ขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ระบายหน่อยนะคะ
คือดิฉันคบกับแฟนมาประมาน 3 ปี คบกันปีแรกเขาก็สอบเข้างานราชการได้ค่ะ เขาก็เริ่มคุยเรื่องแต่งงาน เขาก็ชวนดิฉันย้ายมาอยู่ด้วยกัน ดิฉันจึงออกจากงานมาหางานใหม่ใกล้ๆที่ทำงานเขาค่ะ และเราก็วางแผนแต่งงานกัน ช่วยกันเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัวค่ะ เราเริ่มต้นกันมาจากศูนย์เลยค่ะ คือกระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้ากันมาคนละใบ ในห้องเปล่าๆ ทุกอย่างผ่านไปด้วยความราบรื่น จนกระทั่งมีทุกสิ่งทุกอย่างเกือบครบ ภายในระยะเวลา 2 ปี
แต่แล้วมันก็ไม่ราบรื่นอย่างที่คิดค่ะ หลังจากนั้นมันก็เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปค่ะ เขาเริ่มหงุดหงิดง่าย คุยเล่นด้วยก็โมโห ก้มหน้าก้มตาอยู่กับโทรศัพท์ สิ่งที่ดิฉันเห็นทุกวันหลังจากกลับมาจากทำงานคือ เขากำลังคุยไลน์กับกับใครสักคนนึงอยู่ พอถามก็จบด้วยการทะเลาะกันค่ะ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ เขาหวงโทรศัพท์มาก เอาโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำ ดิฉันเริ่มรู้คำตอบแล้วล่ะค่ะ แต่อยากฟังจากปากเขา ก็เลยถาม พยายามคุยดีๆ แต่ก็จบด้วยการทะเลาะกัน แล้วเราก็ทะเลาะกันทุกวัน มาตลอด 1เดือนเต็มค่ะ
ดิฉันจึงตัดสินใจแยกออกมาค่ะ เมื่อหาที่อยู่ใหม่ได้แล้ว ดิฉันก็เดินไปบอกเขาว่า ฉันจะย้ายออกแล้วนะ ฉันไม่มีความสุขแล้ว ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณแล้ว (บ้านที่อยู่ด้วยกันเป็นบ้านพักสวัสดิการของเขา ที่เพิ่งจะย้ายมาอยู่ได้ 6 เดือนค่ะ) แล้วคำตอบที่ได้คือ เขาจะช่วยเราย้ายของ เพราะตอนนี้เขาก็รู้สึกว่า "เขายังไม่พร้อมจะมีชีวิตคู่ อยากอยู่คนเดียวสักพัก"
ดิฉันได้แต่ยืนนิ่งๆฟังคำตอบค่ะ น้ำตามันก็ไหลมาเองแบบไม่รู้ตัว T__T ...
ตอนนั้นทั้งโกรธ ทั้งโมโห คำถามเยอะแยะมากมายมันขึ้นมาเต็มหัวไปหมด แต่พูดอะไรไม่ออกค่ะ และคิดว่าถามไปมันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว สิ่งเดียวทีพอจะทำได้ตอนนั้นคือ เก็บของย้ายออกมาให้เร็วที่สุด ไม่อยากมองหน้ากันแล้ว เช้าวันถัดมาก็ย้ายออกเลยค่ะ ดิฉันเก็บมาเฉพาะของใช้ส่วนตัวค่ะ เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า แค่นั้น อารมณ์ตอนนั้นคือ ทั้งโล่งทั้งหดหู่ บอกไม่ถูกเลย โล่งที่ออกมาจากตรงนั้นได้ หดหู่ เคว้งคว้าง ตรงที่เราต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกับห้องเปล่าๆเหมือนเดิม แต่คราวนี้ตัวคนเดียวแล้ว T__T
หลังจากดิฉันย้ายออกมาได้ 3 วัน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเริ่มมาเปิดตัว คือโพสต์ให้กำลังใจเขาในเฟสบุ๊กค่ะ ดิฉันได้คำตอบชัดเจนแล้วแบบไม่ต้องถาม แล้วมันก็เยอะขึ้นทุกวัน เขาเริ่มโพสต์รูปคู่กันทุกวันพร้อมแคปชั่นหวานๆ ยอมรับว่าตอนนั้นโมโหมาก มีโพสต์ด่าผู้ชายไปบ้าง แล้วหลังจากนั้นจนถึงทุกวันนี้ ก็จะมีรูปคู่หวานๆ พร้อมคำเยาะเย้ยของฝ่ายหญิงตลอด
เขากำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนนี้ค่ะ ฝ่ายชายส่งผู้ใหญ่ไปเจรจาสู่ขอและดูฤกษ์งามยามดีเรียบร้อยแล้วค่ะ มันเป็นความรู้ที่เจ็บอย่างบอกไม่ถูก ปากบอกกับใครต่อใครว่าไม่เป็นไร ไม่ได้รู้สึกอะไร แล้ว สามารถคุยเล่น สนุกเฮฮากับเพื่อนๆได้เหมือนเดิม แต่พอกลับมาอยู่คนเดียวน้ำตามันไหลทุกครั้ง มันเจ็บที่โดนคนรักและลำบากมาด้วยกันทำร้าย ญาติพี่น้องและเพื่อนๆของเขาที่เคยเอ็นดูเรา ต่างก็ร่วมยินดีกับความรักของเขา แต่ดิฉันทำใจยินดีด้วยไม่ได้จริงๆค่ะ มันเป็นความรู้สึกแย่ที่อธิบายไม่ถูก มันจุกอก มันแน่นไปหมด ยิ่งใกล้ถึงวันแต่งงานเท่าไหร่ มันยิ่งบีบหัวใจทุกที T__T
(สองวันก่อนเขาทักมาขอโทษดิฉันค่ะ เขาบอกว่าผู้หญิงคนนี้มันใช่สำหรับเขา เขารู้สึกผิดกับดิฉัน ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกเขาได้ คือพยายามพล่ามต่างๆนาๆให้ตัวเองรู้สึกผิดน้อยลง แต่ดิฉันยังให้อภัยเขาไม่ได้ค่ะ)
ด้วยความที่แสดงว่าเข้มแข็งมาตั้งแต่ต้นแล้ว จึงไม่กล้าเล่าความรู้สึกให้ใครฟังค่ะ ไม่กล้าร้องให้ ให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครรู้ว่าอ่อนแอ วันนี้ดิฉันจึงขอเข้ามานั่งร้องให้ในนี้สักพักนะคะ ตั้งใจมาระบายคร่าวๆ แต่ก็ออกมาสะยาวเลย ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาฟังล่วงหน้านะคะ _/\_ ขอบคุณค่ะ
แฟนที่คบคนมา 3 ปี กำลังจะแต่งงานกับคนใหม่ที่คบกันมา 3 เดือน
คือดิฉันคบกับแฟนมาประมาน 3 ปี คบกันปีแรกเขาก็สอบเข้างานราชการได้ค่ะ เขาก็เริ่มคุยเรื่องแต่งงาน เขาก็ชวนดิฉันย้ายมาอยู่ด้วยกัน ดิฉันจึงออกจากงานมาหางานใหม่ใกล้ๆที่ทำงานเขาค่ะ และเราก็วางแผนแต่งงานกัน ช่วยกันเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัวค่ะ เราเริ่มต้นกันมาจากศูนย์เลยค่ะ คือกระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้ากันมาคนละใบ ในห้องเปล่าๆ ทุกอย่างผ่านไปด้วยความราบรื่น จนกระทั่งมีทุกสิ่งทุกอย่างเกือบครบ ภายในระยะเวลา 2 ปี
แต่แล้วมันก็ไม่ราบรื่นอย่างที่คิดค่ะ หลังจากนั้นมันก็เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปค่ะ เขาเริ่มหงุดหงิดง่าย คุยเล่นด้วยก็โมโห ก้มหน้าก้มตาอยู่กับโทรศัพท์ สิ่งที่ดิฉันเห็นทุกวันหลังจากกลับมาจากทำงานคือ เขากำลังคุยไลน์กับกับใครสักคนนึงอยู่ พอถามก็จบด้วยการทะเลาะกันค่ะ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ เขาหวงโทรศัพท์มาก เอาโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำ ดิฉันเริ่มรู้คำตอบแล้วล่ะค่ะ แต่อยากฟังจากปากเขา ก็เลยถาม พยายามคุยดีๆ แต่ก็จบด้วยการทะเลาะกัน แล้วเราก็ทะเลาะกันทุกวัน มาตลอด 1เดือนเต็มค่ะ
ดิฉันจึงตัดสินใจแยกออกมาค่ะ เมื่อหาที่อยู่ใหม่ได้แล้ว ดิฉันก็เดินไปบอกเขาว่า ฉันจะย้ายออกแล้วนะ ฉันไม่มีความสุขแล้ว ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณแล้ว (บ้านที่อยู่ด้วยกันเป็นบ้านพักสวัสดิการของเขา ที่เพิ่งจะย้ายมาอยู่ได้ 6 เดือนค่ะ) แล้วคำตอบที่ได้คือ เขาจะช่วยเราย้ายของ เพราะตอนนี้เขาก็รู้สึกว่า "เขายังไม่พร้อมจะมีชีวิตคู่ อยากอยู่คนเดียวสักพัก"
ดิฉันได้แต่ยืนนิ่งๆฟังคำตอบค่ะ น้ำตามันก็ไหลมาเองแบบไม่รู้ตัว T__T ...
