ความหวังของเราคือ อยากให้ทุกคนบนโลกมีความสุข

สิ่งที่เราภาวนาเงียบๆในใจอยู่ตลอดเวลา
คือเราภาวนาให้ทุกคนบนโลกมีความสุข
เราอยากให้ทุกคนบนโลกมีความสุข มันเป็นความภาวนาลึกๆในใจเรา
เราไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร ถึงบอกไปก็ไม่มีใครเชื่อ หาว่าเราสร้างภาพ
ที่คณะเราเคยมีผู้ชายคนนึงท่าทางไม่ปกติ แบบไม่เต็ม ทำให้คนไม่ค่อยคบ
เราเข้าไปพูดจาดีกับเขา ทักทายเขา
มีคนมาถามเราว่า ทำไมเราถึงได้ไปพูดกับเขา
เราบอกว่า เพราะเขาดูนิสัยดี
แต่จริงๆในใจเราคิดอีกแบบ
เราบอกสิ่งที่เราคิดอีกแบบให้เพื่อนคนนึงฟัง
เราบอกว่า เราคิดว่า คนที่เป็นแบบนี้คงได้รับความเจ็บปวดจากสังคมที่ไม่แยแส ไม่สนใจ ไม่ให้ค่าเพราะมองว่าเขาอ่อนแอ
เขาคงได้รับมันมามากแล้ว เราอยากให้เกียรติเขา ทำดีกับเขา ให้เขารู้ว่าโลกนี้ยังพอมีความอ่อนโยนอยู่
อยากให้เขาได้รับสิ่งดีๆบ้าง
เราบอกเพื่อนแบบนี้ ว่าเราดูเหมือนสร้างภาพเลย เพื่อนเราก็บอก "นั่นสิ"
มันทำให้เรารู้ว่า ความภาวนาในใจของเรา ที่ต้องการให้ทุกคนบนโลกมีความสุข
ไม่ควรพูดออกไป เพราะจะไม่มีใครเชื่อ

เราทรมานมาก ที่คำภาวนาของเราเป็นแบบนี้
เพราะคนอ่านน่าจะรู้ดีว่า
ทุกคนบนโลกไม่สามารถมีความสุขได้
โลกนี้มันเต็มไปด้วยความทุกข์มาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันและยังคงเป็นไปต่อไปในอนาคต
เราหวังว่าจะให้ทุกคนบนโลกมีความสุข
ความหวังเรามันอุดมคติ มันเหมาะจะเป็นโลกในยูโทเปีย
แม้ว่าเราจะพยายามเป็นลืมๆมันไป ทำใจว่าโลกนี้ก็เป็นแบบนี้และจะเป็นต่อไป
แม้ว่าเราจะพยายามไม่แยแสอะไรนัก
แต่คำภาวนานี้ไม่เคยหายไปจากใจเราสักที เวลาเราเห็นคนมีความทุกข์ เราก็รู้สึกถึงคำภาวนานี้ในใจเราทุกที
เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
เราอยากเป็นคนเลวร้ายกว่านี้ เราจะได้ไม่อ่อนไหวและเจ็บปวดง่ายๆแบบนี้