คือว่าผมได้เล่นเกมออนไลน์เกมหนึ่งครับ เกมนี้มีชื่อว่า Iruna Online
ผมได้รับประสบการ์ที่ทั้งดีและไม่ดีในเกมนี้ แล้วผมจะแชร์ให้อ่านครับ
ผมได้เริ่มเล่นเกมนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมอยู่ ม.2 เพื่อนผมเป็นคนชวนผมเล่นเกมนี้
เกมนี้เป็น MMORPG เกมแรกที่ผมเล่นแบบจริงจัง ก่อนหน้านี้ผมเล่นแต่แนว MOBA
ตอนที่เพื่อนชวนผมเล่น ผมไม่ได้สนใจเลยครับ แต่พอผ่านไปสองวัน ผมก็ตัดสินใจลองเล่น
ผมโหลดมาแล้วเริ่มเล่นแบบไม่บอกมัน ผมฝึกเล่นแล้วเก็บเลเวลไปเรื่อยๆจนเลเวล 10 แล้วผมก็บอกมันว่าผมเล่นแล้ว
ผมบอกมันว่าผมเล่นอะไรไปบ้าง มันก็ว่าผมกาก ห่วย เล่นไม่เป็น (เรื่องนี้ยอมรับ) แล้วผมก็ขอให้มันช่วยพาเวลให้ผม สอนการเล่นให้ผม ผมเป็นอย่างนี้จนขึ้น ม.3
หลังจากที่ผมได้เริ่มเล่นเกมนี้ ผมกับมันก็คุยเรื่องนี้กันทุกวัน ผมถามมันทุกวัน ถึงมันจะพาเวลให้ผมถึงแค่เลเวล 17 แต่ผมก็พยายามเก็บเวลด้วยตัวเอง
ผมเล่นสายจอมเวทย์แบบมัน แต่ผมก็ยังตามมันไม่ทันอยู่ดี แถมผมยังอัพสเตตัสผิดด้วย โดนมันด่ากระจาย แต่ก็ขำๆ ผมเล่นไปเรื่อยๆจนผมเลเวล 50
ผมต่อสายเป็นจอมเวทย์ฝึกหัด แล้วผมก็เริ่มเห็นว่า เกมนี้จะเทพต้องเติมเงิน ผมเลยลองเติมเงินดูบ้าง แต่เกมนี้ไม่มีระบบเติมเงินในตัว ต้องเติมกับเพลย์เยอรฺ์ด้วยกัน
ผมกะว่าจะไปซื้อบัตรทรู แต่มันหมดผมเลยซื้อบัตร AIS มาแทน แต่จ้าวที่น่าเชื่อถือเขารับแต่ทรู ผมเลยไปเติมกับจ้าวที่ไม่ค่อยน่าเชื่อถือนัก ปรากฎว่ามันเกรียนครับ เป็นครั้งแรกที่ผมเจ็บใจสุดๆในเกมนี้ หลังจากนั้นผมก็ซื้อแต่บัตรทรูอย่างเ้ดียวเลยครับ
ผ่านไปหนึ่งเดือนหลังจากเหตุการโดนเกรียน ผมก็ซื้อบัตรทรูมาแล้วเติมกับจ้าวที่เชื่อถือได้ในเมืองโลโคโค แล้วผมก็ได้มา 15M
ตอนนั้นผมตื่นเต้นมาก ที่ทุ่งหญ้าเมืองโลโคโคจะมีของขายเยอะมาก มีตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ ตอนนั้นผมไปช็อปแล้วได้ดาบสายฟ้ากับปีกม่วงมา ผมดีใจมาก ในที่สุดก็ได้ๆไส่ของดีๆซะที แต่สิ่งที่ผมขาดไปก็คือชุด ผมเลเวล 50 แล้วแต่ยังไส่ชุดเริ่มต้นของเกมอยู่เลย
บังเอิญตอนนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งมาชวนผมเข้าปาร์ตี้ ในปาร์ตี้นั้นมีคนกากแบบผมอีกหนึ่งคน เป็นจอมเวทย์เหมือนผมด้วย ส่วนหัวหน้าปาร์ตี้สองคนเขาเลเวลร้อยกว่า ตอนนั้นพวกเขาพาผมไปดรอปชุดที่รูระบายน้ำที่ร้อนระอุ ผมได้ชุดทูนิคมา เป็นชุดจอมเวทย์สีฟ้าที่สวยมาก หลังจากนั้นพวกเราก็แยกกันแล้วไม่ได้เจอกันอีกเลย เพราะเราไม่ได้แอดเพื่อนกันไว้ แต่ผมก็จำพวกเขาได้ถึงทุกวันนี้ อยากขอบคุณพวกเขามากๆ
แล้วผมก็ถูกเกรียนอีกครั้ง มีคนหนึ่งมาชวนผมเข้าปาร์ตี้แล้วบอกว่าจะพาเวลให้ แต่แลกกับปีกและดาบที่ผมซื้อมา ด้วยความโลภของผม ผมตอบตกลงไป เพราะคิดว่าซื้อใหม่ก็ได้ แล้วผมก็เทรดให้เขาไป เขาพาผมไปที่เมืองดาฟเบิร์กแล้วพาเวลให้ผมแปปนึง จากนั้นกก็หายไปเลย ไม่คุ้มเลยสักนิด หลังจากนั้นผมก็เข็ดเลยครับ เพื่อนผมมันก็บอกว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้าให้มาก
ผมเติมเงินอีกครั้งแล้วซื้อปีกกับดาบใหม่ ผมเป็นจอมเวทย์ แต่ของที่ผมไส่ดันเป็นของนักรบ เพื่อนผมก็บอกให้ผมไปหาคทามาไส่ ผมเลยไปดรอปคทาพระจันทร์มาจากเต่าไฟ ผมอวดมันว่าผมดรอปด้วยตัวเอง แต่มันก็ยังด่าผมกากอยู่ดี ผมเลยบอกมันว่า สักวันจะตามมันให้ได้ แต่ถึงทุกวันนี้ผมก็ยังตามมันไม่ทัน
ผมเก็บเลเวลไปเรื่อยๆจนผมเลเวล 80 ผมได้เข้ากิลด์เป็นครี้งแรก พอผมเข้าไป ผมก็ได้เป็นรองหัวหน้ากิลด์แบบงงๆ
หัวหน้ากิลด์ก็แทบจะไม่ออนเลย ผมเลยจัดกิจกรรมแจกของให้เด็กในกิลด์ ครั้งแรกก็ผ่านไปด้วยดี ผมเลยสัญญาว่าจะจัดกิจกรรมให้บ่อยๆ
แต่หลังจากนั้นผมก็พยายามไปหาของมาแจก แต่สมาชิกกิลด์ก็เริ่มลดลงเรื่อยๆโดยที่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจัดกิจกรรมอะไรก็ไม่มีใครมา ผมก็เลิกจัดกิจกรรมไปเดือนกว่า จนผมเลเวล 100 ผมเลยตัดสินใจออกจากกิลด์นั้น
ผมออกมาสร้างกิลด์เป็นของตัวเอง แล้วผมมก็เริ่มตามาหาสมาชิก แล้วก็ได้เจอกับน้องสองคนที่เลเวลน้อยกว่าผมเยอะมาก ผมรับเข้ามาแล้วจัดกิจกรรมแจกของเรื่อยๆ สมาชิกกิลด์ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
ผมจัดกิจกรรมไปสิบกว่าครั้งแล้ว สมาชิกกิลด์ก็มีถึง 20 คน และผมก็เริ่มรู้สึกว่า เด็กในกิลด์มันเริ่มเคยตัวกันแล้ว
เด็กสองคนที่ผมรับมาเลเวลมันก็แซงผมไปเรียบร้อย ถึงจะแอบอิจฉานิดๆ แต่มันก็ยังเคารพผมอยู่ แล้วพวกนั้นมันก็เริ่มขอของแพงๆ ผมบอกว่าจะแจกในกิจกรรม ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไร
แล้วมีช่วงหนึ่งที่ผมต้องเลื่อนกิจกรรมบ่อยมาก เพราะไม่มีใครมาเลย เด็กสองคนนั้นมันเลเวลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มขอของที่ราคาหลายล้าน เช่นกังเอ ดาบดำ ผมก็พยายามบอกว่าขอเวลาหน่อย เดี๋ยวจะเอามาแจกให้
ช่วงนั้นผมยุ่งกับการอ่านหนังสือสอบ ผมเลยไม่ค่อยมีเวลาเล่นเกม ผมเคยแอดไลน์สองคนนั้นไว้ พวกมันก็ส่งข้อความมาขอของทุกวันจนผมลำคาญ
ผมปล่อยให้กิลด์ว่างเปล่าไปเรื่อยๆจนสมาชิกลดลงไปเยอะจนเกือบหมด แล้วในที่สุดก็ไม่เหลือใครเลย ผมไปรู้ทีหลังว่าพวกนั้นไปอยู่กิลด์ใหญ่ที่แจกของดีๆทุกวัน
ผมเลยออกจากกิลด์แล้วกิลด์นั้นก็ตายไปในที่สุด หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เข้ากิลด์ใครอีกเลย ผมคิดว่าจะเป็น Solo Player ต่อไป
และในที่สุดผมก็เลเวล 120 แล้วผมก็จบม.3 แล้วต้องย้ายโรงเรียน ผมกับเพื่อนที่ชวนผมเล่นไปสอบคนละโรงเรียนกัน แต่เราก็ยังคุยกันอยู่ในเฟส นัดเจอกันบ้างในเกม
หลังจากที่ผมผันตัวมาเป็น Solo Player แบบเต็มตัว ผมได้เจอโลกใบใหม่เลยครับ ไม่ต้องยุ่งกับใคร ไม่ต้องแคร์พวกขอของ หลังจากเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาผมมีภูมิคุ้มกันมากขึ้น ถึงจะโดนเกรียนบ้างก็เถอะ
ผมได้กลายเป็นเทพทรูแบบไม่รู้ตัว เพราะผมเติมบ่อยมาก ได้เงินจากใครมาก็เติม แต่ช่วงนี้ก็เบาลงมากแล้ว
ผมลองเติมเหรียญเพื่อสุ่มกาชาปองดู แต่ก็ไม่เคยได้ชุดที่อยากได้เลย สงสัยคงดวงไม่ดีล่ะมั้ง แต่ผมก็ยังเล่นต่อไปโดยไม่คิดอะไร
ความจริงผมยังเจออะไรที่มากกว่านี้ แต่ก็ขอเล่าแค่นี้ละกัน มันเป็นประสบการณ์ MMO ที่ผมจะไม่มีวันลืม มีทั้งความสุข ความทุกข์ ความเศร้า ความเซ็ง
ตอนนี้ผมก็ยังเล่นเกมนี้อยู่ ถึงย้ายโรงเรียนแล้วต้องเจอเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ แต่ผมก็ยังชวนเพื่อนใหม่เล่นเกมนี้เหมือนกัน ผมพาเวลให้มัน สอนอะไรหลายๆอย่างให้มัน ผมกลายเป็นเพื่อนผมที่ชวนเล่นไปเลย เข้าใจความรู้สึกมันสุดๆ
ถึงผมจะยังเล่นเกมนี้ไม่มากเท่าเมื่อก่อน แต่นี้ก็เป็นความทรงจำที่ดีครับ มันสอนผมให้รู้จักสังคมให้กว้างขึ้น และก็ฝากเตือนคนที่เล่นเกมนี้ด้วยนะตรับ ว่าระวังโดนเกรียน
ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านกันนะครับ นี่เป็นเรื่องราวที่ผมอยากแชร์ครับ ใครมีอะไรจะถามก็ถามใต้คอมเม้นได้นะครับ ขอบคุณครับ
