สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ชื่อแนนค่ะ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้ว สมัยตอนที่แนนยังเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งใน กทมค่ะ ( ขอสงวลชื่อโรงเรียนนะคะ ) ซึ่งตอนนั้นแนนอยู่ ม.4 แนนเป็นเด็กที่สอบเข้ามาเรียนต่อมอสี่ที่นี่ค่ะ โรงเรียนนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียงพอสมควร มีคนเข้ามาเรียนเยอะ ซึ่งประวัติ รร เท่าที่แนนรู้มา แต่เดิม พื้นที่ของ รร เป็นป่าช้าเก่า เป็นที่ไว้ฝังศพ ก่อนที่จะมาสร้างเป็นโรงเรียน เอาล่ะ เข้าเรื่องดีกว่าค่ะ แก้งค์แนนมีทั้งหมดสี่คนค่ะ มี มิ้น ฝน เฟย์ แล้วก้อแนน ช่วงนั้นเป็นช่วงกีฬาสี ห้องแนนอยู่สีแดง ทั้งหมดจะมี 6 สี สีแดง ฟ้า ม่วง ชมพู เขียว เหลือง
พี่ที่เป็นประธานสี คือรุ่นพี่ ม6 ก้อจะมีการ คัดหลีดกัน ซึ่งแก้งค์แนนชอบมากเรื่องแบบนี้ อาสาเป็นเองเลยค่ะ 555 ก้อพากันไปสมัคร มีคนสมัครไม่กี่คน สงสัยอายมั้ง มีทั้งหมด10คน แก้งค์แนน4 ที่เหลือ มีสมัครใจบ้าง พี่ๆ จับมาบ้าง ให้มันครบคน เราก้อมาซ้อมกันหลังเลิกเรียนเป็นประจำค่ะ ซึ่งสถานที่ที่เราซ้อม คือ โรงอาหารเก่าค่ะ สีเราหาคนได้ช้า จึงหาที่ซ้อมยาก ที่ดีๆสีอื่นเค้าก้อจองหมดแล้ว ที่จิงมันก้อดีทุกที่แล่ะ แต่ ที่สีเราได้มันค่อนข้างวังเวง เพราะมันเป็นโรงอาหารเก่า ซึ่งเก่ามากกก ฝุ่นเยอะมากก เป็นที่อาศัยของพิราบซะส่วนใหย่ อธิบายลักษณะของโรงอาหารเก่าก่อนนะคะ จะเป็น เหมือนโรงอาหารทั่วไปแล่ะ มีโต๊ะไม้ผุๆอยู่หลายโต๊ะ มีที่ขายอาหารเป็นล็อคๆเรียงกันยาวประมาณ 6ล้อค แต่ตอนนี้มันเป็นล้อคที่ว่างเปล่า ฝุ่นจับ รอบข้างก้อจะเป็นอาคารเรียน อยู่อาคาร 1 ซึ่งไม่จัดว่าเป็นอาคารเรียนหรอก เพราะมันก้อค่อนข้างเก่า ไม่ค่อยได้เรียนแล้ว น่าจะไว้เก็บของมั้ง อาคารนี้จะอยู่ซ้ายมือของตัวโรงอาหาร เป็นอาคารไม้ เก่ามาก มองดูแล้วน่ากลัวมากอ่ะ ด้านขวามือจะเป็นป่าทึบ ต้นไม้เยอะมาก เคยมีเรื่องเล่าด้วยว่า ในป่านั้นมีบ่อน้ำร้างอยู่สมัยก่อนจะต้องไปตักน้ำในบ่อนั้นไปรดแปลงผัก บ่อนั้นสูงมาก ไม่รุ้เหมือนกันว่าสูงเท่าไร รุ้แต่ว่าสูงพอสมควร มีเด็กนักเรียนพลาดตกลงไปในบ่อ ตอนตักน้ำ การตักน้ำจะตักแบบ มัดเชือกใหย่ๆมัดไว้ตรงขอบบ่อ ปลายเชือกจะมีตะขอไว้สำหรับเกี่ยว ครุ ที่เราจะใช้ตักน้ำ ไม่รุ้ว่าเด็กนั่นตักอีท่าไหนพลาดตกลงไป เพื่อนๆที่เห็นเหตุการณ์รีบไปตามครูมาช่วย แต่ก้อไม่ทัน เด็กคนนั้นเสียชีวิตก่อน หลังจากนั้นมีคนมักโดนผีหลอกเป็นประจำเวลาไปตักน้ำ บ้างก้อว่า เกี่ยวครุลงไปพอดึงเชือกขึ้นมาสิ่งที่ติดมากลับไม่ใช่น้ำ แต่เป็นหัวคน สภาพ น่าเกลียด ใบหน้านั้นสแยะยิ้มใส่ ตาถลน แลบลิ้นยาว เลือดหนองเต็มไปหมด ใบหน้าบวมปูดหน้ากลัวมาก บ้างก้อว่า บางคนที่มารถแปลงผักตอนเลิกเรียน