ขอเล่าเรื่องตนเองเป็นอุทาหรณ์นะคะ ตอนเด็กๆเราฝันอยากจะเป็นสถาปนิกเพราะอยากสร้างบ้านที่สะดวกสบายเป็นของตนเอง แต่พ่อเราเป็นคนแก่หัวโบราณ เป็นทหารเลยไม่รู้เรื่องโลกอะไร แต่มีอำนาจตัดสินใจใหญ่สุดในบ้าน ห้ามมีใครค้านค่ะ ตอนขึ้น ม.ปลายเราสอบติดสายศิลป์โรงเรียนดังแห่งหนึ่ง เราไม่อยากได้ เราอยากได้สายวิทย์ เราขอร้องพ่อย้ายไปสายวิทย์โรงเรียนรองลงมา พ่อเราไม่รู้ว่าสายวิทย์สายศิลป์ต่างกันยังไง (บ้านเราไม่มีใครเรียนถึงระดับมหาลัยฯค่ะ) มีผลต่อการเข้ามหาลัยยังไง พ่อไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้นพ่อทะเลาะกับเราหนักมาก ทุกครั้งที่ทะเลาะกันพ่อจะหนีไปบ้านปู่ แม่ก็ทะเลาะกับเราอีกทำให้บ้านแตก ในที่สุดเราก็ตัดใจและเรียนสายศิลป์ไป แต่เราก็ตั้งความหวังสักวันหนึ่งจะสร้างบ้านที่ตนเองออกแบบให้ได้ ว่างๆเราก็ไปเรียนเขียนแบบจากสารพัดช่าง หัดโปรแกรม 3D เพื่อออกแบบบ้าน จนผ่านมาสิบปีเราก็ซื้อที่สร้างบ้านค่ะ
ตอนแรกเราจะซื้อที่ดินเปล่าๆแต่ธนาคารไม่ปล่อยกู้ต้องสร้างบ้านด้วย เรายุ่งอยู่กับการหาเงิน เราทำงานยันตี 2-3ทุกวัน เลิกงานประจำก็ไปทำงานอีกที่ต่อ เลยยกเรื่องกู้ให้นายหน้าจัดการค่ะ ให้นายหน้าไปหากู้ที่ดินเปล่ามา พ่อรู้ว่าเราจะสร้างบ้าน พ่ออยากมีส่วนร่วม พ่อไปคุยกับนายหน้าและผู้รับเหมาเอง พ่อออกแบบบ้านเสร็จสรรพ บ้านทรงเกษตกรแบบที่พ่ออยากได้ (พ่อเราเติบโตที่ต่างจังหวัด เห็นแต่บ้านแนวนี้ ไม่เคยดูนิตยสารบ้านหรือบ้านในเมือง คิดว่าบ้านแนวนี้ดีที่สุด) เรามารู้อีกทีตอนที่นายหน้าบอกว่ากู้ที่ดินเปล่าไม่ได้ ต้องกู้พร้อมสร้างบ้านและยื่นกู้ไปแล้วพร้อมแบบบ้านทรงเกษตกรอันนั้นไปแล้ง พ่อบอกว่ารับไปก่อนเอาเงินกู้มาจ่ายค่าที่ดินก่อน สามารถแก้แบบที่หลังได้ เราคุยกับธนาคาร ธนาคารก็ตอบแก้ได้ขอแค่หลังใหญ่กว่าเดิมก็พอ พอกู้ผ่านปรากฎว่าแก้แบบบ้านไม่ได้ค่ะ ได้แค่แก้สีประตูเฉยๆ ตอนนี้พ่อเข้ามายุ่งเต็มตัวค่ะ พ่อถือว่าบ้านหลังนี้คือบ้านของพ่อ เราแทบไม่มีสิทธิตัดสินใจในบ้านหลังนี้ พ่อจะเติมอะไร จะแบ่งห้องจนไม่มีห้องนั่งเล่น เราไม่อยากให้พ่อมายุ่งเรื่องออกแบบบ้านเพราะพ่อมีการออกแบบที่แย่มากค่ะ เราต่อรองจากบ้านหลังคาแดง ผนังสีชมพูขอบสีฟ้ามาเป็นหลังคาสีเขียว ผนังขาวแบบปกติได้ก็ดีใจล่ะ
สรุป ความฝันสิบปีของเราพังทลายลง บ้านยังคงเป็นชื่อเราแต่กลายเป็นของพ่อ พ่อต่อเติมอะไรก็ได้ จะเอาห้องไหนก็ได้ เราไม่มีสิทธิตัดสินใจอะไร ส่วนหนี้บ้าน 2 ล้านกว่าเราจ่ายคนเดียว เราเหนี่อยใจมาก ไม่รู้ทำงานหนักไปเพื่ออะไร เป็นของเราแค่ในนาม ความฝันทุกอย่างมันจบลง เราจะเก็บเงินสร้างบ้านหลังใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ใจมันท้อมาก ไม่อยากทำอะไร คิดเรื่องบ้านทีไรจู่ๆก็ร้องไห้คนเดียว ตอนนี้ได้แต่ปลอบใจตนเองอย่าคิดอะไรหาเงินไปๆ สักวันหนึ่งที่บ้านตกเป็นของเราค่อยรีโนเวทเอา แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร จะทำได้ไหม ได้แต่กลุ้มใจ
อุทาหรณ์สร้างบ้าน อย่าให้พ่อแม่พี่น้องเข้ามายุ่งเป็นอันขาด!
