ตามหัวข้อเลยค่ะ มาแชร์ มาให้กำลังใจกัน ส่วนตัว จขกท ปัญหาที่เจอก็เรื่องคนนี่แหละค่ะ งานเยอะ งานยาก งานมีปัญหาอะไรเราสู้ได้หมดไม่เคยท้อ แต่ทุกวันนี้ท้อมากๆเพราะเจอคนในแผนกแย่ๆ เนื่องด้วยที่ทำงานเป็นองค์กรหนึ่งที่ยังเน้นระบบอุปถัมป์อยู่มาก ทำให้คนที่นี่โดยมากเป็นเครือญาติกัน เขาก็ต้องสนับสนุนกันเองอยู่แล้ว ไม่สนหรอกว่าผลงานจะออกมาเป็นยังไง หรือใครจะมีผลกระทบยังไง ส่วนตัว จขกท เป็นคนนอกพื้นที่ค่ะมาอยู่แรกๆก็มีปัญหานิดหน่อยเรื่องภาษาและวัฒนธรรมหลายๆอย่าง แต่ไม่นานก็ปรับตัวได้ เรื่องงานที่เยอะขึ้นเรื่อยๆก็พยายามขยันมากขึ้น หาวิธีที่ทำงานเสร็จเร็วขึ้น และก็ผิดพลาดน้อยลง มาอยู่ช่วงแรกๆก็เริ่มรู้สึกว่าคนที่นี่ค่อนข้างขี้นินทา เหม็นขี้หน้ากันเอง เม้ากันเองอยู่บ่อยๆ เราก็ทำใจเพราะไม่มีใครในโลกที่ไม่ถูกนินทา วันนี้เขามาพูดเรื่องคนอื่นให้เราฟัง วันหน้าเขาก็ต้องพูดเรื่องเราให้คนอื่นฟังอยู่ดี เรื่องพวกนี้เราทำใจแล้วค่ะ ที่ไหนๆก็มีเหมือนกัน แต่อยู่ไปนานๆหลายๆปี รู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมหลายๆอย่าง เริ่มสังเกตว่าคนเก่งๆขอย้ายออก ตอนแรกเราก็คิดว่าพี่ๆเขาย้ายไปอยู่กับครอบครัวมั้ง? (มารู้ตอนหลังว่าเขาย้ายเพราะอยู่ที่นี่ทำงานให้ตายก็ไม่เจริญ) เราก็พยายามตั้งใจทำงาน ไม่คิดอะไรมาก
โดยปกติ จขกท เป็นคนมาทำงานแต่เช้าคือมาก่อนแปดโมงทุกวัน เวลางานเราไม่เคยนั่งเล่น ทำงานเต็มที่ มีกิจกรรมอะไรเราก็ทำหมดค่ะ 3-4 ปีแรกเรื่องโดยว่าโดนนินทา ใส่ร้ายอะไรพวกนี้ก็โดนมาหมดค่ะ แต่เราก็พยายามทำดีกับทุกคน อะไรที่พอช่วยได้เราก็พยายามช่วยพี่ๆด้วยความเต็มใจ พยายามศึกษาหาความรู้ เราไม่เคยเหลวไหลเลยค่ะ แบบว่าไม่ให้ใครมาว่าเราได้เลยเรื่องงาน แม้ในแผนกจะมีอิจฉาริษยากันบ้าง แต่หัวหน้า และผู้ใหญ่ก็มองเห็นความตั้งใจและความประพฤติที่ดีของเราเขาจะชมเราเสมอ นั่นคือกำลังใจของเราค่ะ ทำให้เราไม่ค่อยสนใจคำพูดใคร เพราะอย่างที่บอกว่าเรื่องนินทากาเลอยู่ที่ไหนก็มีค่ะ