จะได้ยินเสียงคนร้องไห้ พอมองไปตรงบ่อ จะเห็นเด็กคนนั้นนั่งอยู่ตรงขอบบ่อ พร้อมกับกวักมือเรียกผู้ที่พบเห็นให้ไปหา จนไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับบ่อน้ำนั้นอีก ทิ้งไว้จนร้าง แล้วมันก้อไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีซักเท่าไร ที่เราจะต้องไปซ้อมกันตรงโรงอาหารที่ขวามือเรา มันมีบ่อน้ำร้างนั้นอยู่ ถึงแม้ว่าจะมีต้นไม้ พงหญ้า ปิดบังจนมองไม่เห็นบ่อน้ำก้อตาม แต่มันก้อน่าขนลุกอยู่ดี สำหรับคนที่ไม่รู้ประวัติก้อโชคดีไป แต่คนที่พอรู้ประวัติมาบ้างนี่สิ จนถึงตอนนี้ยังขนลุกอยู่เลย มันน่ากลัวจิงๆนะ การซ้อมวันแรกผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะหวั่นๆอยู่บ้างเวลาที่ต้องมองไปทางนั้น แต่ก้อจะพยายามไม่มอง มาวันที่สอง ก้อยังโอเคอยู่ เริ่มจำท่าได้บ้างละ แต่วันที่สามนี่สิ คือวันนั้นแนนและเพื่อนๆจะมาเร็วกว่าปกติ เพราะคาบเรียนคาบสุดท้ายเราเป็นคาบว่าง เราเลยพากันไป นั่งรอที่นั่น เอาการบ้านงานค้างออกมาเขียนรอเวลาเลิกเรียน โดยในหัวไม่ได้คิดเรื่องบ่อน้ำนั้นเลย เพราะสองวันแรกมันไม่มีอะไร แล้วเหตุการณ์มันก้อผ่านมานานแล้ว เรื่องจิงรึเปล่าก้อไม่รุ้ เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร เราก้อนั่งเขียนงานกันไปเพลินๆ งงกับตัวเองเหมือนกัน ที่ก้อมีตั้งเยอะแยะ จะมาทำทำไมตรงนี้ว้าา เหลือตั้งหนึ่งคาบ ไปทำที่อื่นก้อได้ จะกลัวมาซ้อมสายอะไรขนาดนั้น ' เห้ย นั่นใครวะ' อีเฟย์พูดพร้อมมองไปตรงนั้น พวกเราทั้งสามคนก้อหันไปมองตาม ' ไหนวะ ไม่เห็นมีใครเลย ' มิ้นพูด ' เห้ย กุเห็นจิงๆนะเว้ย เดินเข้าไปในป่านั้นอ่ะ หล่อด้วย ขาวจั้วะเลย มองกุด้วยอ่ะก่อนที่จะเดินเข้าไป ' อีเฟย์ยังยืนยันว่าเห็นจิงๆ พร้อมกับบิดตัวเขินๆ (( สมัยนั้นกำลังแรดเลยค่ะ เห็นผุ้ชายหล่อไม่ได้หรอก ตาเป็นประกายเลยแล่ะ อิอิ )) ' หราา ไหนพากุไปดูหน่อย จะหล่อขนาดไหนกัน ฮ่าา ' อีฝนพูดเหมือนจะแค่พูดขำๆ แต่สีหน้าจิงจัง คงจะอยากเห็นจิงๆ' โอ้ยย เบื่อจิงๆเลย มีแต่พวกบ้าผู้ชาย หัดตั้งใจเรียนแบบกุบ้างดิวะ พวกนิ ' แนนพูดพร้อมกับเขียนงานไปด้วยไม่ได้สนใจซักเท่าไร งานค้างเยอะมากค่ะ ต้องรีบเคลียให้เสร็จ ดูเป็นคนตั้งใจเรียนขึ้นมาทันทีเลย 555 ' เอออีเฟย์ ป่ะเข้าไปดู ' มิ้น เห็นด้วยกับฝน พร้อมชักชวนกันเข้าไปดู ' เออๆ แต่หล่อจิงๆนะ โอ้ยพูดแล้วเขิน มาๆเลยอีฝนอีมิ้นมากับกู อีแนนเด็กเรียนยุนี่นะ เดี๋ยวพวกกุมา ' อีเฟย์พูด แล้วพวกมันสามคนก้อมาพากันเดินหายไป เอาจิงๆตอนนั้นแนน ไม่ได้สนใจพวกมันจิงๆ เขียนงานอย่างเดียว ไม่รู้ว่านานขนาดไหนี่พวกมันหายไป แต่ก้อนานพอจนแนนเขียนงานเสร็จ เก็บของใส่กระเป๋า หันซ้ายขวามองหาพวกมันก้อไม่เจอ ทั้งโรงอาหารมีแต่ความเงียบเข้ามาปกคลุม