สวัสดีเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านทุกๆคนนะจ้ะ ก่อนอื่นเลยขอชี้ว่าเหตุการณ์ต่อไปนี้เป็นความจริง อยู่ที่ความเชื่อของแต่ละคนเราจะไม่ว่ากันเนอะ <3
เริ่มเลยเหตุการณ์นี่เกิดขึ้นตอนผมขึ้นปี 1 หลังจากถูกแฟนเก่ารุ่นพี่หักอกทิ้งผมไป ช่วงเวลานั้น ทั้งงาน กิจกรรม และการปรับตัวที่ยังไม่ค่อยโอเค ทำให้จิตใจอ่อนล้า ท้อแท้ หมดหวัง แต่แน่นอนครับ วันนึงที่ใจเราอ่อนแอ ไม่นานจะมีใครบางคนเข้ามาทำให้เรารู้สึกว่า เราเริ่มกลับมาเข้มแข็ง เปลี่ยนฟ้ามืดมนให้เป็นวันที่สดใส และนี่เป็นจุดเริ่มต้นของการได้พบเธอ ...
ตอนปี 1 จะมีวิชาเรียนรวมระหว่างเอกผมกับเอกอังกฤษ วันแห่งความซวยก็ได้เกิดขึ้น วันนั้นผมนอนตื่นสาย แต่ก็ไม่สายถึงกับไปเรียนไม่ทัน เมื่อถึงตึกเรียนมีผู้หญิงกำลังวิ่งขึ้นบรรใดแซงผมไป (ลิฟท์คนรอเยอะมาก) ผมก็เดินขึ้นเช่นกัน ตอนนั้นเรียนอยู่ชั้น 8 และเป็นวันสอบเทส เมื่อไปถึงห้องปรากฏว่าผู้หญิงคนนั้นยืนหอบอยู่หน้าประตูที่ผมจะเข้าไปเรียน แอบมีหลุดขำออกมา เธอหันมามองและพูดว่า "ขำร่ะ มันน่าขำม้ะ มาเรียนก็สาย"
และนั่นคือบทสนาแรกของเรา ...
เมื่อเข้าห้องเรียน เป็นการสอบคู่ ผมกับเธอโดนลงโทษด้วยกันให้เป็นคู่ทำงานกันตลอดปี (การจับคู่หมายถึงการรับผิดชอบงานด้วยกันไปจนจบเทอม) และงานที่ต้องทำคู่จะเป็นงานชิ้นใหญ่ที่ต้องใช้เวลาทำค่อนข้างนาน+เวลาค่อนข้างจำกัด การได้คู่กับเธอมันทำให้เราต้องกัดกันตลอด ไม่ว่าจะเป็นตอนเข้าเรียนเธอมักจะมาสายบ่อยๆ และการจะได้เช็คชื่อ คู่บัดดี้ต้องมาพร้อมทั้งคู่แล้ว มันทำให้ผมรู้สึกว่า ซวยชิบๆเลย -*- ผมต้องโดนเช็คชื่อสายบ่อยๆกับการมาสายของเธอ และแล้วก่อนจบเทอมแรกก็มีงานชิ้นใหญ่ออกมา เป็นงานการท่องเที่ยวเป็นภาษาสากล ซึ่งงานนั้นห้ามก็อปรูปจากเน็ต แน่นอนครับ เราต้องไปลงพื้นที่จริง ทำจริง ผมเรียนเอกเกี่ยวกับการถ่ายภาพ บอกแบบนี้เพื่อนๆคงจะรู้ กำหนดส่งคือหลังสอบมิดเทอม2 สัปดาห์
ผมก็เลยนั่งคุยกับเธอว่าจะไปที่ไหน ยังไง เมื่อไหร่ สรุปแล้วเราตกลงไปกันหลังสอบวันสุดท้าย ก่อนวันไปผมถามเธอไปด้วยความกังวลว่า