จนอยู่มาวันหนึ่งผู้ใหญ่คนนี้และหัวหน้าเราก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น ตอนนั้นใจแป้วเลยค่ะ แต่ก็ยังเชื่อมั่นอยู่เสมอว่าถ้าเราทำตัวดีคงไม่มีใครมาว่าเราได้หรอก และหัวหน้าคนใหม่ก็ขึ้นมา เขาเป็นผู้ชายและค่อนข้างจู้จี้จุกจิกยิ่งกว่าผู้หญิง ที่สำคัญอารมณ์แปรปรวนมากๆ คือง่ายๆค่ะ ทำงานตามอารมณ์ เรื่องที่เคยเป็นเรื่องเล็กๆแกจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่เสมอค่ะ ด้วยงานที่มากมายอยู่แล้ว แกก็ชอบสร้างประเด็นให้คนในแผนกตามแก้ปัญหาอยู่ตลอดเวลา จนพวกพี่ๆนั่งเม้ากันในแผนกแทบทุกวัน บางทีก็ไม่มีใครพูดกะแกเลยก็มี แต่เราไม่ค่อยสนใจเท่าไร เพราะงานเยอะจนไม่มีเวลาทำอย่างอื่นอะคะ หัวหน้าใหม่ใช้งานใครเขาก็ไม่ค่อยเชื่อฟังแกเท่าไหร่ เพราะแกเป็นคนนิสัยคล้ายๆเด็กเลี้ยงแกะอะคะ แล้วเรื่องงานแกไม่ค่อยศึกษาแต่จะด่าก่อนเสมอ(หรือแกอาจจะเป็นไบโพล่ามั้ง) ก็ไม่ผิดหรอกค่ะที่จะไม่มีใครเคารพแก เพราะแกไม่เคยให้เกียรติใครเลย พอใช้งานใครก็ไม่มีใครทำ กลายเป็นว่าสุดท้ายงานเหล่านั้นก็มาอยู่ที่เราT_T
ผ่านมาสักพักด้วยความตั้งใจทำงานของเราในที่สุดฟ้าก็มีตา เราได้รับโอกาสจากเบื้องบนให้ย้ายไปทำงานอีกที่นึง แต่ก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งสุดท้ายก็ไม่ได้ไป เพราะนายที่นี่เขาบอกว่าคนอื่นทำแบบเราไม่ได้ คือเราทำได้หมดทุกอย่าง เลยอยากจะเก็บเราไว้ใช้งาน ตอนนั้นพยายามคิดบวก ว่าเราทำงานดีเขาเลยอยากให้เราอยู่................อืมมมมม แต่ความจริงไม่ใช่หรอก จะเก็บเราไว้ใช้งานจริงๆจังๆ ใช้งานแบบทาสไพร่ในเรือนเบี้ย แบบไม่ให้ได้ผุดได้เกิด พอถึงเวลาพิจารณาผลงานเขาก็พิจารณาญาติเขาคนแรกเลย งานอะไรที่ได้หน้าได้ตาเขาก็จะให้ญาติเขาไป ทั้งๆที่ตอนอยู่ในแผนกญาติเขาคนนี้นั่งดูแต่ซีรีย์งานก็น้อยกว่าเพื่อน แต่ก็ไม่มีใครกล้าแตะนางพระญาติคนนี้ แม้แต่หัวหน้าไบโพล่าก็ไม่กล้า เอาสิ๊ มาเฟียมีจริง เวลาผ่านไปจนเรารู้สึกว่างานเราเพิ่มขึ้นทุกวัน แล้วนางพระญาติก็เกี่ยงงานตลอดเอะอะก็ไปฟ้องนายตลอดว่างานเยอะ ไม่อยากทำงานนี้ ให้คนอื่นทำไปสิ บลาๆๆๆๆ หัวหน้าไบโพล่าก็คอยหาเรื่องคนแผนกตลอดเวลา ทั้งยังมีมนุษย์ป้าที่คอยนั่งด่าว่า นินทา ใส่ร้าย คนอื่นไปทั่วมนุษย์ป้าคนนี้นางเม้าทุกคนค่ะ ทั้งนาย ทั้งนางพระญาติ ทั้งหัวหน้าไบโพล่า และเวลาเราไม่อยู่ก็คงว่าเราเช่นกัน เราเหมือนอยู่ในโลกที่ไว้ในใครไม่ได้เลย ไม่รู้ใครเป็นพวกใคร เวลาเขานั่งเม้าใครกัน พอเรานั่งเงียบก็หาว่าเราอยู่ที่ฝ่าย เอ้า...