สงสัยจะเห่อมั้ง รู้จักอายบ้าง คนเหมือนกัน

งัวเงียเพลียอ่อนอัสดรขจรแสง
เรียกเรี่ยวแรงวัตรปราณที่จางหาย
สืบสองเท้าไปตามทางปลงใจกาย
ล้วนต้องตายไปทั้งสิ้นแลยินดี

ย่ำเรื่อยไปจวนจะสิ้นกลิ่นฉวี
ในหนทางยังมีทั้งเสี้ยนหนาม
มีเศษแก้วหรือหินแหลมนั้นคอยปราม
อย่าต่ำทรามให้รู้ตื่นด้วยสำรวม

ยิ้มเล็กน้อยชำเลืองมองประคองหลวม
เราสำรวมด้วยปราณีตมาเห็นท่าน
มาขอข้าวขออาหารทานชีวัน
รอยยิ้มนั้นท่านกับเราเข้าใจดี

ดูกรเทอญท่านผู้เจริญในคราวนี้
หากจะมีอาชีพหรือการไหน
ที่ทุกเช้าเพียงพึงเดินจำเริญใจ
ไม่ใกล้ไกลก็มีคนให้ข้าวกิน

ฉันจะพึงระลึกถึงทุกทรัพย์สิน
อันจะกินหรือจะใช้ในวิถี
จะนอบน้อมเพื่อประโยชน์โครตความดี
เพื่อทวีเป็นธรรมทานเพื่อท่านแล

ดูกรเทอญท่านที่ชื่อว่าเป็นทุกข์
กรุณามาเห็นสุขให้มั่นหมาย
ปลงใจเสียว่าคนเราล้วนต้องตาย
ยังไม่สายหากรู้ทันวันเวลา

สละสิ้นเหล่านั้นเสียเถิดหนา
ของหนักหน่วงถ่วงเวลาไร้ความหมาย
จะสูงต่ำค้ำฟ้ามีมากมาย
ที่มลายด้วยละเลยในธรรมดี

จะอ้อนวอนพรข้อไหนล่ะครั้งนี้
เป็นคนดีเป็นคนเก่งให้กราบไหว้
เป็นเหย้าเรือนที่ดีงามไม่ประปราย
เพราะถือกายวาจาใจให้เป็นธรรม

อุทริยังนั้นเราฉันไปในเช้านี้
รสชาติดีทั้งประโยชน์ก็มากหลาย
จึงประพันธ์พรั่งพรูก่อนวอดวาย
ก่อนจะหายไปหมดสิ้นทั้งอินทรีย์

#บิณฑบาตร



ครับผม