เมื่อวานฝนตก
น้ำที่หยดจากชายคา เมื่อกระทบพื้นก็กระจัดกระจายไปคนละทาง
แต่ขณะหนึ่งที่น้ำกระจายนั้น.. งดงาม
ซึ่งงดงามเพียงครู่เดียว




*~.ครู่เดียว.~*
.กาพย์ยานี๑๑.

๏ วาบงามที่ล้ำค่า........... แค่เวลาขณะครู่
จ้องจิตพินิจดู................ มิได้อยู่ระยะยาว

๏ วูบสวยรุ่มรวยแสง....... ก็เปลี่ยนแปลงแค่กาลก้าว
เคยรุ่งเรืองสกาว............. ก็ร่อยร้าวแค่ครู่เดียว

๏ ชีวิตก็เช่นนั้น.............. มิหยัดยันอยู่แน่นเหนียว
ทุกขณะล้วนผละเรียว..... สู่แรงเชี่ยวชราวัย

๏ ลมเผยเอ่ยความบอก... ที่เข้าออกทุกสมัย
เข้าออกแห่งหายใจ......... ว่าจ่อใกล้มรณา

๏ ร่างแกร่งแสดงบท........ สยายยศทวีกล้า
ครู่เดียวที่เหนี่ยวฟ้า.......... ก็ร่วงหาธรณินทร์

๏ ครู่เดียวแค่ครู่เดียว....... ก็แห้งเหี่ยวไปทั้งสิ้น
ร่วงเห็นเป็นอาจิณ............ แต่ชาชินมิแจ้งใจ

๏ ยังโหยระงมร่ำ............. หัวอกช้ำระทมไหม้
เมื่อมีที่รักใด.................... ต้องร้างไกลมิกลับคืน

๏ ทุกผู้ต่างรู้แน่................ ทุกสิ่งแปรไร้ทางผืน
ไฉนเล่ายังเขลาตื่น.......... เมื่อโลกยื่นธรรมดา

๏ ครู่เดียวที่คงอยู่............ พินิจรู้ด้วยปัญญา
ทุกสิ่งที่วิ่งหา................... จะถือคว้าได้ครู่เดียว ๚

๑๐ กรกฎาคม ๒๕๖๐