เรื่องเล่าจากเกมออนไลน์ ประสบการณ์ที่น่าจดจำ
ผมได้รับประสบการ์ที่ทั้งดีและไม่ดีในเกมนี้ แล้วผมจะแชร์ให้อ่านครับ
ผมได้เริ่มเล่นเกมนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมอยู่ ม.2 เพื่อนผมเป็นคนชวนผมเล่นเกมนี้
เกมนี้เป็น MMORPG เกมแรกที่ผมเล่นแบบจริงจัง ก่อนหน้านี้ผมเล่นแต่แนว MOBA
ตอนที่เพื่อนชวนผมเล่น ผมไม่ได้สนใจเลยครับ แต่พอผ่านไปสองวัน ผมก็ตัดสินใจลองเล่น
ผมโหลดมาแล้วเริ่มเล่นแบบไม่บอกมัน ผมฝึกเล่นแล้วเก็บเลเวลไปเรื่อยๆจนเลเวล 10 แล้วผมก็บอกมันว่าผมเล่นแล้ว
ผมบอกมันว่าผมเล่นอะไรไปบ้าง มันก็ว่าผมกาก ห่วย เล่นไม่เป็น (เรื่องนี้ยอมรับ) แล้วผมก็ขอให้มันช่วยพาเวลให้ผม สอนการเล่นให้ผม ผมเป็นอย่างนี้จนขึ้น ม.3
หลังจากที่ผมได้เริ่มเล่นเกมนี้ ผมกับมันก็คุยเรื่องนี้กันทุกวัน ผมถามมันทุกวัน ถึงมันจะพาเวลให้ผมถึงแค่เลเวล 17 แต่ผมก็พยายามเก็บเวลด้วยตัวเอง
ผมเล่นสายจอมเวทย์แบบมัน แต่ผมก็ยังตามมันไม่ทันอยู่ดี แถมผมยังอัพสเตตัสผิดด้วย โดนมันด่ากระจาย แต่ก็ขำๆ ผมเล่นไปเรื่อยๆจนผมเลเวล 50
ผมต่อสายเป็นจอมเวทย์ฝึกหัด แล้วผมก็เริ่มเห็นว่า เกมนี้จะเทพต้องเติมเงิน ผมเลยลองเติมเงินดูบ้าง แต่เกมนี้ไม่มีระบบเติมเงินในตัว ต้องเติมกับเพลย์เยอรฺ์ด้วยกัน
ผมกะว่าจะไปซื้อบัตรทรู แต่มันหมดผมเลยซื้อบัตร AIS มาแทน แต่จ้าวที่น่าเชื่อถือเขารับแต่ทรู ผมเลยไปเติมกับจ้าวที่ไม่ค่อยน่าเชื่อถือนัก ปรากฎว่ามันเกรียนครับ เป็นครั้งแรกที่ผมเจ็บใจสุดๆในเกมนี้ หลังจากนั้นผมก็ซื้อแต่บัตรทรูอย่างเ้ดียวเลยครับ
ผ่านไปหนึ่งเดือนหลังจากเหตุการโดนเกรียน ผมก็ซื้อบัตรทรูมาแล้วเติมกับจ้าวที่เชื่อถือได้ในเมืองโลโคโค แล้วผมก็ได้มา 15M
ตอนนั้นผมตื่นเต้นมาก ที่ทุ่งหญ้าเมืองโลโคโคจะมีของขายเยอะมาก มีตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ ตอนนั้นผมไปช็อปแล้วได้ดาบสายฟ้ากับปีกม่วงมา ผมดีใจมาก ในที่สุดก็ได้ๆไส่ของดีๆซะที แต่สิ่งที่ผมขาดไปก็คือชุด ผมเลเวล 50 แล้วแต่ยังไส่ชุดเริ่มต้นของเกมอยู่เลย
บังเอิญตอนนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งมาชวนผมเข้าปาร์ตี้ ในปาร์ตี้นั้นมีคนกากแบบผมอีกหนึ่งคน เป็นจอมเวทย์เหมือนผมด้วย ส่วนหัวหน้าปาร์ตี้สองคนเขาเลเวลร้อยกว่า ตอนนั้นพวกเขาพาผมไปดรอปชุดที่รูระบายน้ำที่ร้อนระอุ ผมได้ชุดทูนิคมา เป็นชุดจอมเวทย์สีฟ้าที่สวยมาก หลังจากนั้นพวกเราก็แยกกันแล้วไม่ได้เจอกันอีกเลย เพราะเราไม่ได้แอดเพื่อนกันไว้ แต่ผมก็จำพวกเขาได้ถึงทุกวันนี้ อยากขอบคุณพวกเขามากๆ
แล้วผมก็ถูกเกรียนอีกครั้ง มีคนหนึ่งมาชวนผมเข้าปาร์ตี้แล้วบอกว่าจะพาเวลให้ แต่แลกกับปีกและดาบที่ผมซื้อมา ด้วยความโลภของผม ผมตอบตกลงไป เพราะคิดว่าซื้อใหม่ก็ได้ แล้วผมก็เทรดให้เขาไป เขาพาผมไปที่เมืองดาฟเบิร์กแล้วพาเวลให้ผมแปปนึง จากนั้นกก็หายไปเลย ไม่คุ้มเลยสักนิด หลังจากนั้นผมก็เข็ดเลยครับ เพื่อนผมมันก็บอกว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้าให้มาก
ผมเติมเงินอีกครั้งแล้วซื้อปีกกับดาบใหม่ ผมเป็นจอมเวทย์ แต่ของที่ผมไส่ดันเป็นของนักรบ เพื่อนผมก็บอกให้ผมไปหาคทามาไส่ ผมเลยไปดรอปคทาพระจันทร์มาจากเต่าไฟ ผมอวดมันว่าผมดรอปด้วยตัวเอง แต่มันก็ยังด่าผมกากอยู่ดี ผมเลยบอกมันว่า สักวันจะตามมันให้ได้ แต่ถึงทุกวันนี้ผมก็ยังตามมันไม่ทัน
ผมเก็บเลเวลไปเรื่อยๆจนผมเลเวล 80 ผมได้เข้ากิลด์เป็นครี้งแรก พอผมเข้าไป ผมก็ได้เป็นรองหัวหน้ากิลด์แบบงงๆ
หัวหน้ากิลด์ก็แทบจะไม่ออนเลย ผมเลยจัดกิจกรรมแจกของให้เด็กในกิลด์ ครั้งแรกก็ผ่านไปด้วยดี ผมเลยสัญญาว่าจะจัดกิจกรรมให้บ่อยๆ
แต่หลังจากนั้นผมก็พยายามไปหาของมาแจก แต่สมาชิกกิลด์ก็เริ่มลดลงเรื่อยๆโดยที่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจัดกิจกรรมอะไรก็ไม่มีใครมา ผมก็เลิกจัดกิจกรรมไปเดือนกว่า จนผมเลเวล 100 ผมเลยตัดสินใจออกจากกิลด์นั้น
ผมออกมาสร้างกิลด์เป็นของตัวเอง แล้วผมมก็เริ่มตามาหาสมาชิก แล้วก็ได้เจอกับน้องสองคนที่เลเวลน้อยกว่าผมเยอะมาก ผมรับเข้ามาแล้วจัดกิจกรรมแจกของเรื่อยๆ สมาชิกกิลด์ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
ผมจัดกิจกรรมไปสิบกว่าครั้งแล้ว สมาชิกกิลด์ก็มีถึง 20 คน และผมก็เริ่มรู้สึกว่า เด็กในกิลด์มันเริ่มเคยตัวกันแล้ว
เด็กสองคนที่ผมรับมาเลเวลมันก็แซงผมไปเรียบร้อย ถึงจะแอบอิจฉานิดๆ แต่มันก็ยังเคารพผมอยู่ แล้วพวกนั้นมันก็เริ่มขอของแพงๆ ผมบอกว่าจะแจกในกิจกรรม ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไร
แล้วมีช่วงหนึ่งที่ผมต้องเลื่อนกิจกรรมบ่อยมาก เพราะไม่มีใครมาเลย เด็กสองคนนั้นมันเลเวลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มขอของที่ราคาหลายล้าน เช่นกังเอ ดาบดำ ผมก็พยายามบอกว่าขอเวลาหน่อย เดี๋ยวจะเอามาแจกให้
ช่วงนั้นผมยุ่งกับการอ่านหนังสือสอบ ผมเลยไม่ค่อยมีเวลาเล่นเกม ผมเคยแอดไลน์สองคนนั้นไว้ พวกมันก็ส่งข้อความมาขอของทุกวันจนผมลำคาญ
ผมปล่อยให้กิลด์ว่างเปล่าไปเรื่อยๆจนสมาชิกลดลงไปเยอะจนเกือบหมด แล้วในที่สุดก็ไม่เหลือใครเลย ผมไปรู้ทีหลังว่าพวกนั้นไปอยู่กิลด์ใหญ่ที่แจกของดีๆทุกวัน
ผมเลยออกจากกิลด์แล้วกิลด์นั้นก็ตายไปในที่สุด หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เข้ากิลด์ใครอีกเลย ผมคิดว่าจะเป็น Solo Player ต่อไป
และในที่สุดผมก็เลเวล 120 แล้วผมก็จบม.3 แล้วต้องย้ายโรงเรียน ผมกับเพื่อนที่ชวนผมเล่นไปสอบคนละโรงเรียนกัน แต่เราก็ยังคุยกันอยู่ในเฟส นัดเจอกันบ้างในเกม
หลังจากที่ผมผันตัวมาเป็น Solo Player แบบเต็มตัว ผมได้เจอโลกใบใหม่เลยครับ ไม่ต้องยุ่งกับใคร ไม่ต้องแคร์พวกขอของ หลังจากเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาผมมีภูมิคุ้มกันมากขึ้น ถึงจะโดนเกรียนบ้างก็เถอะ
ผมได้กลายเป็นเทพทรูแบบไม่รู้ตัว เพราะผมเติมบ่อยมาก ได้เงินจากใครมาก็เติม แต่ช่วงนี้ก็เบาลงมากแล้ว
ผมลองเติมเหรียญเพื่อสุ่มกาชาปองดู แต่ก็ไม่เคยได้ชุดที่อยากได้เลย สงสัยคงดวงไม่ดีล่ะมั้ง แต่ผมก็ยังเล่นต่อไปโดยไม่คิดอะไร
ความจริงผมยังเจออะไรที่มากกว่านี้ แต่ก็ขอเล่าแค่นี้ละกัน มันเป็นประสบการณ์ MMO ที่ผมจะไม่มีวันลืม มีทั้งความสุข ความทุกข์ ความเศร้า ความเซ็ง
ตอนนี้ผมก็ยังเล่นเกมนี้อยู่ ถึงย้ายโรงเรียนแล้วต้องเจอเพื่อนใหม่ สังคมใหม่ แต่ผมก็ยังชวนเพื่อนใหม่เล่นเกมนี้เหมือนกัน ผมพาเวลให้มัน สอนอะไรหลายๆอย่างให้มัน ผมกลายเป็นเพื่อนผมที่ชวนเล่นไปเลย เข้าใจความรู้สึกมันสุดๆ
ถึงผมจะยังเล่นเกมนี้ไม่มากเท่าเมื่อก่อน แต่นี้ก็เป็นความทรงจำที่ดีครับ มันสอนผมให้รู้จักสังคมให้กว้างขึ้น และก็ฝากเตือนคนที่เล่นเกมนี้ด้วยนะตรับ ว่าระวังโดนเกรียน
ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านกันนะครับ นี่เป็นเรื่องราวที่ผมอยากแชร์ครับ ใครมีอะไรจะถามก็ถามใต้คอมเม้นได้นะครับ ขอบคุณครับ