มาถึง ถุงมือที่ 3 (A3) คนนี้ มาในรูปแบบ "เรื่องสั้น" จ้า

*******************************************************************************************************

"ฉันแอบชอบคุณมานาน"

       มุกเมษาเอ่ยขึ้นเสียงดัง คิ้วเข้มของบุรุษตรงหน้าเธอขมวดเข้าหากันสีหน้าระคนแปลกใจและฉงนไปพร้อมๆกัน เธอแอบชอบเขามานานงั้นเหรอ ?  มันจะเป็นไปได้ยังไงมันไม่มีความเป็นไปได้สักนิด

       "ฉันจีบคุณมาตั้งนาน....คุณคิดยังไง ? "

       "คุณ จีบ ผม !! " ชายหนุ่มยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เขาหลี่ตามองไปยังใบหน้าสวยอย่างค้นหาคำตอบ

       "ฉันตั้งใจมารอลิฟท์พร้อมคุณทุกวัน ฉันทำแซนวิชให้คุณ...ฉันฟอลโล่ไอจีคุณ ถ้าไม่เรียกว่าจีบจะเรียกว่าอะไร"

       มุกเมษากลั้นใจพูดออกไปโดยไม่กล้าสบดวงตาคมคู่นั้นแม้แต่น้อยเหมือนกับว่าหากเธอได้สบสายตากับเขาเมื่อใดความกล้าที่ยืนหยัดอยู่ต่อหน้าเขาจะหายหมดสิ้นหญิงสาวได้แต่กำมือแน่นก้มหน้าหลับตาปี๋ คอยฟังคำตอบจากเขา

       เพียงชั่วครู่เสียงทุ้มหนาเอ่ยขึ้นมาอย่างเนิบช้า  พร้อมกับหยดน้ำตาที่เธอสุดจะกลั้นไว้....แน่นอนเพราะเธอมีคำตอบไว้ให้ตัวเองแล้ว วันนี้เธอเพียงต้องการความแน่ใจเพื่อที่จะปลดพันธนาการหัวใจเท่านั้น

       "คุณเลิกแอบชอบผมเถอะ.... "

************************************************************************************************

มุกเมษา

กลางฤดูร้อน อากาศในเมืองใหญ่ทั้งอบอ้าวชวนหงุดหงิดเหมือนมีดวงอาทิตย์กำลังตั้งฉากบนศรีษะตลอดเวลา ผู้คนแออัดจอแจ..บนถนนเต็มไปด้วยรถ บนทางเท้าต่างคนต่างมุ่งหน้าไปยังจุดหมายของตน แม้วันนี้จะยังเช้าอยู่มากแต่การนั่งรถไฟฟ้าและต้องเดินเท้าต่อไปอีกหลายช่วงตึก ก็ทำให้เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นตามใบหน้าขาวซีดของเธอ  มุกเมษาไม่ได้อาทรร้อนใจกับมันสักนิดรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอเมื่อก้าวมาถึงร้านหมูปิ้งเจ้าประจำ แม่ค้าสูงวัยพลิกหมูปิ้งบนเตาอย่างคล่องเคล่วพร้อมยิ้มโชว์ฟันขาวให้เธอเช่นกัน มุกเมษาเพียงพยักหน้าเป็นเชิงรู้กันชั่วครู่หมูปิ้ง 5 ไม้กับข้าวเหนียว 2 ห่อก็พร้อมอยู่ในมือ เป็นอาหารเช้าง่ายๆ สำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆที่สูงไม่ถึง 160 เซ็นฯ และจากรูปร่างบอบบางของเธอ มุกเมษาไม่จำเป็นจะต้องกังวลกับการควบคุมอาหารเลยสักนิด หลังจากยกแขนขึ้นดูนาฬิกาข้อมือรอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้ารูปไข่อีกครั้ง ใกล้เวลาที่เธอจะได้เจอเขาแล้ว มุกเมษารีบสาวเท้าให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว

       "รอด้วยค่ะ รอด้วย"  
       เธอตะโกนวิ่งโบกไม้โบกมือพร้อมยิ้มสดใสให้ชายที่ยืนหันหลังอยู่หน้าประตูลิฟท์แน่นอนเขาได้ยินเพียงเสียงไม่อาจเห็นท่าทางของเธอ ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวถือกระเป๋าหนังสีน้ำตาลขนาดย่อมๆหันมาส่งยิ้มสุภาพ ความจริงแล้วแค่เธอเห็นด้านหลังไกลๆ เธอก็จำได้แล้วว่าคือเขา “อานนท์” พนักงานระดับสูงของบริษัทไอทีชั้น 11 หนุ่มโสดเนื้อหอมที่คุณสมบัติน่าจับจองที่สุด
       เธอเจอเขาครั้งแรกเมื่อต้นปีที่แล้วในสถานการณ์ที่น่าอับอาย วันนั้นเป็นวันที่ฟ้าฝนไม่เป็นใจตกกระหน่ำตลอดทั้งวันทั้งคืน เธอเดินถือร่มมาทำงานอย่างทุลักทุเลแขนสะพายกระเป๋าถือมืออีกข้างมีกระเป๋าผ้าคล้องอยู่ รถยนต์คันหนึ่งเล่นสวนไปอย่างเร็วจนเกือบจะเฉี่ยวชนเธอ ด้วยความตกใจเธอหกล้มจนเลอะเทอะไปทั้งตัว ขณะที่คนอื่นๆเมื่อเห็นสภาพลูกหมาคลุกโคลนของเธอต่างพากันหัวเราะมีเพียงเขาที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ทั้งหาเสื้อผ้าชุดใหม่และยืนกรานจะพาเธอไปทำแผลที่มีเพียงรอยถลอกที่คลินิคใกล้ๆ ความประทับใจแรกก่อกำเนิดขึ้นในใจ เมื่อผ่านเวลาเธอก็รู้ตัวว่าผู้ชายร่างสูงผิวสีแทน ผู้มีดวงตาอบอุ่นคนนั้นได้ขโมยหัวใจเธอไปเสียแล้ว
อานนท์รอเธอในลิฟท์เรียบร้อยแล้ว มุกเมษาหายใจลึกอาจเป็นเพราะเธอเพิ่งวิ่งมาถึงหัวใจจึงเต้นเร็วว่าปกติแต่การได้เห็นหน้าเขาก็ทำให้เธอใจสั่นได้เช่นกัน ไม่นานร่างบางของเธอก็ยืนเคียงข้างกับร่างสูงสง่าของเขา กลิ่นหมูปิ้งเริ่มประกาศศักดาทำให้เธอรีบมัดปากถุงแล้วยัดใส่กระเป๋าผ้าใบโตของเธอ  
       มุกเมษาถอยชิดผนังลิฟท์แอบมองแผ่นหลังกว้างของเขา วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าสะอาดตาดูดีมากทีเดียว อานนท์กดหมายเลขชั้น 16 ซึ่งเป็นชั้นสำนักงานของเธอโดยที่เธอไม่ต้องบอกแม้แต่น้อย นิ้วของเขาเรียวยาวสวยยิ่งกว่ามือผู้หญิงซะอีก เธอเผลอมองมือตัวเองแล้วหัวเราะคิก พลางนึกกะประมาณหากนิ้วเล็กๆซีดๆของเธอได้กุมเกี่ยวกับนิ้วเรียวนั้นจะอบอุ่นขนาดไหน...แค่คิดใบหน้ารูปไข่ก็รู้สึกร้อนวาบขึ้นทันที