สภาพร้างๆ บวกกับความเงียบทำให้สถานที่แห่งนี้เพิ่มความน่ากลัวอีกทวีคูณ พวกมันไปนานจังวะ แล้วไปทางไหนละเนี้ย ตอนมันไปก้อไม่ได้เงยมองด้วย รุ้แต่ว่าเข้าไปในป่าแน่ๆ ตอนมันพูดได้ยินอะไร ป่าๆ โอ้ยแล้วพวกมันยุไหนกันเนี้ย แนนคิดในใจแต่ก้อคิดหนักไม่น้อยเลย เป็นคนกลัวผีอยู่ด้วย แล้วดูสภาพแวดล้อมตอนนี้สิ รอบข้างเคว้งคว้างซะเหลือเกิน ในใจตอนนั้น คิดอยากจะเดินตามหาอยู่นะ แต่ไม่กล้าลุกไปไหนเลยอ่ะ ' พวก ออกมาได้แล้ว กุจะไปสหกร หิวจะไปหาไร แ-ก ซะหน่อย ไม่ได้เฝ้าของให้พวกนะเว้ย ออกมา ' แนนตะโกนเรียกพวกมัน
แต่ก้อไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น มีแต่เสียงแห่งความเงียบ แนนชักใจคอไม่ดี มองตรงป่านั้น คิดในใจ หวังว่าพวกมันคงไม่ได้เข้าไปในนั้นหรอกนะ พวกมันสามคนก้อรุ้ประวัติเรื่องบ่อน้ำนั่น แต่พวกมันไม่ใช่คนกลัวผี คงไม่ได้สนใจเรื่องผี จะเข้าไปตามดีไหม แล้วถ้ามันไม่อยู่ ในนั้นล่ะ แล้วถ้าเข้าไปแล้วเจอผีล่ะจะทำไง ตอนนี้มีหลายๆอย่างลอยอยู่ในหัว มองตรงป่านั้นอย่างครุ่นคิด ฮืออออ ในความเงียบ ดันมีเสียงร้องลอยมา แต่ไม่รุ้มาจากไหน รุ้แต่ว่าเสียงนั้นชวนขนลุกไม่ใช่น้อย ฮือออออ ช่วยด้วย ช่วยฉานนด้วยย เสียงนั้นร้องแบบช้าๆ แต่เยือกเย็นฟังแล้วขนลุกซู่ ยอมรับว่าตอนนั้นกลัวมาก หลับตาปี๋ อยากจะร้องไห้ออกมา รุ้สึกตัวชา ร่างกายไม่เคลื่อนไหว กลัวจนตัวสั่น ฮือออ เสียงนั่นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆราวกับว่า มันไกล้ๆตรงนี้เอง แนนไม่กล้าลืมตาเลย เมื่อไรจะมีใครมาซ้อมนะนี่มันก้อนานแล้วนะ ทำไมไม่มีใครมาซักที ' แนน ' เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา ทำให้แนนลืมตาขึ้นทันที เฟย์อยู่ตรงหน้าแนน แนนดีใจมาก แต่หน้าเฟย์ขาวมาก ปากแดง เฟย์ยิ้มให้แนนแบบเจื่อนๆ ' ไปไหนมาวะ กุเรียกทำไมไม่ตอบกู อี...นิ ' แนนพ่นด่าคำหยาบคายใส่มันสารพัด เฟย์ไม่พูดอะไร ' แล้วอีฝนกับอีมิ้นล่ะ ทำไมไม่มาด้วย ' แนนถาม แต่เฟย์ก้อยังคงเงียบอยู่ หึหึหึ เฟย์หัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่น่ากลัวมาก ไม่เคยได้ยินมันหัวเราะแบบนี้มาก่อนเลย หัวเราะทำไม แนนถามมัน แต่มันไม่ตอบ ยังคงหัวเราะอยู่อย่างนั้น หึหึหึ มันหัวเราะพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาไกล้ๆแนน หน้ามันขาวซีดหน้ากลัวมาก มันยื่นหน้าเข้ามาไกล้แนนมากจนจมูกเราชนกัน แนนกลัวมากรุ้สึกเหมือนไม่ใช่เฟย์คนเดิม หึหึหึ มันค่อยๆสแยะยิ้มออกมาเป็นยิ้มที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่แนนเคยเห็นมา ปากมันเริ่มฉีกกว้าง กว้างจนไปถึงหู เลือดไหลเต็มไปหมด ตาแดงก่ำ ใบหน้ามีแต่หนอง กลิ่นเหม็นมาก เหม็นจนอยากจะอ้วกออกมาตรงนั้น แนนหลับตาร้องไห้เสียงดังมาก พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย ในใจตอนนั้นคิดถึงแต่พ่อแม่ เกิดมายังไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย หึหึหึ มันยังหัวเราะไม่หยุด ' กรี๊ดดดด ' แนนกรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียง ' แนนๆๆๆ ' เสียงเรียกที่ดังพร้อมการเขย่าตัวอย่างแรงทำให้แนนลืมตาขึ้นมาทันที ' ตื่นได้ซักทีนะ ปลุกยาก