ตอนแรกเราจะซื้อที่ดินเปล่าๆแต่ธนาคารไม่ปล่อยกู้ต้องสร้างบ้านด้วย เรายุ่งอยู่กับการหาเงิน เราทำงานยันตี 2-3ทุกวัน เลิกงานประจำก็ไปทำงานอีกที่ต่อ เลยยกเรื่องกู้ให้นายหน้าจัดการค่ะ ให้นายหน้าไปหากู้ที่ดินเปล่ามา พ่อรู้ว่าเราจะสร้างบ้าน พ่ออยากมีส่วนร่วม พ่อไปคุยกับนายหน้าและผู้รับเหมาเอง พ่อออกแบบบ้านเสร็จสรรพ บ้านทรงเกษตกรแบบที่พ่ออยากได้ (พ่อเราเติบโตที่ต่างจังหวัด เห็นแต่บ้านแนวนี้ ไม่เคยดูนิตยสารบ้านหรือบ้านในเมือง คิดว่าบ้านแนวนี้ดีที่สุด) เรามารู้อีกทีตอนที่นายหน้าบอกว่ากู้ที่ดินเปล่าไม่ได้ ต้องกู้พร้อมสร้างบ้านและยื่นกู้ไปแล้วพร้อมแบบบ้านทรงเกษตกรอันนั้นไปแล้ง พ่อบอกว่ารับไปก่อนเอาเงินกู้มาจ่ายค่าที่ดินก่อน สามารถแก้แบบที่หลังได้ เราคุยกับธนาคาร ธนาคารก็ตอบแก้ได้ขอแค่หลังใหญ่กว่าเดิมก็พอ พอกู้ผ่านปรากฎว่าแก้แบบบ้านไม่ได้ค่ะ ได้แค่แก้สีประตูเฉยๆ ตอนนี้พ่อเข้ามายุ่งเต็มตัวค่ะ พ่อถือว่าบ้านหลังนี้คือบ้านของพ่อ เราแทบไม่มีสิทธิตัดสินใจในบ้านหลังนี้ พ่อจะเติมอะไร จะแบ่งห้องจนไม่มีห้องนั่งเล่น เราไม่อยากให้พ่อมายุ่งเรื่องออกแบบบ้านเพราะพ่อมีการออกแบบที่แย่มากค่ะ เราต่อรองจากบ้านหลังคาแดง ผนังสีชมพูขอบสีฟ้ามาเป็นหลังคาสีเขียว ผนังขาวแบบปกติได้ก็ดีใจล่ะ
สรุป ความฝันสิบปีของเราพังทลายลง บ้านยังคงเป็นชื่อเราแต่กลายเป็นของพ่อ พ่อต่อเติมอะไรก็ได้ จะเอาห้องไหนก็ได้ เราไม่มีสิทธิตัดสินใจอะไร ส่วนหนี้บ้าน 2 ล้านกว่าเราจ่ายคนเดียว เราเหนี่อยใจมาก ไม่รู้ทำงานหนักไปเพื่ออะไร เป็นของเราแค่ในนาม ความฝันทุกอย่างมันจบลง เราจะเก็บเงินสร้างบ้านหลังใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ใจมันท้อมาก ไม่อยากทำอะไร คิดเรื่องบ้านทีไรจู่ๆก็ร้องไห้คนเดียว ตอนนี้ได้แต่ปลอบใจตนเองอย่าคิดอะไรหาเงินไปๆ สักวันหนึ่งที่บ้านตกเป็นของเราค่อยรีโนเวทเอา แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร จะทำได้ไหม ได้แต่กลุ้มใจ