เกริ่นก่อนว่า ตั้งแต่เกิดมาเราเป็นสาวเปิ่น เฉิ่มเชย
ชนิดที่ว่าเพื่อนผู้หญิงไม่คบจริงจัง(เราอาจไม่สวยพอจะให้เขาคบ) ก็มีแต่เพื่อนห่างๆ ที่ไม่สนิทใจ แค่พอพูดคุยกันได้บ้าง
ส่วนเพื่อนผู้ชาย(สมัยเรียน) คบเราเพื่อลอกการบ้านเท่านั้น พอโตต่างคนต่างแยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเอง ทั้งชีวิตคบหมา
แมวและเด็ก 2-3 ขวบ(ลูกชาวบ้าน) เป็นเพื่อนค่ะ
เป็นคนอยากมีแฟน แต่พอรู้ตัวว่าไม่สวยพอ ไม่มีอะไรดึงดูดเพศตรงข้าม เลยไม่กล้าแสดงออกหรือบอกใครว่าอยากมีแฟน
และถ้าชอบใครสักคน เราก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ แอบมอง ไม่กล้าแม้แต่จะพูดคุยหรือมองหน้าคนที่เราชอบค่ะ กลัวอาการ
แอบชอบเขามันจะแสดงออกทางสีหน้าแววตาให้คนอื่นเห็น กลัวจะโดนล้อว่า 'ไม่เจียมกะลากับหนังหน้าบ้างเลย' ทำนองนี้
และเป็นคนมีปมกับเรื่องหัวใจค่ะ
ครั้งแรก สมัยมัธยมปลาย เราอวบๆ ตันๆ และเฉิ่มมากๆ เป็นอีป้าในห้องเรียนที่แม้แต่ครูประจำชั้นยังมองเลยผ่าน ไม่มีความ
สำคัญอะไรในห้อง เป็นแค่นักเรียนหนึ่งคน อยู่ดีๆ มีเพื่อนผู้หญิงมาบอกว่า เพื่อนผู้ชายในห้องชอบเรานะ ลองคุยกับเขามั้ย
เราก็ดีใจมากค่ะ ถ้าเขาชอบเราจริง เขาจะเป็นแฟนคนแรกของเราเลยนะ ด้วยความคิดแบบนั้น ก็เลยยอมคุย ยอมให้เบอร์
และคุยกันจ๊ะจ๋าได้เกือบเดือน เพื่อนผู้หญิงก็มาเฉลยกับเราว่าแค่แกล้งเล่นนะ ผู้ชายไม่ได้ชอบเราหรอก เพื่อนๆ แค่อยากรู้
ว่าคนอย่างเราเวลามีแฟนจะเป็นยังไง ตั้งแต่ครั้งนั้นเราก็คิดมาตลอดว่า ไม่น่าจะมีใครมาชอบเราจริงๆ
ครั้งที่สอง ตอนปี 2 เข้าชมรมถ่ายภาพ ก็ถ่ายภาพไปเรื่อย อยู่ดีๆ รุ่นพี่ในชมรมที่เราพอจะสนิทระดับหนึ่ง ก็มาบอกส่วนตัวๆ
ว่ารุ่นพี่คนหนึ่งชอบเรา อยากสอนเราถ่ายภาพนะ อะไรทำนองนี้ ด้วยความที่ฝังใจกับครั้งแรก เราก็สร้างกำแพงขึ้นมา ว่าไม่
ไม่จริง พี่ผู้หญิงคงแกล้งเราเล่น และพยายามตีตัวออกห่างพี่ผู้หญิง กับพี่ผู้ชายคนนั้น เจอหน้าก็เดินเลี่ยงไปคนละทางเลยค่ะ
แล้วเขาก็พยายามทำทุกทางเพื่อให้เรากับเขาต้องเจอกัน หยอดเรา จีบเรา ทั้งคำพูดและการกระทำ เช่น พี่ผู้หญิงซื้อน้ำขนม
มาให้เราแล้วบอกว่าพี่ผู้ชายฝากมา(ตอนปี 2 เราพยายามลดหุ่นอยู่และหุ่นเริ่มจะผอมลงกว่าตอนมัธยมแล้ว) ด้วยความที่เป็น
รุ่นน้อง พี่ให้อะไรมาก็แค่รับไว้เฉยๆ ไม่กล้าเข้าข้างตัวเองว่าเขาชอบเราจริง แต่หลายครั้งค่ะที่เขาทำ เช่น เดินไปส่งที่หอพัก
