กระทู้ความทรงจำ เกียน

สมัยอายุ13 เป็นช่วงชีวิตที่ลำบากที่สุด จากเด็กที่เดินกลับมาจากโรงเรียนยังไม่ถึงบ้าน ก็มีพ่อค้าแม่ค้าตะโกนถามจะกินอะไรไหม ตั้งแต่หัวตลาดยันท้ายตลาด เพราะเค้าเหล่านี้ เช่าที่ของเราขายของอยู่ ทุกเย็นต้องไปเก็บค่าแผง 20บาทบ้าง จนถึง50บาทเมื่อช่วงปี2534

พอปีต่อมา เกิดปรากฎตะการ ล้มละลาย ต้องหาเงินมาไช้หนี้เจ้าหนี้หลายราย พ่อเกียนต้องขายทรัพย์สินไปจนหมดเพื่อนำเงินมาจ่ายเจ้าหนี้ ต่อลมหายใจของครอบครัวที่ไม่คิดว่าจะมีวันที่เรียกว่า แทบสิ้นเนื้อประดาตัว

โดนดูถูกสาระพัด เพราะช่วงที่มีเงิน ก็ไช้จ่ายไม่ค่อยประหยัด เครื่องเสียงติดรถยนต์แสนกว่าในสมัยนั้น หรูมากมาย

ต้องทนเสียงนินทาตลอดเวลาว่า มันจนแล้ว มันไม่มีจ่ายแล้ว อย่าไปชวนมันเล่นแชร์ อย่าไปให้มันยืมเงิน และอื่นๆอีกมากมาย

คนที่เราให้การช่วยเหลือ ก็กลับมาแว้งกัดเรา เพราะคิดกันว่า บ้านเกียน คงไม่มีวันที่จะกลับมาลืมตาอ้าปากได้อีกครั้ง

แต่แล้ว20กว่าปีต่อมา จนถึงปัจจุบัน ใครจะไปคาดคิด ด้วยเงินทุนหมื่นกว่าบาท ในตอนนั้น หลับมาสร้างความมั่งมีในวันนี้ได้

คนที่เคยดูถูก หายไปหมด พวกที่เหลืออยู่ ก็มาขอความช่วยเหลือกันยกใหญ่ ติดหนี้ไม่จ่าย ก็ยังจะมาขอยืมอีก ผัวยืมไม่จ่าย ก็ให้เมียมายืมก็มี

คนเคยหยามน้ำหน้า กลางวงสนทนา คนเคยต่อว่า พ่อมุงจนแล้วไม่เจียม ...

มาวันนี้ ยังมีไม่ถึงครึ่งของเราด้วยซ้ำ..

แต่เชื่อไหม กว่าจะมีวันนี้ เราผ่าน นรก มานักต่อนักละ
กว่าจะมีวันนี้ ต้องร้องไหกันมานับไม่ถ้วน ความสำเร็จไม่ได้มาง่ายๆหรอกนะ ฝีมืออย่างเดียวไม่พอ ต้องมีโชคมีดวงส่งเสริมและมีลูกน้องหรือคนข้างกายที่ไว้ใจได้อีกด้วย

บ้านเกียน มีพวกนี้เกื้อหนุนมาตลอดจนถึงทุกวันนี้
พอมีเรื่องร้ายเข้ามา ก็จะมีเรื่องดีตามมาเสมอๆ จึงผ่านพ้นวิกฤตมาได้ครับ

ปอลอ. จบละ นึกได้แค่นี้เอง อิอิ

เล่นเกมต่อละStreet Fighter เมื่อเช้าแข่งกับพวกน้องๆแล้วแพ้
คืนนี้ เลยต้องฝึกฝีมือซะหน่อน เลิกเล่นไปหลายสิบปีแล้ว
สมัย ม.1 เคยโดดเรียนมาเล่นเกมตู้อาเขตหยอดเหรียญ5บาทประจำ