อยากระบาย อยากพูดคุยกบใครสักคน อยากให้มีใครเข้าใจในตัวเราบ้าง...
เราเป็นเด็กที่เขาขอมาเลี้ยงตั้งแต่อายุ 9 ขวบ ตอนนี้เราอายุ 22 ปี แล้ว เขาเลี้ยงเราดีมากนะ ให้ที่อยู่ที่สบายกาย ให้อาหารอร่อยๆ ให้การศึกษาที่ดี แต่เขาไม่เคยให้อิสระเราเลย ตั้งแต่เด็กๆ เขาสอนเราให้อยู่แต่บ้านนะ เล่นที่บ้าน มันเหงามาก เพราะเขาไปทำงาน แล้วไม่มีใครอยู่เลย บางทีก็อยู่คนเดียว บางทีเขาก็ฝากเราไว้กับญาติเขา แต่ก็ไม่ให้ทำอะไร ไม่ให้ซนไม่ให้ดื้อ เขาให้เราอยู่แต่กับหนังสือ มันเป็นเรื่องที่ดีนะ เรารู้ เขาอยากให้เราขยันเรียน ซึ่งเราก็ขยันมาโดยตลอดไม่เคยเกเร ตอนเด็กๆไม่มีเพื่อนเล่นมันก็ไม่รู้สึกอะไรมาก แค่เหงาแค่นั้น
เรา ขึ้น ม.1 มันแย่มาก ไม่รู้จักใครที่นั่นเลย แล้วเราเข้ากับคนอื่นไม่ได้เลย มันไม่รู้จะพูดจะคุยอะไรกับเพื่อน ชีวิต ม.1 เลยอยู่แต่ห้องสมุด งานกลุ่มทำคนเดียว งานเดี่ยวไม่มีใครสน เพื่อนๆก็ไม่อยากเล่นด้วย จนครูประจำช้นเรียกไปพบ และคุยกับเราเรื่องที่เข้ากับเพื่อนไม่ได้ เรารับฟังแล้วก็พยายามปรับตัวเข้ากับเพื่อน แต่มันก็มีปัญหาอีกพอมีกิจกรรมที่ต้องร่วมกับเพื่อนจนต้องเลิกช้า หรือมีทัศนศึกษาที่ต้องค้างคืน หรือกิจกรรมวันเสาร์อาทิตย์ เราจะบอกเขา และเขาก็จะไม่ให้ไปทำกิจกรรมน้อยครั้งมากที่เขาจะอนุญาติ ถ้าเราพูดเรื่องพวกนี้เมื่อไหร่ จะต้องโดนด่าเสียๆหายๆตลอด ไอ้เด็กนรก ไอ้เด็กอับปรี ไอ้หมา...แม่ เราฟังคำพวกนี้มาต้งแต่เด็ก ทุกคร้งที่เขาโกรธและไม่พอใจ ปัญหาพวกนี้มีตลอดเวลาที่เรียนมัธยม เราเลยแก้ปัญหาด้วยการไม่ร่วมกิจกรรมใดๆ ถ้าเลี่ยงได้เราเลี่ยง ถ้าต้องทำจริงๆเราเอามาทำเองคนเดียว เรารู้มันไม่ใช่วิธีที่ดี แต่ถ้าเราไม่อยากถูกด่า เราก็ต้องทำแบบนี้
ม.4 เราลงเรียนพรีดีกรี ของราม เราตั้งใจเรียนมาก และจบเมื่อปีที่แล้ว แต่อิสระเราก็ไม่เคยพบเจอ เชื่อมั๊ยคนๆหนึ่งอายุ 22 ไม่เคยมีเพื่อนสนิท ไม่เคยออกจากบ้านไปไหนโดยไม่มีเขา เขาไม่ปล่อยเราไปไหนเองเลย เมื่อก่อนอยู่โรงเรียนเขารับ ส่ง ตลอดจนจบ ม.6 จบ ม.6แล้ว