ทุกเย็น บางวันมารับแต่เช้าทั้งที่ตัวเองไม่มีเรียน(พี่ผู้ชายค่ะ) ทำขนาดนี้เราก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาจริงจังกับเรา สุดท้ายเขาทำๆ
อยู่แบบนั้นเกือบครึ่งเดือน เราเลยเปิดใจให้เขาดู ไม่กี่วันเราก็บอกเขา ว่าลองคบกันดูก็ได้นะ
หลังจากนั้นเขาก็ดีอยู่ไม่กี่วันค่ะ น่าจะประมาณ 2-3 อาทิตย์ แล้วพี่ผู้ชายก็บอกกับเราเองว่า เวลา...(ชื่อเรา)มีแฟนนี่ไม่เหมือน
ตอนโสดเลยนะ ดูต่างกันคนละคนเลย เขาสารภาพว่า พี่ผู้หญิงจ้างมาให้แกล้งจีบเราค่ะ แต่เขาก็ขอโทษที่โกหกว่าชอบเราค่ะ
เราก็ไม่กล้าโกรธหรอก ทำได้แค่ยอมใจแล้วถอยห่างจากเขามา
ทั้งสองครั้งคือเราเป็นคนถอยออกมาเอง ไม่โกรธไม่ด่าว่าใครทั้งนั้นค่ะ แต่ข้างในทั้งเจ็บปวด ร้องไห้คนเดียว อย่างที่บอกว่าไม่
มีเพื่อนที่สนิทใจมากพอจะระบายความรู้สึกแบบนี้ได้ ก็ใช้ชีวิตต่อไปอย่างเดิมๆ
เวลาได้ผ่านไป กับหัวใจที่มีแต่กำแพง เราไม่เชื่อว่าผู้ชายคนไหนจะรักเราจริง พอมีใครมาแซว มาหยอดหรือแสดงออกว่าชอบ
เรา เราก็คิดว่าเขาแกล้งเล่นไปก่อน 99.99% และทำได้แค่ยิ้มแล้วมองข้ามไป
แต่พอทำงาน(เรื่องนี้เลยค่ะ) เราก็เพิ่งเข้าทำงานที่บริษัทนี้ได้ไม่นาน ยังไม่ถึงเดือนค่ะ แต่เกือบละอีกไม่กี่วันเท่านั้น เมื่อ 2-3
อาทิตย์ก่อน มีเพื่อนที่ทำงานเป็นผู้หญิง(อีกแล้ว) มาบอกเราว่า พี่ผู้ชายคนหนึ่งชอบเรา เราก็ไม่เชื่อ คิดว่าโดนแกล้งแล้วแน่ๆ
ก็ขำๆ ไม่คิดอะไร แต่ทุกครั้งเวลาเราเดินไปไหนในที่ทำงาน เพื่อนของพี่ผู้ชายคนนั้นจะชอบแซวเรา ว่าพี่คนนั้นชอบเราและ
เรียกเราว่าแฟนพี่คนนั้นค่ะ เพื่อนเขาหลายคนเลย แต่เจ้าตัว(ผู้ชาย)ไม่เคยมาพูดกับเราเอง เราเลยสร้างกำแพง ตีตัวออกห่าง
เขาไว้ก่อน รู้ตัวเองว่าเป็นคนใจง่ายยอมแพ้คนง่ายๆ ก็เลยยิ่งสร้างกำแพงสูงไปอีก พยายามตีตัวออกห่าง ไม่ไปในที่ที่ทำให้
ถูกแซว เพราะเวลาโดนแซวชอบเข้าข้างตัวเองอยู่เรื่อยค่ะ และชอบแอบเข้าห้องน้ำไปส่องกระจกพิจารณาตัวเอง และเตือนว่า
เราไม่สวยขนาดให้ใครมาชอบหรอก อย่าหลงตัวเอง เราจะบอกตัวเองในใจแบบนี้ทุกครั้งที่ส่องกระจกค่ะ
จนเมื่อ 2-3 วันก่อน ความบังเอิญทำให้เราเดินเข้าไปในห้องที่พี่ผู้ชายคนนั้นนั่งทำงานอยู่ เราไปค้นหาเบอร์ติดต่องานในห้องนั้น
และหาไม่เจอ ก็บ่นออกไปลอยๆ ถึงเบอร์เจ้าปัญหา อยู่ดีๆ พี่ผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมาลอยๆ เป็นเบอร์โทรค่ะ 08xxxxxxxx นี่แหละ
ด้วยความที่เรารีบร้อนและต้องการเบอร์ติดต่องานมากๆ ก็รีบกดมือถือรัวแล้วโทรออก ดังประมาณ 3-4 ตื๊ดได้ค่ะ เหลือบไปเห็น