อิบร้า คือบอกตรงๆทำตัวไม่ถูก บางวันนั่งทำงานใส่หูฟังเลยค่ะ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน รับผิดชอบงานให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้คือเครียดมาก งานหลายๆอย่างมากองอยู่ที่เราคนเดียว ทั้งๆที่เราเป็นคนทำงานเร็วมากๆ พยายามหาเทคนิค จัดระบบงานตัวเองให้จัดการกับงานเหล่านี้ให้ได้ แต่ก็ยังทำไม่ทัน เพราะงานเราจะผิดพลาดไม่ได้เลย สุดท้ายก็ต้องมาทำงานวันเสาร์-อาทิตย์ บ้านช่องจากที่เคยเป็นระเบียบตอนนี้รกยังกะรังหนู จะกลับบ้านไปกอดพ่อแม่ก็ไม่ได้กลับ เท่านั้นยังไม่พอหัวหน้าตัวดีอยากได้หน้าไปรับงานที่อื่นมาให้คนในแผนกทำเพิ่มอีก ตอนนี้ความคิดอยากลาออกมาเต็มเลยค่ะ อยากย้ายเขาก็ไม่ให้ย้าย อยากจะลาออก แต่ถ้าลาออกพ่อแม่จะว่ายังไง เพราะเราคือเสาหลักของครอบครัว แล้วพวกเขาคาดหวังกับเราไว้มากลาออกแล้วจะไปทำงานที่ไหน ถ้าอยู่ที่นี่ต่อยังไงก็ไม่มีโอกาสก้าวหน้า เราอายุยังน้อย ยังไม่ถึงสามสิบแต่มันเกินไปไหมกับสิ่งที่เราต้องรับผิดชอบไม่มีแม้แต่วันหยุด ยังมีอีกเยอะนะคะแต่คงเล่าไม่หมด
ตอนนี้เวลาใกล้สี่โมงเย็น คนเขาก็ทยอยกันกลับบ้านต่างจังหวัดกันเพราะเป็นวันหยุดยาว ในแผนกเหลือเราอยู่คนเดียว มองออกไปข้างนอกเพื่อนๆเขาก็กำลังเตรียมกลับบ้านเกิดกัน บางคนก็แวะมาทักทายก่อนกลับถามว่าเราไม่กลับบ้านเหรอ น้ำใสๆก็ค่อยๆไหลออกจากตา อย่าว่าแต่กลับบ้านเลยค่ะ หยุดยาวก็คงต้องเข้ามาทำงาน หันมามองบนโต๊ะ มีแต่เอกสารวางเต็มไปหมด ฝนก็ตกอีก วันนี้ทำงานทั้งวันจนสมองเบลอ พอทุกคนออกไปหมดเราก็มานั่งระบายในพันทิพนี่แหละค่ะ คนเราต่อให้เข้มแข็งขนาดไหน มันก็ต้องมีมุมอ่อนแอบ้างแหละเนอะ ตอนนี้ก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป นึกโทษเวรกรรม โทษโชคชะตา เงินเดือนก็น้อยนิด ที่ทำอยู่นี่มันคุ้มมั้ย บอกตรงๆอยากหางานใหม่ค่ะ แต่งานสมัยนี้ก็หายาก แล้วก็กลัวออกไปแล้วเจออะไรแบบเดิมๆ คิดว่าที่ไหนๆก็คงมีแบบนี้ ใครมีอะไรในใจก็มาแชร์กันได้นะคะ เราคิดว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนที่ทุกข์กว่าเราค่ะ.....ปาดน้ำตา แล้วก้มหน้าทำงานต่อไป.....
*อาจจะพิมพ์เยอะ พิมพ์ยาว พิมพ์ไม่รู้เรื่องอะไรยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านค่ะ
มีใครเจอประสบการณ์แย่ๆอะไรในที่ทำงานบ้าง?
