ล่าสุด ตอนนี้เราสองคนกลับไปเป็นเพื่อนกันแล้วค่ะ555 แยกกันด้วยดี แต่ตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีค่ะ งึ้มๆ นี่ล่ะหน้อความรักวัยรุ่น มันไม่ยืดอย่างนี้นี่เอง


นิยามความรักวัยเรียนของเราก็คือ.... รักที่ใสสะอาดและบริสุทธิ์ รักในแบบเพื่อน แล้วของเพื่อนๆล่ะคะ เป็นแบบไหน ขอเนื้อเรื่องด้วยน้า

                                                                                        ><

ขอเกริ่นยาวๆสักหน่อยยย
     ตอนนี้เรากำลังดูๆกันอยู่กับ ผช คนหนึ่ง ซึ่งรู้จักกันมานาน(หลายปี) ในขณะนี้เรายังเป็น นร. มัธยมอยู่ ที่จริงรู้จักกันมานานมาก แต่ก็เพิ่งมารู้สึกรู้สากันตอนนี้555 เค้าเป็นเพื่อนเราค่ะ  แต่ไม่ถึงขั้นเพื่อนสนิท พ่อแม่รู้จักกัน ทุกความสัมพันธ์(จะมาเป็นแฟน)ของเราเริ่มต้นจากเพื่อนหมด อย่างเช่นแฟนคนก่อน ก็เป็นเพื่อนกัน เราค่อนข้างจะมีนิสัยคลิ๊กกันกับคนอายุเท่ากัน และเราก็ชอบความสัมพันธ์แบบนี้นะ แบบ รู้จักกันมาพอสมควร ผูกพันธ์ ใกล้ชิด อะไรแบบนี้ คนคุยเราก็พอมีบ้างตอนที่ยังไม่มีใคร แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าเราคุยกับใครไม่ได้นาน แต่เราก็บ่งบอกสถานะชัดเจน และขีดเส้นตายสีแดงไว้แล้วทุกคนคุยว่า ความสัมพันธ์จะหยุดแค่ พี่ น้อง แค่นั้น ไม่ได้มากกว่านั้นเลย คนปัจจุบันของเรา เท่าที่รู้จักกันมามากพอสมควร เค้าเป็นคนอบอุ่นนะ ใจเย็น และมีเหตุผล ที่เราชอบที่สุดคือ มันเป็นคนขยัน กตัญญู พูดง่ายๆคือโคตรจะคนดีเลย 55 แตกต่างกับเราทุกประการ เราใจร้อน มีเหตุผลบ้าง ขี้โมโห(ในขอบเขต) ชอบระบายปัญหาโดยการแอบร้องไห้ ใจอ่อน ขี้สงสาร แพ้น้ำตาคน แต่มาคลิ๊กกันได้ยังไงยังงงๆอยู่
       เรายังไม่ขอเรียกความสัมพันธ์นี้ว่าแฟนหรือคนรัก แต่เราขอเรียกมันว่าคนพิเศษ มากกว่าเพื่อนแต่ยังไม่ใช่แฟน แค่ดูๆกัน ในระหว่างนี้เราทั้งสองคนสามารถที่จะไปมองหรือหาคนอื่นๆได้ แต่เรา(หมายถึงตัวฉันนะ) ก็ไม่อยากไหาใครแล้วล่ะ ที่มีอยู่เนี่ยก็มีความสุขแล้ว เราอยากจะซื่อสัตย์กับเขามากกว่า
เราก็ไม่รับประกันหรอกนะว่ามันจะยืดยาวรึเปล่า แต่ถ้าถึงตอนนั้นก็คงไม่เสียใจ อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกันได้
      ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้หวือหวา ขึ้นสเตตัสบนเฟซบุ๊ค หรือมีรูปคู่ ไม่ได้มีวันครบรอบ ไม่ได้มีของขวัญ มีแต่กำลังใจและความรู้สึกห่วงใยและหวังดีให้ ไม่เคยบอกรักกันเลย เพราะเราทั้งสองคนคิดเหมือนกันว่า รักกันไม่จำเป็นต้องพูด ทำออกมาให้เห็นว่ารักและห่วงใยจะดีกว่า หรือพูดง่ายๆคือ ทำดีกว่าพูด

