"ฉันรู้ดี ฉันเป็นคนสวย"
หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งนั้นเต็มไปด้วยเครื่องประทินโฉม
นิดาปรือตาเล็กน้อย สำรวจความเรียบร้อยของเปลือกตาและใบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะหมุนรอบตัวเองเพื่อความมั่นใจ
"วันนี้นิดาใส่ชั้นในนำโชค นิดาต้องได้งาน!!!"
ร่างเล็กแบบบางหอมฉุยปราดเปรียววิ่งตึงๆ คว้ากระเป๋าถือสีแดงเลือดหมูใบเขื่อง อีกมือหนึ่งหอบแฟ้มกองโตสีเลือดหมูเช่นเดียวกัน เท้าข้างหนึ่งยกคีบรองเท้าคัทชูลงจากชั้น ตายละวา ไม่มีมือไหนว่างสวมรองเท้าเลย
ร่างเล็กทรุดลงนั่ง แขวนกระเป๋าคู่ใจที่หัวไหล่ ตัดสินใจวางแฟ้มกองโต เพื่อใส่รองเท้าให้เรียบร้อย
"เอาล่ะ คนสวยพร้อมแล้ว"
หล่อนยันตัวขึ้นยืน รีบร้อนเต็มทีเพราะมัวแต่ประทินโฉม ปัดนู่นแต่งนี่ กว่าจะมั่นใจว่าสำรวจความเรียบร้อยสวยงามจนเป๊ะเข้าขั้นแล้ว เวลานัดสัมภาษณ์ก็ใกล้เข้ามาเต็มที
ชุดสัมภาษณ์วันนี้ดูดีทีเดียว เสื้อเชิ้ตขาวแบบสาวออฟฟิศทันสมัย คลุมทับด้วยสูททรงสวยภูมิฐาน กระโปรงสีดำเข้ารูปพอเหมาะกับสะโพกกลมกลึง ความยาวเสมอเข่า รองเท้าคัทชูหนังสีเทาเข้มเช็ดจนมันวาววับ ไม่มีอะไรมาหยุดความดูดีของนิดาได้ในวันนี้
ประตูไม้ห้องพักสีหวานเขียวอมฟ้าพาสเทล เปิดออก นิดาก้าวขาเรียวสวยก้าวออกจากห้องอย่างมั่นใจ เธอยังเจียดเวลาส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ต้นไม้กระถางน้อยริมระเบียงทางเดิน ที่เจ้าตัวค่อยๆซื้อสะสมมาตั้งไว้เป็นสวนจิ๋วบนพื้นที่อันน้อยนิดหน้าห้องเช่า ไม่มีใครให้กำลังใจ ก็มีเจ้าพวกตัวจิ๋วให้กำลังใจนี่ล่ะนะ
ห้องเช่าของนิดาเป็นตึกเก่าขนาดสี่ชั้นในตรอกแคบย่านฝั่งธนบุรี เปิดให้เช่าในราคาแสนถูก เธอเลิกอินังขังขอบกับสภาพแวดล้อมเพราะเคยชินเสียแล้ว แลกกับเงินสะสมที่ค่อยๆร่อยหรอลงทุกวัน แค่มีที่ซุกหัวนอนก็พอสำหรับชีวิตของนางฟ้าผู้ตกยาก
หืม...อะไรนะ นางฟ้าอะไร ชีวิตช่างน่าเซ็งชะมัด การตกสวรรค์ไม่ใช่เรื่องสนุกเหมือนในนิยายสักนิด
คนมั่นใจว่าตัวเองสวยเดินกระย่องกระแย่งหอบแฟ้ม ประคองร่างบนสะพานไม้ขนาดแคบ ข้างล่างนองไปด้วยน้ำครำ ส่งกลิ่งโชยฟุ้งรบกวนอารมณ์สดใสในยามเช้าอยู่มากโข เกิดหกคะเมนหล่นไปก็จบเห่กันเชียว
ภาพของสาวน้อยในชุดทำงานแสนเก๋ โหย่งตัวบนสะพานไม้เก่าคร่ำคร่า จึงดูขัดกันมากมายทีเดียวสำหรับผู้พบเห็น
“ไปอีกแล้วโว้ย ชุดเอาบุญชุดเดิมออกหากินอีกแล้วโว้ย” เสียงแว่วระคายหูมาแต่ไกล ยายแช่มพับถุงกระดาษ คนปากไวประจำตรอกนั่นเอง
ไม่เอา โนสน โนแคร์ แม่จะสวย แม่จะรวย คนเฮงซวยอย่าขัด!!!
