เราเปรียบความสัมพันธ์ของเราครั้งนี้เหมือน ฟองสบู่ เบาล่องลอยและเปราะปราง เกิดขึ้นอย่างสวยงาม ล่องลอยไปแทบไม่มีใครสังเกตเห็น และจบลงไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เรารู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งมา 3 ปี เขาเป็นรุ่นน้อง เราเป็นเพื่อนกันในเฟสบุคมาก่อน ซึ่งไม่รู้ว่าเราแอดเฟรนกันตอนไหน
วันหนึ่งเขาก็แชทมาคุยกับเราอยู่หลายวัน แต่เราไม่รู้ว่าเขาคือใคร จำเขาไม่ได้ และวันหนึ่งเขาก็ปรากฎตัวและมาแนะนำตัวว่า ผมเอง คนที่คุยกับพี่ เขาเริ่มถามไถ่ชีวิต และปรึกษาเรื่องเรียน เรื่องรัก และเรื่องส่วนตัว จนกลายเป็นทุกเรื่อง...
แล้วก็ถึงวันที่เราต้องแยกจากกันไกล เราไม่ได้เจอกันเหมือนเดิมอย่างเช่นเคยเป็น แต่ห่างกันครั้งนี้แค่พักเดียว เราก็กลับมาเจอกัน ครั้งนี้เราสนิทกันมากขึ้น เรากินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ออกกำลังกาย ดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ ทำบุญ เดินชอปปิ้ง ฯลฯ
วันหนึ่งเขาเคาะประตู เดินเข้ามานั่งๆนอนๆ ทำตัวตามสบาย เข้าออกห้องเป็นเรื่องปกติ และวันต่อมาเราได้อยู่ใกล้กัน ใกล้กันมาก
จนถึงวันหนึ่งในหลายวันต่อมา ก็ถึงเวลาแยกจากกันไปไกล
แล้วเวลาก็ผ่านไป ผ่านไปเกือบปี เราเจอกันบ้าง โทรหากันบ่อย เขาโทรมา เราโทรไป แชทกันบ่อยครั้ง
ในปัจจุบัน นานๆที เขาโทรมา เราโทรไปบ้าง เราแชทไป เขาไม่อ่าน และบางครั้งเขาอ่านแล้วไม่ตอบ
และในวันนี้ สำหรับเรา....เราอยากเจอเขา แต่เขาไม่มาเจอ
เราอยากคุย เขาไม่ว่าง
เราแชทไปหา เขาไม่ตอบ และบางทีไม่อ่าน
.....ส่วนเขา เขามักจะโทรมาในวันที่เขาต้องการเรา เขาแชทมาในวันที่เขาอยากมีใครสักคนรับฟัง และเราก็รับสาย ฟังเขาอย่างเคย...
และวินาทีนี้เราก็รู้สึกว่า เราคือใคร เขาให้เราเป็นใคร เราจำเป็นต้องสแตนบายขนาดนี้ไหม
เราเฝ้าถามตัวเองว่าเราทำแบบนี้แล้วสบายใจไหม สุขหรือทุกข์มากกว่ากัน
คำตอบคือ ในวันที่ได้เห็นข้อความเขา ได้ยินเสียงเขา เรายิ้ม เราสุข และในวันที่เราคิดถึงเขาทุกวัน เรารอเขา เราเหงา เราทุกข์
เราพยายามหาอย่างอื่นทำ แต่มันก็มีช่วงเวลาห้วงหนึ่งก่อนนอน และตอนลืมตาในเช้าวันต่อมา คือ "คิดถึงเขา" แต่เขาไม่เคยรับรู้ เพราะเราไม่เคยบอกไปว่าเรารู้สึกอย่างไร มันเป็นความรู้สึกที่เรารู้สึกคนเดียวก็เท่านั้น
ความสัมพันธ์ เหมือนฟองสบู่
เรารู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งมา 3 ปี เขาเป็นรุ่นน้อง เราเป็นเพื่อนกันในเฟสบุคมาก่อน ซึ่งไม่รู้ว่าเราแอดเฟรนกันตอนไหน
วันหนึ่งเขาก็แชทมาคุยกับเราอยู่หลายวัน แต่เราไม่รู้ว่าเขาคือใคร จำเขาไม่ได้ และวันหนึ่งเขาก็ปรากฎตัวและมาแนะนำตัวว่า ผมเอง คนที่คุยกับพี่ เขาเริ่มถามไถ่ชีวิต และปรึกษาเรื่องเรียน เรื่องรัก และเรื่องส่วนตัว จนกลายเป็นทุกเรื่อง...
แล้วก็ถึงวันที่เราต้องแยกจากกันไกล เราไม่ได้เจอกันเหมือนเดิมอย่างเช่นเคยเป็น แต่ห่างกันครั้งนี้แค่พักเดียว เราก็กลับมาเจอกัน ครั้งนี้เราสนิทกันมากขึ้น เรากินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ออกกำลังกาย ดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ ทำบุญ เดินชอปปิ้ง ฯลฯ
วันหนึ่งเขาเคาะประตู เดินเข้ามานั่งๆนอนๆ ทำตัวตามสบาย เข้าออกห้องเป็นเรื่องปกติ และวันต่อมาเราได้อยู่ใกล้กัน ใกล้กันมาก
จนถึงวันหนึ่งในหลายวันต่อมา ก็ถึงเวลาแยกจากกันไปไกล
แล้วเวลาก็ผ่านไป ผ่านไปเกือบปี เราเจอกันบ้าง โทรหากันบ่อย เขาโทรมา เราโทรไป แชทกันบ่อยครั้ง
ในปัจจุบัน นานๆที เขาโทรมา เราโทรไปบ้าง เราแชทไป เขาไม่อ่าน และบางครั้งเขาอ่านแล้วไม่ตอบ
และในวันนี้ สำหรับเรา....เราอยากเจอเขา แต่เขาไม่มาเจอ
เราอยากคุย เขาไม่ว่าง
เราแชทไปหา เขาไม่ตอบ และบางทีไม่อ่าน
.....ส่วนเขา เขามักจะโทรมาในวันที่เขาต้องการเรา เขาแชทมาในวันที่เขาอยากมีใครสักคนรับฟัง และเราก็รับสาย ฟังเขาอย่างเคย...
และวินาทีนี้เราก็รู้สึกว่า เราคือใคร เขาให้เราเป็นใคร เราจำเป็นต้องสแตนบายขนาดนี้ไหม
เราเฝ้าถามตัวเองว่าเราทำแบบนี้แล้วสบายใจไหม สุขหรือทุกข์มากกว่ากัน
คำตอบคือ ในวันที่ได้เห็นข้อความเขา ได้ยินเสียงเขา เรายิ้ม เราสุข และในวันที่เราคิดถึงเขาทุกวัน เรารอเขา เราเหงา เราทุกข์
เราพยายามหาอย่างอื่นทำ แต่มันก็มีช่วงเวลาห้วงหนึ่งก่อนนอน และตอนลืมตาในเช้าวันต่อมา คือ "คิดถึงเขา" แต่เขาไม่เคยรับรู้ เพราะเราไม่เคยบอกไปว่าเรารู้สึกอย่างไร มันเป็นความรู้สึกที่เรารู้สึกคนเดียวก็เท่านั้น