     เรื่องความรักขอพักไว้ก่อน ถ้าเกริ่นอีกมันจะยาว มาต่อเรื่องปัจจัยหลักอื่นๆ
     
     1.เรื่องเรียน เราสองคนไม่ได้ทิ้งการเรียนฮะ เรียนคือเรียน เล่นคือเล่น เวลารักนั้นไม่ค่อยมี แต่ก็ยังอยู่แก่ใจว่าเรารู้สึกยังไงต่อกันก็พอ ไม่ต้องแสดงออกหรอก (อายคน555) เรื่องเรียนเราทั้งคู่ก็ได้เกรดเฉลี่ยดีทั้งคู่ 3.5 ขึ้นทั้งคู่ ว่างๆเราก็จับกลุ่มเพื่อนมาติวหนังสือสอบด้วยกันค่ะ เราถนัดวิชาเกี่ยวกับภาษา ส่วนเขาจะเก่งเรื่องคำนวณ เราเลยสามรถแบ่งปันเพื่อนๆได้ เหมือนได้ทำบุญเลย ที่สิงสถิตของเราก็คือ... ห้องสมุด!!! อย่าเข้าใจผิดว่าเราไปอยู่กันสองคน
เราทั้งคู่ก็ไปกับเพื่อนๆ ไปหาอ่านหนังสือ จากนั้นก็เอามาแชร์ให้กันฟัง เราทั้งคู่ก็ยึดถือธรรมเนียมโบราณเหมือนกันคือรักนวลสงวนตัว และให้เกียรติซึ่งกันและกัน เขาไม่เคยมายุ่มย่ามกับตัวเราเลย (รู้สึกสบายใจ) แม้แต่มือก็จับแบบนับครั้งได้ มากสุดก็แค่จับมือ แต่เราก็ยังไม่ไว้ใจเขาหรอก เพราะ ผช ก็คือ ผช
      ความสัมพันธ์นี้ พ่อแม่รับรู้ค่ะ ผู้ใหญ่รู้เรื่อง แต่ยังไม่ไฟเขียว และเราก็ยังไม่พร้อมที่จะใช้คำว่าแฟนกับเขา เป็นคนพิเศษไปจนตายเลยก็ได้นะ555
     2. การไปมาหาสู่ เราทั้งคู่ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเหมือนกัน เลยไม่ได้เจอกันที่บ้านเท่าไหร่ เจอกันก็ที่ ร.ร. หรือเวลามีงานกลุ่มทำนอกสถานที่เท่านั้น
เราไม่เคยพา ผช เข้าบ้านค่ะ นอกจากเพื่อน ก็...2-3คน แต่ได้แค่อยู่หน้าบ้านนะคะ55 ส่วนคนที่เข้าบ้านเราได้ก็คือเพื่อนสนิท ที่ออกตุ๊ดหน่อยๆ
     3.ฐานะ เราทั้งคู่ฐานะพอมีพอกินค่ะ ไม่ได้รวยพร้อมทุกอย่าง เลยเข้ากันได้ไม่ต้องปรับตัว
      4. พ่อแม่ พ่อแม่เขาใจดีมากค่ะ พ่อแม่เราก็ชอบเขามากเหมือนกัน ชอบตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นคนพิเศษ เพราะเขาอ่อนน้อมถ่อมตน มีมารยาท และวางตัวดี
     6.เรื่องมือที่สาม ไม่มีให้เห็น แต่ถ้ามีล่ะก็ มีเรื่อง!!
     7.นิสัยใจคอ อันนี้สำคัญ
       เริ่มจากเขา
        - เรียบร้อย พูดน้อย ให้เกียรติ อบอุ่น และเป็นคนดี ขยัน มั่นคง ไม่โรแมนติก และเรียบง่าย
       เรา
       - พูดมาก ห้าวหาญ ขี้โมโห อารมณ์ร้อน ฝังใจ จำแม่น ให้เกียรติ รักศักดิ์ศรี ไม่ขี้หึง เก็บตัว ไม่โรแมนติก ตลก เพื่อนๆบอกว่าเราติสท์ (ตูติสท์ตรงหนายยย) เรียบง่าย ไม่ชอบอะไรที่หวือหวา
       
สรุป เราคิดว่าการมีความรักในวัยเรียนไมใช่เรื่องเสียหายค่ะ แค่เราต้องประคับประคองไปให้ถูกทางอย่าหลงผิดคิดผิด อย่าริคิดเอาอนาคตไปเสี่ยงเล่นกับอารมณ์ชั่ววูบ เพราะถ้าพลาดมา คนที่เสียใจที่สุดคือตัวคุณเอง ถ้าคุณไม่รู้จะทำยังไง ก็ทำแบบนี้ค่ะ จะทำอะไรให้นึกถึงหน้าพ่อแม่ก่อน นึกถึงผลที่ตามมา ว่าเราจะรับมันไหวหรือเปล่า จะรับผิดชอบได้หรือเปล่า หรือไม่ ก็ทำตามเพลงเด็กเอ๋ยเด็กดีซะนะคะ 5555 เราก็ทำตามเพลงนี้แหละ