แดดเช้าร้อนพอจะทำให้เหงื่อเม็ดเป้งซึมแผ่นหลังคนสวยเป็นรอยเปียกจางๆปรากฏบนชุดทำงานแสนเก๋ ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อยสุดทน หอบแฮ่กๆ กว่าจะถึงป้ายรถเมล์ ดีนะที่ออฟฟิศใหม่ไม่ไกลจากที่พักมากมายนัก ครึ่งชั่วโมง ร่างบางในชุดพร้อมสัมภาษณ์ก็ยืนอย่างมั่นใจหน้าโฮมออฟฟิศบรรยากาศแสนสบาย เหมาะแก่การฝากชีวิตและปากท้องยิ่งนัก
“มัวแต่ใจลอยอะไรครับ ใกล้เวลาสัมภาษณ์แล้วไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างๆตัว นิดาสะดุ้งเล็กน้อย หันไปทางทิศที่มาของเสียง คาดว่าถ้ามีบุพเพอาละวาดบ้าง เจ้าของเสียงต้องหล่อพอตัว ก็ทุ้มนุ่มละมุนใจซะขนาดนี้นี่นะ
ร่างบางสะดุ้งเป็นครั้งที่สอง คราวนี้สะดุ้งสุดตัวเลยทีเดียว เจ้าของเสียงนั่นไม่ใช่มนุษย์เพศชาย
หากแต่เป็น....
กล่อง!!!!
นี่มันกล่องบ้าอะไรเนี่ย ทำไมพูดได้
ร่างบางยังไม่ทันหายงง กล่องเจ้าปัญหาก็เคลื่อนตัวเข้าไปในออฟฟิศอย่างรวดเร็ว เร็วจนไม่ทันให้คนสวยตั้งตัว อ้าปากตั้งคำถามเลยสักนิด
เพลงฝน บนม่านฝุ่น ตอนที่ 1 (--เปิดตัวคนสวย--)
หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งนั้นเต็มไปด้วยเครื่องประทินโฉม
นิดาปรือตาเล็กน้อย สำรวจความเรียบร้อยของเปลือกตาและใบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะหมุนรอบตัวเองเพื่อความมั่นใจ
"วันนี้นิดาใส่ชั้นในนำโชค นิดาต้องได้งาน!!!"
ร่างเล็กแบบบางหอมฉุยปราดเปรียววิ่งตึงๆ คว้ากระเป๋าถือสีแดงเลือดหมูใบเขื่อง อีกมือหนึ่งหอบแฟ้มกองโตสีเลือดหมูเช่นเดียวกัน เท้าข้างหนึ่งยกคีบรองเท้าคัทชูลงจากชั้น ตายละวา ไม่มีมือไหนว่างสวมรองเท้าเลย
ร่างเล็กทรุดลงนั่ง แขวนกระเป๋าคู่ใจที่หัวไหล่ ตัดสินใจวางแฟ้มกองโต เพื่อใส่รองเท้าให้เรียบร้อย
"เอาล่ะ คนสวยพร้อมแล้ว"
หล่อนยันตัวขึ้นยืน รีบร้อนเต็มทีเพราะมัวแต่ประทินโฉม ปัดนู่นแต่งนี่ กว่าจะมั่นใจว่าสำรวจความเรียบร้อยสวยงามจนเป๊ะเข้าขั้นแล้ว เวลานัดสัมภาษณ์ก็ใกล้เข้ามาเต็มที
ชุดสัมภาษณ์วันนี้ดูดีทีเดียว เสื้อเชิ้ตขาวแบบสาวออฟฟิศทันสมัย คลุมทับด้วยสูททรงสวยภูมิฐาน กระโปรงสีดำเข้ารูปพอเหมาะกับสะโพกกลมกลึง ความยาวเสมอเข่า รองเท้าคัทชูหนังสีเทาเข้มเช็ดจนมันวาววับ ไม่มีอะไรมาหยุดความดูดีของนิดาได้ในวันนี้