เราขอเขาแอดมิชชั่น เขาไม่อนุญาต และให้เราเรียนรามต่อ แต่ให้เรียนอยู่กับบ้าน ตั้งแต่ 18 ปี จนถึงตอนนี้ เราเหมือนติดคุกเลย อยู่แต่บ้านตลอดเวลา ไปสอบเขาก็ไปเฝ้า ถ้าเขาไปเองไม่ได้เขาจะให้คนอื่นไปแทน เราเหมือนมีผู้คุมตลอดเวลา ไม่มีอิสระแม้แต่ห้องส่วนตัวเราก็ไม่มี เราต้องอยู่ในสายเขาตลอดเวลา ไม่มีสิทธิคิด ไม่มีสิทธิทำอะไรเองเลย แม้แต่เสื้อผ้ายังไม่มีสิทธิเลือกเองเลย เราอึดอัดมาก ไม่รู้จะคุยกับใคร แต่ก่อนเราเคยคุยกับแม่ ว่าเราไม่อยากอยู่แล้ว เราขอไปอยู่กับแม่ได้มั๊ย แม่ขอให้เราอดทน เราก็อดทนมาโดยตลอด ทนจนถึงตอนนี้ เราก็ไม่รู้ว่าเราจะทนได้อีกนานแค่ไหน ถ้าเราไปจากที่นี่ คำว่าอกตัญญู มันจะตราหน้าเราแน่ๆ เพราะตอนนี้เขาก็อายุเยอะแล้ว แต่อิสระของเราก็ยังถูกจำกัด ชีวิตเราคงมีแค่อ่านหนังสือ แล้วก็สอบเท่านั้น เรายังไม่รู้เลยว่าถ้าเราจะไปทำงาน เขาจะยังไงกับเรา
มันรู้สึกแย่มากๆจริงๆ ที่จริงวันนัเป็นวันซ้อมย่อยรับปริญญาเรา และเราก็ไม่ได้ไป ต้องทนเขาด่าเขาว่าจะไปอะไรนักหนา เดี๋ยวก็ไปซ้อมใหญ่ที่ กทม. อีก
ไม่ใช่คนปัญญาอ่อนนะอ่ะ ถึงต้องไปหลายๆครั้ง ... ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ คำพูดของเขาก็จะทำร้ายจิตใจเราเสมอ เราต้องอยู่อย่างนี้มาสิบกว่าปี จนบางครั้งคิดว่า เราทำอะไรผิดนักหนา เราไม่น่าเชื่อถือ ไม่น่าเชื่อใจเลยหรือไง ทุกวันนี้ก็เหมือนถูกข้งอยู่แล้ว กว่าติดคุกหน่อยก็ได้เล่นอินเตอร์เน็ตบ้าง ซึ้งแท็บเลตนี้แม่เราเป็นคนเก็บเงินซื้อให้เป็นของขวัญที่เรียนจบ แม่เข้าใจว่าเราเหงา เลยอยากให้ได้เล่นอะไรบ้าง
เราเข้าใจนะว่าคนจน เมื่อตกอยู่ในความดูแลของคนรวยแล้ว เขาจะจับหันซ้ายหันขวายังไงก็ได้ ยิ่งเราโดนกดโดนข่มมาตั้งแต่เด็ก มันยิ่งกลัวแบบกลัวฝังใจ คำด่าๆต่างๆ ถึงจะคิดว่าชิน แต่ถ้าได้ฟังจากเขามันก็สะดุ้งทุกครั้ง ทั้งๆที่จริงๆแล้วตอนนี้เราควรได้ทำอะไรด้วยตัวเอง และพาตัวเองออกจากที่นี่ แต่มันกลัว กลัว อะไรสักอย่าง ที่ทำให้เราไม่กล้าทำอะไรเลย ทั้งๆที่สิ่งที่เราอยากทำมันมีเต็มไปหมด ...
