หลังอยู่ประเทศไทยมาครึ่งชีวิตขอสรุปว่า ประเทศไทยเหมือนเรือไทยทานิคที่หักกลาง จมลงไปครึ่งลำ และอีกครึ่งลำลอยอยู่

1.กลุ่มหัวเรือ : อีลิท ชนชั้นนำ เศรษฐี มหาเศรษฐี
คนที่อยู่ในส่วนที่ลอยอยู่ก็โดดเด้งขึ้นสูงเลย มองเห็นความเป็นไปทุกอย่างของลำเรือได้ก่อนใคร ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้เรือจม แต่ถ้าให้ลงไปช่วยคนที่อยู่ข้างล่างก็เสี่ยงจมไปด้วยหรือเปลืองตัวเปลืองแรงเปล่าๆ รอท่อนล่างที่จมจมเสร็จค่อยถูกดึงลงไปทีหลังสุดค่อยว่ากัน คนไทยกลุ่มนี้เป็นคนกลุ่มน้อยแต่ถือครองทรัพยากรส่วนใหญ่ของประเทศไว้และยึดครองความได้เปรียบทุกอย่างไว้ในกำมือ เป็นกลุ่มอนุกรักษ์นิยมที่ท่องเช้าท่องเย็นว่าอยากให้ประเทศไทยเป็นแบบนี้ แบบเดิมไปตราบชั่วกัลปวสาน และไม่ยี่หระว่าสุดท้ายเรือจะจมไม่จมเพราะมีศักภาพ เตรียมความพร้อมที่จะโทรเรียกเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวมารับได้ทันที ถ้าเวลานั้นมาถึง เป็นกลุ่มที่คนทั้งลำเรือหวังว่าเขาจะหาทางพาเรือไปได้ตลอดรอดฝั่งขณะที่พวกเขาหวังแค่ได้อยู่หัวเรือ

2.กลุ่มกลางเรือ: พนักงาน ข้าราชการ พ่อค้าแม่ค้า มนุษย์เงินเดือน
คนที่อยู่กลางลำเรือ บางคนอยู่สูงขึ้นไปหน่อย บางคนอยู่เหนือน้ำนิดเดียว กลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่กลัวความไม่แน่นอนสูงสุด เป็นคนกลุ่มใหญ่ทีเดียวที่ต้องกระกระสนดิ้นรนมากกว่าใครๆ ต้องดิ้นรนให้ไม่ไปอยู่ในลำเรือท่อนที่กำลังจม และ พยายามปีนป่ายขึ้นไปอยู่บนเรือท่อนที่ลอยอย่างสุดความสามารถจนแทบไม่มีเวลาพิจารณาภาพรวมของเรือว่าอยู่สภาพไหน รู้แค่ว่าฉันต้องรอดและไปให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ มองพวกข้างบนด้วยความอิจฉาและเคารพ ด้วยความหวังว่าพวกที่อยู่ข้างบนจะยืนมาช่วยบ้างอะไรบ้าง มองพวกข้างล่างด้วยความรังเกียจพวกนี้มันตัวถ่วงความเจริญชัดๆ ก็ต้องคอยหดขาหนีจากพวกข้างล่างที่จะมาดึงลงไป เป็นกลุ่มคนที่ทำงานพยุงเรือไม่ให้จมได้อยู่ในขณะนี้ ช่วยหนุนคนข้างบน แล้วยังต้องช่วยดึงคนข้างล่าง นับว่าเป็นกลุ่มที่เสียสละมากจริงๆ และเป็นกลุ่มที่อ่อนไหวขี้กลัวสุดด้วย เพราะยังไม่ใกล้ความมั่นคงแบบข้างบน แต่ก็ไม่ได้ปลงว่าตายแน่แล้วเหมือนคนข้างล่าง