เลย ' แนนงงมาก เมื่อกี๊ฝันไปหรอ เหมือนจิงมากเลย ' ดูท่าจะร้อนมากนะ ดูดิเหงื่อออกเต็มเลย ' มิ้นพูดพร้อมกับชี้มาตามเนื้อตัวแนนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แนนมองหน้าเพื่อนแบบงงๆ มิ้น ฝน และเฟย์ ก้อยังอยู่ครบ ' เปนไรวะ ทำหน้าอย่างกะเห็นผีอย่างงั้นแล่ะ ' ฝนพูดแหย่ แต่หารู้ไม่ กุกลัวจนฉี่จะราดแล้วเนี้ยยยย ' ว่าแต่พวกไปไหนกันมาตั้งนานวะ ' ' อ๋อ พวกกุก้อเข้าไปในป่านั่นน่ะ แต่ไม่เห็นมี
ไร เลยออกมา แต่อีเฟย์อ่ะ บอกว่าเห็นจิงๆ มันเลยเดินเข้าไปดูข้างในอีก กุกะอีฝนยืนรออยู่พักใหย่ ไม่เหนมันออกมาซักทีเลยเดืนเข้าไปตาม เรียกตั้งนานมันก้อไม่ตอบ ลองเดินหามันดูก้อเจอมันยืนเอ๋ออยู่คนเดียว ตาลอยๆ ก้อเลยลากมันออกมมานี่แล่ะ ' ' เออ และก้อนอนหลับอยู่ พวกกุเลยพากันปลุก เรียกตั้งนาน นึกว่าไหลตายไปซะละอีสัสกว่าจะตื่นได้ ไง เข้าเฝ้าพระอินทร์เปนไงบ้าง ฮ่าาา ' ฝนกับมิ้นพูดไปหัวเราะไป แหม่ กุตลกตายล่ะ แนนหันไปมองหน้าเฟย์ เป็นจังหวะเดียวกับที่เฟย์หันมาสบตาแนนพอดี หัวใจแนนหลุ่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยค่ะ แววตาคู่ที่กำลังมองแนนอยู่นี้มันเหมือนกับแววตาที่แนนฝันเห็นเมื่อกี๊เปี๊ยบเลย แถมยิ่งมองยิ่งดูน่ากลัว จนแนนต้องรีบหันหน้าหนีทันที ' เอ้า พวกพี่ๆมาซ้อมแล้ว ป่ะๆพวกเราไปซ้อมกันเถอะ ' มิ้นพูดละจูงมือฝนไปกลาง โรงอาหาร มีพวกพี่กับเด็กมอต้นที่มาซ้อมหลีดกันรออยู่ตรงนั้น ' เอ่อ....ป่ะเฟย์เราไปกันเถอะ ' แนนพยายามม่คิดเรื่องที่ฝันเมื่อกี๊ ยังไงเฟย์มันก้อเพื่อนอ่ะ จะเป็นผีได้ไง แนนจูงมือเฟย์เดินตามฝนกะมิ้นไป มือเฟย์เย็นมากอ่ะ เย็นจนแนนต้องสะดุ้งหันไปมองหน้าเฟย์ เฟย์ยิ้มมุมปาก เป็นยิ้มที่เยือกเย็นมากกว่ามือเฟย์อีก แนนรู้สึกขนลุกซู่ มองหน้าเฟย์แบบงงๆปนกลัวนิดๆ ' เห้ยพวกมาดิวะ ' เสียงมิ้นตะโกนเรียก วันนั้นกว่าพวกเราจะซ้อมกันเสร็จก้อเกือบทุ่ม แยกย้ายกันกลับบ้าน กลับมาถึงบ้านห้องแนนทิ้งตัวลงนอนอย่างอิดโรย เห้ออ ทำไมวันนี้มันเหนื่อยแบบนี้เนี่ย แล้วเรื่องที่โรงอาหารมันยังไงกันแน่นะ เฟย์ทำไมมันไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ออกมาจากป่านั่น แล้วในฝันทำไมเฟย์ถึงได้น่ากลัวจัง ในป่านั้นมันจะมีอะไรรึเปล่านะ โอ้ยย คิดแล้วก้อปวดหัว ติ๊ง เสียงแชทดังขึ้น แนนหยิบโทรสับขึ้นมาดู เป็นแชทกลุ่มแก๊งค์แนนเอง ประมานนี้