ผม : ฝ้ายตกลงมีแฟนป่ะ (เพราะการไปทำงาน ผช ผญ 2-2 หากเชามีแฟนมันจะดูไม่ดี)
ฝ้าย : ทำมะ จะจีบหรือไง 5555 ไม่มีอ่ะ เห็นไปกับใครป่ะ
.... เออครับ
พอไปถึงที่พัก เราตกลงกันว่า จะไม่นอนห้องเดียวกัน วันต่อๆมาเราก็ได้ไปถ่ายสถานที่+เธอก็นั่งหาข้อมูลและแปลเป็นภาษอังกฤษ ด้วยนิสัยความใสสื่อและเหมือนเด็กของเขา เธอชอบแสดงอาการขี้อ้อนๆ เวลาจะกินน้ำ หรือจะซื้อขนม ซึ่งเอาจริงๆจะมาอ้อนทำใม -*- เดินไปซื้อเองซิครับ 555 เธอก็แสดงอาการหงอยๆ ลองนึกภาพตามนี้นะ ยืนนิ่งๆก้มหน้า เอานิ้วชี้จิ้มๆกัน .... โว้ยยย ใครจะไปทนได้ ก็ต้องเดินพาเธอไปซื้อ ดิครับ จนวันสุดท้ายก่อนกลับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราพักอยู่ที่นั่น 5 วัน 4 คืนนะครับ ฝนตกหนักมาก เป็นช่วงพายุเข้า ฟ้าก็ร้องดังทั้งคืน ผมก็นอนเล่นเฟซปกติ ตอนนั่น เที่ยงคืนใกล้จะนอนแล้ว เธอแชทมาถามว่า
ฝ้าย : แก นอนยังๆๆๆๆ TT
ผม : มีไร -*- จะหลับแล้ว
ฝ้าย : เค้านอนไม่หลับ อยู่คุยก่อน
ผม : ง่วงอ่ะ จะคุยอะไร พรุ่งนี้กับแล้ว
ฝ้าย : ไม่เอา .. อย่าพึ่ง เค้ามีอะไรจะเล่าให้ฟัง
ผม : อ่ะๆ
ฝ้าย : %+#-*@&"-&=&
*(%+#-@:
ผม : ฝ้าย ตี 1 แล้ว นอนกัน ฝันดีๆฝ้าย
ฝ้าย : (สติ๊กเกอร์หน้าเศร้า) อื้อ
จนตี 2 เธอโทรมา ตอนนั้นจำได้ว่า รร ไฟดับ เพราะฝนหนักมาก ผมก็รับสาย .. ....
ฝ่าย : ดีน... เค้ากลัว (ร้องไห้)
ผม : กำเป็นอะไรฝ้าย เดี๋ยวไปหารอแปป
ก็เลยลุกไปห้องเธอ พอเปิดเปิดประตู เธอวิ่งเข้ามากอดแน่น แล้วก็ร้องไห้ใหญ่เลย ผมก็พยายามปลอบๆ ไม่เป็นไร มีอะไรหรือเปล่า ? เธอกอดแน่นไม่ยอมปล่อย ประเด็น -*- ผมยังไม่ได้เข้าห้องเธอเลย เธอยืนกอดอยู่ตรงประตู แอบอายๆนิดๆ เลยพาเธอเดินเข้าไป เธอขอปค่ให้อยู่กล่อมจนเธอหลับ ก็ชวนคุยไปเรื่อยๆ จนตี 2 ครึ่ง ยอมรับว่าง่วงมาก เรานอนอยู่เตียงเดียวกัน เธอนอนตะแคงแล้วซุกข้างๆตัวผม ยอมรับเลยความรู้สึกตอนนั้นหวันไหวมาก รู้ว่าใจกำลังเต้นแรง ประเด็นเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ -*- พอสายๆเธอก็ปลุก พอตื่นขึ้นมาพูดจริงๆ ตอนนั้นเธอหน้าแดงมาก แดงจนเห็นได้ชัดเลย แต่ก็ไม่ได้พูด ผมก็เบยบอกว่าเอ้ยกำ ขอโทษๆ กับห้องไปอาบน้ำก่อน