3. กลุ่มเรือแตก : เกษตรกร ผู้ใช้แรงงาน
กลุ่มพวกเกาะขอนไม้ บานประตู แจ๊ค โรสคงอยู่ในกลุ่มนี้ พวกนี้คือตกระกำลำบากแล้ว ความั่นคงทรัพย์สินใดๆแทบไม่มี มีชีวิต เพื่อมีชีวิตรอดไปวันๆ อยู่ก็ไม่มีคนสนใจ ตายไปก็ไม่มีใครพูดถึง ไร้ปากไร้เสียงใดๆเพราะถูกมองว่าเมริงไม่ได้ช่วยอะไรเรือลำนี้เลยนอกจากจับปลามาเลี้ยงคนทั้งเรือ แถมยังชอบขอนั้นขอนี้  ขอเศษบานประตู ขอขอนไม้ จากคนบนเรืออีก กลุ่มนี้ถ้าคนไหนตะกายมาขึ้นเรือได้ก็โชคดีไป มีความรู้มีความสามารถก็เขาก็ยินดีรับเข้าเป็นกลุ่มคนกลางเรือได้ คนไหนโชคร้ายก็จมน้ำหายไป แต่ส่วนใหญ่คืออยู่แบบลอยคอพอเพียงได้จนกว่าจะตายไปเงียบๆเรียบๆและเหลือไว้แต่ขอนไม้ T_T  และคนกลุ่มนี้คือคนกลุ่มใหญ่ที่สุดของเรือไทยทานิคลำนี้ เขาน่าสงสารไหมไม่เลย บางวันพวกเขาก็ลอยคอคุยกันขำๆได้เพราะเขาซีเรียสกับชีวิตน้อยกว่าคนข้อ 2 เยอะ

4.กลุ่มเรือเล็ก:  ผู้ที่ชิ่งออกจากเรือไปแล้ว คนไทยไปอยู่ต่างประเทศ
กลุ่มนี้คือคนที่ชิ่งออกจากเรือไปตายเอาดาบหน้าไปแล้ว เรือจะจมจะลอยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขามากนัก มองกลับไปกลุ่มนี้จะเห็นภาพรวมของเรืออย่างที่เป็นจริง และ ส่วนมากถ้าขึ้นเรือเล็กไปได้แล้ว จะไม่คิดหวนกลับไปลงเรือไทยทานิคอีก ต่อให้รักเรือไททานิคแค่ไหนแต่ถ้าได้ไปสัมผัสเรือที่สมบูณ์แล้วก็ไม่อยากหวนกลับ

5. แก๊งนักดนตรี:
อันนี้คือกลุ่มไทยเฉย ไทยปลง จะรุ่งจะร่วงจะล่มไม่ล่มไม่สนใจขอให้มีดนตรีในหัวใจก็พอแล้ว พวกนี้คือคนไทยที่ปล่อยวางแล้ว เป็นกลุ่มที่มีน้อยมากแต่ก็มี

ทุกวันนี้เรือไทยทานิคยังคงลอยอยู่ และยังคงเดินทาง แต่ลอยไปทั้งสภาพนั้นแหละครับ ถ้ามีคนถามว่าเมื่อไหร่เรือเราจะยิ่งใหญ่ ไปไกลซะที

คนหัวเรือข้อ 1.ก็จะตอบว่า : ทุกวันนี้เราก็ทัดเทียมอารยะเรืออื่นๆอยู่แล้ว เรือลำนี้ดีที่สุดในโลกแล้ว ดัชนีความสุขเราติดอันดับโลก
คนกลางเรือข้อ 2.ก็จะตอบว่า : รอให้พวกตัวถ่วงท้ายเรือมันหมดก่อน ไม่งั้นเรือเราไปไหนได้ไม่ไกลหรอก พวกนั้นขยายพันธุ์เร็วด้วย
พวกท้ายเรือข้อ 3.ก็จะตอบว่า : ชาติหน้าก็ไม่มีทาง แค่ลอยคอไม่ให้จมน้ำก็หมดวันแล้ว เอาแรงที่ไหนไปทำอย่างอื่น
กลุ่มเรือเล็กข้อ4.ก็จะตอบว่า : จากที่ไปมาหลายประเทศน่าจะอีกหลาย 100 ปีได้ คนบนเรือเรายังโน้น นั้น นี้
แก๊งนักดนตรีข้อ 5 ก็จะตอบว่า: เจริญวัตถุไปทำไม พัฒนาจิตใจกันดีกว่า ไม่ก็รอถนนลูกรังหมดก่อน

ความเห็นส่วนตัวล้วนๆ 555+