มือถือพี่ผู้ชายบนโต๊ะ อ้าว นั่นเบอร์เราโทรเข้าเครื่องเขาแล้ว เขาดูยิ้มๆ นี่เป็นมุกหลอกขอเบอร์สาวที่เขาทำค่ะ และแค่นั้นใจเรานี่
คิดไปเลยว่า ที่มีคนพูดคนแซวว่าเขาชอบเรา หรือมันจะเป็นเรื่องจริง เท่านั้นหัวใจไม่เป็นสุขอีกเลยค่ะ ไม่กล้าถามตรงๆ ด้วย กลัว
มารู้อีกทีคือโดนแกล้งเหมือนเคย กลัวมากจริงๆ กลัวต้องกลับไปนั่งร้องไห้เหมือนทุกครั้ง
เพราะขนาดเขาได้เบอร์เราไปเมื่อ 2-3 วันก่อน จนถึงวันนี้เขายังไม่เคยโทรหาเราเลยค่ะ เจอหน้ากันก็ไม่เคยทักเราสักคำ เราเลย
อึกอัดใจ ไม่รู้ว่าเขาชอบเราจริงๆ หรือแกล้งเล่นกันแน่ สับสนหัวใจที่สุด
เพราะถ้าเขาชอบเราจริง เราก็อยากให้เขาแสดงความจริงใจออกมา ถ้านี่เป็นความรักดีๆ เราก็อยากรักษาเขาไว้ค่ะ ความรักใครๆ
ก็ต้องการ แต่ถ้าเป็นเรื่องแกล้งกันเล่น เราจะได้ไม่เผลอใจตกหลุมพรางใครอีก เพราะเวลารู้ตัวมันเจ็บมากเลยค่ะ เราควรทำยังไง
กับความรู้สึกค้างคา ไม่ชัดเจนแบบนี้ดีคะ? ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
ปล.จะบอกว่าตอนรู้ตัวว่าโดนแกล้ง ข้างนอกเหมือนรับได้ แต่ข้างในทรุดหนักมากค่ะ กลับบ้านปุ๊บขังตัวเองในห้อง นอนร้องไห้จน
ตาบวม รู้สึกไม่ไว้ใจผู้ชายคนไหนเลย กลายเป็นโรคแอบชอบแต่กลัวความเจ็บปวดไปแล้ว
ขอคำแนะนำเรื่องปัญหาหัวใจหน่อยค่ะ
ชนิดที่ว่าเพื่อนผู้หญิงไม่คบจริงจัง(เราอาจไม่สวยพอจะให้เขาคบ) ก็มีแต่เพื่อนห่างๆ ที่ไม่สนิทใจ แค่พอพูดคุยกันได้บ้าง
ส่วนเพื่อนผู้ชาย(สมัยเรียน) คบเราเพื่อลอกการบ้านเท่านั้น พอโตต่างคนต่างแยกย้ายไปมีชีวิตของตัวเอง ทั้งชีวิตคบหมา
แมวและเด็ก 2-3 ขวบ(ลูกชาวบ้าน) เป็นเพื่อนค่ะ
เป็นคนอยากมีแฟน แต่พอรู้ตัวว่าไม่สวยพอ ไม่มีอะไรดึงดูดเพศตรงข้าม เลยไม่กล้าแสดงออกหรือบอกใครว่าอยากมีแฟน
และถ้าชอบใครสักคน เราก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ แอบมอง ไม่กล้าแม้แต่จะพูดคุยหรือมองหน้าคนที่เราชอบค่ะ กลัวอาการ
แอบชอบเขามันจะแสดงออกทางสีหน้าแววตาให้คนอื่นเห็น กลัวจะโดนล้อว่า 'ไม่เจียมกะลากับหนังหน้าบ้างเลย' ทำนองนี้
และเป็นคนมีปมกับเรื่องหัวใจค่ะ
ครั้งแรก สมัยมัธยมปลาย เราอวบๆ ตันๆ และเฉิ่มมากๆ เป็นอีป้าในห้องเรียนที่แม้แต่ครูประจำชั้นยังมองเลยผ่าน ไม่มีความ
สำคัญอะไรในห้อง เป็นแค่นักเรียนหนึ่งคน อยู่ดีๆ มีเพื่อนผู้หญิงมาบอกว่า เพื่อนผู้ชายในห้องชอบเรานะ ลองคุยกับเขามั้ย
เราก็ดีใจมากค่ะ ถ้าเขาชอบเราจริง เขาจะเป็นแฟนคนแรกของเราเลยนะ ด้วยความคิดแบบนั้น ก็เลยยอมคุย ยอมให้เบอร์
