อเพื่อกลับบ้าน แล้วเบื้องหน้าคือนิยายรักฉากใหญ่แสดงบทเข้าพระเข้านางกันตลอดเส้นทาง ..... ส่วนผมแกล้งหลับตลอดเส้นทางเช่นกัน มีเพลง นาที ของว่าน ที่ผมชอบ ลุงก็เรียกผมว่านี้เพลงโปรดต้าร์ อ้าวสงสัยหลับ (แกล้งหลับ) ไม่อยากสนใจอ่ะครับ
...... พี่เจริญถามผมว่าเด่วเราไปนอนบ้านพี่เนาะ ผมก็ปฏิเสธเลยว่าจะกลับบ้าน ลุงก็พูดสวนมาทันควัน ..... ให้เขากลับบ้านไปเถอะเอาลูกเขามา2วันละ (ส่วนชะนีที่เขาไปรับมา ดีกว่าตรูตรงไหนฟ้ะ มากี่วันแล้ว 3 วัน3คืน พ่อแม่เขาไม่ห่วงลูกมั่งไง)
......ผมก็บอกพี่อี๊ดว่า ผมจะกลับบ้านเลยนะ ฝากสวัสดีคนอื่นๆด้วย ผมเรานั่งรถคนละคัน พี่อี๊ดถามผมกลับมาว่า บอกลุงแล้วหรอว่าจะกลับบ้าน (ประมานว่าให้ขอลุงกลับบ้านก่อน ถ้าลุงให้กลับค่อยกลับ ขนาดพี่อี๊ดยังรู้สึกเลยว่าผมคิดอะไรอยู่ถึงจะกลับตอนนี้ นี้มัน4ทุ่มแล้วนะ) แต่ผมก็บอกว่าบอกลุงแล้วครับ จนมาถึงที่บ้านญาติลุง ที่เอารถมาจอด ผมก็ขอตัวกลับแล้วลาทุกคนกลับบ้านทันที
แม้แต่ลุงแค่เอามือตบไหล่ ไม่เดินมาส่งผมด้วย ทันที ที่ขับรถกลับบ้านน้ำตาก็ไหลมาเองโดยอัตโนมัติ ผมบอกตัวเองว่า "ทุกอย่างมันกำลังจบลงแล้ว อย่าคิดอะไรมากเลย ทำตัวเองให้ดีมีค่าดีกว่า" ผมใช้เวลาขับรถกลับบ้านประมาน 40 นาที พอถึงบ้านรีบอาบน้ำจะได้เข้านอน ข้อความแรกและมีข้อความเดียวที่ส่งมาถามไถ่ว่าถึงบ้านหรือยังคือพี่อี๊ด ลุงผมหายไปเลย ผมก็คิดอยู่นานว่าจะตอบข้อความยังไง เลยเลือกบอกลุงก่อนว่าถึงแล้ว ก่อนที่จะตอบพี่อี๊ด (เพราะผมจะได้พูดได้อย่างเต็มปากว่า ผมให้ความสำคัญกับลุงมากกว่าใคร ...... คิดไปงั้นแหละ ทั้งๆที่ลุงไม่ได้คิดเหมือนผมเลย)
ลุงก็หายไปเลยตั้งแต่ที่แยกกัน จนอีกวัน ........ คิดถึงเพลงพี่ปาน ธนพร เลย เพลง จากคนหนึ่ง ถึงอีกคน
......