ชีวิตที่มันขาดอิสระขนาดนี้ มันอึดอัดมาก จะมีใครเข้าใจบ้าง?
เราเป็นเด็กที่เขาขอมาเลี้ยงตั้งแต่อายุ 9 ขวบ ตอนนี้เราอายุ 22 ปี แล้ว เขาเลี้ยงเราดีมากนะ ให้ที่อยู่ที่สบายกาย ให้อาหารอร่อยๆ ให้การศึกษาที่ดี แต่เขาไม่เคยให้อิสระเราเลย ตั้งแต่เด็กๆ เขาสอนเราให้อยู่แต่บ้านนะ เล่นที่บ้าน มันเหงามาก เพราะเขาไปทำงาน แล้วไม่มีใครอยู่เลย บางทีก็อยู่คนเดียว บางทีเขาก็ฝากเราไว้กับญาติเขา แต่ก็ไม่ให้ทำอะไร ไม่ให้ซนไม่ให้ดื้อ เขาให้เราอยู่แต่กับหนังสือ มันเป็นเรื่องที่ดีนะ เรารู้ เขาอยากให้เราขยันเรียน ซึ่งเราก็ขยันมาโดยตลอดไม่เคยเกเร ตอนเด็กๆไม่มีเพื่อนเล่นมันก็ไม่รู้สึกอะไรมาก แค่เหงาแค่นั้น
เรา ขึ้น ม.1 มันแย่มาก ไม่รู้จักใครที่นั่นเลย แล้วเราเข้ากับคนอื่นไม่ได้เลย มันไม่รู้จะพูดจะคุยอะไรกับเพื่อน ชีวิต ม.1 เลยอยู่แต่ห้องสมุด งานกลุ่มทำคนเดียว งานเดี่ยวไม่มีใครสน เพื่อนๆก็ไม่อยากเล่นด้วย จนครูประจำช้นเรียกไปพบ และคุยกับเราเรื่องที่เข้ากับเพื่อนไม่ได้ เรารับฟังแล้วก็พยายามปรับตัวเข้ากับเพื่อน แต่มันก็มีปัญหาอีกพอมีกิจกรรมที่ต้องร่วมกับเพื่อนจนต้องเลิกช้า หรือมีทัศนศึกษาที่ต้องค้างคืน หรือกิจกรรมวันเสาร์อาทิตย์ เราจะบอกเขา และเขาก็จะไม่ให้ไปทำกิจกรรมน้อยครั้งมากที่เขาจะอนุญาติ ถ้าเราพูดเรื่องพวกนี้เมื่อไหร่ จะต้องโดนด่าเสียๆหายๆตลอด ไอ้เด็กนรก ไอ้เด็กอับปรี ไอ้หมา...แม่ เราฟังคำพวกนี้มาต้งแต่เด็ก ทุกคร้งที่เขาโกรธและไม่พอใจ ปัญหาพวกนี้มีตลอดเวลาที่เรียนมัธยม เราเลยแก้ปัญหาด้วยการไม่ร่วมกิจกรรมใดๆ ถ้าเลี่ยงได้เราเลี่ยง ถ้าต้องทำจริงๆเราเอามาทำเองคนเดียว เรารู้มันไม่ใช่วิธีที่ดี แต่ถ้าเราไม่อยากถูกด่า เราก็ต้องทำแบบนี้
ม.4 เราลงเรียนพรีดีกรี ของราม เราตั้งใจเรียนมาก และจบเมื่อปีที่แล้ว แต่อิสระเราก็ไม่เคยพบเจอ เชื่อมั๊ยคนๆหนึ่งอายุ 22 ไม่เคยมีเพื่อนสนิท ไม่เคยออกจากบ้านไปไหนโดยไม่มีเขา เขาไม่ปล่อยเราไปไหนเองเลย เมื่อก่อนอยู่โรงเรียนเขารับ ส่ง ตลอดจนจบ ม.6 จบ ม.6แล้ว เราขอเขาแอดมิชชั่น เขาไม่อนุญาต และให้เราเรียนรามต่อ แต่ให้เรียนอยู่กับบ้าน ตั้งแต่ 18 ปี จนถึงตอนนี้ เราเหมือนติดคุกเลย อยู่แต่บ้านตลอดเวลา ไปสอบเขาก็ไปเฝ้า ถ้าเขาไปเองไม่ได้เขาจะให้คนอื่นไปแทน เราเหมือนมีผู้คุมตลอดเวลา ไม่มีอิสระแม้แต่ห้องส่วนตัวเราก็ไม่มี เราต้องอยู่ในสายเขาตลอดเวลา ไม่มีสิทธิคิด ไม่มีสิทธิทำอะไรเองเลย แม้แต่เสื้อผ้ายังไม่มีสิทธิเลือกเองเลย เราอึดอัดมาก ไม่รู้จะคุยกับใคร แต่ก่อนเราเคยคุยกับแม่ ว่าเราไม่อยากอยู่แล้ว เราขอไปอยู่กับแม่ได้มั๊ย แม่ขอให้เราอดทน เราก็อดทนมาโดยตลอด ทนจนถึงตอนนี้ เราก็ไม่รู้ว่าเราจะทนได้อีกนานแค่ไหน ถ้าเราไปจากที่นี่ คำว่าอกตัญญู มันจะตราหน้าเราแน่ๆ เพราะตอนนี้เขาก็อายุเยอะแล้ว แต่อิสระของเราก็ยังถูกจำกัด ชีวิตเราคงมีแค่อ่านหนังสือ แล้วก็สอบเท่านั้น เรายังไม่รู้เลยว่าถ้าเราจะไปทำงาน เขาจะยังไงกับเรา
มันรู้สึกแย่มากๆจริงๆ ที่จริงวันนัเป็นวันซ้อมย่อยรับปริญญาเรา และเราก็ไม่ได้ไป ต้องทนเขาด่าเขาว่าจะไปอะไรนักหนา เดี๋ยวก็ไปซ้อมใหญ่ที่ กทม. อีก
ไม่ใช่คนปัญญาอ่อนนะอ่ะ ถึงต้องไปหลายๆครั้ง ... ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ คำพูดของเขาก็จะทำร้ายจิตใจเราเสมอ เราต้องอยู่อย่างนี้มาสิบกว่าปี จนบางครั้งคิดว่า เราทำอะไรผิดนักหนา เราไม่น่าเชื่อถือ ไม่น่าเชื่อใจเลยหรือไง ทุกวันนี้ก็เหมือนถูกข้งอยู่แล้ว กว่าติดคุกหน่อยก็ได้เล่นอินเตอร์เน็ตบ้าง ซึ้งแท็บเลตนี้แม่เราเป็นคนเก็บเงินซื้อให้เป็นของขวัญที่เรียนจบ แม่เข้าใจว่าเราเหงา เลยอยากให้ได้เล่นอะไรบ้าง
เราเข้าใจนะว่าคนจน เมื่อตกอยู่ในความดูแลของคนรวยแล้ว เขาจะจับหันซ้ายหันขวายังไงก็ได้ ยิ่งเราโดนกดโดนข่มมาตั้งแต่เด็ก มันยิ่งกลัวแบบกลัวฝังใจ คำด่าๆต่างๆ ถึงจะคิดว่าชิน แต่ถ้าได้ฟังจากเขามันก็สะดุ้งทุกครั้ง ทั้งๆที่จริงๆแล้วตอนนี้เราควรได้ทำอะไรด้วยตัวเอง และพาตัวเองออกจากที่นี่ แต่มันกลัว กลัว อะไรสักอย่าง ที่ทำให้เราไม่กล้าทำอะไรเลย ทั้งๆที่สิ่งที่เราอยากทำมันมีเต็มไปหมด ...