ผมกับแฟนคบกันมาเกือบ 4ปีแล้วครับ อยู่ด้วยกันมาตลอดช่วงที่เรียน แต่ผมจบก่อนและออกมาทำงานที่กรุงเทพได้ 1ปีแล้วครับ ซึ่งด้วยระยะห่างก็ทำให้ความสัมพันธ์ลดลงพอสมควร ผมสัมผัสได้
แฟนเป็นคนปากแข็ง เก็บอารมณ์ได้ดีมากๆเดาใจไม่ถูกเลย ก่อนหน้านี้ก็มีปัญหาทะเลาะกันบ่อยครั้ง ซึ่งเกือบทั้งหมดผมเป็นคนชวนทะเลาะ ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนอยู่ด้วยกัน ผมเองก็รู้สึกว่าบังคับเค้าหลายๆเรื่องมากเกินไป(รู้ตัววันที่สายไปเสียแล้ว) ก่อนหน้านี้ผมเลยเปิดใจคุยกับแฟนตรงๆ แฟนก็เลยบอกตรงๆว่าอยากเลิกกับเรามาพักใหญ่แล้ว ผมถามถึงสาเหตุเขาก็บอกว่าไม่รู้ แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ผมพยายามนึกทบทวนหลายๆเรื่อง ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ตอนอยู่ด้วยกันก็ดีๆกันอยู่ ช่วงแรกๆที่มาทำงานกรุงเทพ ก็ยังดีกันอยู่ ผมพอนึกเหตุผลออก ว่าน่าจะเกี่ยวกับตอนคบกันผมชอบบังคับเธอ เธอคงรู้สึกอึดอัด แต่คงรักเรานะเลยยอม(แต่ผมก็ไม่ได้บังคับไร้สาระเรื่อยเปื่อยนะครับ ยอมรับว่าบังคับหลายๆเรื่อง แต่ก็ให้อิสระหลายๆเรื่องเหมือนกัน) พอเธอห่างจากผม เธอคงพบอิสระอย่างที่เธอต้องการ ได้อยู่กับเพื่อนๆของเธออย่างเต็มที่ เธอเลยค่อยๆไปจากผม แต่ด้วยความผูกพันและความสุขช่วงที่อยู่ด้วยกัน คงทำให้เธอไม่อยากทำผมเจ็บ เธอเลยยังอยู่จนถึงวันที่เราเปิดอกคุยกัน ซึ่งหลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เธอไม่ต้องปิดบังผมอีกต่อไปแล้วว่าอยากเลิก แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคุยกับผมอยู่ แต่ไม่เหมือนเดิม อารมณ์ตอนนี้คล้ายๆกับเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน คือทักหากันโทรหากันปกติ แต่ไม่หวานซึ้งเหมือนตอนมาทำงานกรุงเทพช่วงแรกๆ ตอนนี้เธอจะกลับไปอยู่บ้าน ผมเลยคิดว่า ถ้าผมเปลี่ยนตัวเองตอนนี้ ให้อิสระกับเธอ ไม่จู้จี้จุกจิกบังคับอะไรเธอ มีโอกาสไหมครับที่เธอจะมองผมใหม่ เพราะตอนนี้เธอก็ไม่ได้มีใคร เธออยากอยู่คนเดียวอย่างสบายใจ ถ้าผมทำให้เธอรู้สึกสบายใจโดยที่ผมไม่ได้หายไปไหน จะมีโอกาสที่จะได้กลับมาคบกันอีกไหมครับ เรื่องอื่นๆผมไม่เคยมีปัญหา มีปัญหากันแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ใครพอมีประสบการณ์หรือความคิดเห็นยังไงบ้างครับ ช่วยแนะนำผมที หลายๆคนบอกให้ผมตัดใจแต่ผมยังไม่อยากยอมแพ้ครับ ผมรักและอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอจริงๆ ผมมั่นใจว่าผมดูแลเธอได้ครับ
แฟนอยากเลิกกับเรามากๆ ทำยังไงดีครับ
แฟนเป็นคนปากแข็ง เก็บอารมณ์ได้ดีมากๆเดาใจไม่ถูกเลย ก่อนหน้านี้ก็มีปัญหาทะเลาะกันบ่อยครั้ง ซึ่งเกือบทั้งหมดผมเป็นคนชวนทะเลาะ ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนอยู่ด้วยกัน ผมเองก็รู้สึกว่าบังคับเค้าหลายๆเรื่องมากเกินไป(รู้ตัววันที่สายไปเสียแล้ว) ก่อนหน้านี้ผมเลยเปิดใจคุยกับแฟนตรงๆ แฟนก็เลยบอกตรงๆว่าอยากเลิกกับเรามาพักใหญ่แล้ว ผมถามถึงสาเหตุเขาก็บอกว่าไม่รู้ แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ผมพยายามนึกทบทวนหลายๆเรื่อง ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ตอนอยู่ด้วยกันก็ดีๆกันอยู่ ช่วงแรกๆที่มาทำงานกรุงเทพ ก็ยังดีกันอยู่ ผมพอนึกเหตุผลออก ว่าน่าจะเกี่ยวกับตอนคบกันผมชอบบังคับเธอ เธอคงรู้สึกอึดอัด แต่คงรักเรานะเลยยอม(แต่ผมก็ไม่ได้บังคับไร้สาระเรื่อยเปื่อยนะครับ ยอมรับว่าบังคับหลายๆเรื่อง แต่ก็ให้อิสระหลายๆเรื่องเหมือนกัน) พอเธอห่างจากผม เธอคงพบอิสระอย่างที่เธอต้องการ ได้อยู่กับเพื่อนๆของเธออย่างเต็มที่ เธอเลยค่อยๆไปจากผม แต่ด้วยความผูกพันและความสุขช่วงที่อยู่ด้วยกัน คงทำให้เธอไม่อยากทำผมเจ็บ เธอเลยยังอยู่จนถึงวันที่เราเปิดอกคุยกัน ซึ่งหลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เธอไม่ต้องปิดบังผมอีกต่อไปแล้วว่าอยากเลิก แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคุยกับผมอยู่ แต่ไม่เหมือนเดิม อารมณ์ตอนนี้คล้ายๆกับเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน คือทักหากันโทรหากันปกติ แต่ไม่หวานซึ้งเหมือนตอนมาทำงานกรุงเทพช่วงแรกๆ ตอนนี้เธอจะกลับไปอยู่บ้าน ผมเลยคิดว่า ถ้าผมเปลี่ยนตัวเองตอนนี้ ให้อิสระกับเธอ ไม่จู้จี้จุกจิกบังคับอะไรเธอ มีโอกาสไหมครับที่เธอจะมองผมใหม่ เพราะตอนนี้เธอก็ไม่ได้มีใคร เธออยากอยู่คนเดียวอย่างสบายใจ ถ้าผมทำให้เธอรู้สึกสบายใจโดยที่ผมไม่ได้หายไปไหน จะมีโอกาสที่จะได้กลับมาคบกันอีกไหมครับ เรื่องอื่นๆผมไม่เคยมีปัญหา มีปัญหากันแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ใครพอมีประสบการณ์หรือความคิดเห็นยังไงบ้างครับ ช่วยแนะนำผมที หลายๆคนบอกให้ผมตัดใจแต่ผมยังไม่อยากยอมแพ้ครับ ผมรักและอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอจริงๆ ผมมั่นใจว่าผมดูแลเธอได้ครับ