ตอนนั้นทั้งโกรธ ทั้งโมโห คำถามเยอะแยะมากมายมันขึ้นมาเต็มหัวไปหมด แต่พูดอะไรไม่ออกค่ะ และคิดว่าถามไปมันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว สิ่งเดียวทีพอจะทำได้ตอนนั้นคือ เก็บของย้ายออกมาให้เร็วที่สุด ไม่อยากมองหน้ากันแล้ว เช้าวันถัดมาก็ย้ายออกเลยค่ะ ดิฉันเก็บมาเฉพาะของใช้ส่วนตัวค่ะ เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า แค่นั้น อารมณ์ตอนนั้นคือ ทั้งโล่งทั้งหดหู่ บอกไม่ถูกเลย โล่งที่ออกมาจากตรงนั้นได้ หดหู่ เคว้งคว้าง ตรงที่เราต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งกับห้องเปล่าๆเหมือนเดิม แต่คราวนี้ตัวคนเดียวแล้ว T__T
หลังจากดิฉันย้ายออกมาได้ 3 วัน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเริ่มมาเปิดตัว คือโพสต์ให้กำลังใจเขาในเฟสบุ๊กค่ะ ดิฉันได้คำตอบชัดเจนแล้วแบบไม่ต้องถาม แล้วมันก็เยอะขึ้นทุกวัน เขาเริ่มโพสต์รูปคู่กันทุกวันพร้อมแคปชั่นหวานๆ ยอมรับว่าตอนนั้นโมโหมาก มีโพสต์ด่าผู้ชายไปบ้าง แล้วหลังจากนั้นจนถึงทุกวันนี้ ก็จะมีรูปคู่หวานๆ พร้อมคำเยาะเย้ยของฝ่ายหญิงตลอด
เขากำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนนี้ค่ะ ฝ่ายชายส่งผู้ใหญ่ไปเจรจาสู่ขอและดูฤกษ์งามยามดีเรียบร้อยแล้วค่ะ มันเป็นความรู้ที่เจ็บอย่างบอกไม่ถูก ปากบอกกับใครต่อใครว่าไม่เป็นไร ไม่ได้รู้สึกอะไร แล้ว สามารถคุยเล่น สนุกเฮฮากับเพื่อนๆได้เหมือนเดิม แต่พอกลับมาอยู่คนเดียวน้ำตามันไหลทุกครั้ง มันเจ็บที่โดนคนรักและลำบากมาด้วยกันทำร้าย ญาติพี่น้องและเพื่อนๆของเขาที่เคยเอ็นดูเรา ต่างก็ร่วมยินดีกับความรักของเขา แต่ดิฉันทำใจยินดีด้วยไม่ได้จริงๆค่ะ มันเป็นความรู้สึกแย่ที่อธิบายไม่ถูก มันจุกอก มันแน่นไปหมด ยิ่งใกล้ถึงวันแต่งงานเท่าไหร่ มันยิ่งบีบหัวใจทุกที T__T
(สองวันก่อนเขาทักมาขอโทษดิฉันค่ะ เขาบอกว่าผู้หญิงคนนี้มันใช่สำหรับเขา เขารู้สึกผิดกับดิฉัน ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกเขาได้ คือพยายามพล่ามต่างๆนาๆให้ตัวเองรู้สึกผิดน้อยลง แต่ดิฉันยังให้อภัยเขาไม่ได้ค่ะ)
ด้วยความที่แสดงว่าเข้มแข็งมาตั้งแต่ต้นแล้ว จึงไม่กล้าเล่าความรู้สึกให้ใครฟังค่ะ ไม่กล้าร้องให้ ให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครรู้ว่าอ่อนแอ วันนี้ดิฉันจึงขอเข้ามานั่งร้องให้ในนี้สักพักนะคะ ตั้งใจมาระบายคร่าวๆ แต่ก็ออกมาสะยาวเลย ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาฟังล่วงหน้านะคะ _/\_ ขอบคุณค่ะ