โดยปกติ จขกท เป็นคนมาทำงานแต่เช้าคือมาก่อนแปดโมงทุกวัน เวลางานเราไม่เคยนั่งเล่น ทำงานเต็มที่ มีกิจกรรมอะไรเราก็ทำหมดค่ะ 3-4 ปีแรกเรื่องโดยว่าโดนนินทา ใส่ร้ายอะไรพวกนี้ก็โดนมาหมดค่ะ แต่เราก็พยายามทำดีกับทุกคน อะไรที่พอช่วยได้เราก็พยายามช่วยพี่ๆด้วยความเต็มใจ พยายามศึกษาหาความรู้ เราไม่เคยเหลวไหลเลยค่ะ แบบว่าไม่ให้ใครมาว่าเราได้เลยเรื่องงาน แม้ในแผนกจะมีอิจฉาริษยากันบ้าง แต่หัวหน้า และผู้ใหญ่ก็มองเห็นความตั้งใจและความประพฤติที่ดีของเราเขาจะชมเราเสมอ นั่นคือกำลังใจของเราค่ะ ทำให้เราไม่ค่อยสนใจคำพูดใคร เพราะอย่างที่บอกว่าเรื่องนินทากาเลอยู่ที่ไหนก็มีค่ะ
จนอยู่มาวันหนึ่งผู้ใหญ่คนนี้และหัวหน้าเราก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น ตอนนั้นใจแป้วเลยค่ะ แต่ก็ยังเชื่อมั่นอยู่เสมอว่าถ้าเราทำตัวดีคงไม่มีใครมาว่าเราได้หรอก และหัวหน้าคนใหม่ก็ขึ้นมา เขาเป็นผู้ชายและค่อนข้างจู้จี้จุกจิกยิ่งกว่าผู้หญิง ที่สำคัญอารมณ์แปรปรวนมากๆ คือง่ายๆค่ะ ทำงานตามอารมณ์ เรื่องที่เคยเป็นเรื่องเล็กๆแกจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่เสมอค่ะ ด้วยงานที่มากมายอยู่แล้ว แกก็ชอบสร้างประเด็นให้คนในแผนกตามแก้ปัญหาอยู่ตลอดเวลา จนพวกพี่ๆนั่งเม้ากันในแผนกแทบทุกวัน บางทีก็ไม่มีใครพูดกะแกเลยก็มี แต่เราไม่ค่อยสนใจเท่าไร เพราะงานเยอะจนไม่มีเวลาทำอย่างอื่นอะคะ หัวหน้าใหม่ใช้งานใครเขาก็ไม่ค่อยเชื่อฟังแกเท่าไหร่ เพราะแกเป็นคนนิสัยคล้ายๆเด็กเลี้ยงแกะอะคะ แล้วเรื่องงานแกไม่ค่อยศึกษาแต่จะด่าก่อนเสมอ(หรือแกอาจจะเป็นไบโพล่ามั้ง) ก็ไม่ผิดหรอกค่ะที่จะไม่มีใครเคารพแก เพราะแกไม่เคยให้เกียรติใครเลย พอใช้งานใครก็ไม่มีใครทำ กลายเป็นว่าสุดท้ายงานเหล่านั้นก็มาอยู่ที่เราT_T
ผ่านมาสักพักด้วยความตั้งใจทำงานของเราในที่สุดฟ้าก็มีตา เราได้รับโอกาสจากเบื้องบนให้ย้ายไปทำงานอีกที่นึง แต่ก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งสุดท้ายก็ไม่ได้ไป เพราะนายที่นี่เขาบอกว่าคนอื่นทำแบบเราไม่ได้ คือเราทำได้หมดทุกอย่าง เลยอยากจะเก็บเราไว้ใช้งาน ตอนนั้นพยายามคิดบวก ว่าเราทำงานดีเขาเลยอยากให้เราอยู่................อืมมมมม แต่ความจริงไม่ใช่หรอก จะเก็บเราไว้ใช้งานจริงๆจังๆ ใช้งานแบบทาสไพร่ในเรือนเบี้ย แบบไม่ให้ได้ผุดได้เกิด พอถึงเวลาพิจารณาผลงานเขาก็พิจารณาญาติเขาคนแรกเลย งานอะไรที่ได้หน้าได้ตาเขาก็จะให้ญาติเขาไป ทั้งๆที่ตอนอยู่ในแผนกญาติเขาคนนี้นั่งดูแต่ซีรีย์งานก็น้อยกว่าเพื่อน แต่ก็ไม่มีใครกล้าแตะนางพระญาติคนนี้ แม้แต่หัวหน้าไบโพล่าก็ไม่กล้า เอาสิ๊ มาเฟียมีจริง เวลาผ่านไปจนเรารู้สึกว่างานเราเพิ่มขึ้นทุกวัน แล้วนางพระญาติก็เกี่ยงงานตลอดเอะอะก็ไปฟ้องนายตลอดว่างานเยอะ ไม่อยากทำงานนี้ ให้คนอื่นทำไปสิ บลาๆๆๆๆ หัวหน้าไบโพล่าก็คอยหาเรื่องคนแผนกตลอดเวลา ทั้งยังมีมนุษย์ป้าที่คอยนั่งด่าว่า นินทา ใส่ร้าย คนอื่นไปทั่วมนุษย์ป้าคนนี้นางเม้าทุกคนค่ะ ทั้งนาย ทั้งนางพระญาติ ทั้งหัวหน้าไบโพล่า และเวลาเราไม่อยู่ก็คงว่าเราเช่นกัน เราเหมือนอยู่ในโลกที่ไว้ในใครไม่ได้เลย ไม่รู้ใครเป็นพวกใคร เวลาเขานั่งเม้าใครกัน พอเรานั่งเงียบก็หาว่าเราอยู่ที่ฝ่าย เอ้า...อิบร้า คือบอกตรงๆทำตัวไม่ถูก บางวันนั่งทำงานใส่หูฟังเลยค่ะ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน รับผิดชอบงานให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้คือเครียดมาก งานหลายๆอย่างมากองอยู่ที่เราคนเดียว ทั้งๆที่เราเป็นคนทำงานเร็วมากๆ พยายามหาเทคนิค จัดระบบงานตัวเองให้จัดการกับงานเหล่านี้ให้ได้ แต่ก็ยังทำไม่ทัน เพราะงานเราจะผิดพลาดไม่ได้เลย สุดท้ายก็ต้องมาทำงานวันเสาร์-อาทิตย์ บ้านช่องจากที่เคยเป็นระเบียบตอนนี้รกยังกะรังหนู จะกลับบ้านไปกอดพ่อแม่ก็ไม่ได้กลับ เท่านั้นยังไม่พอหัวหน้าตัวดีอยากได้หน้าไปรับงานที่อื่นมาให้คนในแผนกทำเพิ่มอีก ตอนนี้ความคิดอยากลาออกมาเต็มเลยค่ะ อยากย้ายเขาก็ไม่ให้ย้าย อยากจะลาออก แต่ถ้าลาออกพ่อแม่จะว่ายังไง เพราะเราคือเสาหลักของครอบครัว แล้วพวกเขาคาดหวังกับเราไว้มากลาออกแล้วจะไปทำงานที่ไหน ถ้าอยู่ที่นี่ต่อยังไงก็ไม่มีโอกาสก้าวหน้า เราอายุยังน้อย ยังไม่ถึงสามสิบแต่มันเกินไปไหมกับสิ่งที่เราต้องรับผิดชอบไม่มีแม้แต่วันหยุด ยังมีอีกเยอะนะคะแต่คงเล่าไม่หมด
ตอนนี้เวลาใกล้สี่โมงเย็น คนเขาก็ทยอยกันกลับบ้านต่างจังหวัดกันเพราะเป็นวันหยุดยาว ในแผนกเหลือเราอยู่คนเดียว มองออกไปข้างนอกเพื่อนๆเขาก็กำลังเตรียมกลับบ้านเกิดกัน บางคนก็แวะมาทักทายก่อนกลับถามว่าเราไม่กลับบ้านเหรอ น้ำใสๆก็ค่อยๆไหลออกจากตา อย่าว่าแต่กลับบ้านเลยค่ะ หยุดยาวก็คงต้องเข้ามาทำงาน หันมามองบนโต๊ะ มีแต่เอกสารวางเต็มไปหมด ฝนก็ตกอีก วันนี้ทำงานทั้งวันจนสมองเบลอ พอทุกคนออกไปหมดเราก็มานั่งระบายในพันทิพนี่แหละค่ะ คนเราต่อให้เข้มแข็งขนาดไหน มันก็ต้องมีมุมอ่อนแอบ้างแหละเนอะ ตอนนี้ก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป นึกโทษเวรกรรม โทษโชคชะตา เงินเดือนก็น้อยนิด ที่ทำอยู่นี่มันคุ้มมั้ย บอกตรงๆอยากหางานใหม่ค่ะ แต่งานสมัยนี้ก็หายาก แล้วก็กลัวออกไปแล้วเจออะไรแบบเดิมๆ คิดว่าที่ไหนๆก็คงมีแบบนี้ ใครมีอะไรในใจก็มาแชร์กันได้นะคะ เราคิดว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนที่ทุกข์กว่าเราค่ะ.....ปาดน้ำตา แล้วก้มหน้าทำงานต่อไป.....
*อาจจะพิมพ์เยอะ พิมพ์ยาว พิมพ์ไม่รู้เรื่องอะไรยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านค่ะ