ทำยังไงกับชีวิตที่จะไม่มีแม่

         สวัสดีค่ะ เราอายุ20 ตอนนี้ทำงานที่เชียงใหม่ แต่ปัญหาชีวิตก็รุมเร้า ตอนนี้แม่ป่วยเป็นมะเร็งตรวจเจอมาสักระยะนึงได้ แต่รักษาตามที่หมอบอก จนช่วงหนึ่งแม่มีอาการลงเจอมีภาวะแทรกซ้อนเป็นน้ำท่วมปอดโดยหมอได้เจาะเอาน้ำออกหลายรอบเราก็มารู้ทีหลังว่าแม่ไปนอนรพ.มา1อาทิตย์ ในระหว่างนั้นติดต่อแม่ไม่ได้เลย จนหมอติดต่อมาว่าให้มารับแม่ที่รพ.กลับ้านแเพราะว่าต้องมีญาติถึงจะให้กลับบ้าน ช่วงนั้นเราไม่รุ้จะทำยังไงไม่มีใครไปรับแม่เลย เราเลยร้องไห้โทรไปหาญาติห่างๆจ้างเขาไปรับแม่ที่รพ.ในเมือง ช่วงนั้นเราเลยตัดสินใจลางานกลับบ้าน ก่อนกลับโทรไปหาแม่อีกรอบแต่รอบนี้แม่รับสายแม่บอกไม่เป็นอะไรพึ่งออกจากโรงพยาบาลมีญาติคนที่จ้างไปรับ ก็คุยกันปกติ พอกลับบ้านก็ได้กลับไปเจอแม่ที่ทำกับข้าวของโปรดรอไว้ให้ ได้ไปกอด พูดคุยต่างๆ ได้บอกแม่ว่ากินข้าวเยอะๆ แม่ก็พูดตลอดว่ากินข้าวกับลูกก็อิ่มอกอิ่มใจ ได้กอดได้หอม เราลากลับบ้านแค่3วัน ไป-กลับ ขับรถมอเตอร์ไซค์ไป100กว่าโลแฟนเป็นคนพากลับบ้านในทุกๆรอบ ตอนกลับก่ได้ถ่ายรูปกัน3คนตอนนั้นแม่ยังเดินได้พูดคุยได้ปกติ ยิ้มได้หัวเราะได้  แม่ได้จุ๊บก่อนกลับตลอด แต่นับวันแม่ก็เริ่มอาการแย่ลง ผ่านไปแต่ล่ะเดือนแม่ก็เริ่มแย่ พูดนิดหน่อยเดินนิดหน่อยก็เหนื่อย ล่าสุดกลับบ้านต้นเดือนพฤศจิกายนนี้ รอบนี้กลับบ้านไปพบแม่ไม่เหมือนรอบที่เจอคราวก่อน แม่ผอมจนติดกระดูก ผมแม่ก่ไม่มีแม่นอนได้อย่างเดียวเดินไม่ค่อยได้  รอบที่แล้วเราได้คุยกันกับญาติๆว่าเราจะจ้างให้คนดูแลแม่แทน เพราะว่าเราจะต้องทำงานหาเงินจ่ายค่าต่างๆให้แม่ ตัดมาตอนนี้ทุกคนต่างก็บอกให้เราทำใจนะ เพราะว่าตอนนี้อาการของแม่ “แย่มากๆแล้ว”เพราะว่าตอนนี้เเม่พูดไม่ได้เลย วันก่อนเราโทรไปหาแม่ แม่ยังรับสายทำเหมือนไม่เป็นอะไรแต่คุยได้ไม่กี่คำก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ร่วงแม่ก็ไม่พูดอะไรยาว2นาที  แต่2นาทีนั้นเราทรมารมากช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลยได้ยินแต่เสียงแม่หายใจเหนื่อยมากๆเราทำอะไรไม่ได้ได้แต่เรียกแม่  แต่มาวันนี้ทุกคนที่นั่นต่างก่ติดต่อเราเพื่อจะบอกว่าเเม่อยากเจอครั้งสุดท้าย แม่บอกคนอื่นว่าแม่จะตายสิ้นเดือนนี้นะแม่อยู่ไม่ไหวจะรอเจอหน้าลูก ตอนนี้เราขอหัวหน้าลางาน แต่ลาได้วันศุกร์ เพราะว่าต้องแจ้งล่วงหน้า1วัน คนอื่นพูดบอกว่าให้รีบมาเพราะกลัวแม่จะรอไม่ไหว ใจเราก็กลัวเครียดมากๆกลัวว่าแม่จะไม่รอ เราพยายาทำใจจมาหลายเดือแล้ววเพราะตั้งแต่ตรวจเจอรอบแรก ทุกอย่างก็มืดไปหมด เพราะทุกคนก็ทราบกันดีอยู่แล้วว่ามะเร็งเป็นโรคที่น่ากลัวมากๆ ตั้งแต่เด็กเราก็เห็นญาติๆที่ตายเพราะมะเร็ง แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอกับแม่เรา ตอนนี้เราไม่รุ้จะทำยังไงต่อไปดี กลัวว่าจะไม่มีแม่ กลัวแม่จะหายไป เพราะทุกๆอย่างทุกๆเรื่องเรามักจะโทรไปพูดคุยกับแม่ตลอด แมกระทั้งวันเกิดเราก็โทรไปขอคำอวยพรจากแม่ เราก็ร้องไห้บอกแม่ว่าไม่มีใครอวยพรวันเกิดให้เลยแม่แท้ๆพ่อแท้ๆก็ไม่แม้แต่จะพูดถึงตจนเราต้องมาน้อยใจ แต่แม่ก็พูดบอกกับเราว่ามีแค่แม่อวยพรคนเดียวก็พอแล้ว แค่นี้ก็ทำให้ลูกมีความสุขแล้ว พอนึกถึงว่าต่อไปถ้าไม่มีแม่แล้วเรายังจะต้องกลับบ้านอยู่ไหม ต้องกลับไปหาใคร ต้องไปนอนที่ไหน ตอนนี้เครียดมากเลย