ฝน : อีเฟย์กลับบ้านยังอ่ะ
มิ้น : เอ้า ก้อเราแยกกันที่ บขส นิ มันก้อต้องกลับแล้วดิ
ฝน : ก้อแม่มันโทรมาหากุอ่ะ บอกว่ายังไม่เห็นมันกลับบ้านเลย
มิ้น : อ่าว แล้วมันไปไหนต่อวะ
ฝน : ถ้ากุรู้กุคงไม่ถามพวกหรอก อีเฟย์ไปไหนไม่ยอมบอก เดี๋ยวเหอะ
มิ้น : เออ อีห่าลาก
แนนมองแชทที่เด้งแบบรัวๆ ไม่เห็นเฟย์กดอ่านแสดงว่าเฟย์ไม่ออนเฟส
แนน : ใจเย็น เดี๋ยวมันก้อคงกลับมั้ง
แนนพิมไปเห็นมิ้นกะฝนอ่าน สักพักก้อเห็นเเจ้งเตือนจากเฟย์ เป็นการคอลแบบกลุ่ม แนนกดรับทันที มิ้นกะฝนก้อคงจะรับเหมือนกัน ภาพจากเฟสเฟย์ขึ้มาแต่มืดมากมองไม่ค่อยเห็น 'เฟย์ยุไหนเนี่ย ' แนนตะโกนถามไป ในภาพไม่เห็นหน้าเฟย์เห็นแต่ความมืด เหมือนเฟย์หมุนกล้องไปเรื่อยๆน่าจะเป็นกล้องหลัง กึก เหมือนกล้องจะตกนะ ในภาพยังมืดยุแต่มีเสียงสลัวๆจากแฟลช
จู่ๆก้อมีคนชะโงกหน้ามา แนนเห็นชัดเจนมาก หน้ามันไกล้ล้องมาก เต็มจอแนนเลย ไม่ใช่หน้าเฟย์ เป็นหน้าผุ้ชาย แต่มองไม่ออกเลยว่าเปนใครเพราะมันสลัวๆเห็นแต่เพียงลูกตาที่ถลนออกมาทั้งสองข้างน่ากลัวมาก กรี๊ดดด แนนขว้างโทรสับทิ้งทันที ผะผะผะผี ผี....ผีหลอก แนนเอามือมาปิดหน้า กรี๊ดดดดด เสียงกรี๊ดนี้ไม่ใช่เสียงแนนแต่มันดังมาจากโทรสับ เสียงเหมือนเสียงเฟย์เลย สักพักเสียงนั้นก้อเงียบไปพร้อมกับสายที่หลุดไป แนนตัวสั่นลืมตามองที่โทรสับ ใจเต้นแรงมาก ตัวสั่นไปหมด หยิบโทรสับขึ้นมาดู สายหลุดไปแล้วจิงๆ แนนรีบพิมไปในแชทกลุ่ม
แนน : พวก เหนมั้ยเมื่อกี๊ เห็นแบบที่กุเห็นมั้ย จำได้ว่าตอนนั้นมือสั่นพิมผิดพิมถูกมั่วซั่วเลย
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
หลอน...ช่วงกีฬาสี
พี่ที่เป็นประธานสี คือรุ่นพี่ ม6 ก้อจะมีการ คัดหลีดกัน ซึ่งแก้งค์แนนชอบมากเรื่องแบบนี้ อาสาเป็นเองเลยค่ะ 555 ก้อพากันไปสมัคร มีคนสมัครไม่กี่คน สงสัยอายมั้ง มีทั้งหมด10คน แก้งค์แนน4 ที่เหลือ มีสมัครใจบ้าง พี่ๆ จับมาบ้าง ให้มันครบคน เราก้อมาซ้อมกันหลังเลิกเรียนเป็นประจำค่ะ ซึ่งสถานที่ที่เราซ้อม คือ โรงอาหารเก่าค่ะ สีเราหาคนได้ช้า จึงหาที่ซ้อมยาก ที่ดีๆสีอื่นเค้าก้อจองหมดแล้ว ที่จิงมันก้อดีทุกที่แล่ะ แต่ ที่สีเราได้มันค่อนข้างวังเวง เพราะมันเป็นโรงอาหารเก่า ซึ่งเก่ามากกก ฝุ่นเยอะมากก เป็นที่อาศัยของพิราบซะส่วนใหย่ อธิบายลักษณะของโรงอาหารเก่าก่อนนะคะ จะเป็น เหมือนโรงอาหารทั่วไปแล่ะ มีโต๊ะไม้ผุๆอยู่หลายโต๊ะ มีที่ขายอาหารเป็นล็อคๆเรียงกันยาวประมาณ 6ล้อค แต่ตอนนี้มันเป็นล้อคที่ว่างเปล่า ฝุ่นจับ รอบข้างก้อจะเป็นอาคารเรียน อยู่อาคาร 1 ซึ่งไม่จัดว่าเป็นอาคารเรียนหรอก เพราะมันก้อค่อนข้างเก่า ไม่ค่อยได้เรียนแล้ว น่าจะไว้เก็บของมั้ง อาคารนี้จะอยู่ซ้ายมือของตัวโรงอาหาร เป็นอาคารไม้ เก่ามาก มองดูแล้วน่ากลัวมากอ่ะ ด้านขวามือจะเป็นป่าทึบ ต้นไม้เยอะมาก เคยมีเรื่องเล่าด้วยว่า ในป่านั้นมีบ่อน้ำร้างอยู่สมัยก่อนจะต้องไปตักน้ำในบ่อนั้นไปรดแปลงผัก บ่อนั้นสูงมาก ไม่รุ้เหมือนกันว่าสูงเท่าไร รุ้แต่ว่าสูงพอสมควร มีเด็กนักเรียนพลาดตกลงไปในบ่อ ตอนตักน้ำ การตักน้ำจะตักแบบ มัดเชือกใหย่ๆมัดไว้ตรงขอบบ่อ ปลายเชือกจะมีตะขอไว้สำหรับเกี่ยว ครุ ที่เราจะใช้ตักน้ำ ไม่รุ้ว่าเด็กนั่นตักอีท่าไหนพลาดตกลงไป เพื่อนๆที่เห็นเหตุการณ์รีบไปตามครูมาช่วย แต่ก้อไม่ทัน เด็กคนนั้นเสียชีวิตก่อน หลังจากนั้นมีคนมักโดนผีหลอกเป็นประจำเวลาไปตักน้ำ บ้างก้อว่า เกี่ยวครุลงไปพอดึงเชือกขึ้นมาสิ่งที่ติดมากลับไม่ใช่น้ำ แต่เป็นหัวคน สภาพ น่าเกลียด ใบหน้านั้นสแยะยิ้มใส่ ตาถลน แลบลิ้นยาว เลือดหนองเต็มไปหมด ใบหน้าบวมปูดหน้ากลัวมาก บ้างก้อว่า บางคนที่มารถแปลงผักตอนเลิกเรียน จะได้ยินเสียงคนร้องไห้ พอมองไปตรงบ่อ จะเห็นเด็กคนนั้นนั่งอยู่ตรงขอบบ่อ พร้อมกับกวักมือเรียกผู้ที่พบเห็นให้ไปหา จนไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับบ่อน้ำนั้นอีก ทิ้งไว้จนร้าง แล้วมันก้อไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีซักเท่าไร ที่เราจะต้องไปซ้อมกันตรงโรงอาหารที่ขวามือเรา มันมีบ่อน้ำร้างนั้นอยู่ ถึงแม้ว่าจะมีต้นไม้ พงหญ้า ปิดบังจนมองไม่เห็นบ่อน้ำก้อตาม แต่มันก้อน่าขนลุกอยู่ดี สำหรับคนที่ไม่รู้ประวัติก้อโชคดีไป แต่คนที่พอรู้ประวัติมาบ้างนี่สิ จนถึงตอนนี้ยังขนลุกอยู่เลย มันน่ากลัวจิงๆนะ การซ้อมวันแรกผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะหวั่นๆอยู่บ้างเวลาที่ต้องมองไปทางนั้น แต่ก้อจะพยายามไม่มอง มาวันที่สอง ก้อยังโอเคอยู่ เริ่มจำท่าได้บ้างละ แต่วันที่สามนี่สิ คือวันนั้นแนนและเพื่อนๆจะมาเร็วกว่าปกติ เพราะคาบเรียนคาบสุดท้ายเราเป็นคาบว่าง เราเลยพากันไป นั่งรอที่นั่น เอาการบ้านงานค้างออกมาเขียนรอเวลาเลิกเรียน โดยในหัวไม่ได้คิดเรื่องบ่อน้ำนั้นเลย เพราะสองวันแรกมันไม่มีอะไร แล้วเหตุการณ์มันก้อผ่านมานานแล้ว เรื่องจิงรึเปล่าก้อไม่รุ้ เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร เราก้อนั่งเขียนงานกันไปเพลินๆ งงกับตัวเองเหมือนกัน ที่ก้อมีตั้งเยอะแยะ จะมาทำทำไมตรงนี้ว้าา เหลือตั้งหนึ่งคาบ ไปทำที่อื่นก้อได้ จะกลัวมาซ้อมสายอะไรขนาดนั้น ' เห้ย นั่นใครวะ' อีเฟย์พูดพร้อมมองไปตรงนั้น พวกเราทั้งสามคนก้อหันไปมองตาม ' ไหนวะ ไม่เห็นมีใครเลย ' มิ้นพูด ' เห้ย กุเห็นจิงๆนะเว้ย เดินเข้าไปในป่านั้นอ่ะ หล่อด้วย ขาวจั้วะเลย มองกุด้วยอ่ะก่อนที่จะเดินเข้าไป ' อีเฟย์ยังยืนยันว่าเห็นจิงๆ พร้อมกับบิดตัวเขินๆ (( สมัยนั้นกำลังแรดเลยค่ะ เห็นผุ้ชายหล่อไม่ได้หรอก ตาเป็นประกายเลยแล่ะ อิอิ )) ' หราา ไหนพากุไปดูหน่อย จะหล่อขนาดไหนกัน