... จังหว่ะที่ผมกำลังลุก เธอก็มาจับมือไว้ แล้วบอกว่า "ดีน ขอบคุณนะ" ด้วยอาการที่ก้มหน้าพูดแบบเขินๆ ผมยอมรีบว่าใจเต้นแรงแต่ต้องเก็บอาการ "อื้อๆ ไม่เป็นไร" และแล้วผมก็พลาด แค่ลืมตัว ผมเอามือไปลูบหัวเธอเฉย แล้สบอกว่าไปอาบน้ำได้แล้ว ... [ผมรู้ว่าการบูบหัวมันทำให้ ผญ รู้สึกยังไง]
เมื่อกับมา เราก็เริ่มร่างรูปเล่ม แน่นอนครับ งานนี้แยกกันทำไม่ได้ เพราะมันต้องเรียงรูปกับเขียนการเดินทางเรื่องราวไปพร้อมๆกัน รูปอยู่ที่ผม ส่วนการเขียนอยู่ที่เธอ เวลาเริ่มเหลือน้อย การมาทำแค่เช้าเย็นกลับคงไม่ได้ จึงคุยกันว่า งั้น เดี๋ยวดีนไปทำหอฝ้ายนะ [เธอขี่รถไม่เก่ง และกลางคืนมันก็อันตราย] แต่เธอบอกว่าไม่เอา ทำที่หอผมแทนก็ตกลง ช่วงเวลา 3 วันที่เหลือเราตัวติดกันมาก เธอขนของมานอนที่ห้องผมชั่วคราว เพราะมันจะเสียเวลาไปกลับ ความใกล้ชิด ผูกพัน หลายๆอย่าง มันทำให้เพิ่มเริ่มใจอ่อน แต่รู้ดีว่าผมต้องแข็งใจไว้ จนส่งงาน หลังจากนั้นผมจะคอยไปส่งที่หอเธอบ่อยๆ (ตอนมาเธอจะมากับเพื่อน) ตอนกับก็แวะกินข้าว ไปนู้นนี่นั่น จนหลายๆคนเริ่มแซวว่าคบกันหรือเปล่า ตอนนั้นใจยอมรับว่ารักเธอไปแล้ว แต่ด้วยความกลัวว่าจะคิดไปเอง เลยตอบไปว่า ป่าว จะคบกันได้ไง ตอนนั้นที่หันไปมองที่จ้องมาที่ตา เหมือนจะร้องไห้เลย ผมเลยบอกเพื่อนไปว่า เออๆ ไปส่งฝ้ายก่อนนะ จนก่อนสอบไฟนอล เธอได้ไปดูงานที่อังกฤษ (ยอมรับว่าภาษาเธอเก่งมาก)
ฝ้าย : ดีน ปี 2 เค้าต้องไปอังกฤษแล้วนะ
ผม : ไกลเลยดิ จะร้องไห้ตอนในตกอีกป่ะ . 555?
ฝ้าย : ไม่แร่ว
ผม : อื้ม ไม่เป็นไร ตั้งใจนะ ไปนานป่าว (ในใจจะร้องไห้)
ฝ้าย : ไม่รู้เหมือนกัน ดีนอยู่นี่ก็ดูแลตัวเองหน่อยนะ
ผม : เค้าดูแลตัวเองดีอยู่แล้ว บอกตัวเองเถอะ
[บอกตรงไม่ได้เป็นแฟนกันแท้ๆแต่ใจหวิวมาก คงไม่ต้องอธิบายนะ ความรู้สึกตอนนั่น เหมือนใจจะสลายเลย]
ฝ้าย : ดีนวันไป ไปส่งเค้าขึ้นเครื่องที่สนามบินหน่อยได้ไหมอ่ะ
โอเค ...
