สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราเป็นนักเรียนชั้น ม.6 เป็นกระเทยอีกต่างหาก (และยอมรับว่าเราเองเป็นคนตลกค่ะ) แล้วคือเราสังเกตตัวเองมาซักพักแล้วค่ะ ว่าตัวเองไม่ค่อยจะปกติ
คือหนูเป็นคนที่ไม่กล้าปรึกษาใครเลยค่ะ เรามีปัญหาว่า ตอนนี้เรารู้สึกท้อแท้ และสับสนกับการเป็นตัวเองอยู่ เวลาเราอยู่กับเพื่อนๆ เราเป็นคนสนุกสนานร่าเริง แม้เวลาเพื่อนจะว่าอะไรนิดหน่อย หรือแค่ด่าเราเล่นๆ เราจะไม่แสดงอาการเสียใจออกมาแต่จริงๆแล้วเราเป็นคนคิดมาก คิดมากตลอดเวลาว่าเค้าคิดยังไงกับเรา เราทำแบบนี้ จะถูกใจเพื่อนของเราหรือปล่าว
แต่ถ้าเป็นกับที่บ้าน หรืออยู่คยเดียว เราจะเป็นตัวเองอีกแบบหนึ่ง คืออยู่คนเดียว ไม่ค่อยพูด ชอบฟังเพลงเศร้า คิดถึงแต่ปัญหาชีวิตที่เราเองก็กลัวตลอด จนร้องไห้ออกมา ไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ หรือตอนนี้ที่หนูเองกำลังเลือกสายที่อยากเรียน ที่บ้านมีคนสนับสนุนเป็นส่วนน้อย ส่วนใหญ่เขาอยากให้เป็นในสิ่งที่เขาอยากให้เป็น เวลาที่เราทำอะไรสิ่งแล้วมันมีผลกระทบให้คนอื่นต้องรอ หรือลำบาก แม้จะเล็กน้อยก็ตาม เราจะแอบร้องไห้ออกมาตลอด แล้วคิดกับตัวเองว่าไร้ค่าที่สุด คือ... มันก็สุดจะทนนะคะที่เป็นแบบนี้ คิดไม่ออกว่าตัวเองเป็นอะไร เราเองก็อยากจะไปพบกับจิตแพทย์บางครั้งเหมือนกัน แต่ไม่กล้าค่ะ เพราะเราคิดว่าพ่อแม่อาจจะให้เหตุผลว่า " มันไม่มีอะไรมาก ไร้สาระ เรื่องปัญญาอ่อน แค่เรื่องตลก " เหมือนที่เขาชอบพูดกับเราตอนเด็กๆ เราไม่กล้าปรึกษาใครเลยค่ะ ทั้งเพื่อนหรือกระทั้งพ่อแม่เราเอง เราเป็นคนกดดันตัวเองมากไปไหมคะ...? คิดมากไปหรือปล่าว หน้าอย่างหลังอย่างหรือปล่าว คือท้อที่คิดอย่างนี้มาตลอด
เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายอยู่เหมือนกัน เราจะได้ไม่เป็นภาระให้กับใคร แต่ก็ได้แค่คิดค่ะ ยังดีที่พอมีสติ ตบหน้าตัวเองได้อยู่
อยากจะทราบว่าควรทำอย่างไรกับสิ่งที่เป็นอยู่คะ? แต่บางที่เราก็อยากจะไปพบแพทย์เหมือนกัน ขอราคาถูกๆหน่อยก็ดีค่ะ เพราะอยากไปคนเดียว (ฮาหน้านิ่ง) ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ
ปัญหาของเรา... ที่ไม่กล้าปรึกษาใคร มันเป็นที่จิต หรือตัวเราเอง
คือหนูเป็นคนที่ไม่กล้าปรึกษาใครเลยค่ะ เรามีปัญหาว่า ตอนนี้เรารู้สึกท้อแท้ และสับสนกับการเป็นตัวเองอยู่ เวลาเราอยู่กับเพื่อนๆ เราเป็นคนสนุกสนานร่าเริง แม้เวลาเพื่อนจะว่าอะไรนิดหน่อย หรือแค่ด่าเราเล่นๆ เราจะไม่แสดงอาการเสียใจออกมาแต่จริงๆแล้วเราเป็นคนคิดมาก คิดมากตลอดเวลาว่าเค้าคิดยังไงกับเรา เราทำแบบนี้ จะถูกใจเพื่อนของเราหรือปล่าว
แต่ถ้าเป็นกับที่บ้าน หรืออยู่คยเดียว เราจะเป็นตัวเองอีกแบบหนึ่ง คืออยู่คนเดียว ไม่ค่อยพูด ชอบฟังเพลงเศร้า คิดถึงแต่ปัญหาชีวิตที่เราเองก็กลัวตลอด จนร้องไห้ออกมา ไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ หรือตอนนี้ที่หนูเองกำลังเลือกสายที่อยากเรียน ที่บ้านมีคนสนับสนุนเป็นส่วนน้อย ส่วนใหญ่เขาอยากให้เป็นในสิ่งที่เขาอยากให้เป็น เวลาที่เราทำอะไรสิ่งแล้วมันมีผลกระทบให้คนอื่นต้องรอ หรือลำบาก แม้จะเล็กน้อยก็ตาม เราจะแอบร้องไห้ออกมาตลอด แล้วคิดกับตัวเองว่าไร้ค่าที่สุด คือ... มันก็สุดจะทนนะคะที่เป็นแบบนี้ คิดไม่ออกว่าตัวเองเป็นอะไร เราเองก็อยากจะไปพบกับจิตแพทย์บางครั้งเหมือนกัน แต่ไม่กล้าค่ะ เพราะเราคิดว่าพ่อแม่อาจจะให้เหตุผลว่า " มันไม่มีอะไรมาก ไร้สาระ เรื่องปัญญาอ่อน แค่เรื่องตลก " เหมือนที่เขาชอบพูดกับเราตอนเด็กๆ เราไม่กล้าปรึกษาใครเลยค่ะ ทั้งเพื่อนหรือกระทั้งพ่อแม่เราเอง เราเป็นคนกดดันตัวเองมากไปไหมคะ...? คิดมากไปหรือปล่าว หน้าอย่างหลังอย่างหรือปล่าว คือท้อที่คิดอย่างนี้มาตลอด
เคยคิดที่จะฆ่าตัวตายอยู่เหมือนกัน เราจะได้ไม่เป็นภาระให้กับใคร แต่ก็ได้แค่คิดค่ะ ยังดีที่พอมีสติ ตบหน้าตัวเองได้อยู่
อยากจะทราบว่าควรทำอย่างไรกับสิ่งที่เป็นอยู่คะ? แต่บางที่เราก็อยากจะไปพบแพทย์เหมือนกัน ขอราคาถูกๆหน่อยก็ดีค่ะ เพราะอยากไปคนเดียว (ฮาหน้านิ่ง) ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