พอดี รู้สึกชีวิตช่วงนี้มันเหมือนคนหมดไฟครับ
เนือยๆ แบบไม่กระชุ่มกระชวย
พอนึกย้อนไปถึงหลายปีก่อน ยิ่งเห็นข้อเปรียบเทียบเลย
ปีนี้ผมอายุ 27 แล้ว
ผมเคยมีความฝันกับตัวเองไว้ตั้งแต่สมัยมัธยม ว่าอยากจะเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆซักร้าน มีความสุขกับการทำสิ่งที่ชอบให้ลูกค้า
ไม่หวังอะไรมาก แค่หวังเลี้ยงตัวเองได้ อยู่แบบมีความสุขก็พอ
พอจบมหาลัย ผมก็เดินหน้า ลุย ทำตามฝันครับ
ผมจำความรู้สึกนั้นได้เลย
ชีวิตช่วงวัยยี่สิบต้นๆ
คิดถึงช่วงขวบปีแรกๆของการเดินตามไขว่คว้าหาความฝัน
วัยวัน ที่ความฝันของวัยหนุ่มสาวกำลังพรั่งพรู
ช่วงนั้นเป็นเวลาที่สามารถตื่นเต้นไปด้วยกับเรื่องราวเล็กๆ
และรื่นย์รมย์ไปกับความฝันน้อยๆ
หลงไหลไปกับโลกแห่งอุดมคติ
และไขว่คว้าแสวงหาถึงยูโทเปียของตัวเองครับ
ผมเปิดร้านเล็กๆที่เมืองเล็กๆตั้งแต่จบมหาลัยได้อย่างที่ตั้งใจ
และเดินหน้ามาเรื่อยๆทุกปีๆ การดำเนินตามความฝันของผมมันค่อนข้างราบรื่น
แต่รู้สึกเหมือนกับว่าพออะไรๆมันยิ่งโต ความตื่นเต้น ความกระชุ่มกระชวยมันค่อยๆมอดลงครับ
ถามว่ามีความสุขกับชีวิตปัจจุบันมั้ย
มีความสุขนะ ในทุกๆวัน ตลอดเวลาห้าหกปีมานี้
ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก หาเงินกับมันได้จนพอใช้ มีเก็บ มีพอสำหรับซื้อความสุขให้ตัวเอง(เที่ยว กิน ซื้อของที่อยากได้ แบ่งคนที่รัก)
ยิ่งช่วงหลังๆมา นี่ ผมเซ็ทระบบให้ร้านมันรันไปได้ โดยที่เราไม่ต้องไปลงแรงมากมาย อย่างนอนอยู่บ้านเฉยๆ หรือไปเที่ยวต่างประเทศ ก็มีเงินเข้ากระเป๋า มีทั้งเวลา มีทั้งเงิน แต่ยิ่งกลายเป็นว่า ชีวิตมันยิ่งกลวงๆ เคว้งๆ อารมย์เหมือนเคยฝันไว้ว่าจะเดินไปให้ถึงจุดหมาย แต่พอไปถึงจุดหมาย ก็ไม่รู้จะเดินไปไหนต่อ อะไรแบบนั้นเลย
พักผ่อน ไปเที่ยวมา หรือหาทำอะไรใหม่ๆ กลับมาก็ยังเป็นความรู้สึกเดิมๆ
นี่ขนาดว่าเดือนหน้า กำลังจะเปิดร้านเพิ่มใหม่อีกร้าน ยังไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือน อ๋อ เหรอ เดี๋ยวต้องทำนั่น ทำนี่นะ แบบนั้นแบบนี้ แบบแค่คิดว่าจะจัดการยังไง ต้องทำอะไรบ้าง แต่ไม่มีความตื่นเต้นเลย เหมือนคนหมดไฟ
ทั้งๆที่ถ้าเป็นสมัยก่อน ตอนเริ่มทำร้านแรกใหม่ๆ หรือตอนกำลังเดินหาความฝันใหม่ๆ มันต้องทั้งตื่นเต้น ทั้งมีความสุข สนุกสนาน และกลัว กังวล ปะปนกันไป อันนี้มันแบบ เออ ทำอันนี้นะ เออ วันนี้มีเงินเข้าเท่านี้นะ เออ วันนี้ต้องไปเที่ยวนะ เอออ้อ วันนี้นอนอยู่บ้าน ทำอะไรที่ชอบดีกว่า เออ วันนี้ต้องทำขนมนะ คือจะทำอะไรมันก็เฉยๆไปหมด ไม่สนุก ไม่กลัว ไม่กังวลอะไรเลย
ไม่รู้จะทำยังไงจะดึงความรู้สึกกระชุ่มกระชวยของวัยยี่สิบต้นๆกลับคืนมาดีครับ
