เป็นคนหวาดแระงและคิดมากกับสิ่งรอบข้าง แบบนี้เรียกว่าโรคทางจิตไหมครับ

ขออนุญาตใช้พื้นที่ระบาย และขอความเห็นจากเพื่อนๆหน่อยครับ เพราะเราไม่รู้จะคุยหรือปรึกษาใคร กลัวเค้าจะรำคาญคือ ตอนนี้เรารู้สึกหวาดระแวง กลัวไปหมดทุกอย่าง คือ เรื่องมันมีอยู่ว่า เราผิดหวังกับความรักมาหลายครั้งในอดีตมันเหมือนเป็นปมทำให้เรากลัวความรัก ตอนนี้เราอายุ 30 ปี เราเป็นเกย์ ย้อนไปสมัยวัยรุ่นเราจำได้ว่าจุดเริ่มต้นมาจากการเล่นแชท MSN นัดเจอคนนั้น คนนี้ แต่ไม่ได้มีอะไรกับทุกคนนะคับ พอกลับมาเราจะมีอาการสั่น เป็นลม กินไม่ได้ นอนไม่หลับ เหมือนมันตื่นเต้น ตอนอยู่ด้วยกันนี่จะบอกเลยว่ากินข้าวไม่ลง แต่พอกลับมาเท่านั้น แทบจะเป็นลมเลย จนมาถึงอายุ 30 ปี ความคิดเราเปลี่ยนไปเลย ไม่เคยเจอใครเลยทำแต่งานๆๆ พอมีคนเข้ามาในชีวิตนี่จะตั้งความหวังไว้มาก สุดท้ายก็ไม่ได้คบ โดนเทบ้าง เทเค้าบ้าง จนล่าสุดมารู้จักคนๆนึงเค้าก็นิสัยดี แต่ถ้ามองรอบๆ เราจะเข้ากันไม่ได้เรื่องของการใช้ชีวิต การทำงาน เวลา เราจึงตัดสินใจบอกเลิก เพราะฝืนไปก็เหนื่อย พอบอกเลิกบอกเลยพีคมากๆ ความกลัวเริ่มเข้ามาว่าเค้าจะทำร้ายเราไหม เค้าจะโกรธ จะแค้นเราหรือป่าว ถ้าเจอกันจะทำยังไง ยอมรับเลยว่ากลัวมากๆ เพื่อนบอกว่าให้เลิกคิดมาก หาอะไรทำ เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหน ยอมรับเลยว่าหวาดระแวง บางทีขับรถแล้วมีคนขับตามแบบว่ามาทางเดียวกับเรายังกลัวเลย โปรแกรมแชทเกย์ต่างๆ ใครทักมาไม่มีรูปก็คิดว่าจะเป็นแฟนเก่า กลัวไปหมด สุดท้ายเพื่อความสบายใจตัดสินใจลบ และปิดกั้นตัวเองจากโลก Social ตอนนี้บอกเลยว่าเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า เครียดกับเหตุการณ์ที่มันยังไม่เกิด บางทีก็จะชอบคิดล่วงหน้า มโนไปไกล และสุดท้ายบางทีจะมีภาพในอดีตตามมาหลอกหลอนทุกที จนไม่กล้ารักใคร อยากจะขอคำปรึกษาเพื่อนๆในห้องพันธุ์ทิพย์ว่าเราเข้าขั้นเป็นโรคทางจิตแล้วไหม และเราควรทำยังไงก็ชีวิตดี ตอนนี้ทำงานก็นั่งคิดมาก จิตตก ยิ่งบางทีมีเบอร์โทรแปลกๆเข้ามาก็คิดว่าแฟนเก่าจะโทรมาราวี แต่เรากับเค้าพอเลิกเราก็เคยโทรไปคุยก็ปกติ หรือเป็นเพราะเราหวาดระแวงคิดไปเองคับ เราว่าเราเหมือนคนขาดความอบอุ่นบางทีเราไม่ได้อยากมีแฟนนะแต่อยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้างเวลาเราทุกข์หรือสุข แล้วค่อยพัฒนาความสัมพันธ์ในภายหลัง เรียนรู้นิสัยกันและกัน เราเคยโนคนอื่นบอกว่าเราอ่ะไม่มีแฟนหลอกชาตินี้ เพศนี้หาความจิงใจยาก และพอเรายิ่งดูสื่อและแอฟแชทต่างๆมันทำให้เรารู้เลยว่าทุกอย่างมันง่ายไปหมด แต่เราก็แอบตั้งความหวังเล็กๆว่าสักวันคงมีคนที่เข้ามาและพร้อมจะยืนอยู่ข้างๆเรา..