เป็นคุณแม่วัยรุ่นค่ะ มีลูกตอนยัวไม่พร้อม อาศัยอยู่กับครอบครัว ยังพึ่งพาพ่อแม่ แยกทางกับแฟนตั้งแต่ลูกยังเล็กมาก
เนื่องจากเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ไม่ค่อยมีเพื่อน เรียกว่าแทบจะไม่มีคนที่ไว้ใจ และวางใจได้เลยค่ะ
มีปัญหาอะไรจะเก็บเงียบไว้คนเดียวเสมอ ไม่ค่อยพูดจา หรือบอกอะไรกับใคร แต่เมื่ออยู่กับเพื่อนก็พูดคุยปกติ แต่ไม่ได้เล่าอะไรมากเวลามีปัญหา
ก่อนจะมีลูก ก็พอจะรู้ตัวว่าตัวเองมีปัญหา เข้ากับคนอื่นไม่ได้เท่าไหร่ แต่ก็ยังใช้ชีวิตได้ปกติ ไม่ได้รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร
แต่ตั้งแต่มีลูก เพราะทั้งไม่พร้อม กับแฟนก็แยกทางกันก่อนจะรู้ว่ามีลูก พอรู้ก็กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่เหมือนเดิม
รู้สึกไม่ได้รับความรัก รู้สึกขาดทุกอย่าง โดดเดี่ยว และยิ่งไม่อยากพูดอะไรกับใครมากกว่าเดิม ช่วงท้องคือนอนไม่หลับตลอดเลยค่ะ เครียด คิดมากตลอดเวลา จนตั้งแตี่คลอดลูกมายิ่งหนักกว่าเดิม มีปัญหาอะไร ก็แอบร้องคนเดียว อุ้มลูกไปร้องไป ลูกร้องเยอะคนที่บ้านก็รำคาญ ด่าทอ ต่อว่าตัวเราตลอด
ทุกครั้งที่ได้ยินจะแอบเก็บแล้วไปร้องคนเดียวตลอด ทุกครั้งที่โดนว่าแบบนี้ ก็จะคิดอยากฆ่าตัวตาย ยิ่งลูกร้องเยอะ ดื้อ ยิ่งอยากฆ่าลูกไปด้วย
คิดว่าทุกอย่างจะได้จบๆกันไป ไม่ต้องเป็นภาระให้กับคนที่บ้านอีก จะได้ไม่ต้องมีปัญหาอีก
รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดพลาด ไม่เคยทำดีให้พอใจ ทำดีไม่เคยได้รับคำชม ผิดพลาดเล็กน้อยต่อว่าใหญ่โต ซ้ำเติมตลอดเวลา ไม่เคยได้รับกำลังใจใดๆ
จากคนที่เรียกว่าครอบครัวเลย
ครอบครัวเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กค่ะ ไม่เคยแสดงความรักต่อกัน มีแต่จะบั่นทอนกำลังใจอย่างเดียว
หนูคงเป็นลูกที่ไม่ดีมากๆ และเป็นแม่ที่แย่มากด้วย
บางครั้งเลี้ยงลูกอยู่ ลูกร้องไห้หนักมาก และเราก็จัดการไม่ได้สักที จนสติหลุดหลายครั้ง
เผลอทำร้ายลูก ตี หยิก ผลัก เขย่าตัวลูกแบบควบคุมไม่ได้ พอรู้ตัวก็ได้แต่ร้องไป กอดลูกไป ทั้งเสียใจ ทั้งรู้สึกผิด
บางครั้งพยายามตั้งสติ แต่ลูกร้อง เราก็ร้องไปกับลูกเลยก็มี
พอได้เข้าไปเรียนมหาลัย เลยได้มีเวลาส่วนตัว (ขณะอยู่มหาลัย) บ้าง ก็เป็นน้อยลง เพราะเหมือนได้ห่างกับลูกบ้างค่ะ
เพราะก่อนหน้าเข้ามหาลัยคือเลี้ยงลูกเอง 24ชม. แต่ก็ทำให้รู้สึกว่า นี่เรารักลูกน้อยลงหรือเปล่า เราไม่ค่อยสนใจลูกเลย
พอคิดอย่างนั้นก็มานั่งเสียใจเองตอนหลังทุกที
ตอนนี้คือเริ่มคิดอยากปรึกษาจิตแพทย์บ้างแล้วค่ะ แต่ไม่กล้าบอกแม่ และไม่รู้จะไปปรึกษาที่ไหนได้บ้าง
ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ ทุกครั้งที่คิดอยากจะตาย อยากจะฆ่าลูก สุดท้ายก็มานั่งเสียใจที่คิดแบบนั้นทุกที
อาจจะเล่างงๆ แค่อยากหาที่ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจมาตลอด พิมพ์ไปก็ร้องไป ทำอะไรไม่ถูกแล้วค่ะ
