[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://pantip.com/topic/40707989 ตอนที่1


พลอยนิ่งงันทำอะไรไม่ถูก เลือดในกายราวกับจะจับเป็นก้อนแข็ง ร่างใต้ต้นบุหงาจ้องมองขึ้นมาที่เธอด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความแค้นและเกลียดชัง
        
        "ฆ่าชั้น? ฆ่าชั้นทำไม?" พลอยถาม
        
        "มืงก็รู้อยู่แก่ใจ อย่ามาทำไขสือ"
        
        ฝ้ายตะคอกกลับ แม้ระยะห่างระหว่างสองคนจะไกลกันพอสมควร แต่เสียงนั้นกลับดังราวกับฝ้ายมายืนอยู่ตรงหน้าห่างไม่ถึงเมตร
        
        "มืงก็รู้ดี!!"
        
        จู่ ๆ ร่างของฝ้ายก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าพลอยในระยะประชิดแล้วตะคอกใส่เธออย่างโกรธแค้น พลอยผวาถอยหลังกรูดทันที ร่างของฝ้ายที่ยืนทะมึนในแสงสลัวจากแสงไฟและแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาจากด้านนอก แต่พลอยกลับไม่สามารถมองเห็นใบหน้านั้นได้ มันดำสนิทจนมองไม่เห็นรายละเอียดใด มันช่างแลดูน่ากลัวอย่างที่สุด
        
        "ชะ ชั้นไม่เข้าใจ" พลอยพูดตะกุกตะกัก
        
        "มืงอย่ามาโกหก!!"
        
        ฝ้ายตะคอกใส่พลอยอีกครั้ง บัดนี้ร่างที่น่าเกลียดน่ากลัวของฝ้ายกลับมาโผล่อยู่ข้างกายพลอยแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งที่ระยะห่างจากหน้าต่างถึงจุดที่พลอยยืนอยู่นั้นไกลกันพอสมควร
        
        "กรี๊ด!!!"
        
        พลอยกรีดร้องด้วยความหวาดผวาตกใจกลัว เธอทรุดตัวลงนั่งแล้วถอยกรูดอีกครั้งจนติดผนังห้อง ฝ้ายยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มีเพียงใบหน้าที่นั้นที่มองตามพลอย คอของฝ้ายเอียงเล็กน้อยแสดงถึงความสงสัย
        
        "มืงกลัวกูเหรอ" ฝ้ายถามออกมาเสียงเรียบ
        
        "ชะ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นใครแล้วชั้นไปทำอะไรให้ ตะ แต่ชั้นขอร้องนะอย่าทำอะไรชั้นเลย"

       พลอยยกมือไหว้ขอร้องวิงวอน กายของเธอสั่นเทิ้มด้วยความกลัวสุดขีด
        
        "ฮึ! มืงก็เห็นแล้วนี่ว่ามืงเป็นใครแล้วทำอะไรไว้บ้าง" ฝ้ายบอก
        
        "ชะ ชั้นไม่เข้าใจ ชั้นไม่รู้เรื่อง" พลอยยังคงยกมือไหว้อยู่เช่นเดิม พูดจาขอร้องวิงวอนอยู่แบบนั้นด้วยความกลัว
        
        ตึงๆๆๆ
        
        "พลอย! พลอย!! เป็นอะไรรึเปล่า"
        
        เสียงไม้ทุบประตูตะโกนถามอยู่ด้านนอกด้วยความเป็นห่วง พลอยหันขวับไปที่ประตูทันที
        
        "พี่ไม้!"
        
         พลอยโพล่งขึ้น จากนั้นก็หันกลับมาที่ฝ้าย แต่..ว่างเปล่า ไม่มีร่างของฝ้ายยืนอยู่ตรงนั้น เธอรีบลุกขึ้นอย่างลนลานวิ่งไปที่ประตูทันที
        
        "ไม้เป็นของกู!!"
        
