ตอนเด็กๆจน ตอนนี้หาเงินได้เยอะแล้ว แต่ยังรู้สึกไม่รวยสักที

ตอนเด็กๆเกิดมาบ้านฐานะไม่ดี บ้านพ่อแม่ไม่มีใครจบปริญญาสักคน จนเข้าช่วงอายุ สิบกว่าๆ พ่อออกมาทำกิจการส่วนตัวเล็กๆ แต่ช่วงนั้นเศรษฐกิจดีมาก หาเงินง่าย ธุรกิจโตไว จนถึงช่วงปี 40 ก็ซบเซาลง แต่ก็ยังขายได้เรื่อยๆ เพราะว่าตอนที่ทำกำไรเยอะๆ พ่อเก็บเงินกำไรไว้ พอช่วงที่เศรษฐกิจทรุด เราก็ไม่ต้องใช้เงินกู้มาทำการค้า

หลังจากนั้นก็ทรงๆมาเรื่อยๆ พอผมเรียนจบมาก็มาช่วยที่บ้าน และก็ทำธุรกิจส่วนตัวเล็กๆควบคู่ไปด้วย ช่วงก่อนหน้านี้สัก4-5ปี มีเงินสดเหลือก็เริ่มเอามาลงอสังหาให้เช่า ตอนนี้มานั่งคำนวนดูแล้วน่าจะมีทรัพย์สินประมาณ เก้าหลักกลางๆ มีกำไรเข้ามาเฉลี่ยเดือนละ ล้านกว่าสองล้านบาท ไม่นับรวมcapital gain จากอสังหา หนี้สินไม่มี เพราะใช้เงินสดทำธุรกิจทั้งหมด

ตอนนี้ก็ยังรู้สึกไม่รวยสักที แต่ก็ไม่รู้จะเอาเงินไปใช้ทำอะไร ยกเว้นแต่ท่องเที่ยวต่างประเทศทั้งครอบครัว ปีละครั้ง และก็เอาเงินไปซื้อที่ดิน ลงทุนอสังหาเพิ่ม แต่ช่วงสองปีนี้ ราคาที่ดินปรับขึ้นสูงมาก รู้สึกเงินค่าเล็กลงจนแทบซื้อที่เพื่อเอาไปลงทุนไม่ได้ สังคมรอบตัวมีแต่คนที่รวยกว่า แต่ใช้เงินประหยัดกว่า หรือไม่ก็โครตรวยไปเลย กินข้าวมื้อละหมื่นเป็นเรื่องปรกติ เวลาไปกินข้าวด้วยกันแล้ว เวลาหารเงินออกมาแล้วเจ็บทุกที

เวลาซื้อของอะไรต้องคิดหลายรอบ ถ้าของจำเป็นจะดูมือสองก่อน ถ้าหาไม่ได้ค่อยซื้อมือหนึ่งตอนลดราคา ถ้าของไม่จำเป็นก็จะไม่ซื้อ มือถือใช้ของจีนเครื่องละ 7000 บาท เพื่อนในกลุ่มทุกคนที่รวยกว่า ใช้มือถือเครื่องละไม่ถึงหมื่นหมดเลย ขับeco car สมัยก่อนพ่อเคยบ้ารถอยู่พักนึง ซื้อเบนซ์มา คันนั้นขายขาดทุนไปหลายล้าน ตอนนี้เลยใช้ eco carเป็นหลัก คันละสามแสน รู้สึกว่ามีทรัพย์สินเยอะ แต่กลับไม่ค่อยกล้าใช้เงินเท่าไหร่