มีใครเป็นมั่งครับ ที่พอทำตามความฝันได้ หรือชีวิตเริ่มน่าพอใจแล้วกลับรู้สึกหมดไฟซะงั้น
เนือยๆ แบบไม่กระชุ่มกระชวย
พอนึกย้อนไปถึงหลายปีก่อน ยิ่งเห็นข้อเปรียบเทียบเลย
ปีนี้ผมอายุ 27 แล้ว
ผมเคยมีความฝันกับตัวเองไว้ตั้งแต่สมัยมัธยม ว่าอยากจะเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆซักร้าน มีความสุขกับการทำสิ่งที่ชอบให้ลูกค้า
ไม่หวังอะไรมาก แค่หวังเลี้ยงตัวเองได้ อยู่แบบมีความสุขก็พอ
พอจบมหาลัย ผมก็เดินหน้า ลุย ทำตามฝันครับ
ผมจำความรู้สึกนั้นได้เลย
ชีวิตช่วงวัยยี่สิบต้นๆ
คิดถึงช่วงขวบปีแรกๆของการเดินตามไขว่คว้าหาความฝัน
วัยวัน ที่ความฝันของวัยหนุ่มสาวกำลังพรั่งพรู
ช่วงนั้นเป็นเวลาที่สามารถตื่นเต้นไปด้วยกับเรื่องราวเล็กๆ
และรื่นย์รมย์ไปกับความฝันน้อยๆ
หลงไหลไปกับโลกแห่งอุดมคติ
และไขว่คว้าแสวงหาถึงยูโทเปียของตัวเองครับ
ผมเปิดร้านเล็กๆที่เมืองเล็กๆตั้งแต่จบมหาลัยได้อย่างที่ตั้งใจ
และเดินหน้ามาเรื่อยๆทุกปีๆ การดำเนินตามความฝันของผมมันค่อนข้างราบรื่น
แต่รู้สึกเหมือนกับว่าพออะไรๆมันยิ่งโต ความตื่นเต้น ความกระชุ่มกระชวยมันค่อยๆมอดลงครับ
ถามว่ามีความสุขกับชีวิตปัจจุบันมั้ย
มีความสุขนะ ในทุกๆวัน ตลอดเวลาห้าหกปีมานี้
ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก หาเงินกับมันได้จนพอใช้ มีเก็บ มีพอสำหรับซื้อความสุขให้ตัวเอง(เที่ยว กิน ซื้อของที่อยากได้ แบ่งคนที่รัก)
ยิ่งช่วงหลังๆมา นี่ ผมเซ็ทระบบให้ร้านมันรันไปได้ โดยที่เราไม่ต้องไปลงแรงมากมาย อย่างนอนอยู่บ้านเฉยๆ หรือไปเที่ยวต่างประเทศ ก็มีเงินเข้ากระเป๋า มีทั้งเวลา มีทั้งเงิน แต่ยิ่งกลายเป็นว่า ชีวิตมันยิ่งกลวงๆ เคว้งๆ อารมย์เหมือนเคยฝันไว้ว่าจะเดินไปให้ถึงจุดหมาย แต่พอไปถึงจุดหมาย ก็ไม่รู้จะเดินไปไหนต่อ อะไรแบบนั้นเลย
พักผ่อน ไปเที่ยวมา หรือหาทำอะไรใหม่ๆ กลับมาก็ยังเป็นความรู้สึกเดิมๆ
นี่ขนาดว่าเดือนหน้า กำลังจะเปิดร้านเพิ่มใหม่อีกร้าน ยังไม่รู้สึกอะไรเลย เหมือน อ๋อ เหรอ เดี๋ยวต้องทำนั่น ทำนี่นะ แบบนั้นแบบนี้ แบบแค่คิดว่าจะจัดการยังไง ต้องทำอะไรบ้าง แต่ไม่มีความตื่นเต้นเลย เหมือนคนหมดไฟ
ทั้งๆที่ถ้าเป็นสมัยก่อน ตอนเริ่มทำร้านแรกใหม่ๆ หรือตอนกำลังเดินหาความฝันใหม่ๆ มันต้องทั้งตื่นเต้น ทั้งมีความสุข สนุกสนาน และกลัว กังวล ปะปนกันไป อันนี้มันแบบ เออ ทำอันนี้นะ เออ วันนี้มีเงินเข้าเท่านี้นะ เออ วันนี้ต้องไปเที่ยวนะ เอออ้อ วันนี้นอนอยู่บ้าน ทำอะไรที่ชอบดีกว่า เออ วันนี้ต้องทำขนมนะ คือจะทำอะไรมันก็เฉยๆไปหมด ไม่สนุก ไม่กลัว ไม่กังวลอะไรเลย
ไม่รู้จะทำยังไงจะดึงความรู้สึกกระชุ่มกระชวยของวัยยี่สิบต้นๆกลับคืนมาดีครับ