และแล้ววันนั้นก็มาถึง เธอไปกับเพื่อน 6 คน พอถึงตรงที่มีพนักงานต้อนรับยืนตรงทางเข้าเครื่อง เธอวิ่งเข้ามากอดผม เพื่อนเขาก็หันมามองแล้วพูดแบบลมปากว่า กอดๆ อะไรทำทองนี้ ~[ พอได้กอดเธอแค่นั้น อุ่นใจมาก ไม่ยากปล่อยให้เธออยู่ไกลสายตา]
ก่อนไป เธอบอกมาสั้นๆว่า
ดีน.. รอฝ้ายกับมานะ >//<
จบปี 1 ไว้เดี๋ยวมาต่อปี 2 ในคอมเม้นต์นะ ^^
มาลองดูกัน กว่าจะเป็นความรัก เราจะผ่านเรื่องอะไรบ้าว จากประสบการณ์ผมเอง
เริ่มเลยเหตุการณ์นี่เกิดขึ้นตอนผมขึ้นปี 1 หลังจากถูกแฟนเก่ารุ่นพี่หักอกทิ้งผมไป ช่วงเวลานั้น ทั้งงาน กิจกรรม และการปรับตัวที่ยังไม่ค่อยโอเค ทำให้จิตใจอ่อนล้า ท้อแท้ หมดหวัง แต่แน่นอนครับ วันนึงที่ใจเราอ่อนแอ ไม่นานจะมีใครบางคนเข้ามาทำให้เรารู้สึกว่า เราเริ่มกลับมาเข้มแข็ง เปลี่ยนฟ้ามืดมนให้เป็นวันที่สดใส และนี่เป็นจุดเริ่มต้นของการได้พบเธอ ...
ตอนปี 1 จะมีวิชาเรียนรวมระหว่างเอกผมกับเอกอังกฤษ วันแห่งความซวยก็ได้เกิดขึ้น วันนั้นผมนอนตื่นสาย แต่ก็ไม่สายถึงกับไปเรียนไม่ทัน เมื่อถึงตึกเรียนมีผู้หญิงกำลังวิ่งขึ้นบรรใดแซงผมไป (ลิฟท์คนรอเยอะมาก) ผมก็เดินขึ้นเช่นกัน ตอนนั้นเรียนอยู่ชั้น 8 และเป็นวันสอบเทส เมื่อไปถึงห้องปรากฏว่าผู้หญิงคนนั้นยืนหอบอยู่หน้าประตูที่ผมจะเข้าไปเรียน แอบมีหลุดขำออกมา เธอหันมามองและพูดว่า "ขำร่ะ มันน่าขำม้ะ มาเรียนก็สาย"
และนั่นคือบทสนาแรกของเรา ...
เมื่อเข้าห้องเรียน เป็นการสอบคู่ ผมกับเธอโดนลงโทษด้วยกันให้เป็นคู่ทำงานกันตลอดปี (การจับคู่หมายถึงการรับผิดชอบงานด้วยกันไปจนจบเทอม) และงานที่ต้องทำคู่จะเป็นงานชิ้นใหญ่ที่ต้องใช้เวลาทำค่อนข้างนาน+เวลาค่อนข้างจำกัด การได้คู่กับเธอมันทำให้เราต้องกัดกันตลอด ไม่ว่าจะเป็นตอนเข้าเรียนเธอมักจะมาสายบ่อยๆ และการจะได้เช็คชื่อ คู่บัดดี้ต้องมาพร้อมทั้งคู่แล้ว มันทำให้ผมรู้สึกว่า ซวยชิบๆเลย -*- ผมต้องโดนเช็คชื่อสายบ่อยๆกับการมาสายของเธอ และแล้วก่อนจบเทอมแรกก็มีงานชิ้นใหญ่ออกมา เป็นงานการท่องเที่ยวเป็นภาษาสากล ซึ่งงานนั้นห้ามก็อปรูปจากเน็ต แน่นอนครับ เราต้องไปลงพื้นที่จริง ทำจริง ผมเรียนเอกเกี่ยวกับการถ่ายภาพ บอกแบบนี้เพื่อนๆคงจะรู้ กำหนดส่งคือหลังสอบมิดเทอม2 สัปดาห์
