สวัสดีค่ะเราชื่อเบ๊นซ์ ชีวิตที่ผ่านมาเรามักเจอกับเรื่องที่แย่ๆมาตลอด มีเพื่อนเพื่อนก็หักเหลี่ยมโหด คบกับเพื่อนใหม่ๆเพื่อนก็เลิกคบไปคบ กับเพื่อน คนอื่นแทน ทั้งนี้มีอะไรเราก็คอยช่วยเหลือพวกเขาตลอดแต่ผลตอบกลับ เป็นเราเองที่ต้องผิดหวังกับมัน จนคบเพื่อนๆอีกคนนึงเราให้ใจเขาไปมากแต่หลังๆมาเขาเริ่มห่างจากเรา เราก็รู้แหละแต่เราพยายามคุยด้วยก็เหมือนเขาไม่สนใจ เขามีเพื่อนอีกกลุ่มมาคุยด้วยค่ะและเขาเบี่ยงเบนไปทางนั้นมากกว่า เราทำได้แค่เดินออกมาทำได้แค่ไม่สนใจ ทั้งที่ในใจเราแคร์เขามากค่ะแต่เรากลัวเขารำคาญ. เราจะทำยังไงดีคะ
เรื่องซวยและอุปสรรคเราก็มีเยอะ อย่างเช่นเวลาเรา ขี่มอไซต์อยู่ดีๆโซ่รถก็ตกก่อนจะถึงไฟแดง รถข้างหลังก็ตามมาติดๆวินาทีนั้นกลัวตายมากๆเลย ก็โชคดีที่รถข้างหลังไม่ขับเร็วเลยไม่ชนรถเรา และก็อีกเรื่อง คือตอนนั้นเรากลับบ้านไปถึงช่วงค่ำๆหน่อย โทรติดต่อพ่อกับพี่สาวมารับกลับบ้านก็ไม่มีใครรับ. นาทีนั้นโทรศัพท์ก็พังค่ะ. เลยได้เดินหาตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญโทร. มันใช้ไม่ได้ซักตู้เลย เราจึงหน้าด้านขอยืมป้าขายลูกชิ้นโทร ก็ติดต่อใครไม่ได้เหมือนเดิม เรานี่ทั้งเดินไปร้องไห้ไป เดินไกลด้วยตอนนั้นมันก็มืดค่ำมากๆ และยังใส่ชุดนิสิตอีกเฮ้อ. ชีวิตเราจะแย่ไปมั้ยเฮ้อ เราตัดสินใจเดินไปหาวินมอไซต์และให้เขาไปส่งที่บ้านระยะทางกว่า11กม. น่ากลัวมากๆเวลานั้น และเราก็กลับบ้านอย่างปลอดภัย ตอนนั้นเจอหน้าพ่อก็หายโกรธไปละ. แต่ก็มีน้อยใจนิดๆ. เราเองก็เป็นแค่คนๆนึง ที่ไม่มีใครสนใจ จนทำให้เราน้อยใจกับโชคชะตาร้องไห้บางครั้ง บางทีก็เก็บกดในหลายๆเรื่องที่ไม่สามารถเล่าและระบายให้ใครฟังได้ มีใครเป็นแบบเราบ้างคะ มาเล่าและแชร์ประสบการณ์กันได้
เจอช่วงเวลาที่แย่ๆบ่อยจนอยากร้องไห้ดังๆ
เรื่องซวยและอุปสรรคเราก็มีเยอะ อย่างเช่นเวลาเรา ขี่มอไซต์อยู่ดีๆโซ่รถก็ตกก่อนจะถึงไฟแดง รถข้างหลังก็ตามมาติดๆวินาทีนั้นกลัวตายมากๆเลย ก็โชคดีที่รถข้างหลังไม่ขับเร็วเลยไม่ชนรถเรา และก็อีกเรื่อง คือตอนนั้นเรากลับบ้านไปถึงช่วงค่ำๆหน่อย โทรติดต่อพ่อกับพี่สาวมารับกลับบ้านก็ไม่มีใครรับ. นาทีนั้นโทรศัพท์ก็พังค่ะ. เลยได้เดินหาตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญโทร. มันใช้ไม่ได้ซักตู้เลย เราจึงหน้าด้านขอยืมป้าขายลูกชิ้นโทร ก็ติดต่อใครไม่ได้เหมือนเดิม เรานี่ทั้งเดินไปร้องไห้ไป เดินไกลด้วยตอนนั้นมันก็มืดค่ำมากๆ และยังใส่ชุดนิสิตอีกเฮ้อ. ชีวิตเราจะแย่ไปมั้ยเฮ้อ เราตัดสินใจเดินไปหาวินมอไซต์และให้เขาไปส่งที่บ้านระยะทางกว่า11กม. น่ากลัวมากๆเวลานั้น และเราก็กลับบ้านอย่างปลอดภัย ตอนนั้นเจอหน้าพ่อก็หายโกรธไปละ. แต่ก็มีน้อยใจนิดๆ. เราเองก็เป็นแค่คนๆนึง ที่ไม่มีใครสนใจ จนทำให้เราน้อยใจกับโชคชะตาร้องไห้บางครั้ง บางทีก็เก็บกดในหลายๆเรื่องที่ไม่สามารถเล่าและระบายให้ใครฟังได้ มีใครเป็นแบบเราบ้างคะ มาเล่าและแชร์ประสบการณ์กันได้