เลี้ยงลูก กดดัน เครียด คิดอยากตาย แต่ไม่กล้า
เนื่องจากเป็นคนโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง ไม่ค่อยมีเพื่อน เรียกว่าแทบจะไม่มีคนที่ไว้ใจ และวางใจได้เลยค่ะ
มีปัญหาอะไรจะเก็บเงียบไว้คนเดียวเสมอ ไม่ค่อยพูดจา หรือบอกอะไรกับใคร แต่เมื่ออยู่กับเพื่อนก็พูดคุยปกติ แต่ไม่ได้เล่าอะไรมากเวลามีปัญหา
ก่อนจะมีลูก ก็พอจะรู้ตัวว่าตัวเองมีปัญหา เข้ากับคนอื่นไม่ได้เท่าไหร่ แต่ก็ยังใช้ชีวิตได้ปกติ ไม่ได้รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร
แต่ตั้งแต่มีลูก เพราะทั้งไม่พร้อม กับแฟนก็แยกทางกันก่อนจะรู้ว่ามีลูก พอรู้ก็กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่เหมือนเดิม
รู้สึกไม่ได้รับความรัก รู้สึกขาดทุกอย่าง โดดเดี่ยว และยิ่งไม่อยากพูดอะไรกับใครมากกว่าเดิม ช่วงท้องคือนอนไม่หลับตลอดเลยค่ะ เครียด คิดมากตลอดเวลา จนตั้งแตี่คลอดลูกมายิ่งหนักกว่าเดิม มีปัญหาอะไร ก็แอบร้องคนเดียว อุ้มลูกไปร้องไป ลูกร้องเยอะคนที่บ้านก็รำคาญ ด่าทอ ต่อว่าตัวเราตลอด
ทุกครั้งที่ได้ยินจะแอบเก็บแล้วไปร้องคนเดียวตลอด ทุกครั้งที่โดนว่าแบบนี้ ก็จะคิดอยากฆ่าตัวตาย ยิ่งลูกร้องเยอะ ดื้อ ยิ่งอยากฆ่าลูกไปด้วย
คิดว่าทุกอย่างจะได้จบๆกันไป ไม่ต้องเป็นภาระให้กับคนที่บ้านอีก จะได้ไม่ต้องมีปัญหาอีก
รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดพลาด ไม่เคยทำดีให้พอใจ ทำดีไม่เคยได้รับคำชม ผิดพลาดเล็กน้อยต่อว่าใหญ่โต ซ้ำเติมตลอดเวลา ไม่เคยได้รับกำลังใจใดๆ
จากคนที่เรียกว่าครอบครัวเลย
ครอบครัวเป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กค่ะ ไม่เคยแสดงความรักต่อกัน มีแต่จะบั่นทอนกำลังใจอย่างเดียว
หนูคงเป็นลูกที่ไม่ดีมากๆ และเป็นแม่ที่แย่มากด้วย
บางครั้งเลี้ยงลูกอยู่ ลูกร้องไห้หนักมาก และเราก็จัดการไม่ได้สักที จนสติหลุดหลายครั้ง
เผลอทำร้ายลูก ตี หยิก ผลัก เขย่าตัวลูกแบบควบคุมไม่ได้ พอรู้ตัวก็ได้แต่ร้องไป กอดลูกไป ทั้งเสียใจ ทั้งรู้สึกผิด
บางครั้งพยายามตั้งสติ แต่ลูกร้อง เราก็ร้องไปกับลูกเลยก็มี
พอได้เข้าไปเรียนมหาลัย เลยได้มีเวลาส่วนตัว (ขณะอยู่มหาลัย) บ้าง ก็เป็นน้อยลง เพราะเหมือนได้ห่างกับลูกบ้างค่ะ
เพราะก่อนหน้าเข้ามหาลัยคือเลี้ยงลูกเอง 24ชม. แต่ก็ทำให้รู้สึกว่า นี่เรารักลูกน้อยลงหรือเปล่า เราไม่ค่อยสนใจลูกเลย
พอคิดอย่างนั้นก็มานั่งเสียใจเองตอนหลังทุกที
ตอนนี้คือเริ่มคิดอยากปรึกษาจิตแพทย์บ้างแล้วค่ะ แต่ไม่กล้าบอกแม่ และไม่รู้จะไปปรึกษาที่ไหนได้บ้าง
ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยค่ะ ทุกครั้งที่คิดอยากจะตาย อยากจะฆ่าลูก สุดท้ายก็มานั่งเสียใจที่คิดแบบนั้นทุกที
อาจจะเล่างงๆ แค่อยากหาที่ระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจมาตลอด พิมพ์ไปก็ร้องไป ทำอะไรไม่ถูกแล้วค่ะ