"""คดีบางคดี อาจจะหายไปตามกาลเวลา แต่ความเจ็บปวดของเหยื่อ ยังอยู่ตลอดไป"""""

เริ่มที่คะแนนก่อน ผมให้ 8/10  ตัดความไม่สมเหตุสมผลในบางส่วนของเรื่องไปนิดหน่อย  

เริ่มตอนมานี่หลอกกันชัดๆ  โดนการตัดต่อหลอกเข้าเต็มๆเรื่องยอนโฮโดนบุกมาที่บ้าน

ครึ่งแรกของ ตอนจบ เดาไม่ยาก คาดการได้เสมอ ในการจับคนร้าย   แต่ที่ประทับใจส่วนของครึ่งแรก
คือตอน กวางโฮ  ยื่นกุญแจมือให้ ซอนแจ บอกให้ซอนแจเป็นคนจับ  
เหมือนเป็นการทำให้ซอนแจ ได้ทำสิ่งที่อยากทำมาตลอดคือการจับคนที่ฆ่าแม่

หลังจากส่วนของการปิดคดี  ตอนนี้แหละ ที่เริ่มขยี้ กับความรู้สึกคนดู
เริ่มจากการไป บอกกล่าวกับญาติของบรรดาเหยื่อ  คือการตระเวณแต่ละบ้านนี้
ผมเริ่มร้องไห้ตั้งแต่บ้านแรก จนถึงตอนไปวางดอกไม้ ให้แม่ซอนแจเลย คือเรียกน้ำตาผมยาวๆ

แล้วก็คิดว่า มันจะจบการขยี้แค่เท่านี้  แต่สุดท้าย  หมัดเด็ด  คือการเรียก "พ่อ"  ครั้งแรกของ ยอนโฮ  
..บอกเลยว่า น้ำตาที่กำลังจะแห้ง  ก็ร่วงลงมาอีกครั้ง  

ชอบการไปบอกถึงที่มาตัวละครอย่าง พัคกวางโฮ (คนหนุ่ม)  ว่า ก็ไม่ได้มาแบบไม่มีที่มาที่ไปซะทีเดียว
แถมสร้างความผูกพันให้ ยอนโฮ กับ ซอนแจ ให้โตมาด้วยกันเลย (แต่จะเป็นแค่พี่น้องหรือเปล่า)
แต่ก็แอบสงสัยว่า  แล้ว ม๊กจินอู ในอดีตละ   โดนจับในอนาคต แล้วตัวตนหายไปด้วยเลยเหรอ
หรือยังไงดี เพราะไม่งั้นหมายความว่า ตัวละครที่สูญเสีย ก็ยังต้องรออีก 30 ปี ถึงจะได้รู้ว่าจับคนร้ายได้แล้วเหรอ

แต่รวมๆแล้ว มีเสน่ห์ เหลือเกิน..เอ้ย สนุกเหลือเกิน  คือสารภาพว่านี่เป็นการดูละครจาก OCN ครั้งแรก
แล้วก็โดนใจเลย  เรื่องนี้ถ้าเทียบกับเรื่องอื่น เรื่องความเข้มข้นของคดี อาจจะไม่เท่า แต่ก็ได้รับการทดแทน
ด้วยเนื้อหา และน้ำหนักในอารมณ์ส่วนอื่น  ที่ทดแทนกันได้อย่างกำลังดี

ดีใจที่มีโอกาสได้แวะมาดูเรื่องนี้จริงๆ  
และอย่าลืมว่า .....ถ้าไม่อยากตาย...อย่ายิ้มให้ผู้ชายบนรถเมล์


สวัสดีครับ