ผมก็เลยนั่งคุยกับเธอว่าจะไปที่ไหน ยังไง เมื่อไหร่ สรุปแล้วเราตกลงไปกันหลังสอบวันสุดท้าย ก่อนวันไปผมถามเธอไปด้วยความกังวลว่า
ผม : ฝ้ายตกลงมีแฟนป่ะ (เพราะการไปทำงาน ผช ผญ 2-2 หากเชามีแฟนมันจะดูไม่ดี)
ฝ้าย : ทำมะ จะจีบหรือไง 5555 ไม่มีอ่ะ เห็นไปกับใครป่ะ
.... เออครับ
พอไปถึงที่พัก เราตกลงกันว่า จะไม่นอนห้องเดียวกัน วันต่อๆมาเราก็ได้ไปถ่ายสถานที่+เธอก็นั่งหาข้อมูลและแปลเป็นภาษอังกฤษ ด้วยนิสัยความใสสื่อและเหมือนเด็กของเขา เธอชอบแสดงอาการขี้อ้อนๆ เวลาจะกินน้ำ หรือจะซื้อขนม ซึ่งเอาจริงๆจะมาอ้อนทำใม -*- เดินไปซื้อเองซิครับ 555 เธอก็แสดงอาการหงอยๆ ลองนึกภาพตามนี้นะ ยืนนิ่งๆก้มหน้า เอานิ้วชี้จิ้มๆกัน .... โว้ยยย ใครจะไปทนได้ ก็ต้องเดินพาเธอไปซื้อ ดิครับ จนวันสุดท้ายก่อนกลับ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ฝนตกหนักมาก เป็นช่วงพายุเข้า ฟ้าก็ร้องดังทั้งคืน ผมก็นอนเล่นเฟซปกติ ตอนนั่น เที่ยงคืนใกล้จะนอนแล้ว เธอแชทมาถามว่า
ฝ้าย : แก นอนยังๆๆๆๆ TT
ผม : มีไร -*- จะหลับแล้ว
ฝ้าย : เค้านอนไม่หลับ อยู่คุยก่อน
ผม : ง่วงอ่ะ จะคุยอะไร พรุ่งนี้กับแล้ว
ฝ้าย : ไม่เอา .. อย่าพึ่ง เค้ามีอะไรจะเล่าให้ฟัง
ผม : อ่ะๆ
ฝ้าย : %+#-*@&"-&=&
ผม : ฝ้าย ตี 1 แล้ว นอนกัน ฝันดีๆฝ้าย
ฝ้าย : (สติ๊กเกอร์หน้าเศร้า) อื้อ
จนตี 2 เธอโทรมา ตอนนั้นจำได้ว่า รร ไฟดับ เพราะฝนหนักมาก ผมก็รับสาย .. ....
ฝ่าย : ดีน... เค้ากลัว (ร้องไห้)
ผม : กำเป็นอะไรฝ้าย เดี๋ยวไปหารอแปป
ก็เลยลุกไปห้องเธอ พอเปิดเปิดประตู เธอวิ่งเข้ามากอดแน่น แล้วก็ร้องไห้ใหญ่เลย ผมก็พยายามปลอบๆ ไม่เป็นไร มีอะไรหรือเปล่า ? เธอกอดแน่นไม่ยอมปล่อย ประเด็น -*- ผมยังไม่ได้เข้าห้องเธอเลย เธอยืนกอดอยู่ตรงประตู แอบอายๆนิดๆ เลยพาเธอเดินเข้าไป เธอขอปค่ให้อยู่กล่อมจนเธอหลับ ก็ชวนคุยไปเรื่อยๆ จนตี 2 ครึ่ง ยอมรับว่าง่วงมาก เรานอนอยู่เตียงเดียวกัน เธอนอนตะแคงแล้วซุกข้างๆตัวผม ยอมรับเลยความรู้สึกตอนนั้นหวันไหวมาก รู้ว่าใจกำลังเต้นแรง ประเด็นเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ -*- พอสายๆเธอก็ปลุก พอตื่นขึ้นมาพูดจริงๆ ตอนนั้นเธอหน้าแดงมาก แดงจนเห็นได้ชัดเลย แต่ก็ไม่ได้พูด ผมก็เบยบอกว่าเอ้ยกำ ขอโทษๆ กับห้องไปอาบน้ำก่อน
