ช่วยวิจารณ์และชี้แนะการแต่งนิยายหน่อยครับ (แก้ไขรอบที่ 1)

ก็กลับมาอีกแล้วนะครับ ก่อนหน้านี้ก็มีปัญหาเยอะเลย QAQ ในตอนนี้ก็แก้แล้วแต่ไม่รู้จะดีกว่าเดิมรึเปล่า พยายามปรับให้ดูธรรมดาที่สุด (ข้าน้อยยังต้องฝึกฝนเรื่องการบรรยายอักมากขอรับ)  ยังไงก็รบกวนเช่นเดิมด้วยครับ ( เพิ่มยาวมานิดนึงแต่รู้สึกเหมือนจะยาวยังไม่พอ เด่วเพิ่มเติมทีหลังครับ )

แนวแฟนตาซี เวทย์มนต์+กำลังภายใน ไม่ซีเรียสติแรงได้ครับไม่ว่ากัน มีพอร์ตที่จดไว้แล้วแต่ยังไม่แน่ใจว่าเปิดแบบนี้เวิร์กรึเปล่า รบกวนด้วยครับ

https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1949447&chapter=1

ข้างล่างสำหรับไม่อยากเปิดเข้าไปใน Dek-D ครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้[ Number – ZERO ]
 
 “ ปฐมบท – นักบุญคนสุดท้าย ”
 
 
“…อันจุดเริ่มต้นของทุกสรรพสิ่ง ย่อมมีจุดจบในตัวมันเอง
แต่จุดจบของทุกสรรพสิ่งเอง มักจะสร้างจุดเริ่มต้นของเรื่องราวใหม่
และแม้เรื่องราวใหม่จะถูกสร้างมากี่ครั้ง แต่ก็มีบางสิ่งที่มิอาจลบออกได้ง่าย ๆ…”
 
…เหล่านักบุญผู้กอบกู้ทั้งห้า…
 
------------------------------
 
          เสียงหอบแห้งและเสียงฝีเท้าที่กระทบกับเศษไม้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องภายในป่าลึกยามค่ำคืน ท้องฟ้าที่ควรสดใสกลับมีกลุ่มเขม่าไฟลอยคละคลุ้งทำให้แสงของดวงจันทร์ถูกยอมเป็นสีแดงฉาน ขณะที่ร่างเล็กของเด็กหญิงวัยสิบขวบผู้เป็นเจ้าของเสียงที่เกิดขึ้น กำลังลดความเร็วของฝีเท้าลงด้วยความเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ไม่สามารถหยุดวิ่งได้
 
                เธอมีชื่อว่าอันนา แม้ร่างกายจะมีบาดแผลนับสิบแถมยังอุ้มเด็กทารกไว้ในอ้อมกอดอันเป็นอุปสรรคในการวิ่งของเธอเป็นอย่างมาก แต่ด้วยเสียงปะทะกันของสองจอมเวทย์ที่กำลังไล่หลังเข้ามา กลับทำให้แววตาสีดำแสนเหน็ดเหนื่อยของนางจำต้องวิ่งต่อไปเพื่อตัวเองและชีวิตน้อย ๆ ในอ้อมอก
 
                “ แฮก แฮก นายหญิงหวังว่าท่านจะรอดกลับมา ” ในขณะที่ขายังต้องก้าววิ่งต่อไป ทั้งความเจ็บปวด ความโศกเศร้า และความหวาดกลัวก็เข้าถาโถมจิตใจของเด็กหญิง หยาดน้ำตาที่โรยรินตามทางบ่งบอกถึงว่าสภาพจิตใจของเธอเริ่มที่จะไม่ไหวแล้ว
 
                อันนาแต่เดิมมีญาติพี่น้องอยู่นับสิบภายในหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ส่วนลึกของป่าแห่งนี้โดยมีหญิงสาวผมยาวสลวยและดวงตาสีดำเป็นผู้นำสูงสุด แต่บัดนี้พวกเขาเหล่านั้นได้ตายภายในชั่วพริบตาหลงเหลือเพียงตัวอันนา และตัวผู้นำสูงสุดที่กำลังต่อสู้กับคนชั่วที่ฆ่าครอบครัวของเขา ครอบครัวสุดท้ายของนักบุญ!
 
            ว่ากันว่านักบุญมีชื่อเรียกอีกอย่างคือ ‘ผู้กล้า’ เมื่อมีผู้กล้าที่เป็นตัวแทนของความหวังย่อมมีปีศาจที่เป็นตัวแทนของความหวาดกลัว และนั้นยังหมายถึงว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตโดยกำเนิดของโลกนี้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขายังช่วยกอบกู้ความสงบกลับมาสู่สิ่งมีชีวิตทุกตนบนโลก เป็นผู้ลบความหวาดกลัวให้หายไป ทว่ากลุ่มคนที่กล่าวในตอนนี้กำลังถูกตอบแทนด้วยการถูกไล่ล่าสังหารอย่างไร้เหตุผล
 
                ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!
 
