เมื่อตอนต้นปีที่ผ่านมาเราได้รู้จักกับคนๆหนึ่งค่ะ แต่พอมานั่งนึกๆดู มันน่าจะมีโอกาสให้รู้จักกันก่อนหน้านี้มากมาย แต่ทำไม๊ ทำไม ..เพิ่งมารู้จักกันเอาตอนนี้ แล้วถ้ารู้จักกันก่อนหน้านี้ ตอนนี้จะเป็นยังไงนะ
คนที่เราพูดถึง เค้าเป็นลูกชายเพื่อนสนิทของพี่ที่ทำงานเก่าเราค่ะ เรามารู้จักกับเค้าที่งานวิ่งงานหนึ่ง เป็นความรู้สึกที่เห็นแวบแรกก็ใจสั่นเบาๆเลยค่ะ 555 แล้วยิ่งรู้จักก็ยิ่งประทับใจ ทั้งบุคลิคหน้าตา นิสัย มันใช่หมดเลยค่ะ อิอิ
ก่อนหน้านี้มีงานวิ่งที่ไปงานเดียวกันอยู่หลายงาน และมีงานหนึ่งที่เราเป็นคนถ่ายรูปให้แม่เค้ากับพี่ที่ทำงานเก่าเรา แต่เราไม่เจอเค้า ... ต่อมาก็มีเหตุการณ์ที่เราและเค้าไปอยู่ในที่ที่เดียวกันอีก แต่เราก็ไม่เจออีก คือจะไปหาพี่ที่ทำงานเก่านี่แหละค่ะ แต่สุดท้ายวันนั้นคนเยอะมหาศาล เปลี่ยนใจไม่ไป ...มานั่งดูรูปในไอจี ถึงได้เห็นว่า ถ้าตอนนั้นกลั้นใจฝ่าคนหน่อย ก็คงเจอแล้ว เพราะเค้ามานั่งอยู่กับพี่ที่ทำงานเก่าเราอ่ะซี๊
และทุกวันนี้เราเป็นนักวิ่งค่ะ ..จริงๆไม่ได้วิ่งเก่ง แต่ชอบไปงานวิ่ง มันสนุกและได้แรงบันดาลใจดี แต่เชื่อมั๊ยคะ ถ้าจะบอกว่าจุดเริ่มต้นให้กลับมาวิ่งจริงจัง และยังต่อเนื่องถึงทุกวันนี้ มันก็เริ่มจากงานวิ่งเมื่อต้นปีทีได้รู้จักกับเค้าแหละค่ะ 5555
ไปๆมาๆเรากลายเป็นว่าสนิทกับแม่ของเค้าไปด้วย แต่ไม่สนิทกะเค้านะคะ คุยกันนับประโยคได้ ..จริงๆคนรอบตัวเราแทบทุกคนรู้หมดเลยว่าเราปลื้มเค้ามากกกก ยกเว้นบ้านเค้าแหละค่ะ 555กับแม่เค้านี่คุยกันบ่อยมากกก ปรึกษากันเรื่องงานวิ่งตลอด และก็ส่งผลให้เรากับเค้าไปเจอกันที่งานวิ่งตลอด ไปงานเดียวกันตลอด มีความเพื่อนแม่ 55555 ทุกวันนี้ก็ชอบไปส่องเฟซบุค ไอจีเค้าค่ะ แต่ไม่ได้ฟอลโล ไมได้อะไรนะคะ ..มีรูปคู่กับเค้าทุกงานนะคะ ไม่อยากจะอวด 55 แต่ถามว่าคุยกันมั๊ย มีความพัฒนามั๊ย ไม่มี
เอาจริงๆเราไม่ได้หวังอะไรหรอกค่ะ ..เราเรียกว่ามันความประทับใจ เค้ามาได้ถูกเวลามากในความรู้สึก เป็นแรงบันดาลใจ และก็ความสุขเล็กๆน้อยของเราฝ่ายเดียว เราไม่ได้คิดจะเปิดเผยกับความรู้สึกกับเค้าด้วยค่ะ เราไม่อยากเสียมิตรภาพระหว่างเรากับครอบครัวเค้าไป ยังอยากไปวิ่งด้วยกันต่อ ขอมโนอยู่ในพื้นที่ของตัวเองแบบนี้ไปเรื่อยๆ
อย่างน้อย เค้าก็ทำให้การวิ่งของเรามันสนุกมากกก มีความสุขดีค่ะ เวลามีเป้าหมาย จะได้ไปเจอกัน หรือท้าทายตัวเอง พยายามวิ่งให้เร็วได้เท่าเค้า 55 อันนี้คงอีกนาน รายนั้นวิ่งไวเกิ๊นนนน
ในช่วงเวลาที่เรามีปัญหาอื่นๆ ในจังหวะที่เราสูญเสียคนอีกคนที่สำคัญกับชีวิตเราไป คนที่ผูกพันกันมานาน แต่เลือกที่จะออกจากชีวิตของเราไป มันก็ทำให้เรามาตระหนักได้ว่า ทุกอย่างมันคงมีเหตุมีผล ไม่ว่าจะเป็นการรู้จักกัน หรือจากกันไป ไม่วันใดก็วันหนึ่ง เมือถึงเวลาเราก็คงได้รู้เอง ..แล้วเพื่อนๆล่ะคะ คิดว่ายังไงกัน?
