ผมมาชวนคุย  

ตอนนี้ คุณขี้เหงามากขึ้นไหม เมื่อเทียบกับตัวคุณตอนช่วงวัยเด็ก หรือช่วงวัยรุ่น ? 

คุณเรียกร้อง ไขว่คว้า หาความรัก และความสนใจจากคนอื่น มากขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า ? 

คุณยังกระหายอยากจะพบรักแท้ มีคนแก่ไปด้วยกัน เหมือนภาพฝันอันสดใสในนิทานที่คุณอ่านสมัยโน้นไหม ? 

หรือ คนที่มีแฟนแล้ว แต่ยิ่งอยู่กันนานไป กลับยิ่งรู้สึกเหงา คุณว่า เป็นเพราะอายุมากขึ้น ความเหงาจึงมากขึ้นตามไปด้วยใช่ไหม ? 



ผมเอง แก่ตัวลงอาการ คึกคะนอง ติดเพื่อนติดฝูง ลดลงไปเยอะครับ   (ผมใกล้จะ สี่สิบแล้ว) 
เรื่องความรัก ผมก็ปลงๆ  ผมไม่คิดว่าชีวิตรักผมจะจบแบบนิทาน จะมีรักแท้ ที่ลงตัวกับผม แล้วมีความสุขชั่วนิรันดร์ ผมเลิกหวังแล้วล่ะ 

เรื่องความเหงา  มันจะมีมาก ตอนที่เห็นคนรุ่นเดียวกัน วุ่ยวายกับชีวิตครอบครัว ไหนจะเมีย ไหนจะลูก ถึงจะมองว่าน่าวุ่ยวายขนาดไหน
แต่ลึกๆ ก็อิจฉาพวกเขาครับ  ตรงความอบอุ่นแบบนั้น ที่ผมยังไม่มีเหมือนพวกเขา 

เอ๊ะ หรือว่า แก่ยิ่งเหงา ยิ่งแก่ยิ่งเหงา เก๋าแต่กร่อยข้างใน ?