ผมจะเล่าต่ออีกนิดว่า ผมเคยคุยกับลุงและสัญญากันไว้ว่า "อย่าหายไปไหน ขอให้ติดต่อกันตลอด และให้บอกฝันดีผมทุกคืนด้วย" หลังจากนั้นลุงจะไปไหนมาไหนจะรายงานตัวทุกครั้ง ไม่ว่าจะไปไหนใกล้หรือไกล ก่อนนอนของทุกวันจะส่งข้อความมาฝันดีทุกคืน เป็นแบบนี้ตลอดที่คุยกัน .... แต่วันนี้เริ่มไม่เป็นแบบนั้นแล้ว
ผมรู้ตัวแหละคับ ผมถึงเลือกถอยดีกว่า รู้ตัวแหละว่าตัวเองอ่อนแอ ใจอ่อน และสงสารคนอื่นโดยไม่สงสารตัวเองเลย
ผมเล่าเรื่องผมเองบ้างดีกว่า จริงๆผม ผมก็ไม่ใช่เด็กอะไรมาก ถึงแทนตัวเองว่าไอ้หนูหรอก นึกแล้วก็อายตัวเองเหมือนกัน ปีนี้ผมอายุ 34 ย่าง 35 แล้ว ปกตินิสัยผมจะเป็นคนสนุกสนาน เป็นตัวเอ็นตเทนคนอื่นเสมอ เป็นผู้นำ และเป็นที่ปรึกษาและคอยแก้ปัญหาให้น้องๆและพี่ๆ ทั้งที่ทำงาน เพื่อน และครอบครัวเสมอ ผมทำแบบนี้มาตั้งแต่อายุ 21 หลังจากเรียนจบชั้น ปวส. ไฟฟ้า ที่เทคโน แล้วก็ทำงานเลย ทำงานที่นี้ เป็นที่แรก และก้เป็นที่เดียวจนปัจจุบัน การทำงานที่นี้ของผม 13 ย่าง 14 ปีแล้ว ที่สำคัญคนที่หวังผลประโยชน์จากผมก็เยอะ หลอกใช้ผมก้เยอะ คบกันในฐานะต่างๆเพื่อผลประโยชน์ก็เยอะ
เคยเป็นไหมครับ เวลาที่เราเหนื่อยจากหน้าที่และสังคม จากหน้ากาก ที่เราสวมใส่มันตลอดเวลาเราจะได้ถอดคือตอนที่เราอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆคือห้องนอน ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้เข้มแข็งอะไรมาก มีเศร้า เหงา ทุกข์ เสียใจเป็นเหมือนคนอื่นๆ เพียงแต่แสดงออกให้คนอื่นเห็นไม่ได้ เพราะหน้าที่ ที่เรายืนอยู่ อาจไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากนัก แต่ทุกคนไม่เคยเห็นชีวิตหลังหน้ากากของผมเลย ผมเลยไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครๆได้เห็น ปีๆนึ่งผมแทบไม่เคยลาพักผ่อนเลย ดูแลคนอื่นและคนรอบข้างเสมอๆ
จนมาเจอลุง ลุงคนที่ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ คนที่ทำให้ผมยิ้มเวลาผมเครียดๆ คนที่ทำให้ผมถอดหน้ากาก และใช้หน้าจริงๆ พูดคุยกับลุงได้อย่างสบายใจ จนกลายมาเป็นไอ้หนูกับลุง
มีเรื่องนึงที่ผมจำได้ดีคือ วันนั้นลุงพาไปกินข้าว ลุงขับรถมารับไปกินมื้อเที่ยงที่สนามบิน (เป็นสนามบินที่สวยที่สุดในประเทศไทย) จริงๆเรื่องมื้อเที่ยงอ่ะไม่เท่าไหร่คับ แต่มันฟิน ฟิน ตรงนี้คับ ลุงขับรถผ่านลุงกับป้าคู่นึง ลุงกับป้ากำลังขับรถขนของ ผมดูไกลเหมือนใบตองที่ห่อหรือใส่ถุงปุ๋ยเอาไว้ (ที่นี้เป็นแหล่งส่งออกใบตองอันดับต้นๆ) ลุงบอกไม่ใช่ มะนาว ในถุงปุ๋ย ผมเถี่ยง ไม่ใช่ใบตอง
งั้นเอางี้ ใครทายผิดโดน!! ..... ลุงเป็นคนท้าทายผม
ได้ดิ ใครทายผิดโดนดีแน่.......ผมรับคำท้า
เฮ้ย!!! โดนอะไร เอ้างี้ให้แพ้โดนหอมแก้ม......ลุงย้ำถึงบทลงโทษ
โอเค......ไอ้หนูรับคำท้า
........
ลุงขับรถผ่านลุงกับป้า แล้วชำเลืองไปดูพร้อมๆกัน 4 ตา สรุปมันคือ มะนาว ใส่ถุงปุ๋ย!!!!! ลุงจอดรถทันที
ไง!!! ไอ้หนู ...... ทำเสียงดัง
ค้าบ ผมดูผิดไง อ่ะ อ่ะ ลุงถูกไง.....ผมทำเสียงอ่อยๆ
หันหน้ามีดิ หอมแก้มทีนึง......ลุงก็จับหน้าผมแล้วหอมแก้มไป 1 ที โคตรอายอ่ะ นี้กลางวันแสกๆนะเว้ย ข้างถนนอีก ถึงแม้จะอยู่ในรถก็อายนะเฟ้ย!!! ถึงจะอายแต่ก็ชอบว่ะ ขอบคุณลุงกับป้านะ ที่ผ่านมาพอดี 555555+++
คือความจริงเราก็หวังว่าเขาจะเห็นค่าของเราบ้าง ถึงแม้ความหวังจะมีเพียงเล็กน้อย ขอเวลาทำความรู้สึกกับหัวใจหน่อย เพราะสิ่งดีๆเขาก็ทำเพื่อเราไม่ใช่น้อย
ผมรู้จักลุงได้จากแอพๆนึ่ง ซึ่งตอนนั้นคิดอะไรก็ไม่รู้ ทำไมถึงทำตัวแบบนั้นก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เรารู้จัก........เด่วมาเขียนต่อนะครับ!!!