        จู่ ๆ ร่างของฝ้ายก็โผล่ไปดักหน้าพลอยก่อนที่จะวิ่งถึงประตูเพียงไม่กี่ก้าว ฝ้ายตะคอกออกมาเสียงดังแล้วพุ่งตัวเข้าหาพลอยทันที
        
        แอ้ด!!!!
        
        "พลอย! เป็นอะไรรึเปล่าร้องเอะอะโวยวายลั่นบ้านเลย" ไม้ถามเสียงดังทันทีเมื่อประตูห้องน้องสาวถูกเปิดออก
        
        "ไม่มีอะไร พลอยแค่ฝันร้ายน่ะ" พลอยตอบเสียงเรียบ
        
        "พี่ก็ตกใจ จู่ ๆ เราก็ตะโกนโหวกเหวกเสียงดังนึกว่ามีโจรขึ้นบ้านมาปล้ำน้องสาวคนสวยของพี่ซะแล้ว"
        
        ไม้พูดต่อพลางถอนหายใจ เขาเอามืออังหน้าผากน้องสาวเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย
        
        "อืมม์...ตัวอุ่น ๆ นะเหมือนจะมีไข้" ไม้พูดลอย ๆ ออกมา
        
        พลอยยืนก้มหน้านิ่งไม่พูดจาใด ๆ ไม้สังเกตเห็นอาการน้องสาวแปลกไปก็สงสัยแต่ไม่ได้ถาม คิดเพียงแค่ว่าคงเพราะเหนื่อยจากงานแถมยังมีไข้นิดหน่อยเลยดูซึม ๆ
        
        "งั้นพี่ไปนอนแล้วนะ พักผ่อนเถอะ"
        
        ไม้บอก กำลังที่เขาจะหมุนตัวกลับเพื่อเดินไปที่ห้องนอนของตน พลอยก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือฉุดเขาไว้แล้วพูดออกมาเบา ๆ
        
        "คืนนี้นอนที่นี่เป็นเพื่อนพลอยได้มั๊ย พลอยฝันร้าย พลอยกลัว"
        
        ไม้หันกลับไปมองน้องสาวตัวเองอย่างสงสัย แต่ไหนแต่ไรมาพลอยเป็นคนรักความเป็นส่วนตัวมาก ตั้งแต่ย่างเข้าวัยสาวพลอยไม่เคยให้เขาหรือใครก็ตามในครอบครัวเข้าไปยุ่มย่ามในห้องนอนของเธอเลย
        
        "อะไร? มาแปลกนะเราน่ะ โตเป็นสาวแล้วนะจะให้พี่ไปนอนด้วยกันได้ยังไง" ไม้พูด
        
        พลอยไม่ตอบแต่กลับเดินเข้ามาสวมกอดไม้ไว้ เธอแนบใบหน้าลงกับแผงอกของพี่ชายกอดเขาไว้จนแน่นราวกับว่าพลัดพรากกันมานานแสนนาน
        
        "คืนนี้อยู่กับพลอยที่นี่นะ" พลอยพูดอ้อนวอนเสียงอ่อย
        
        ไม้ยืนสับสนกับกิริยาอาการของน้องสาวอยู่ครู่หนึ่งก็ลูบหัวเพื่อปลอบโยน
        
        "ทำไมวันนี้ขี้อ้อนจังนะเรา" ไม้ถาม
        
        เขาคิดแค่เพียงว่าวันนี้น้องสาวเพียงคนเดียวของเขาคงเหนื่อยมาก แถมพิษไข้คงทำให้เพ้อเมื่อร่างกายอ่อนแอจิตใจจึงอ่อนไหวตาม พอฝันร้ายจึงอยากจะมีผู้ใหญ่สักคนอยู่เป็นเพื่อนเพราะความกลัว
        
        "อยู่กับพลอยที่นี่นะ" พลอยพูด เธอยังคงกอดพี่ชายไว้แบบนั้น ราวกับคิดถึงเขาสุดหัวใจ
        