และคุยกันจ๊ะจ๋าได้เกือบเดือน เพื่อนผู้หญิงก็มาเฉลยกับเราว่าแค่แกล้งเล่นนะ ผู้ชายไม่ได้ชอบเราหรอก เพื่อนๆ แค่อยากรู้
ว่าคนอย่างเราเวลามีแฟนจะเป็นยังไง ตั้งแต่ครั้งนั้นเราก็คิดมาตลอดว่า ไม่น่าจะมีใครมาชอบเราจริงๆ
ครั้งที่สอง ตอนปี 2 เข้าชมรมถ่ายภาพ ก็ถ่ายภาพไปเรื่อย อยู่ดีๆ รุ่นพี่ในชมรมที่เราพอจะสนิทระดับหนึ่ง ก็มาบอกส่วนตัวๆ
ว่ารุ่นพี่คนหนึ่งชอบเรา อยากสอนเราถ่ายภาพนะ อะไรทำนองนี้ ด้วยความที่ฝังใจกับครั้งแรก เราก็สร้างกำแพงขึ้นมา ว่าไม่
ไม่จริง พี่ผู้หญิงคงแกล้งเราเล่น และพยายามตีตัวออกห่างพี่ผู้หญิง กับพี่ผู้ชายคนนั้น เจอหน้าก็เดินเลี่ยงไปคนละทางเลยค่ะ
แล้วเขาก็พยายามทำทุกทางเพื่อให้เรากับเขาต้องเจอกัน หยอดเรา จีบเรา ทั้งคำพูดและการกระทำ เช่น พี่ผู้หญิงซื้อน้ำขนม
มาให้เราแล้วบอกว่าพี่ผู้ชายฝากมา(ตอนปี 2 เราพยายามลดหุ่นอยู่และหุ่นเริ่มจะผอมลงกว่าตอนมัธยมแล้ว) ด้วยความที่เป็น
รุ่นน้อง พี่ให้อะไรมาก็แค่รับไว้เฉยๆ ไม่กล้าเข้าข้างตัวเองว่าเขาชอบเราจริง แต่หลายครั้งค่ะที่เขาทำ เช่น เดินไปส่งที่หอพัก
ทุกเย็น บางวันมารับแต่เช้าทั้งที่ตัวเองไม่มีเรียน(พี่ผู้ชายค่ะ) ทำขนาดนี้เราก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาจริงจังกับเรา สุดท้ายเขาทำๆ
อยู่แบบนั้นเกือบครึ่งเดือน เราเลยเปิดใจให้เขาดู ไม่กี่วันเราก็บอกเขา ว่าลองคบกันดูก็ได้นะ
หลังจากนั้นเขาก็ดีอยู่ไม่กี่วันค่ะ น่าจะประมาณ 2-3 อาทิตย์ แล้วพี่ผู้ชายก็บอกกับเราเองว่า เวลา...(ชื่อเรา)มีแฟนนี่ไม่เหมือน
ตอนโสดเลยนะ ดูต่างกันคนละคนเลย เขาสารภาพว่า พี่ผู้หญิงจ้างมาให้แกล้งจีบเราค่ะ แต่เขาก็ขอโทษที่โกหกว่าชอบเราค่ะ
เราก็ไม่กล้าโกรธหรอก ทำได้แค่ยอมใจแล้วถอยห่างจากเขามา
ทั้งสองครั้งคือเราเป็นคนถอยออกมาเอง ไม่โกรธไม่ด่าว่าใครทั้งนั้นค่ะ แต่ข้างในทั้งเจ็บปวด ร้องไห้คนเดียว อย่างที่บอกว่าไม่
มีเพื่อนที่สนิทใจมากพอจะระบายความรู้สึกแบบนี้ได้ ก็ใช้ชีวิตต่อไปอย่างเดิมๆ
เวลาได้ผ่านไป กับหัวใจที่มีแต่กำแพง เราไม่เชื่อว่าผู้ชายคนไหนจะรักเราจริง พอมีใครมาแซว มาหยอดหรือแสดงออกว่าชอบ
เรา เราก็คิดว่าเขาแกล้งเล่นไปก่อน 99.99% และทำได้แค่ยิ้มแล้วมองข้ามไป
แต่พอทำงาน(เรื่องนี้เลยค่ะ) เราก็เพิ่งเข้าทำงานที่บริษัทนี้ได้ไม่นาน ยังไม่ถึงเดือนค่ะ แต่เกือบละอีกไม่กี่วันเท่านั้น เมื่อ 2-3