... จังหว่ะที่ผมกำลังลุก เธอก็มาจับมือไว้ แล้วบอกว่า "ดีน ขอบคุณนะ" ด้วยอาการที่ก้มหน้าพูดแบบเขินๆ ผมยอมรีบว่าใจเต้นแรงแต่ต้องเก็บอาการ "อื้อๆ ไม่เป็นไร" และแล้วผมก็พลาด แค่ลืมตัว ผมเอามือไปลูบหัวเธอเฉย แล้สบอกว่าไปอาบน้ำได้แล้ว ... [ผมรู้ว่าการบูบหัวมันทำให้ ผญ รู้สึกยังไง]
เมื่อกับมา เราก็เริ่มร่างรูปเล่ม แน่นอนครับ งานนี้แยกกันทำไม่ได้ เพราะมันต้องเรียงรูปกับเขียนการเดินทางเรื่องราวไปพร้อมๆกัน รูปอยู่ที่ผม ส่วนการเขียนอยู่ที่เธอ เวลาเริ่มเหลือน้อย การมาทำแค่เช้าเย็นกลับคงไม่ได้ จึงคุยกันว่า งั้น เดี๋ยวดีนไปทำหอฝ้ายนะ [เธอขี่รถไม่เก่ง และกลางคืนมันก็อันตราย] แต่เธอบอกว่าไม่เอา ทำที่หอผมแทนก็ตกลง ช่วงเวลา 3 วันที่เหลือเราตัวติดกันมาก เธอขนของมานอนที่ห้องผมชั่วคราว เพราะมันจะเสียเวลาไปกลับ ความใกล้ชิด ผูกพัน หลายๆอย่าง มันทำให้เพิ่มเริ่มใจอ่อน แต่รู้ดีว่าผมต้องแข็งใจไว้ จนส่งงาน หลังจากนั้นผมจะคอยไปส่งที่หอเธอบ่อยๆ (ตอนมาเธอจะมากับเพื่อน) ตอนกับก็แวะกินข้าว ไปนู้นนี่นั่น จนหลายๆคนเริ่มแซวว่าคบกันหรือเปล่า ตอนนั้นใจยอมรับว่ารักเธอไปแล้ว แต่ด้วยความกลัวว่าจะคิดไปเอง เลยตอบไปว่า ป่าว จะคบกันได้ไง ตอนนั้นที่หันไปมองที่จ้องมาที่ตา เหมือนจะร้องไห้เลย ผมเลยบอกเพื่อนไปว่า เออๆ ไปส่งฝ้ายก่อนนะ จนก่อนสอบไฟนอล เธอได้ไปดูงานที่อังกฤษ (ยอมรับว่าภาษาเธอเก่งมาก)
ฝ้าย : ดีน ปี 2 เค้าต้องไปอังกฤษแล้วนะ
ผม : ไกลเลยดิ จะร้องไห้ตอนในตกอีกป่ะ . 555?
ฝ้าย : ไม่แร่ว
ผม : อื้ม ไม่เป็นไร ตั้งใจนะ ไปนานป่าว (ในใจจะร้องไห้)
ฝ้าย : ไม่รู้เหมือนกัน ดีนอยู่นี่ก็ดูแลตัวเองหน่อยนะ
ผม : เค้าดูแลตัวเองดีอยู่แล้ว บอกตัวเองเถอะ
[บอกตรงไม่ได้เป็นแฟนกันแท้ๆแต่ใจหวิวมาก คงไม่ต้องอธิบายนะ ความรู้สึกตอนนั่น เหมือนใจจะสลายเลย]
ฝ้าย : ดีนวันไป ไปส่งเค้าขึ้นเครื่องที่สนามบินหน่อยได้ไหมอ่ะ
โอเค ...
และแล้ววันนั้นก็มาถึง เธอไปกับเพื่อน 6 คน พอถึงตรงที่มีพนักงานต้อนรับยืนตรงทางเข้าเครื่อง เธอวิ่งเข้ามากอดผม เพื่อนเขาก็หันมามองแล้วพูดแบบลมปากว่า กอดๆ อะไรทำทองนี้ ~[ พอได้กอดเธอแค่นั้น อุ่นใจมาก ไม่ยากปล่อยให้เธออยู่ไกลสายตา]
ก่อนไป เธอบอกมาสั้นๆว่า
ดีน.. รอฝ้ายกับมานะ >//<
จบปี 1 ไว้เดี๋ยวมาต่อปี 2 ในคอมเม้นต์นะ ^^