ฮ่าา ' อีฝนพูดเหมือนจะแค่พูดขำๆ แต่สีหน้าจิงจัง คงจะอยากเห็นจิงๆ' โอ้ยย เบื่อจิงๆเลย มีแต่พวกบ้าผู้ชาย หัดตั้งใจเรียนแบบกุบ้างดิวะ พวกนิ ' แนนพูดพร้อมกับเขียนงานไปด้วยไม่ได้สนใจซักเท่าไร งานค้างเยอะมากค่ะ ต้องรีบเคลียให้เสร็จ ดูเป็นคนตั้งใจเรียนขึ้นมาทันทีเลย 555 ' เอออีเฟย์ ป่ะเข้าไปดู ' มิ้น เห็นด้วยกับฝน พร้อมชักชวนกันเข้าไปดู ' เออๆ แต่หล่อจิงๆนะ โอ้ยพูดแล้วเขิน มาๆเลยอีฝนอีมิ้นมากับกู อีแนนเด็กเรียนยุนี่นะ เดี๋ยวพวกกุมา ' อีเฟย์พูด แล้วพวกมันสามคนก้อมาพากันเดินหายไป เอาจิงๆตอนนั้นแนน ไม่ได้สนใจพวกมันจิงๆ เขียนงานอย่างเดียว ไม่รู้ว่านานขนาดไหนี่พวกมันหายไป แต่ก้อนานพอจนแนนเขียนงานเสร็จ เก็บของใส่กระเป๋า หันซ้ายขวามองหาพวกมันก้อไม่เจอ ทั้งโรงอาหารมีแต่ความเงียบเข้ามาปกคลุม สภาพร้างๆ บวกกับความเงียบทำให้สถานที่แห่งนี้เพิ่มความน่ากลัวอีกทวีคูณ พวกมันไปนานจังวะ แล้วไปทางไหนละเนี้ย ตอนมันไปก้อไม่ได้เงยมองด้วย รุ้แต่ว่าเข้าไปในป่าแน่ๆ ตอนมันพูดได้ยินอะไร ป่าๆ โอ้ยแล้วพวกมันยุไหนกันเนี้ย แนนคิดในใจแต่ก้อคิดหนักไม่น้อยเลย เป็นคนกลัวผีอยู่ด้วย แล้วดูสภาพแวดล้อมตอนนี้สิ รอบข้างเคว้งคว้างซะเหลือเกิน ในใจตอนนั้น คิดอยากจะเดินตามหาอยู่นะ แต่ไม่กล้าลุกไปไหนเลยอ่ะ ' พวก ออกมาได้แล้ว กุจะไปสหกร หิวจะไปหาไร แ-ก ซะหน่อย ไม่ได้เฝ้าของให้พวกนะเว้ย ออกมา ' แนนตะโกนเรียกพวกมัน
แต่ก้อไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น มีแต่เสียงแห่งความเงียบ แนนชักใจคอไม่ดี มองตรงป่านั้น คิดในใจ หวังว่าพวกมันคงไม่ได้เข้าไปในนั้นหรอกนะ พวกมันสามคนก้อรุ้ประวัติเรื่องบ่อน้ำนั่น แต่พวกมันไม่ใช่คนกลัวผี คงไม่ได้สนใจเรื่องผี จะเข้าไปตามดีไหม แล้วถ้ามันไม่อยู่ ในนั้นล่ะ แล้วถ้าเข้าไปแล้วเจอผีล่ะจะทำไง ตอนนี้มีหลายๆอย่างลอยอยู่ในหัว มองตรงป่านั้นอย่างครุ่นคิด ฮืออออ ในความเงียบ ดันมีเสียงร้องลอยมา แต่ไม่รุ้มาจากไหน รุ้แต่ว่าเสียงนั้นชวนขนลุกไม่ใช่น้อย ฮือออออ ช่วยด้วย ช่วยฉานนด้วยย เสียงนั้นร้องแบบช้าๆ แต่เยือกเย็นฟังแล้วขนลุกซู่ ยอมรับว่าตอนนั้นกลัวมาก หลับตาปี๋ อยากจะร้องไห้ออกมา รุ้สึกตัวชา ร่างกายไม่เคลื่อนไหว กลัวจนตัวสั่น ฮือออ เสียงนั่นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆราวกับว่า มันไกล้ๆตรงนี้เอง แนนไม่กล้าลืมตาเลย เมื่อไรจะมีใครมาซ้อมนะนี่มันก้อนานแล้วนะ ทำไมไม่มีใครมาซักที ' แนน ' เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นมา ทำให้แนนลืมตาขึ้นทันที เฟย์อยู่ตรงหน้าแนน แนนดีใจมาก แต่หน้าเฟย์ขาวมาก ปากแดง เฟย์ยิ้มให้แนนแบบเจื่อนๆ ' ไปไหนมาวะ กุเรียกทำไมไม่ตอบกู อี...