เชื่อมั๊ยว่าการที่คนเราจะได้มาเจอกันหรือรู้จักกัน ทุกอย่างมันมีเหตุผล และเวลาของมัน?
คนที่เราพูดถึง เค้าเป็นลูกชายเพื่อนสนิทของพี่ที่ทำงานเก่าเราค่ะ เรามารู้จักกับเค้าที่งานวิ่งงานหนึ่ง เป็นความรู้สึกที่เห็นแวบแรกก็ใจสั่นเบาๆเลยค่ะ 555 แล้วยิ่งรู้จักก็ยิ่งประทับใจ ทั้งบุคลิคหน้าตา นิสัย มันใช่หมดเลยค่ะ อิอิ
ก่อนหน้านี้มีงานวิ่งที่ไปงานเดียวกันอยู่หลายงาน และมีงานหนึ่งที่เราเป็นคนถ่ายรูปให้แม่เค้ากับพี่ที่ทำงานเก่าเรา แต่เราไม่เจอเค้า ... ต่อมาก็มีเหตุการณ์ที่เราและเค้าไปอยู่ในที่ที่เดียวกันอีก แต่เราก็ไม่เจออีก คือจะไปหาพี่ที่ทำงานเก่านี่แหละค่ะ แต่สุดท้ายวันนั้นคนเยอะมหาศาล เปลี่ยนใจไม่ไป ...มานั่งดูรูปในไอจี ถึงได้เห็นว่า ถ้าตอนนั้นกลั้นใจฝ่าคนหน่อย ก็คงเจอแล้ว เพราะเค้ามานั่งอยู่กับพี่ที่ทำงานเก่าเราอ่ะซี๊
และทุกวันนี้เราเป็นนักวิ่งค่ะ ..จริงๆไม่ได้วิ่งเก่ง แต่ชอบไปงานวิ่ง มันสนุกและได้แรงบันดาลใจดี แต่เชื่อมั๊ยคะ ถ้าจะบอกว่าจุดเริ่มต้นให้กลับมาวิ่งจริงจัง และยังต่อเนื่องถึงทุกวันนี้ มันก็เริ่มจากงานวิ่งเมื่อต้นปีทีได้รู้จักกับเค้าแหละค่ะ 5555
ไปๆมาๆเรากลายเป็นว่าสนิทกับแม่ของเค้าไปด้วย แต่ไม่สนิทกะเค้านะคะ คุยกันนับประโยคได้ ..จริงๆคนรอบตัวเราแทบทุกคนรู้หมดเลยว่าเราปลื้มเค้ามากกกก ยกเว้นบ้านเค้าแหละค่ะ 555กับแม่เค้านี่คุยกันบ่อยมากกก ปรึกษากันเรื่องงานวิ่งตลอด และก็ส่งผลให้เรากับเค้าไปเจอกันที่งานวิ่งตลอด ไปงานเดียวกันตลอด มีความเพื่อนแม่ 55555 ทุกวันนี้ก็ชอบไปส่องเฟซบุค ไอจีเค้าค่ะ แต่ไม่ได้ฟอลโล ไมได้อะไรนะคะ ..มีรูปคู่กับเค้าทุกงานนะคะ ไม่อยากจะอวด 55 แต่ถามว่าคุยกันมั๊ย มีความพัฒนามั๊ย ไม่มี
เอาจริงๆเราไม่ได้หวังอะไรหรอกค่ะ ..เราเรียกว่ามันความประทับใจ เค้ามาได้ถูกเวลามากในความรู้สึก เป็นแรงบันดาลใจ และก็ความสุขเล็กๆน้อยของเราฝ่ายเดียว เราไม่ได้คิดจะเปิดเผยกับความรู้สึกกับเค้าด้วยค่ะ เราไม่อยากเสียมิตรภาพระหว่างเรากับครอบครัวเค้าไป ยังอยากไปวิ่งด้วยกันต่อ ขอมโนอยู่ในพื้นที่ของตัวเองแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ในช่วงเวลาที่เรามีปัญหาอื่นๆ ในจังหวะที่เราสูญเสียคนอีกคนที่สำคัญกับชีวิตเราไป คนที่ผูกพันกันมานาน แต่เลือกที่จะออกจากชีวิตของเราไป มันก็ทำให้เรามาตระหนักได้ว่า ทุกอย่างมันคงมีเหตุมีผล ไม่ว่าจะเป็นการรู้จักกัน หรือจากกันไป ไม่วันใดก็วันหนึ่ง เมือถึงเวลาเราก็คงได้รู้เอง ..แล้วเพื่อนๆล่ะคะ คิดว่ายังไงกัน?