        "ได้ ๆ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเองยัยตัวเล็ก" ไม้พูดพลางยิ้มอ่อนให้กับความขี้อ้อนและอ่อนไหวของน้องสาวตัวเอง
        
        "อยู่ตลอดไปเลยได้มั๊ย" พลอยถาม
        
        ไม้ยืนงงสงสัยกับคำถามของน้องสาว เขาไม่ได้ตอบอะไร
        
        "ได้มั๊ย? อยู่ด้วยกันตลอดไป อย่าทิ้งกันไปไหนอีก ได้มั๊ย" พลอยถามอีกครั้ง
        
        "ทำไมจะไม่ได้ล่ะ พี่เป็นพี่ชายก็ต้องอยู่ดูแลน้องสาวตลอดไปสิ" ไม้ตอบเขาลูบหัวพลอยอย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบใจให้คลายกังวล
        
        "สัญญาได้มั๊ย" พลอยถาม
        
        "อืม! พี่สัญญา" ไม้ตอบ
        
        "สัญญาแล้วนะ" พลอยถามอีกครั้ง
        
        "อื้ม! พี่สัญญา ไป ๆ ไปนอนได้แล้วพักผ่อนเยอะ ๆ " ไม้พูดขึ้นพลางทำท่าจะคลายอ้อมกอดออก
        
        "ขอกอดแบบนี้อีกหน่อยไม่ได้เหรอ" พลอยถามขึ้น
        
        "เอ้! ฮ่า ๆ เรานี่ยังไงนะวันนี้ ขี้อ้อนเป็นเด็กห้าขวบเลย" ไม้พูดพลางค่อย ๆ แกะมือพลอยออก พาเธอไปนั่งลงบนเตียงนอน
        
        "เอ้า! นอนพักซะ คืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อน" ไม้พูดพลางดันร่างน้องสาวให้นอนราบลงบนเตียง จัดแจงเอาผ้าห่มมาคลุมกายให้นองสาวจนถึงช่วงหน้าอก
        
        "หลับซะนะไม่ต้องกลัว พี่อยู่ตรงนี้ไม่หนีไปไหนหรอก" ไม้พูดพลางกำมือน้องสาวไว้หลวม ๆ เขารู้สึกว่ามือของพลอยเย็นผิดปกติ
        
        พลอยดึงมือของไม้ไปแนบที่แก้ม เธอพลิกตัวนอนตะแคงกอดมือนั้นไว้ราวกับกลัวว่าไม้จะหายไป จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงช้า ๆ ไม้มองดูใบหน้ารูปไข่สวยได้รูปของน้องสาวที่หลับตาพริ้มด้วยความเอ็นดู
        
         ตั้งแต่จำความได้เขาก็คอยปกป้องน้องสาวเพียงคนเดียวมาโดยตลอด เขาและเธอสนิทกันมาก แต่พอพลอยเริ่มโตเป็นสาวความสนิทสนมที่เคยมีก็เริ่มห่าง ๆ แต่ก็ยังคงไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ เพียงแต่พลอยจะมีพื้นที่ส่วนตัวตามประสาผู้หญิงทั่วไปซึ่งเขาก็เข้าใจได้
        
         แต่คืนนี้น้องสาวของเขากลับทำตัวเหมือนย้อนวัยกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ขี้อ้อน อยากอยู่ใกล้เขา อยากให้เขาปกป้อง ความรู้สึกมันช่างอบอุ่นหัวใจและสะท้านในอารมณ์ปะปนกัน
        
         เมื่อเห็นว่าพลอยหลับสนิทดีแล้ว ไม้ค่อย ๆ เลื่อนกายลงไปนั่งข้างเตียงอย่างแผ่วเบา เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของพลอยทำให้รู้ว่าบัดนี้น้องสาวกำลังจมอยู่ในห้วงนิทราอันแสนสุข ไม้นั่งเอาหลังพิงขอบเตียงอยู่ครู่หนึ่งก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนของน้องสาวไป

(มีต่อนะครับ)