ผิดหวังจากความรัก เจ็บถึงขั้นใหน

ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่า ขอบคุณทุกๆคนในพันทิพ ที่ให้ความสนใจและเข้ามาตอบทุกๆท่าน ในตอนที่ไม่รู้จะเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพื่อให้หายและสบายใจ เพราะคงไม่มีใครอยากฟังคนที่ผิดหวังจากความรักพร่ำเพ้อไปโดยไม่มีจุดหมาย ทุกๆคนอยากให้คำแนะนำสั้นๆ หยุดเถอะ เลิกเถอะ อย่าเสียใจให้มาก ให้รักตัวเอง ให้เห็นคุณค่าตัวเอง เรานั่นแหละผิด เขานั่นแหละผิด แต่ความเสียใจของเราไม่ลดลงเลย แต่เราต้องเดินต่อไป ต้องเจอผู้คนมากมาย รวมทั้งแฟนเราซึ่งพอบอกเลิกกันทันที เขาก็โทรไปหาคนใหม่คุยกันทุกวัน ทุกคืน เราก็ได้ยิน และรับรู้เกือบทุกเรื่องราวที่ดำเนินไป เรายังเก็บของออกจากบ้านไม่เสร็จ แรกๆเราเสียสติไป ทำอะไรไม่ถูก เก็บของไม่เป็นเลย ถึงไงเราก็เลิกกันอยู่ดี กลับมามีสติ อดทน ทำเหมือนคนไม่รู้สึก กับสิ่งที่เห็น สิ่งที่ได้ยิน และยิ้มให้กับแฟนเรา ว่าเราไม่ขัดขวางเขาหรอก เขามีความสุขเราก็ดีใจด้วย ทั้งๆที่เราโครตเสียใจเลย เราจะเป็นบ้าใหมคะ ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวเราจะรู้สึกเสียใจมากมายเหมือนมีใครตายสักคน เราจะอยู่คนเดียว ไปทำงานปกติ ได้ใหม เราจะเข้มแข็งไปตลอดหรือเปล่า เราจะทำใจได้ใหม แต่ตอนนี้ยังทำใจไม่ได้เลยผ่านมาจะสามอาทิตย์แล้ว เรายากตามเขาไปอยากรู้ว่า ผญ คนนั่นเป็นใครหน้าตายังไง ทำให้เขาต้องคุยกันตลอดเวลา เคยคิดจะตาม แต่ห้ามใจไว้ว่าตามแล้วได้อะไร แฟนเราช่วยขับรถไปส่งเก็บของ ระหว่างทางเขาก็คุยกับผญ คนอื่นตลอดเวลา เราก็ไม่อยากคุยอะไร เมื่อผญ.คนนั่นถามคุยกับใคร ก็บอกว่าพี่สะใภ้มาช่วยเขาขนของ ใจเราก็ตามนั้นอย่างน้อย ก็ยังช่วยเราขนของ มาถึงขั้นนี้แล้วเราจะเย็นชา ถึงขั้นเป็นบ้าใหมคะ เดียวเสียใจแบบกลั่นไว้ไม่ไหว บางครั้งเหมือนทำใจได้ มองดูแล้วไม่ต่างกับคนบ้าเท่าไร 3 ปีที่เราหลงเดินทางมาไกล เราจะกลับบ้านเราถูกใหม รู้สึกกลัวมาก ที่สำคัญอนาคตเรา ต้องเตรียมสอบ ถ้าความเสียใจนี้มันไม่ไปใหนจากเรา เราจะอ้านหนังสือสอบได้ใหม เราควรจะรับมือกับมันยังไงดี