อาทิตย์ก่อน มีเพื่อนที่ทำงานเป็นผู้หญิง(อีกแล้ว) มาบอกเราว่า พี่ผู้ชายคนหนึ่งชอบเรา เราก็ไม่เชื่อ คิดว่าโดนแกล้งแล้วแน่ๆ
ก็ขำๆ ไม่คิดอะไร แต่ทุกครั้งเวลาเราเดินไปไหนในที่ทำงาน เพื่อนของพี่ผู้ชายคนนั้นจะชอบแซวเรา ว่าพี่คนนั้นชอบเราและ
เรียกเราว่าแฟนพี่คนนั้นค่ะ เพื่อนเขาหลายคนเลย แต่เจ้าตัว(ผู้ชาย)ไม่เคยมาพูดกับเราเอง เราเลยสร้างกำแพง ตีตัวออกห่าง
เขาไว้ก่อน รู้ตัวเองว่าเป็นคนใจง่ายยอมแพ้คนง่ายๆ ก็เลยยิ่งสร้างกำแพงสูงไปอีก พยายามตีตัวออกห่าง ไม่ไปในที่ที่ทำให้
ถูกแซว เพราะเวลาโดนแซวชอบเข้าข้างตัวเองอยู่เรื่อยค่ะ และชอบแอบเข้าห้องน้ำไปส่องกระจกพิจารณาตัวเอง และเตือนว่า
เราไม่สวยขนาดให้ใครมาชอบหรอก อย่าหลงตัวเอง เราจะบอกตัวเองในใจแบบนี้ทุกครั้งที่ส่องกระจกค่ะ
จนเมื่อ 2-3 วันก่อน ความบังเอิญทำให้เราเดินเข้าไปในห้องที่พี่ผู้ชายคนนั้นนั่งทำงานอยู่ เราไปค้นหาเบอร์ติดต่องานในห้องนั้น
และหาไม่เจอ ก็บ่นออกไปลอยๆ ถึงเบอร์เจ้าปัญหา อยู่ดีๆ พี่ผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมาลอยๆ เป็นเบอร์โทรค่ะ 08xxxxxxxx นี่แหละ
ด้วยความที่เรารีบร้อนและต้องการเบอร์ติดต่องานมากๆ ก็รีบกดมือถือรัวแล้วโทรออก ดังประมาณ 3-4 ตื๊ดได้ค่ะ เหลือบไปเห็น
มือถือพี่ผู้ชายบนโต๊ะ อ้าว นั่นเบอร์เราโทรเข้าเครื่องเขาแล้ว เขาดูยิ้มๆ นี่เป็นมุกหลอกขอเบอร์สาวที่เขาทำค่ะ และแค่นั้นใจเรานี่
คิดไปเลยว่า ที่มีคนพูดคนแซวว่าเขาชอบเรา หรือมันจะเป็นเรื่องจริง เท่านั้นหัวใจไม่เป็นสุขอีกเลยค่ะ ไม่กล้าถามตรงๆ ด้วย กลัว
มารู้อีกทีคือโดนแกล้งเหมือนเคย กลัวมากจริงๆ กลัวต้องกลับไปนั่งร้องไห้เหมือนทุกครั้ง
เพราะขนาดเขาได้เบอร์เราไปเมื่อ 2-3 วันก่อน จนถึงวันนี้เขายังไม่เคยโทรหาเราเลยค่ะ เจอหน้ากันก็ไม่เคยทักเราสักคำ เราเลย
อึกอัดใจ ไม่รู้ว่าเขาชอบเราจริงๆ หรือแกล้งเล่นกันแน่ สับสนหัวใจที่สุด
เพราะถ้าเขาชอบเราจริง เราก็อยากให้เขาแสดงความจริงใจออกมา ถ้านี่เป็นความรักดีๆ เราก็อยากรักษาเขาไว้ค่ะ ความรักใครๆ
ก็ต้องการ แต่ถ้าเป็นเรื่องแกล้งกันเล่น เราจะได้ไม่เผลอใจตกหลุมพรางใครอีก เพราะเวลารู้ตัวมันเจ็บมากเลยค่ะ เราควรทำยังไง
กับความรู้สึกค้างคา ไม่ชัดเจนแบบนี้ดีคะ? ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
ปล.จะบอกว่าตอนรู้ตัวว่าโดนแกล้ง ข้างนอกเหมือนรับได้ แต่ข้างในทรุดหนักมากค่ะ กลับบ้านปุ๊บขังตัวเองในห้อง นอนร้องไห้จน
ตาบวม รู้สึกไม่ไว้ใจผู้ชายคนไหนเลย กลายเป็นโรคแอบชอบแต่กลัวความเจ็บปวดไปแล้ว