นิ ' แนนพ่นด่าคำหยาบคายใส่มันสารพัด เฟย์ไม่พูดอะไร ' แล้วอีฝนกับอีมิ้นล่ะ ทำไมไม่มาด้วย ' แนนถาม แต่เฟย์ก้อยังคงเงียบอยู่ หึหึหึ เฟย์หัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่น่ากลัวมาก ไม่เคยได้ยินมันหัวเราะแบบนี้มาก่อนเลย หัวเราะทำไม แนนถามมัน แต่มันไม่ตอบ ยังคงหัวเราะอยู่อย่างนั้น หึหึหึ มันหัวเราะพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาไกล้ๆแนน หน้ามันขาวซีดหน้ากลัวมาก มันยื่นหน้าเข้ามาไกล้แนนมากจนจมูกเราชนกัน แนนกลัวมากรุ้สึกเหมือนไม่ใช่เฟย์คนเดิม หึหึหึ มันค่อยๆสแยะยิ้มออกมาเป็นยิ้มที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่แนนเคยเห็นมา ปากมันเริ่มฉีกกว้าง กว้างจนไปถึงหู เลือดไหลเต็มไปหมด ตาแดงก่ำ ใบหน้ามีแต่หนอง กลิ่นเหม็นมาก เหม็นจนอยากจะอ้วกออกมาตรงนั้น แนนหลับตาร้องไห้เสียงดังมาก พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย ในใจตอนนั้นคิดถึงแต่พ่อแม่ เกิดมายังไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย หึหึหึ มันยังหัวเราะไม่หยุด ' กรี๊ดดดด ' แนนกรี๊ดออกมาอย่างสุดเสียง ' แนนๆๆๆ ' เสียงเรียกที่ดังพร้อมการเขย่าตัวอย่างแรงทำให้แนนลืมตาขึ้นมาทันที ' ตื่นได้ซักทีนะ ปลุกยาก
ฝน : อีเฟย์กลับบ้านยังอ่ะ
มิ้น : เอ้า ก้อเราแยกกันที่ บขส นิ มันก้อต้องกลับแล้วดิ
ฝน : ก้อแม่มันโทรมาหากุอ่ะ บอกว่ายังไม่เห็นมันกลับบ้านเลย
มิ้น : อ่าว แล้วมันไปไหนต่อวะ
ฝน : ถ้ากุรู้กุคงไม่ถามพวกหรอก อีเฟย์ไปไหนไม่ยอมบอก เดี๋ยวเหอะ
มิ้น : เออ อีห่าลาก
แนนมองแชทที่เด้งแบบรัวๆ ไม่เห็นเฟย์กดอ่านแสดงว่าเฟย์ไม่ออนเฟส
แนน : ใจเย็น เดี๋ยวมันก้อคงกลับมั้ง
แนนพิมไปเห็นมิ้นกะฝนอ่าน สักพักก้อเห็นเเจ้งเตือนจากเฟย์ เป็นการคอลแบบกลุ่ม แนนกดรับทันที มิ้นกะฝนก้อคงจะรับเหมือนกัน ภาพจากเฟสเฟย์ขึ้มาแต่มืดมากมองไม่ค่อยเห็น 'เฟย์ยุไหนเนี่ย ' แนนตะโกนถามไป ในภาพไม่เห็นหน้าเฟย์เห็นแต่ความมืด เหมือนเฟย์หมุนกล้องไปเรื่อยๆน่าจะเป็นกล้องหลัง กึก เหมือนกล้องจะตกนะ ในภาพยังมืดยุแต่มีเสียงสลัวๆจากแฟลช
จู่ๆก้อมีคนชะโงกหน้ามา แนนเห็นชัดเจนมาก หน้ามันไกล้ล้องมาก เต็มจอแนนเลย ไม่ใช่หน้าเฟย์ เป็นหน้าผุ้ชาย แต่มองไม่ออกเลยว่าเปนใครเพราะมันสลัวๆเห็นแต่เพียงลูกตาที่ถลนออกมาทั้งสองข้างน่ากลัวมาก กรี๊ดดด แนนขว้างโทรสับทิ้งทันที ผะผะผะผี ผี....ผีหลอก แนนเอามือมาปิดหน้า กรี๊ดดดดด เสียงกรี๊ดนี้ไม่ใช่เสียงแนนแต่มันดังมาจากโทรสับ เสียงเหมือนเสียงเฟย์เลย สักพักเสียงนั้นก้อเงียบไปพร้อมกับสายที่หลุดไป แนนตัวสั่นลืมตามองที่โทรสับ ใจเต้นแรงมาก ตัวสั่นไปหมด หยิบโทรสับขึ้นมาดู สายหลุดไปแล้วจิงๆ แนนรีบพิมไปในแชทกลุ่ม
แนน : พวก เหนมั้ยเมื่อกี๊ เห็นแบบที่กุเห็นมั้ย จำได้ว่าตอนนั้นมือสั่นพิมผิดพิมถูกมั่วซั่วเลย
เดี๋ยวมาต่อนะคะ