            เสียงปะทะกันของเวทย์มนต์ดังขึ้นต่อเนื่อง ในทุก ๆ ครั้งที่ได้ยินนั้นจะมีต้นไม้นับสิบ ๆ ต้นถูกเผ่าไหม้ไม่เว้นแม้แต่วัชพืชรอบ ๆ
 
                “ นังหนู อย่ายื้อให้พรรคพวกของเจ้าเลย รีบ ๆ ตายไปซะ ” เบื้องหลังของอันนานับสิบกิโลเมตร บนโขดหินที่ไหม้เกรียม ชายวัยกลางผู้เป็นจอมเวทย์ดาบอัคคีมีแผลฉกรรจทั่วทั้งร่างโดยเฉพาะดวงตาด้านขวาที่ทลักออกจากเบ้า เลือดสีสด ๆ เยิ้มออกมาอาบใบหน้าดูน่าสยดสยอง
 
                ขณะเดียวกันหญิงสาวผมสีดำมีศักดิ์เป็นผู้นำสูงสุดของลูกหลานนักบุญในตอนนี้มีสภาพที่เสื้อผ้าถูกฉีกขาดหลุดลุ่ย แต่บาดแผลไม่หนักหนาเท่ากับชายวัยกลางก่อนหน้า
 
                “ ถึงข้าจะเอาชนะเจ้าไม่ได้ก็ขอตายไปพร้อมกับเจ้าเสียดีกว่า! ” จอมเวทย์สาวสบถออกมาเล็กน้อยก่อนที่มือเรียวงามถือไม้กายาสิทธิ์สีฟ้าของนางจะตวัดหนึ่งครั้งบังเกิดอักขระมากมายหมุนวนรอบกายก่อตัวเป็นวงเวทย์สีฟ้า สร้างคลื่นน้ำขนาดใหญ่หลอมรวมเป็นมังกรวารีพุ่งตรงไปยังจอมเวทย์ดาบอัคคีที่กำลังถือดาบเปลวเพลิงยักษ์อยู่ในมือ
 
                “ อ่อนหัดน่า เวทย์ดาบเพลิงป้องกัน ” จอมเวทย์ดาบอัคคีตวัดดาบเพลิงเป็นแนวเฉียงสะบั้นมังกรวารีขาดเป็นสองท่อนทำให้ส่วนหนึ่งของมังกรวารีระเหยด้วยความร้อนของดาบ
 
                แต่กระนั้นสิ่งประหลาดก็เกิดขึ้นเมื่อมังกรวารีนั่นถูกฟื้นฟูอย่างรวดเร็วและไม่รอช้าให้จอมเวทย์ดาบอัคคีหายตกตะลึง มันทำการสะบั้นขาขวาของเขาขาดออกข้างหนึ่งทำให้เลือดสด ๆ พุ่งทะลักออกจากบาดแผลเหมือนก็อกน้ำแตก
 
                “ อ๊ากกกก เจ้า เจ้า! ” จอมเวทย์ดาบอัคคีร้องโหยหวน ดวงตาสีแดงของมันจ้องไปยังร่างของจอมเวทย์สาวด้วยความแค้นเคือง มันไม่น่าประมาทเธอตั้งแต่แรก และไม่คิดว่าผู้นำกลุ่มสุดท้ายจะแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้
 
                หญิงสาวไม่พูดมากและไม่ยอมเสียเวลาให้อีกฝ่ายฟื้นฟูพลังเป็นแน่ พลันบังคับมังกรวารีพุ่งเข้าโจมตีอย่างสุดกำลัง หากเป็นไปตามคาดของจอมเวทย์สาวร่างของจอมเวทย์ดาบอัคคีจะต้องแหลกสลาย เว้นเสียแต่ชายตรงหน้าจะเป็นจอมเวทย์ระดับจอมเวทย์ขั้นสูงสุด ก็พอที่จะสามารถต้านทานกระแสน้ำภายในตัวมังกรวารีตนนี้
 
                แต่ในตอนนั้นเองสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อจอมเวทย์ดาบอัคคีเปลี่ยนรูปแบบการใช้เวทย์เพลิงกระทันหันพร้อมกับร่างของมังกรวารีถูกทำลายลงก่อนที่จะถึงตัวเขาเสียอีก
 
                จอมเวทย์สาวตกใจสุดขีด เมื่อมังกรวารีถูกทำลาย วงเวทย์ที่ถูกสร้างจากอักขระเวทย์ก็ถูกทำลายส่งผลให้หญิงสาวกระอักเลือดคำโตออกมา และในไม่ช้าเธอก็ได้เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
 
                “ อาณาจักรซินเวียให้กำเนิดจอมเวทย์อัคคีระดับจอมทัพเวทย์มนต์คนใหม่แล้วงั้นรึ ” จอมเวทย์สาวกล่าวก่อนที่จะฟื้นฟูพลังเวทย์อักขระ มันไม่ยากเลยที่เธอจะดูออก ในช่วงเวลาความเป็นความตายพลังของจอมเวทย์ดาบอัคคีที่ถูกกดดันจะทะลวงระดับใหญ่ได้สำเร็จ
 
                “ ต้องขอขอบคุณเจ้ามาก ที่ทำให้ข้าทะลวงระดับหลังจากติดแหงกมานาน ” จอมเวทย์ดาบอัคคีระบายยิ้มออกมาในขณะที่ทนกับความเจ็บปวดที่เสียขาขวาไปและยังไม่อาจที่จะห้ามเลือดได้ มันเองก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่าในช่วงเวลาแบบนั้นจะทะลวงระดับได้จริง ๆ
 
                ในตอนนี้เองจอมเวทย์ดาบอัคคีฉายแววตาสีน้ำตาลที่เหี้ยมโหด ก่อนที่มันจะส่งพลังเวทย์เข้าไปในตัวดาบของมันอย่างต่อเนื่องทำให้เปลวเพลิงบนดาบยักษ์ขยายอาณาเขตความร้อนขึ้นแทบจะเท่าตัว
 
                “ ตายไปซะ! ” จอมเวทย์ดาบอัคคีตวัดดาบที่แผ่รังสีความร้อนครั้งหนึ่งบังเกิดเป็นลูกบอลเพลิงสีแดงนับยี่สิบลูกพุ่งตรงดิ่งไปยังฝ่ายตรงข้าม
 
                จอมเวทย์สาวไม่รอช้ารีบตวัดไม้กายาสิทธิ์ของนางสร้างอักขระป้องกัน แต่ทันใดนั้นนางกลับสัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง มันมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ลูกบอลเพลิงเหล่านั้นแฝงไปด้วยพลังเวทย์อัคคีระดับจอมทัพเวทย์มนต์เป็นแน่แต่ทำไมระยะห่างของลูกบอลเพลิงเหล่านั้นถึงกว้างขนาดนี้!
 
            “ ยะ...แย่แล้ว อันนา! ” ในที่สุดนางก็รู้ตัว การโจมตีของจอมเวทย์ดาบอัคคีไม่ได้มุ่งมาที่นาง แต่มันกำลังมุ่งไปทางเบื้องหลังของนาง!
 
            “ พวกเจ้าต้องตายทั้งหมด ฮ่าฮ่าฮ่า ”
 
                “ หุบปาก! ” จอมเวทย์สาวฉายสีหน้าแค้นเคืองก่อนที่ปลดอักขระป้องกันและรีบหันไปสะกัดบอลเพลิงเหล่านั้น แต่เหมือนมันจะไม่เป็นดั่งที่คิดเมื่อจอมเวทย์ดาบอัคคีคิดจะเข้ามาขัดขวาง
 
                “ ชิ สถานการณ์เช่นนี้เพื่อช่วยเจ้าอันนา ข้าคงทำตามสัญญาก่อนหน้าไม่ได้แล้ว ” หญิงสาวกัดฟันทั้งน้ำตาในขณะที่ผ่านป่าที่ถูกแผดเผา และเบื้องหลังเองก็มีจอมเวทย์ที่นางยังไม่สามารถเอาชนะได้ไล่สังหารอยู่
 
                “ อักขระเวทย์ชีวีสุดท้าย กลับสู่สังสารวัฏ ”
 
            เมื่อไม้กายาสิทธิ์ของหญิงสาวโบก อักขระมากมายหมุนวนเป็นวงล้อไร้จุดจบก่อรากสร้างเป็นวงเวทย์สีทองก่อนที่จะหลอมรวมฉีกกระชากร่างของเธอและถูกแทนด้วยวงล้อสีม่วงดูดกลืนบอลเพลิงทั้งหมดเข้าไป
 
                เมื่อจอมเวทย์ดาบอัคคีมองเหตุการณ์เบื้องหน้าแทบจะเปลี่ยนการเคลื่อนไหวจากไล่ล่าเป็นหนีแทบไม่ทัน มันรู้ดีว่าสิ่งที่เธอใช้คืออะไรและพยายามที่จะหนีมันออกให้ห่างที่สุดแต่กระนั้นมันอาจจะคิดช้าไปเพียงนิดถูกวงล้อสีม่วงดูดกลืนร่างของมันหายเข้าไปอย่าช้า ๆ
 
                “ มะ...ไม่นะ ” อีกด้านอันนาได้หันมามองด้านหลังครั้งหนึ่งก็ต้องหยุดวิ่งด้วยความตกใจ เมื่อเบื้องหลังของนางปรากฏวงล้อสีม่วงแม้จะอยู่ห่างไกลแต่ก็ยังเห็นได้ชัดเจน และในตอนนั้นทั้งหยาดน้ำตา ความหวาดกลัว ความโศกเศร้า และความเจ็บปวดที่อัดอั้นก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป ปล่อยเสียงโฮออกมาพร้อมกับนั่งคุกเข้ากับพื้น เรี่ยวแรงขาอ่อนแรงจนไม่รู้ตัวว่าได้ปล่อยให้ทารกน้อยตกสู่พื้น ท่ามกลางแสงจันทร์ที่เริ่มจะกลับมาเป็นสีเงินดังเดิม...
 
 
 

- จบปฐมบท  นักบุญคนสุดท้าย -