ประตูไม้ห้องพักสีหวานเขียวอมฟ้าพาสเทล เปิดออก นิดาก้าวขาเรียวสวยก้าวออกจากห้องอย่างมั่นใจ เธอยังเจียดเวลาส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ต้นไม้กระถางน้อยริมระเบียงทางเดิน ที่เจ้าตัวค่อยๆซื้อสะสมมาตั้งไว้เป็นสวนจิ๋วบนพื้นที่อันน้อยนิดหน้าห้องเช่า ไม่มีใครให้กำลังใจ ก็มีเจ้าพวกตัวจิ๋วให้กำลังใจนี่ล่ะนะ
ห้องเช่าของนิดาเป็นตึกเก่าขนาดสี่ชั้นในตรอกแคบย่านฝั่งธนบุรี เปิดให้เช่าในราคาแสนถูก เธอเลิกอินังขังขอบกับสภาพแวดล้อมเพราะเคยชินเสียแล้ว แลกกับเงินสะสมที่ค่อยๆร่อยหรอลงทุกวัน แค่มีที่ซุกหัวนอนก็พอสำหรับชีวิตของนางฟ้าผู้ตกยาก
หืม...อะไรนะ นางฟ้าอะไร ชีวิตช่างน่าเซ็งชะมัด การตกสวรรค์ไม่ใช่เรื่องสนุกเหมือนในนิยายสักนิด
คนมั่นใจว่าตัวเองสวยเดินกระย่องกระแย่งหอบแฟ้ม ประคองร่างบนสะพานไม้ขนาดแคบ ข้างล่างนองไปด้วยน้ำครำ ส่งกลิ่งโชยฟุ้งรบกวนอารมณ์สดใสในยามเช้าอยู่มากโข เกิดหกคะเมนหล่นไปก็จบเห่กันเชียว
ภาพของสาวน้อยในชุดทำงานแสนเก๋ โหย่งตัวบนสะพานไม้เก่าคร่ำคร่า จึงดูขัดกันมากมายทีเดียวสำหรับผู้พบเห็น
“ไปอีกแล้วโว้ย ชุดเอาบุญชุดเดิมออกหากินอีกแล้วโว้ย” เสียงแว่วระคายหูมาแต่ไกล ยายแช่มพับถุงกระดาษ คนปากไวประจำตรอกนั่นเอง
ไม่เอา โนสน โนแคร์ แม่จะสวย แม่จะรวย คนเฮงซวยอย่าขัด!!!
แดดเช้าร้อนพอจะทำให้เหงื่อเม็ดเป้งซึมแผ่นหลังคนสวยเป็นรอยเปียกจางๆปรากฏบนชุดทำงานแสนเก๋ ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อยสุดทน หอบแฮ่กๆ กว่าจะถึงป้ายรถเมล์ ดีนะที่ออฟฟิศใหม่ไม่ไกลจากที่พักมากมายนัก ครึ่งชั่วโมง ร่างบางในชุดพร้อมสัมภาษณ์ก็ยืนอย่างมั่นใจหน้าโฮมออฟฟิศบรรยากาศแสนสบาย เหมาะแก่การฝากชีวิตและปากท้องยิ่งนัก
“มัวแต่ใจลอยอะไรครับ ใกล้เวลาสัมภาษณ์แล้วไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างๆตัว นิดาสะดุ้งเล็กน้อย หันไปทางทิศที่มาของเสียง คาดว่าถ้ามีบุพเพอาละวาดบ้าง เจ้าของเสียงต้องหล่อพอตัว ก็ทุ้มนุ่มละมุนใจซะขนาดนี้นี่นะ
ร่างบางสะดุ้งเป็นครั้งที่สอง คราวนี้สะดุ้งสุดตัวเลยทีเดียว เจ้าของเสียงนั่นไม่ใช่มนุษย์เพศชาย
หากแต่เป็น....
กล่อง!!!!
นี่มันกล่องบ้าอะไรเนี่ย ทำไมพูดได้
ร่างบางยังไม่ทันหายงง กล่องเจ้าปัญหาก็เคลื่อนตัวเข้าไปในออฟฟิศอย่างรวดเร็ว เร็วจนไม่ทันให้คนสวยตั้งตัว อ้าปากตั้งคำถามเลยสักนิด